มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1133
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1133
ลึกลงไปใต้ท้องทะเล
มีเรือลำใหญ่ที่ดูเรียบ ๆ และทำจากทองแดงลำหนึ่ง แล่นผ่านกองทัพของเจอรัลด์ไป
การปรากฏขึ้นของเรือลำนั้น เปรียบเสมือนพลังงานที่ระเบิดออกมาแล้วค่อย ๆ จางหายไป แม้กระทั่งเครื่องมือบนเรือก็ไม่สามารถตรวจจับสัญญาณของมันได้
เรือทองสัมฤทธิ์ที่ดูธรรมดาลำนั้น คือเรืออะไรกันแน่?
สักพักเงาใหญ่ของเรือลำนั้นก็จมดิ่งลงสู่ก้นทะเล
สัตว์น้ำมากมายหลากหลายชนิดที่อยู่ใต้ท้องทะเล ต่างพากันหลบหลีกเอาชีวิตรอด ทันทีที่พวกมันเห็นเบเฮโมทขนาดมหึมานี้
ไม่นานนัก เงาของเรือลำนั้นก็อันตธานหายไปใต้ท้องทะเล ทำให้ทุกอย่างกลับมาสู่ปกติอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม สึนามิก็ยังส่งผลให้คลื่นใต้น้ำปรวนแปรและซัดไปมาอย่างรุนแรง
* * *
กองทัพยังคงเดินทางต่อ จนกระทั่งไปถึงเกาะมอนท์ฮอล์มในช่วงเย็นวันนั้น
ดูจากลักษณะทางภูมิศาสตร์ในแผนที่แล้ว เจอรัลด์เดาว่าเกาะมอนท์ฮอล์มน่าจะตั้งอยู่ครึ่งทางระหว่างจุดที่พวกเขาออกเดินทางไปถึงราชาแห่งสุสานมหาสมุทร มันเป็นเกาะเดียวกันกับเกาะที่ขอทานชรา และคนทั้งสามสิบหกคนของเขาได้หยุดพัก ตามที่มีการบันทึกไว้ในภาพจิตรกรรมบนแผ่นศิลาจารึก
ในตอนนั้น บนเกาะมอนท์ฮอล์มแห่งนี้มีเพียงหมู่บ้านชาวประมงเท่านั้น
มันยังเป็นสถานที่ที่เรือรบลำใหญ่ของซัน ลีก ได้ปรากฏตัวขึ้นเป็นครั้งแรกอีกด้วย
เรือนั้นลอยขึ้นไปบนทองฟ้า ทำให้ชายทั้งสามสิบหกคนตกใจกลัวเป็นอย่างมาก
สิ่งที่แปลกและน่าสงสัยยิ่งกว่านั้นก็คือ สุดท้ายแล้ว เหลือชายทั้งหมดเพียงยี่สิบเจ็ดคน และพวกเขาก็ได้เดินทางตามขอทานชราคนนั้นไปที่ราชาแห่งพระราชวังมหาสมุทร
ชายที่เหลืออีกเก้าคนได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย
พวกเขาหายไปบนเกาะมอนท์ฮอล์ม หรือพวกเขาถูกใครบางคนฆ่าตายกันแน่?
แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร? ชายเหล่านั้นเป็นแค่คนธรรมดา ๆ มันไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่ขอทานชราจะต้องฆ่าพวกเขา!
ขณะที่เจอรัลด์กำลังคิดถึงเรื่องราวเหล่านั้น เรือก็จอดเทียบท่าพอดี พวกเขาเดินทางมาถึงท่าเรือบนเกาะเรียบร้อยแล้ว
เจอรัลด์ได้สติอีกครั้ง เมื่อเขาเห็นเกาะมอนท์ฮอล์มอยู่ตรงหน้า
เวลาผ่านมาเป็นหลายหมื่นปี บัดนี้เกาะมอนท์ฮอล์มไม่ได้เป็นแค่เกาะที่มีเพียงหมู่บ้านชาวประมงอีกต่อไป แต่มันได้กลายเป็นเมืองบนเกาะไปแล้ว
เรือโดยสารหลายลำที่แล่นไปทางทิศเหนือและทิศใต้ จำเป็นจะต้องแล่นผ่านเกาะมอนท์ฮอล์มแห่งนี้ทุกวันนี้ จึงดูเฟื่องฟูเป็นอย่างมาก
ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว แต่เกาะมอนท์ฮอล์มก็ยังคงดูสว่างไสว ไม่ต่างอะไรกับช่วงเวลากลางวันที่มีแสงอาทิตย์สาดส่อง
เมื่อเดินเข้าไปในเมือง พวกเขาพบว่าบนถนนหลักนั้นยิ่งคราคร่ำไปด้วยผู้คนมากมาย และดูเหมือนว่า พวกเขากำลังจะจัดงานสำคัญบางอย่างขึ้นที่นี่
“มันคืองานเทศกาลต้อนรับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของเกาะมอนท์ฮอล์ม และมันถูกจัดขึ้นทุก ๆ สามปี” ยูเมะที่กำลังยืนอยู่ด้านข้าง เจอรัลด์พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“งานเทศกาลต้อนรับสิ่งศักดิ์สิทธิ์เหรอ? พวกเขาต้องการต้อนรับสิ่งศักสิทธิ์อะไรกัน?”
“ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรล่ะ?” ยูเมะตอบอย่างเมินเฉย
เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะยิ้ม หลังจากเห็นท่าทีของเธอ จากนั้นเขาก็ออกคำสั่งให้ลูกน้องของเขาไปเตรียมที่พักให้เรียบร้อย
“ดูเหมือนว่าจะมีประตูพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ตั้งอยู่ที่นี่ และพ่อมดก็เรียกให้ผู้คนในเมืองมาจัดงานเลี้ยงฉลองให้กับเขา!”
เมื่อยูเมะเห็นเจอรัลด์ทำเป็นไม่สนใจเธอ เธอจึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อที่จะหาเรื่องคุยกับเขา
“และดูเหมือนว่า เขาจะเป็นพ่อมดผู้ทรงเกียรติเสียด้วย เขาถึงอยากให้คนจัดงานเลี้ยงให้!” เจอรัลด์พยักหน้ารับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“พ่อมดคนนั้น เป็นคนหยุดคลิ่นยักษ์สึนามิไม่ให้ซัดทำลายเกาะนี้หรือเปล่า?”
“มันเป็นเรื่องแปลก ที่เกาะแห่งนี้ไม่เคยถูกโจมตีโดยคลื่นสึนามิเลยแม้แต่ครั้งเดียว! มันยังคงอยู่รอดปลอดภัยมาโดยตลอด!” ยูเมะพูด
“มันเป็นเรื่องที่แปลกจริง ๆ!”
อย่างไรก็ตาม ในเมื่อพวกเขาเดินทางมาถึงที่นี่แล้ว นอกจากจะต้องจัดการเรื่องลูกน้องของเขา และวางแผนการเดินทางต่าง ๆ สิ่งที่สำคัญอีกอย่างก็คือ เจอรัลด์ต้องการจะพบกับเจ้าหน้าที่ ที่ดูแลเมืองแห่งนี้ เพราะเขาอยากรู้เรื่องราวความเป็นมาของการก่อตั้งเมือง เนื่องจากซัน ลีก เองก็เคยมาที่เกาะแห่งนี้เช่นกัน
แต่ถึงกระนั้น เจอรัลด์ก็ไม่รู้ว่า ซัน ลึกได้ทิ้งร่องรอยของพวกเขาไว้ที่นี่บ้างหรือไม่
เจอรัลด์ได้สั่งให้ลูกน้องของเขาจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะกลับขึ้นเรือแล้วก็ตาม
สถานที่ที่พวกเขาจะนอนพักในคืนนี้คือ คฤหาสน์หรูแห่งหนึ่งบนเกาะ
บนเกาะแห่งนี้มีบ่อน้ำพุร้อนตั้งอยู่
เจอรัลด์พักผ่อนอยู่ที่บ่อน้ำพุร้อน ขณะที่เขากำลังรอเจ้าหน้าที่ที่ดูแลเมืองมาพบพร้อมกับบันทึกประวัติการก่อตั้งของเมือง
ขณะนั้นมีกลุ่มของเด็กหนุ่มและเด็กสาวจากครอบครัวที่มีฐานะพูดคุยและหัวเราะกันเสียงดังใกล้ ๆ กับจุดที่เจอรัลด์กำลังพักผ่อน ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ไม่ใช่คนที่ชอบมีปัญหากับใคร หากไม่มีเหตุจำเป็นจริง ๆ เขาจึงทำเหมือนพวกเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น
“บอกให้เธอมาตรงนี้! ฉันรู้สึกปวดเมื่อยกล้ามเนื้อและข้อกระดูก! บอกให้เธอมาตรงนี้ มานวดให้ฉันหน่อย!”