มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1298
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1298
จากน้ำเสียงของเธอที่ฟังดูจริงจังและน่ากลัว เจอรัลด์จึงสามารถบอกได้ว่าคำเตือนของยูเมะนั้นเป็นความจริง
“…ถึงอย่างนั้น เหตุใดราชาของกลุ่มประตูแห่งการพิพากษาถึงพยายามตามหาพวกกันเทอร์ล่ะ? เขาจะคาดคั้นกับพวกคุณว่าผมจะมาที่นี่จริงหรือเปล่า อย่างนั้นเหรอ?” เจอรัลด์ถามอย่างสงสัย
“นั่นก็อาจจะเป็นเหตุผลหนึ่ง แม้ว่าฉันจะไม่ค่อยแน่ใจนัก… แต่ฉันรู้ถึงจุดประสงค์อื่นของพวกเขา จากที่ฉันได้ยินมา ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังวางแผนที่จะมุ่งหน้าไปยังภูเขาโบราณในเมืองโบราณ! เผื่อคุณยังไม่รู้ มักจะมีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นบนภูเขาลูกนั้นทุก ๆ สองสามปี!” ยูเมะอธิบาย
“เหตุการณ์ประหลาดอะไร…?” เจอรัลด์ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ฉันเองไม่แน่ใจเหมือนกัน” ยูเมะตอบพร้อมกับส่ายหัว
อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ก็เริ่มที่จะประสบความสำเร็จในการปะติดปะต่อชิ้นส่วนปริศนาต่าง ๆ เข้าด้วยกันมากขึ้นเรื่อย ๆ
จากสิ่งที่เจอรัลด์รู้ตอนนี้ มีกลุ่มผู้มีอำนาจสามกลุ่มกำลังตามล่าตัวเขา แม้ว่าเขาจะได้รับศีลจุ่มจากสวรรค์แล้ว แต่เขาก็รู้ตัวดีว่าเขายังไม่ปลอดภัยจากคนเหล่านั้นเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์
ด้วยสภาวะร่างกายที่แข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา เจอรัลด์ตระหนักดีว่ามันยังไม่เพียงพอที่จะใช้ต่อกรกับควีนน่าได้ และเธอก็ไม่ใช่ภัยคุกคามเพียงอย่างเดียวสำหรับเขาเช่นกัน อย่างไรก็ตาม เขายังมีพวกกันเทอร์คนอื่น ๆ กลุ่มประตูแห่งการพิพากษา โฮแกน และราชาของกลุ่มประตูแห่งการพิพากษาที่จะต้องจัดการอีกด้วย
ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องเหล่านี้ เขาก็ยิ่งตระหนักได้ว่า สถานการณ์ในปัจจุบันของเขานั้นอยู่ในขั้นวิกฤตเพียงใด ท้ายที่สุด เหตุการณ์ทุกอย่างที่ผ่านมา มันได้แสดงให้เขาเห็นแล้วว่า เขาอาจจะถูกคนเหล่านั้นจับตัวได้ทุกเมื่อ
“ไม่ว่าจะอย่างไร คุณก็ควรซ่อนตัวต่อไปเรื่อย ๆ ก่อน… ในเมื่อฉันได้บอกทุกเรื่องให้คุณรู้จนหมดแล้ว ก็ถือว่าฉันได้ตอบแทนน้ำใจของคุณที่เคยมีต่อฉันก่อนหน้านี้จนหมดแล้ว! เมื่อเป็นเช่นนั้น เราทั้งสองคนก็จะเป็นศัตรูกันในครั้งหน้าที่เราเจอกัน! จนกว่าจะถึงตอนนั้น ดูแลตัวเองให้ดีนะ!” ยูเมะพูด ขณะที่เธอมองไปที่เจอรัลด์เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะรีบกลับออกไปในกลางดึกคืนนั้น
หลังจากนั้นไม่นาน ยูเมะก็แอบกลับเข้าไปในคฤหาสน์ของตระกูลกันเทอร์ ด้วยความตกตะลึง เธอพบว่าสมาชิกในครอบครัวของเธอทั้งหมดกำลังนั่งอยู่ในห้องโถงที่กว้างขวาง และดูเหมือนว่าพวกเขากำลังรอคอยการกลับมาของเธอ!
เมื่อทุกคนหันมามองเธอ ยูเมะก็รู้ได้ทันทีว่าใครเป็นคนคิดแผนทั้งหมดนี้
“ค คุณย่าทวด!” ยูเมะอุทาน ใบหน้าของเธอสะท้อนให้เห็นถึงความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ถ้าฉันจำไม่ผิด ฉันเคยห้ามไม่ให้แกออกจากคฤหาสน์แห่งนี้ ตั้งแต่เรากลับมาจากราชาแห่งพระราชวังมหาสมุทรแล้วนะ… ฉันเดาว่าแกคงจะรู้สึกกระวนกระวายจนทนไม่ไหว จนต้องแอบออกไปแบบนั้น” คุณหญิงกันเทอร์กล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ วิธีที่เธอพูด บ่งบอกว่าหญิงชรารู้ดีว่ายูเมะแอบออกไปตั้งแต่ตอนไหน
เมื่อเห็นเช่นนั้นแล้ว ยูเมะก็คุกเข่าเสียงดัง ‘ตุ้บ’ ก่อนจะตอบว่า “หนู… หนูรู้ว่าคุณย่าทวดรู้ทุกเรื่องที่หนูทำนานแล้ว… แม้ว่ามันจะเป็นความจริงที่หนูเป็นคนทำลายแผนการของคุณย่าทวด ด้วยการไปพบกับเจอรัลด์ แต่หนู… หนูแค่อยากจะตอบแทนน้ำใจของเขา… เขาเป็นคนใจดีจริง ๆ และเขาก็ไม่ได้ชั่วร้ายเหมือนที่คุณย่าทวดเคยบอกว่าเขาเป็น! เขาเป็นคนที่จิตใจดีจริง ๆ นะคะ ได้โปรด คุณย่าทวด…! ได้โปรดปล่อยเขาไปเถอะค่ะ!”
แม้ว่าตอนนี้ดวงตาของยูเมะจะแดงก่ำ และมีน้ำตาไหลพรากออกมา แต่สมาชิกกันเทอร์คนอื่น ๆ ก็พากันจ้องเธอตาเขม็ง หลังจากได้ยินสิ่งที่เธอพูด คุณหญิงกันเทอร์เองก็ดูจะโกรธเธอมากกว่าใคร
“นังหลานสาวสารเลว…! ฉันคิดไม่ผิดที่เป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องของแก! แกกำลังถูกเวทย์มนต์ครอบงำ รู้ตัวบ้างไหม?! ไม่มีตระกูลคลอฟอร์ดคนไหนเป็นคนดีสักคน โดยเฉพาะไอเจอรัลด์จอมมารยานั่น! มันแค่หลอกใช้แกให้ช่วยตามหาราชาแห่งพระราชวังมหาสมุทรเท่านั้นแหละ! ไม่คิดเลยว่าแกจะแอบไปเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้มันฟังลับหลังฉัน! แกมันเป็นตัวอย่างของคนที่เนรคุณคนอย่างแท้จริง! ฉันขอบอกแกเอาไว้ตรงนี้เลยนะว่า แกเป็นตัวการที่ทำให้สมาชิกฝีมือดีในตระกูลของเราทั้งเจ็ดคนต้องเสียชีวิต! ถ้าฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะจัดการมันด้วยเกมที่มันวางไว้เองให้ได้ แกคงหนีไม่พ้นการลงโทษของตระกูลเราไปได้อย่างแน่นอน!” หญิงชราทำหน้าบึ้งตึง มุมปากของเธอกระตุกอย่างแรงด้วยความโกรธ
แม้ว่าตอนนี้ยูเมะจะรู้แล้วว่าคุณหญิงกันเทอร์ได้ทราบเรื่องการตายของคนทั้งเจ็ดแล้ว แต่สิ่งที่คุณย่าทวดของเธอพูด ก็ทำให้เธอสั่นสะท้านไปถึงกระดูกสันหลัง จากนั้นเธอก็ถามว่า “…จัดการเขาด้วยเกมที่เขาวางไว้เอง…? คุณย่าทวดหมายความว่าอย่างไรคะ”
“ฮึ! ในเมื่อเจอรัลด์มาอยู่ที่เมืองเคอร์ตันแล้ว เธอคิดจริง ๆ เหรอว่า คุณหญิงกันเทอร์จะยอมปล่อยเขาไปง่าย ๆ แบบนั้น”