มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1069
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1069
แม้ว่าการเดินทางผ่านทะเลทรายจะทั้งยาวนานและร้อน แต่นักวิจัยและนักท่องเที่ยวก็ทำได้ดีด้วยความช่วยเหลือของผู้เชี่ยวชาญแห่งทะเลทราย
หลังจากสองวันของการเดินทางผ่านไป กลุ่มก็มาถึงจุดศูนย์กลางของทะทราย อย่างที่คาดไว้ จากจุดที่พวกเขาอยู่ในเวลานี้ ไม่มีเห็นแม้แต่คนเดียวภายในแผ่นดินที่เต็มไปด้วยผืนทรายเลย
ขณะนั้นไม่นานเวลาพลบค่ำก็มาถึงดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจที่จะหยุดพักตรงที่กำบังซึ่งผุพังไปครึ่งหนึ่งแล้ว ขอบคุณ มันยังคงดีพอที่จะให้พวกเขาพักค้างคืนได้อยู่
“ฉันสงสัยว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นยังไงบ้าง…เธอคิดว่าเขามุ่งหน้ากลับไปที่เมืองหรือเปล่า…?” กีย่าพึมพำ ขณะที่เธอนั่งข้างกองไฟ โดยกำลังคิดถึงผู้ชายที่ช่วยเหลือเธอไว้
“ฉันก็สงสัย เขาดูไม่เหมือนว่าจะเป็นคนแบบนั้นนะ! วิธีที่เขาแสดงตัวเอง เขาทั้งเป็นผู้ใหญ่และเชื่อถือได้! จริง ๆ แล้ว เดี๋ยวนะ…ทำไมเธอถึงคอยแต่จะคิดถึงเขาอยู่ร่ำไปล่ะ? เธอไม่ได้พูดว่าเธอรักเจอรัลด์หรอกเหรอ…? อาจเป็นไปได้ไหมว่าเธอหมกมุ่นถึงเรื่องเขาเพราะเขาทั้งคู่ดูเหมือนกัน และทำให้เธอนึกถึงเจอรัลด์หรือเปล่า…?” เมเรดิธตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างไม่พอใจ วิธีที่เธอพูดนั้น มันเหมือนราวกับว่าเมเรดิธสามารถมองกีย่าได้อย่างทะลุปรุโปร่ง
“อะไรนะ? ไม่! ฉันแค่เป็นห่วงเพราะเขาช่วยชีวิตพวกเราไว้ไง! นอกจากนี้ เธอก็คิดถึงเขามาตลอดเหมือนกันไม่ใช่หรือไง เมเรดิธ?” กีย่ากล่าวด้วยรอยยิ้ม
“อืมฉันต้องยอมรับว่าฉันชอบคนที่เป็นผู้ใหญ่…แน่นอนว่าเขามีคุณสมบัติเหมาะสมมาก! ยิ่งไปกว่านั้น ดวงตาของเขาก็บ่งบอกวว่ามีเรื่องมีราวนับไม่ถ้วนซ่อนอยู่เบื้องหลัง…เขาเป็้นแฟนหนุ่มที่น่าลึกลับแบบที่ฉันอยากจะมีจริง ๆ!” เมเรดิธตอบกลับอย่างไม่ต้องสงสัย
“นั่น…คือวิธีอ้อม ๆ ในการบอกว่าเธอชอบเขาใช่ไหม…?” กีย่าถาม ความอยากรู้อยากเห็นของเธอพุ่งขึ้น
“อืม…ฉันไม่รู้ โอเคไหม? บางที…ฉันหมายถึงว่าฉันแค่ไม่สามารถหยุดคิดถึงเขาได้น่ะ! ฉันอยากจะพบเขาอีกครั้งจริง ๆ นะ รู้ไหม?” เมเรดิธตอบกลับ ขณะที่เธอเอามือกุมแก้มในขณะที่มองขึ้นไปบนท้องฟ้า
เมื่อได้ยินแบบนั้น กีย่าก็มองขึ้นไปที่ท้องฟ้าอย่างเงียบ ๆ เช่นกัน
‘ฉันก็เหมือนกัน…ฉันก็อยากจะพบกับเขาอีกครั้งเหมือนกัน!’ กีย่าคิดกับตัวเอง
ครู่สั้น ๆ ต่อมา วินน์ก็เดินมาหาพวกเธอก่อนจะพูดขึ้น “กีย่า? เมเรดิธ? คุณสองคนกำลังทำอะไรอยู่เหรอ? นี่ ดื่มน้ำร้อนกันเถอะ เมื่อดวงอาทิตย์ตกดิน สิ่งต่าง ๆ ก็จะเริ่มหนาวเย็นลงที่นี่!”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้กระหายน้ำ!” กีย่าตอบกลับ ขณะที่เธอส่ายหัว เมื่อรู้ดีว่าเขากำลังทำอะไรอยู่
แม้เธอต้องยอมรับว่าวินน์มีออร่าของความสูงส่งรอบ ๆ ตัวเขา แต่เขาก็แค่ไม่ใช่คนแบบที่เธอชอบ
แม้ว่าเขาพยายามตามจีบเธอมาโดยตลอด แต่กีย่ารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเธอจะคบกัน เป็นผลให้ยิ่งเขาทำเพื่อเธอมากขึ้นเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกผิดเกี่ยวกับมันมากขึ้นเท่านั้น
“เอาล่ะ ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ ทำไมไม่มาฟังการเล่านิทานของผู้เชี่ยวชาญแห่งทะเลทรายกันล่ะ? จนถึงตอนนี้ เรื่องเล่าทั้งหมดของเขาก็ค่อนข้างน่ากลัวอยู่นะ!” วินน์แนะนำ
จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ศาสตราจารย์ก่อนจะกล่าวเสริม “ดูสิ แม้แต่ศาสตราจารย์เยลก็สนใจในเรื่องเล่าของเขา! มาเถอะ!”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ทั้งกีย่าและเมเรดิธจึงแลกเปลี่ยนสายตากันและกัน เนื่องจากพวกเธอมาที่นี่ในฐานะผู้รายงานข่าว และพวกเธอก็จำเป็นที่จะต้องเขียนบทความเมื่อพวกเธอกลับไปอยู่ดี บางทีการฟังเรื่องที่น่าสนใจสักเรื่องสองเรื่องก็คงจะช่วยพวกเธอในการเขียนได้
ด้วยเหตุนั้นในใจ จากนั้นหญิงสาวสองคนจึงกลับไปรวมตัวกับฝูงชนที่กำลังฟังนิทานของผู้เชี่ยวชาญแห่งทะเลทราย นิทานเองมีชื่อว่า ‘ตำนานพี่เลี้ยงคาปรา’ และชายหนวดเคราผู้นั้นก็ทำให้มั่นใจว่าเขาใช้น้ำเสียงที่จริงจังมากที่สุดของเขาในขณะที่กำลังเล่าเรื่อง
โดยพื้นฐานแล้ว นิทานเป็นเรื่องเกี่ยวกับยายชราที่อาศัยอยู่ในทะเลทราย ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นมนุษย์หรือผี แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการยังชีพของเธอ เธอดูดเลือดมนุษย์จนแห้ง! ความจริงแล้ว การฆาตกรรมครั้งก่อน ๆ เหล่านั้นก็อาจเป็นการกระทำของพี่เลี้ยงคาปราก็ได้! เธอไม่เพียงแต่จะน่ากลัวเท่านั้น แต่เธอก็ยังมีพลังมากและยิงกระสุนไม่เข้าอีกด้วย ไม่มีใครเคยคิดฝันที่จะฆ่าเธอได้เลย และบางเรื่องราวยังกล่าวไว้ว่าคนปกติทั่วไปใด ๆ ที่เห็นเธอก็จะตายคาที่ในท้ายที่สุดอีกด้วย!
“…เธอน่ากลัวมากขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ…? ถ้ามีคนแบบนั้นอยู่จริง ๆ ล่ะก็ งั้นมันก็คงถูกเปิดเผยต่อสาธารณะไปแล้วในตอนนี้!” หนึ่งในผู้คนที่เกาะกลุ่มกันพึมพำขึ้นมาต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญแห่งทะเลทราย แต่ หลาย ๆ คนก็ยังคงนิ่งเงียบ โดยกำลังรู้สึกค่อนข้างตกใจกลัวกับเรื่องนี้
“แน่นอน เธอน่ากลัว! ผมจะเผยความลับบางอย่างที่น่าตกใจยิ่งกว่าให้คุณฟัง! พี่เลี้ยงคาปารมีตัวตนอยู่จริง ๆ และผมก็เคยเห็นเธอมาก่อนด้วยตาของผมเอง!” ผู้เชี่ยวชาญแห่งทะเลทรายกระซิบ
ขณะที่ทุกคนเสียวสันหลังวาบขึ้นมาด้วยความกลัว ศาตราจารย์เยลก็เพียงหัวเราะก่อนจะกล่าวขึ้น “คุณเป็นคนล้อเล่นที่เก่งมากจริง ๆ ผู้เชี่ยวชาญแห่งทะเลทราย! อย่าทำให้เด็ก ๆ กลัวกันมากเกินไปสิ!”
“แต่ผมไม่ได้ล้อเล่น! ผมเคยเห็นเธอมาก่อนจริง ๆ! ผมอายุแค่เจ็ดขวบเท่านั้นในตอนนั้นและผมเห็นเธอตอนที่ผมติดตามพ่อของผมเข้าไปในทะเลทราย!” ชายหนวดเคราผู้นั้นตอบกลับด้วยโทนเสียงจริงจัง มีร่องรอยของความหวาดกลัวในน้ำเสียงของเขา
เมื่อเห็นว่าสีหน้าของผู้เชี่ยวชาญแห่งทะเลทรายจริงจังอย่างไร แม้แต่ศาตราจารย์เองก็อดไม่ได้ที่จะต้องหยุดหัวเราะ