มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1151
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1151
‘ราวกับว่า พวกเขาจะตั้งใจมาที่นี่เพื่อจุดประสงค์บางอย่าง…ท่านอาจารย์ก็ดูเหมือนจะรู้ว่าพวกเขาเป็นใครเช่นกัน’
‘ท่านอาจารย์ได้เหาะขึ้นไปที่บ้านหลังนั้น เพื่อไปพูดคุยบางอย่างกับพวกเขา แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า พวกเขาคุยเรื่องอะไรกัน…’
‘พวกเขาพูดคุยกันอยู่พักใหญ่…ขณะที่พวกเขาคุยกัน มีบางช่วงที่บ้านหลังนั้นมุดลงไปใต้น้ำ และได้พาท่านอาจารย์ดำลงไปด้วย…’
‘พอตกดึก…พวกเราทุกคนต่างนอนพลิกตัวไปมา แทบไม่มีใครหลับลงเลยสักคน…สิ่งที่พวกเราทำได้ตอนนั้นคือ เฝ้าศพของนางฟ้าเอาไว้ให้ดี…’
‘ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว และก็ถึงคราวที่ฉันจะต้องไปเฝ้ายาม…กลุ่มของเรามีกันทั้งหมดเก้าคน รวมถึงตัวของฉันเองด้วย…’
‘…ฉันเขียนบันทึกนี้ขึ้นมา หลังจากที่เหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวได้เกิดขึ้น…เหตุการณ์ที่ได้เปลี่ยนโชคตะตาของฉันไปตลอดกาล…’
‘…ในขณะที่พวกเรากำลังเฝ้ายาม ทันใดนั้น นางฟ้าก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมา! ใบหน้าของเธอดูเซียดเซียว ในขณะที่เธอถามด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า พวกเรากำลังจะพาเธอไปไหน…’
‘เราไม่กล้าท้าทายเธอ พวกเราจึงได้บอกทุกสิ่งที่เรารู้ออกไป…เมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอก็รู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก! ฉันยังจำที่เธอพูดได้ดี “ถึงตอนนี้แล้ว พวกแกยังคิดจะกำจัดฉันอยู่อีกเหรอ? ต้องขอบคุณเหล่าดวงดาว ที่ทำให้ฉันฟื้นขึ้นมาได้ทันเวลาพอดี!”
‘พอพูดจบ เธอก็แสดงความโกรธเกรี้ยวออกมา จากนั้นเธอก็เริ่มจู่โจมพวกเรา! ทันทีที่เธอจู่โจม คนในกลุ่มของเราก็เชียชีวิตทันทีถึงหกคน…เธอช่างโหดเหี้ยมเหลือเกิน…!’
‘ตอนที่ฉันพยายามจะวิ่งหนี เธอก็เอาแขนเสื้อมารัดที่รอบคอ และเหวี่ยงฉันขึ้นไปในอากาศอย่างสุดแรง!’
‘หากไม่ใช่เพราะต้นไม้ต้นนั้นที่เพิ่งจะผลิใบจนเต็มต้นแล้วล่ะก็ ฉันคงจะตายไปแล้วจากแรงกระแทกเพราะตกจากต้นไม้! ฉันโชคดีแค่ไหนแล้ว ที่ฉันแค่ขาหัก…’
‘ตอนที่ฉันยังพอมีสติ ฉันก็เริ่มตระหนักได้ว่า สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมันผิดปกติและน่าหวาดกลัวมาก ฉันมั่นใจว่า ศพของนางฟ้ายังอยู่ในโลง… แล้วหญิงสาวที่แสนจะโหดร้ายผู้นี้คือใครกันแน่? ในตอนนั้น ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เกิดอะไรขึ้นกับคนที่เหลือบ้าง ฉันคิดว่า พวกเขาอาจจะตายกันหมดแล้วก็ได้’
‘ทันใดนั้น บ้านทองสัมฤทธิ์หลังนั้นก็ลอยขึ้นมาจากทะเล ส่งผลให้เกิดเสียงระเบิดที่ดังมากตามมา! ฉันหมดสติ ในทันทีจากอาการบาดเจ็บ และตกใจสุดขีด…’
‘ตอนที่ฟื้นขึ้นมา ฉันพบตัวเองนอนอยู่ในบ้านของชาวประมงผู้มีน้ำใจ…และตอนนั้นเอง ที่ฉันได้รู้ว่า ฉันคือ ผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวในกลุ่มของคนทั้งเก้า ส่วนคนอื่น ๆ ที่ไม่ได้เฝ้ายามในเวลานั้น ก็ได้รับการช่วยเหลือจากท่านอาจารย์อย่างทันท่วงที’
‘เหตุการณ์ในวันนั้น ทำให้ฉันกลายเป็นคนพิการและไม่สามารถทนต่อลมทะเลได้ มันคือเหตุผลที่ทำให้ฉันยังอยู่บนเกาะมอนท์ฮอล์มแห่งนี้ ด้วยความเห็นอกเห็นใจ ท่านอาจารย์ได้จ่ายเงินชดเชยให้ฉันเป็นจำนวนมาก…’
“ต่อจากนั้น บันทึกก็อธิบายว่า ชายคนนั้นได้ใช้เงินที่ได้มา ค่อย ๆ สร้างตัวจนกลายเป็นคนที่ร่ำรวยในปีต่อ ๆ มา เขายังกลายเป็นคนที่ผู้คนเคารพนับถือบนเกาะอีกด้วย และเรื่องราวที่เขียนไว้บนศิลาจารึกก็จบลงตรงนั้น”
“ผู้คนในยุคโบราณมีแนวโน้มที่จะกลายเป็นคนที่ชอบโอ้อวด โดยเฉพาะคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต พวกเขาชอบแต่งเติมเรื่องราวที่เกินจริงลงไปในชีวประวัติของตัวเอง คุณก็รู้ใช่ไหม? นอกจากเรื่องของบุคคลคนนี้แล้ว อีกตัวอย่างหนึ่งที่ผมเคยได้ยินมา คือเรื่องราวเกี่ยวกับฮีโร่คนหนึ่งที่มีนามว่า เบรย์เดน เลแบน เขาฆ่าฉลามขาวตัวหนึ่งตาย และก่อการปฏิวัติ…ฮ่าฮ่า! ผมรู้สึกชื่นชอบจินตนาการของคนในยุคนั้นจริง ๆ …ผมไม่แปลกใจเลย ถ้าเรื่องบ้านทองสัมฤทธิ์ลอยได้นั้นจะกลายเป็นแรงบันดาลใจให้หนังแนววิทยาศาสตร์ในยุคปัจจุบัน!” ทิมพูดพร้อมกับหัวเราะไปด้วย
“มันอาจจะฟังดูน่าขัน…แต่มันก็ทำให้ชีวประวัติของคนคนนั้นดูน่าสนใจมากเลยทีเดียว!” ยูเมะออกความเห็น
แต่เจอรัลด์กลับไม่ได้ออกความเห็นอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลยแม้แต่น้อย
หลังจากที่คุยกันต่ออีกพักใหญ่ จนได้รู้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับสิ่งที่เขาอยากรู้ไม่มากก็น้อย เจอรัลด์ก็สั่งให้คนขอเขาพาทิมไปส่งที่บ้าน
พอเขากลับไปแล้ว เจอรัลด์ก็หันไปบอกทุกคนด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบว่า “เดี๋ยวฉันจะกลับไปที่ห้องของฉันก่อน…ขอให้ทุกคนมารวมตัวกันแต่เช้า เพราะว่าเราจะต้องออกเดินทางกันในวันพรุ่งนี้!”
ก่อนที่เขาจะเดินออกไป ยูเมะก็หยุดเขาไว้ ก่อนจะพูดว่า “เดี๋ยวก่อน! ทำไมก่อนหน้านี้ คุณถึงไม่ออกความคิดเห็นอะไรเลยล่ะ? ความจริงแล้ว คุณแทบจะไม่พูดอะไรเลยสักคำ! คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
ด้วยความเป็นหญิงที่ช่างสังเกต ยูเมะยังพูดต่ออีกว่า “ฉันยังสังเกตเห็นอีกว่า เปลือกตาของคุณกระตุกทุกครั้งที่คุณยาร์โรลพูดถึงบ้านลอยได้…ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?”
“คุณนี่ช่างสังเกตจริง ๆ เลยนะ แล้วถ้าผมบอกคุณว่า เรื่องที่พวกเราได้ยินในวันนี้เป็นเรื่องจริง…คุณจะเชื่อผมไหม?” เจอรัลด์ถาม
“…อะไรนะ? คุณไม่ได้ล้อฉันเล่นใช่ไหม?” ยูเมะถาม คำถามของเจอรัลด์ทำให้เธอรู้สึกมึนงง
“มีเหตุผลอะไรที่ผมจะต้องโกหกคุณ? และอีกอย่าง เหตุการณ์นั้นดูจะสับสนวุ่ยวายมากกว่าที่ผมเคยคาดคิดเอาไว้มาก!” เจอรัลด์พูด ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของเขา