มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1276
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1276
“ผม ผมไม่ได้ตั้งใจ…!” นักเรียนชายที่ยังรู้สึกเจ็บจากการตบตอบ
เป็นเรื่องธรรมชาติ ที่เสียงเอะอะโวยวายของผู้หญิงจะดึงดูดความสนใจจากคนหลาย ๆ คนที่ได้ยิน และนักเรียนคนนั้นก็รู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก เมื่อมีผู้คนมากมายกำลังจดจ้องสายตามาที่เขา นักเรียนคนนี้ฉลาดพอที่จะรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะตอบโต้ หรือยั่วยุพวกเขาได้เช่นกัน เพราะท้ายที่สุดแล้ว บุคคลทั้งสองก็ดูจะเป็นชนชั้นสูงที่ร่ำรวย เมื่อคิดได้เช่นนั้นแล้ว เขาก็ได้แต่พูดติดอ่างต่อไปด้วยความลำบากใจ
“’แกไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ?! แน่นอน แกอาจจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ภรรยาของฉันก็ยังเปียกโชกไปด้วยไวน์ใช่ไหมล่ะ! เว้นแต่แกจะบอกฉันว่า แกวางแผนสำหรับเรื่องทั้งหมดนี้เอาไว้ล่วงหน้าแล้ว!” สามีของผู้หญิงคนนั้นคำราม ในขณะที่เขาเดินเข้ามาเตะที่ท้องของเด็กชายทันที!
มองเพียงแค่แวบเดียว ทุกคนก็สามารถบอกได้ว่าสามีของเธอไม่ใช่คนที่พวกเขาควรจะยั่วยุ
ด้วยเหตุนี้ ทุกคนจึงได้แต่มองดูเด็กชายอย่างเวทนนา ขณะที่เขาน้ำตาไหลด้วยความเจ็บปวดหลังจากถูกเตะออกไปไกลพอสมควร
“ฮึ! ฉันจะบอกให้รู้เอาไว้เลยนะว่า ชุดนี้มีราคาถึงหมื่นกว่าดอลลาร์! และตอนนี้มันก็ใส่ไม่ได้อีกแล้ว! แกรีบจ่ายเงินชดเชยมาให้ฉันซะดีกว่า ไอ้หนู!” หญิงสาวพูดเยาะเย้ยอย่างเย็นชา
“ผม ผมไม่ได้มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยนะครับ…!” เด็กชายตอบด้วยความหวาดกลัวอย่างมาก
“ฮะ! แล้วคนอนาถาอย่างแกมาทำอะไรในงานที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ล่ะ?! ฉันรู้สึกขยะแขยงจริง ๆ ที่ต้องอยู่ต่อหน้าคนงี่เง่า และน่าสมเพชอย่างแก!” ผู้หญิงคนนั้นพูดจาดูถูก ก่อนจะตบหน้าเขาต่อ!
นักเรียนชายเองก็ไม่กล้าที่จะตอบโต้ หรือแม้แต่แสดงท่าทีขัดขืนใด ๆ น้ำตายังคงไหลอาบแก้มของเขาจากการถูกตบหน้าอย่างต่อเนื่อง…
เนื่องจากตอนนี้เพื่อนร่วมชั้นของเขาได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นแล้ว เพื่อนผู้หญิงคนสองสามคนจึงรีบวิ่งไปหานาโอมิ ก่อนที่จะรายงานเธอว่า “คุณครูนาโอมิคะ! ฮักซ์ลีย์กำลังถูกทุบตีอยู่ค่ะ!”
“อะไรนะ?!” นาโอมิพูด ขณะที่เธอหันกลับไปมองทันทีเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ด้วยความตกใจ เธอได้เห็นภาพของผู้คนมากมายที่ยืนรายล้อมนักเรียนที่กำลังร้องไห้ของเธอ ฮักซ์ลีย์ โลมาน เขากำลังถูกผู้หญิงคนหนึ่งตบหน้าอย่างไม่ยอมหยุดหย่อน!
ฮักซ์ลีย์เองก็กำหมัดแน่น เขาก้มหน้าลง ขณะที่น้ำตายังคงไหลอาบแก้ม
“ได้โปรด หยุดตีเขา! มีปัญหาอะไรก็คุยกันดี ๆ ไม่ได้เหรอคะ?” นาโอมิตะโกน ขณะที่เธอรีบเข้าไปหาฮักซ์ลีย์ทันที ก่อนที่จะดึงเขาให้มายืนอยู่ข้างหลังเธอ
ในเวลานั้น แม้แต่นักเรียนอีกคนที่คว้าโทรศัพท์มือถือของฮักซ์ลีย์มาเล่นในตอนแรก ก็ยังนิ่งเงียบอย่างตกตะลึง เขาไม่คาดคิดว่าการกระทำของพวกเขาจะทำให้เกิดเหตุการณ์ใหญ่โตเช่นนี้
แม้ว่าฮักซ์ลีย์จะมาจากครอบครัวที่ค่อนข้างธรรมดา แต่เขาก็เป็นเด็กที่ซื่อสัตย์ ตั้งใจเรียน และทำงานหนัก เมื่อสังเกตเห็นว่ามีนักเรียนอีกคนของเธอยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับถือโทรศัพท์ของฮักซ์ลีย์อยู่ในมือ นาโอมิก็เดาได้ว่า พวกเขาคงกำลังหยอกล้อกันเล่น ก่อนที่เรื่องทั้งหมดจะเกิดขึ้น
แต่ทันได้นั้นเอง เมื่อนาโอมิและผู้หญิงคนนั้นหันมาสบตากัน ทั้งคู่ก็ต้องตกตะลึงทันที
“…นาโอมิ มิลตัน?”
“ไซล่า ไวเซอร์?”
สตรีผู้มั่งคั่งทำหน้าเย้ยหยัน ก่อนจะพูดกระแนะกระแหน “ถ้าฉันจำไม่ผิด เธอไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่ หลังจากที่เราเรียนจบมัธยมปลายใช่ไหม? แล้วเธอมากลายเป็นแค่ครูธรรมดา ๆ ได้อย่างไรล่ะ?”
เป็นที่แน่ชัดว่าทั้งคู่เคยรู้จักกันมาก่อน และการพูดจาดูถูกของไซล่าก็เป็นเครื่องยืนยันในข้อนี้ได้ คนบางคนก็เป็นแบบนี้ พวกเขาคิดว่าพวกเขาเหนือกว่าคนอื่น เพียงเพราะเป็นคนร่ำรวยและมีทรัพย์สินมากกว่า
“เรื่องนั้นมันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ? ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ฮักซ์ลีย์ไปทำอะไรให้เธอขุ่นเคืองใจ? ทำไมเธอจะต้องตบเขาอย่างรุนแรงขนาดนี้ด้วย?” นาโอมิตอบ เธอรู้จักนิสัยใจคอของไซล่าเป็นอย่างดี ยิ่งไปกว่านั้นแล้ว การที่เธอเพิ่งจะทำให้นักเรียนของเธออับอายขายหน้า ก็ทำให้นาโอมิรู้สึกโกรธ จนไม่มีแก่ใจที่จะพูดคุยเรื่องอื่นกับเธอ
“ฮะ! ไอ้เด็กเลวนั่นทำไวน์แดงหกใส่เสื้อผ้าราคาแพงของฉัน! มันคิดว่ามันจะมีปัญญาจ่ายค่าชดเชยให้ฉันได้อย่างนั้นเหรอ” ไซล่าตอบโต้
“ค่าชดเชยมันเป็นเรื่องเกี่ยบกับการเงิน แต่เธอยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันว่า ทำไมเธอถึงต้องตีเขาอย่างรุนแรงเพียงเพราะเรื่องนั้นด้วย” นาโอมิตะโกน ขณะที่เธอจ้องมองอย่างโกรธแค้น
คำพูดที่แฝงไปด้วยความชอบธรรมของนาโอมิทำให้ไซล่าถึงกับผงะทันที มันเป็นเรื่องจริงที่สิ่งที่นาโอมิพูดเกี่ยวกับเงินชดเชยนั้น ถือเป็นประเด็นที่แยกต่างหาก หากจะให้พูดตามตรง เหตุผลที่ไซล่าเอาแต่ตบฮักซ์ลีย์ไม่ยั้งหลายครั้ง ก็เพราะเธอต้องการจะแสดงให้คนอื่นเห็นว่าเธอเหนือกว่าเขาแค่ไหน
เมื่อนาโอมิถามเธอแบบนี้ ไซล่าก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเล็กน้อย เธอเริ่มตระหนักได้ว่า ตอนนี้ทุกคนกำลังจ้องมองมาที่เธอ และรอฟังคำตอบของเธออยู่ ไซล่าที่กำลังรู้สึกเป็นกังวลก็เริ่มเกิดอาการโมโห เธอยักไหล่พร้อมกับยกแขนทั้งสองข้างขึ้น ก่อนที่จะพูดว่า “ฉันจะตีเขาอย่างไรก็ได้ถ้าฉันต้องการ! แล้วเธอจะทำอะไรฉันไม่ทราบ?!”
สามีของไซล่ากำลังมองดูนาฬิกาโรเล็กซ์บนข้อมือของเขา ก่อนจะจัดชุดสูทที่เขาสวมใส่อยู่ให้เรียบร้อย จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับพูดว่า “ฉันชื่อ เซดี้ ลาวิงตัน และฉัน… ”
ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบประโยค เซดี้ก็รู้สึกถูกตบหน้าอย่างแรง! แรงตบนั้นรุนแรงมากจนทำให้ร่างของเขากระเด็นลอยออกไปด้านข้าง ร่างของชายคนนั้นกระเด็นไปชนโต๊ะจำนวนหนึ่งโหลเป็นอย่างต่ำจนล้มระเนระนาดไปทั่วทั้งงาน!
แน่นอนว่า สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้หลายคนที่เห็นเหตุการณ์ตกใจ และบางคนก็ถึงกับกรีดร้องออกมา!
แน่นอนว่า คนที่ตบหน้าเขาก็คือเจอรัลด์ ที่ไม่สามารถทนเห็นการกระทำของคนทั้งคู่ได้อีกต่อไป
ไซล่าที่กำลังอยู่ในอาการมึนงง หันไปมองสามีที่กำลังเจ็บปวดและสับสนของเธอ ตอนนี้เขากำลังคายฟันที่หักสองสามซี่ออกมาจากปากของเขา เธอรีบหันกลับไปมองเจอรัลด์ด้วยดวงตาที่เดือดดาล ก่อนจะพูดว่า “แก… แก…! แกอยากจะรนหาที่ตายหรืออย่างไร! แกมาตบสามีฉันทำไม?”
เจอรัลด์มองไปที่หญิงสาว ก่อนจะตอบด้วยท่าทีที่เมินเฉยว่า “ทำไมฉันถึงตบเขาน่ะเหรอ? ก็ฉันไม่ชอบที่เขาใช้นามสกุลลาวิงตัน แทนที่จะเป็นนามสกุลซีกเลอร์! มันก็ฟังดูสมเหตุสมผลพอ ๆ กับเหตุผลที่เธอใช้ตบหน้าเด็กคนนั้นหลาย ๆ ครั้ง ไม่ใช่หรอกเหรอ?”