มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1094
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1094
“ทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นเห็นเขา เธอก็น้ำตารื้อขึ้นมาทันที ขณะที่เธอตะโกนขึ้น “เจอรัลด์! ฉันดีใจมากที่ได้พบนายอีกครั้ง!”
“ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่ล่ะ กีย่า? แล้วอีกครั้งนะ ผมบอกคุณแล้วว่าผมไม่ได้ชื่อเจอรัลด์! ผมคือซาเดรียน!” เจอรัลด์ตอบกลับ เอาตามตรงรู้สึกโล่งอกที่เธอยังปลอดภัยดี แต่กระนั้นมันก็ค่อนข้างคาดไม่ถึงที่เธอเลือกที่จะอยู่ต่อที่นี่
“นายยังคงพยายามจะโกหกฉันอยู่เหรอ? เลิกซะเถอะ ฉันรู้แล้วว่านายคือเจอรัลด์! นายอาจเปลี่ยนรูปร่างและอารมณ์นิสัยของนายได้สำเร็จ แต่นายจะไม่มีทางเปลี่ยนสายตาคู่นั้นของนายได้หรอก! นายคือเจอรัลด์ตามนั้นแหละ!” กีย่าตอบกลับ ขณะที่เธอวางจานที่เธอกำลังถืออยู่ลงก่อนจะวิ่งไปหาเจอรัลด์
เจอรัลด์เองเหลือบมองไปที่จานชั่วครู่ก่อนจะละสายตาไปจากกีย่า ขณะที่เขากล่าวขึ้น “ทำไมคุณถึงเลือกที่จะเป็นพนักงานเสริฟอยู่ที่นี่ แทนที่จะอยู่ต่อกับทีมวิจัยล่ะ? ผมค่อนข้างมั่นใจว่าการอยู่กับพวกเขาจะดีกว่าสิ่งนี้มาก…”
“ฉันไม่สนเกี่ยวกับเรื่องนั้นอีกต่อไปแล้ว…การเฝ้ารอให้นายกลับมาคือสิ่งสำคัญมากกว่า แม้ว่านายจะใช้เวลาหลายวันหรือแม้แต่หลายปีก็ตาม ฉันก็จะรอนายอยู่ที่นี่ต่อไป! ฉันแค่ต้องการรู้ว่าทำไมนายถึงต้องโกหกฉัน! มันเป็นไปไม่ได้ที่คนทั่วไปสองคนจะดูเหมือนกันมากขนาดนี้ และนายรู้ดี! นายอาจจะหลอกฉันต่อไปก็ได้แต่ฉันรู้จักตาคู่นั้น! เช่นนั้นบอกฉันมาสิ ทำไมนายถึงโกหกฉัน…?” กีย่าที่ตอนนี้กำลังเริ่มดึงดูดความสนใจของลูกค้าของโรงแรมหลาย ๆ คนร้องออกมา
เจอรัลด์เองกำลังรู้สึกสะเทือนใจอย่างมากกับเรื่องทั้งหมดนั้นที่เธอพูดมา
‘เช่นนั้นเธอก็วางแผนที่จะรอฉันอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตที่เหลือของเธอสินะ เหอะ…กีย่า…กีย่า เธอไม่เข้าใจเหรอว่าฉันทนไม่ได้ที่จะทำร้ายเธออีกต่อไปแล้ว…? ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจล่ะ?!’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง
“…กีย่า คุณเข้าใจผิดว่าผมเป็นคนอื่นจริง ๆ… ฟังนะ เนื่องจากคุณปรารถนาที่จะพบกับเจอรัลด์คนนั้นมากขนาดนี้ ก็ให้เวลาผมสักหนึ่งปี ผมสัญญาว่าผมจะค้นหาเขาให้คุณในตอนนั้นแล้วกัน…อีกอย่าง แม้ว่าผมไม่ใช่เจอรัลด์จริง ๆ แต่คุณก็รอผมมาตลอดเวลานี้ ใช่ไหม? ตอนนี้พวกเราก็ได้พบกัน ผมมั่นใจว่าในท้ายที่สุดคุณก็พอใจแล้ว…ด้วยความคิดนั้นในใจ คุณก็ควรกลับไปทำงานจริง ๆ ของคุณได้แล้ว กีย่า…”
หลังจากพูดไปแบบนั้น เจอรัลด์ก็หันหลังกลับจากไป โดยไม่สนใจที่จะเข้าไปในโรงแรมอย่างชัดเจน
อย่างไรก็ตาม เขาเดินไปได้ไม่กี่ก้าวเท่านั้นก่อนที่เขาจะได้ยินเสียง ‘ตุ้บ’ เบา ๆ ข้างหลังเขา เมื่อหันกลับ เจอรัลด์เห็นว่ากีย่าขาอ่อนและล้มลงกับพื้น!
เมื่อเห็นแบบนั้น เขาจึงวิ่งกลับไปข้างเธอทันที ในขณะที่ตะโกนขึ้น “กีย่า!”
“น นั่นไง…พยายามที่จะบอกว่านายไม่ใช่เจอรัลด์อีกสิ…แม้ว่าเสียงของนายเปลี่ยนไป…แต่ฉันมั่นใจว่ามันคือเสียงเดียวกันที่เคยเรียกฉันอยู่เสมอ!” กีย่ากล่าว ขณะที่เธอพยายามจับแขนของเจอรัลด์อย่างสุดความสามารถ
“ฉัน…ฉันจะไม่ยอมให้นายไปจากฉันอีกต่อไป แม้ว่าฉันต้องติดตามนายแบบนี้ต่อไปตลอดชีวิตที่เหลือของฉันก็ตาม! ฉันเต็มใจที่จะทำแบบนั้น!” หญิงสาวกล่าวเสริม ขณะที่เธอเกาะเขาไว้แน่น
แม้กระนั้นเจอรัลด์ขมวดคิ้วขณะที่เขาตอบกลับ “…คุณบ้าไปแล้วเหรอ? ผมเพียงปฏิบัติต่อคุณเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง! ยังไงซะ คุณแกล้งทำเป็นล้มลงกับพื้นเพื่อเรียกร้องความสนใจของผมได้ยังไง? ช่างเหอะ…อีกอย่าง ผมไม่อยากมีภาระอยู่เคียงข้างผม ด้วยเหตุนั้น ขอให้โชคดีแล้วกัน!”
เมื่อกล่าวไปแบบนั้น เจอรัลด์ก็หันหลังกลับและจากไปโดยเร็ว
“จ เจอรัลด์!” กีย่าร้องออกมา ขณะที่เธอลุกขึ้นยืนอีกครั้งในทันทีเพื่อไล่ตามเขาไป
ในขณะที่เจอรัลด์ว่องไวมาก แต่กีย่าก็ยังคงพยายามสุดความสามารถที่จะวิ่งไปในทิศทางที่เธอเห็นเขามุ่งหน้าไปครั้งสุดท้าย เธอวิ่งและวิ่งต่อไป จนกระทั่งในท้ายที่สุด เธอก็มาถึงตรงชายแดนของเมืองขนาดเล็กแห่งนี้ สามารถเห็นถนนที่เต็มไปด้วยทรายเท่านั้นตั้งแต่จุดนี้ไป แต่เธอก็ยังคงวิ่งต่อไป เมื่อรู้ว่าในท้ายที่สุดเธอก็จะไปถึงทางหลวง
นอกเหนือจากแถวของต้นสนและต้นไซปรัส กีย่าก็ไม่ได้บังเอิญพบกับใครเลยจนกระทั่งตอนนี้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเดินอย่างอิโรยไปตามถนนเส้นนั้นนานแค่ไหน แม้ว่าใบหน้าของเธอซีดเซียวและมีริมฝีปากแห้งแตก แต่เธอก็ยังคงมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่เจอรัลด์ได้จากไปต่อไป
“ฉัน…ฉันจะไม่ปล่อยให้นายวิ่งหนีฉันไปอีกแล้ว…ทำไม…ทำไมนายถึงหลบซ่อนจากฉันแบบนี้ล่ะ…? ทำไมกัน…?” กีย่าพึมพำกับตัวเอง ขณะที่จำนวนแผลผุผองบนฝ่าเท้าของเธอยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้เธอรองเท้าสีขาวของเธอค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง เลือดสดใหม่ของเธอกำลังย้อมพวกมัน
เธอรู้สึกเวียหัวอย่างมาก และก็เป็นเช่นนี้นับตั้งแต่ที่เธอกลับมาจากทะเลทรายแล้ว ด้วยความคิดนั้นในใจ มันชัดเจนว่าการล้มลงกับพื้นของเธอก่อนหน้านี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่การแสดง
เมื่อรู้สึกว่ากำลังสุดท้ายออกจากร่างของเธอ เธอจึงลงเอยด้วยการคุกเข่าลงบนถนน ความเหนื่อยล้าเข้าครอบงำเธอ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา แต่เธอเพียงกัดฟันก่อนจะพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง
ไม่นานความมืดก็เริ่มคืบคลานเข้ามา ขณะที่กลางวันค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นกลางคืน หลังจากการเดินมาทั้งวันแล้ว กีย่าไม่สามารถรู้สึกได้ถึงขาของเธออีกต่อไปแล้ว สุดท้ายในที่สุดเธอก็มาถึงทางหลวงและที่ตั้งอยู่ที่นั่นคือร้านน้ำชา
เมื่อสังเกตเห็นเธอ เถ้าแก่จึงยิ้มก่อนจะถามขึ้น “เฮ้ คุณ! คุณมีสีหน้าย่ำแย่มาก! คุณอยากจะรับน้ำชาสักถ้วยไหม?”
“ถ ถ้วยเท่าไหร่คะ…?”
“เอาตามตรง มันค่อนข้างถูกมาก! แค่สองดอลลาร์เท่านั้นเอง!” เถ้าแก่ตอบกลับ
เมื่อล้วงกระเป๋ากางเกงของเธอ กีล่าตระหนักได้ว่าด้วยความรีบร้อนในการวิ่งตามเจอรัลด์ก่อนหน้านี้ เธอไม่ได้นำแม้แต่สตางค์เดียวติดตัวมาด้วยเลย…