มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1112
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1112
แยสมีนมองไปที่เจอรัลด์ จากนั้นเธอก็ส่ายหน้า
“ฉันคิดว่าเธอคงจะไม่เข้าใจว่ากำลังจะเจอกับเรื่องเลวร้ายอะไรบ้าง…ถ้าหากเธอหาเงินจำนวนที่เพิ่งเสนอราคาไปมาให้พวกเขาไม่ได้แล้วล่ะก็ ไม่เพียงแค่พวกผู้จัดเท่านั้นที่จะตามล่าเธอ แต่พวกมินแชลก็เช่นกัน!”
“หนึ่งล้านห้าแสนดอลล่าร์!” เจอรัลด์ตะโกนกลับไป
“หา! เด็กหนุ่มนั่นเสียสติไปแล้วเหรอ? เขาไปไกลเกินกว่าที่จะเสนอราคาที่ต่ำกว่านี้แล้ว!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้ร่วมงานหลายคนต่างพากันหัวเราะออกมาเพราะเห็นเป็นเรื่องขำขัน แต่แยสมีนกลับพูดอะไรไม่ออก
“…ท่านครับ ท่านไม่สามารถจะเสนอราคาที่สูงมากเช่นนั้นได้…” แวกเนอร์เตือนเขาด้วยความหวังดี
“อ้าวเหรอ? แต่ฉันยังพูดไม่ทันจบเลยนะ! งั้นฉันขอพูดต่อเลยแล้วกัน นอกเหนือจากราคาที่ผู้ร่วมประมูลท่านอื่นจะเสนอแล้ว ฉันขอเพิ่มข้อเสนอราคาอีกหนึ่งล้านห้าแสนดอลล่าร์สำหรับสมุนไพรชิ้นต่อไปที่จะนำมาประมูล!”
“แม่เจ้าโว้ย!” ผู้คนในงานต่างพากันตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกประหลาดใจเป็นที่สุด
แยสมีนเองก็ยังหลุดปากอุทานออกมาเสียงดังลั่น
แม้แต่พวกมินแชลก็ยังไม่กล้าเสนอราคาที่สูงกว่านั้น ในความเป็นจริงแล้ว มันก็อาจจะไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่พวกเขาจะเสนอราคาประมูลเป็นจำนวนพันล้านหรือห้าร้อยล้านดอลล่าร์ แต่พวกเขารู้ดีว่ามันเป็นไปได้ที่เจอรัลด์อาจจะกลับคำกับราคาที่เขาเสนอออกมา หากเหตุการณ์เป็นเช่นนั้นจริง พวกเขาอาจจะพบกับความเสียหายเป็นมูลค่ามหาศาลเลยทีเดียว!
ขณะที่พวกมินแชลกำลังครุ่นคิดหาหนทางอื่น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งก็เดินมากระซิบบางอย่างที่ข้างหูพวกเขา
จากนั้นพวกสมาชิกของตระกูลมินแชลก็ผลัดเปลี่ยนกันหันมามองหน้าเจอรัลด์ด้วยสายตาที่ดูเย็นชา ก่อนที่จะยื่นข้อเสนอในการประมูลด้วยราคาที่สูงขึ้นไปอีก
ผ่านไปได้สักพักใหญ่ ราคาการประมูลก็ปิดลงที่เจ็ดล้านดอลล่าร์ เมื่อรวมกับราคาสมุนไพรที่เจอรัลด์ประมูลไปก่อนหน้านั้นแล้ว ราคารวมทั้งหมดในการประมูลของวันนี้ก็มีมูลค่าราว ๆ ยี่สิบสามล้านดอลล่าร์!
ถึงแม้เงินจำนวนนี้จะฟังดูเกินจริงไปมาก แต่ในความเป็นจริงแล้ว มันเป็นจำนวนเงินที่ใกล้เคียงกับค่าขนมที่พี่สาวของเขาได้รับในแต่ละวัน
เจอรัลด์เองก็แทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าคำว่าแพงเกินไปคืออะไร เงินก็เป็นเพียงจำนวนตัวเลขที่แสนจะน่าเบื่อสำหรับเขา
แยสมีนยังคงมองมาที่เขาไม่หยุด เธอคิดกับตัวเอง ‘ฉันอยากจะเห็นจริง ๆ ว่าเธอจะจบเรื่องพวกนี้ได้อย่างไร เจอรัลด์!’
เมื่อเห็นพนักงานนำสมุนไพรของเขาที่ถูกห่อไว้อย่างดีออกมา เจอรัลด์ก็เดินตรงไปหาพวกเขาพร้อมกับถือบัตรใบหนึ่งในมือ จากนั้นเขาก็กดรหัสเพื่อชำระเงินที่เคาน์เตอร์
สักพักต่อมา พนักงานก็พยักหน้าพร้อมกับพูดว่า “ขอบคุณครับท่าน! นี่สมุนไพรของท่านครับ!’
“…นี่มันอะไรกัน?” แยสมีนบ่นพึมพำกับตัวเธอเอง
เธอทำตาโต และรู้สึกอึ้งมากกับสิ่งที่เพิ่งเห็น จนอยากจะคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่ฝันร้ายเท่านั้น
ขณะที่เจอรัลด์เดินกลับมายังที่นั่งของเขา แวกเนอร์ก็หัวเราะเสียงดัง ก่อนจะพูดว่า “ดูเหมือนว่าท่านจะได้สมุนไพรที่ท่านต้องการทั้งหมดแล้วนะครับ! ยินดีด้วยนะครับ! ผมได้สั่งให้คนของผมเตรียมอาหารเย็นเพื่อเลี้ยงฉลองให้ท่านเรียบร้อยแล้ว คิดเสียว่าผมจัดงานเลี้ยงเพื่อต้อนรับท่านนะครับ!”
พอพูดจบ แวกเนอร์ก็เดินนำเจอรัลด์ออกไปจากสถานที่จัดงาน ตอนที่เขาได้บังเอิญสบตากับแยสมีน เจอรัลด์เพียงแต่พยักหน้าให้เธอเป็นการบอกลา ก่อนที่จะเดินออกจากงาน พร้อมกับสมุนไพรในมือของเขา
“เชิญท่านก่อนเลยครับ!” แวกเนอร์กล่าวทันทีที่พวกเขาเดินมาถึงที่รอรถ
ทันทีที่เขาพูดประโยคนั้นจบ ก็มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยประมาณยี่สิบคนกำลังวิ่งเข้ามาหาพวกเขา ทุกคนต่างจ้องไปที่เจอรัลด์
“พวกนายจะทำอะไรน่ะ?” แวกเนอร์ตะโกนด้วยน้ำเสียงจริงจัง ขณะที่จ้องหน้าพวกเจ้าหน้าที่ ที่ตอนนี้ได้มายืนรวมตัวกันต่อหน้าเพวกเขาแล้ว
“ก็เห็นชัดเจนแล้วไม่ใช่เหรอ? ผมเกรงว่าคืนนี้คงจะไม่ได้ไปร่วมรับประทานอาหารเย็นกับคุณเสียแล้ว!” เจอรัลด์ตอบเขา พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูอันตราย
ไม่กี่วินาทีต่อมา เหล่าเจ้าหน้าที่ก็หลีกทางให้โซอี้ ที่ตอนนี้กำลังสวมใส่ชุดใหม่ เธอเดินเข้ามาพร้อมกับพูดว่า “ฉันดีใจที่คุณเข้าใจ! ถ้าอย่างนั้น ก็ช่วยทิ้งสมุนไพรที่คุณประมูลมาได้เมื่อสักครู่เอาไว้ที่นี่ ฉันอาจจะยอมไว้ชีวิตคุณก็ได้นะ!”
“โอ้? แต่ว่าผมเพิ่งซื้อมันมาด้วยเงินที่มีค่ามหาศาลของผมนะ คุณเองก็รู้ไม่ใช่เหรอ? ถึงผมจะยอมให้สมุนไพรกับคุณจริง คุณไม่คิดบ้างหรอว่าคุณก็ควรจะให้บางอย่างกับผมเพื่อเป็นการตอบแทน?” เจอรัลด์ตอบ ด้วยในใจคิดว่าเขายังต้องการแผนที่ของตระกูลมินแชลเพื่อหาเส้นทางที่จะไปราชาแห่งสุสานมหาสมุทร
“ค่าตอบแทนงั้นเหรอ? เด็กน้อย เธอได้ตอบแทนนายมากพอแล้วที่ยังปล่อยให้นายมีชีวิตอยู่ต่อไป! นอกจากนายจะต้องส่งสมุนไพรมาให้พวกเราแล้ว นายยังจะต้องส่งข่าวกลับไปบอกครอบครัวว่านายถูกลักพาตัว และค่า ‘ประกันตัว’ ของนายก็คือสามร้อยล้านดอลล่าร์!” หนึ่งในบอดี้การ์ดส่วนตัวของโซอี้ประกาศ
“ช่างไร้เหตุผลสิ้นดี…แต่ก็เอาเถอะ ฉันชอบที่จะเผชิญหน้ากับคนแบบนายจริง ๆ เลยนะ…” เจอรัลด์ตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
“ถ้าจะให้พูดตรง ๆ เหตุผลที่ผมมาที่นี่ก็เพื่อจะยื่นของเสนอบางอย่างให้ตระกูลมินแชล รู้บ้างหรือเปล่า? งั้นเอาอย่างนี้ดีไหม? ผมจะมอบเงินสามร้อยล้านดอลล่าร์ให้ รวมถึงสมุนไพรนี้ด้วย ภายใต้ข้อแลกเปลี่ยนบางอย่างจากพวกมินแชล…ถ้าไม่มีข้อคัดค้านใด ๆ อีก เราทำข้อตกลงกันตรงนี้ ตอนนี้เลยก็ได้นะ…” เจอรัลด์ยังคงยิ้มกริ่ม ขณะที่พูดต่อ
“ตกลง! ทันทีที่เราได้รับเงินและสมุนไพรนั่น คุณอยากจะได้อะไร ก็มาเอาไปได้เลย!” โซอี้ตอบ เธอหัวเราะพร้อมกับยืนเอามือกอดอก
“โอ้! นี่คุณไม่คิดจะถามสักหน่อยเหรอว่าผมต้องการอะไร?” เจอรัลด์ถาม
“ก็ฉันเพิ่งบอกคุณไงเล่า เพียงแค่คุณยื่นเงินกับสมุนไพรมา ไม่ว่าคุณอยากจะได้อะไร ก็มาเอามันไปได้เลย!”
“ช่วยส่งปากกากับกระดาษให้ผมที่สิคุณแวกเนอร์? แค่คำพูดลอย ๆ คงจะเป็นเครื่องพิสูจน์อะไรไม่ได้หรอก!” เจอรัลด์กล่าว
ในขณะที่ในใจของแวกเนอร์อยากจะห้ามปรามเจอรัลด์ แต่เขาก็ไม่กล้าพอที่จะพูดอะไรออกไป เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว เขาก็ได้แต่ยื่นปากกาและกระดาษให้เจอรัลด์อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
เมื่อเจอรัลด์เขียนเงื่อนไขบางอย่างลงบนกระดาษเสร็จเรียบร้อยแล้ว โซอี้ก็รับมันไปแล้วรีบเซ็นชื่อโดยไม่รีรอ เธอไม่แม้แต่จะอ่านข้อความบนกระดาษ
เจอรัลด์ยิ้มแล้วพูดว่า “ดีมาก! ถ้าอย่างนั้น ผมจะเอาเงินกับสมุนไพรให้คุณก่อนตอนนี้เลย แล้วเดี๋ยวผมจะกลับมาเอาสิ่งที่เราได้ทำข้อตกลงกันไว้ทีหลัง!”
“นายนี่ฉลาดจริง ๆ เลยนะ!”
หลังจากที่โซอี้และคนของเธอกลับไป แวกเนอร์รู้สึกโมโหมากจนแทบจะกระทืบเท้าแรง ๆ เขามองหน้าเจอรัลด์ก่อนจะพูดว่า “ทำไมถึงทำการประมาทเช่นนี้นายท่าน?! ตอนนี้ทั้งเงินและสมุนไพรตกไปอยู่ในมือของพวกเขาแล้ว ท่านไม่มีทางได้มันกลับคืนมาอย่างแน่นอน! ผมรู้ดีว่าท่านแข็งแกร่งเพียงใด แต่ตระกูลมินแชลก็มีคนที่มากฝีมืออยู่หลายคนเช่นเดียวกัน! สิ่งที่ท่านควรจะรู้คือ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่พวกมินแชลได้สั่งให้ผมไปเก็บสมุนไพรมาให้ พวกเขาบอกกับผมว่า เมื่อได้สมุนไพรมาแล้ว ให้ผมเสนอราคาเท่าไหร่ก็ได้ แล้วพวกเขาจะจ่ายให้ผมตามที่ผมขอ! แต่พอวันนั้นมาถึงจริง พวกเขาก็อ้างว่าไม่เคยให้คำสัญญาใด ๆ กับผม!
เจอรัลด์เอามือตบไหล่ของแวกเนอร์ ก่อนจะตอบว่า “คุณคิดมากเกินไปแล้ว มันไม่มีอะไรหรอกน่า!”