ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 7 คุณลี่ ไม่ได้เจอกันนานเลยเลยนะคะ
เสียงที่ไพเราะและลึกล้ำของลี่เย่ถิงกระตุ้นให้เกิดเสียงสะท้อนในร้านอาหารเจียงจิ่งที่เงียบสงบ
เฉียวเหวยอีเคยฝันว่าได้ยินเขาพูดกับเธอด้วยเสียงนี้มานับครั้งไม่ถ้วน "เฉียวเหวยอี" เมื่อได้ยินเสียงของเขาจริงๆ ก็รู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งร่างกาย
เธอไม่คาดคิดว่าลี่เย่ถิงจะเข้าร่วมงานเล็ก ๆ เช่นนี้ นับประสาอะไรกับเขาในสถานการณ์เช่นนี้
สายตาของคนทั้งหมดในร้านตกอยู่ที่เธอและมีเพียงเฉียวเหวยอีคนเดียวที่ที่ยังไม่รู้ตัว ผู้หญิงคนนี้ ที่เกือบทำให้ตระกูลลี่พังพินาศ !
ในเวลานี้ลี่เย่ถิงได้ชี้ให้เห็นตัวตนเฉียวเหวยอี เพราะอยากให้ทุกคนหัวเราะเยาะเธอไม่ใช่เหรอ ?
เฉียวเหวยอีตัวแข็งค้างเป็นเวลานาน ก่อนที่จะหันไปรอบ ๆ และมองไปที่การจ้องมองของ ลี่เย่ถิง
"คุณลี่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ"
“แต่ถ้าฉันเป็นพวกคุณ คงจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงแบบนี้หรอก” เขากระตุกยิ้มมุมปากทันทีพร้อมกับเสียดสีด้วยคำพูดที่รุนแรง
“บ้านกำลังจะล้มละลายน่ะ”
เฉียวเหวยอีสั่นเล็กน้อย โดยไม่มีเสียงใด ๆ
"ใช่ ใช่แล้ว วันนี้ตระกูลเฉียวของพวกเขาไร้ยางอายที่สุด ! " เซียวเซิ่งเห็นดีเห็นงามมกกับคำพูดของลี่เย่ถิงทันทีและกล่าวว่า "ผมจะไล่ออกไปเดี๋ยวนี้แหละ ! "
“ไร้ยางอายเหรอ?” ลี่เย่ถิงหรี่ตาเล็กน้อย
เซียวเซิ่งตระหนักว่าเขาพูดผิด
ลี่เย่ถิงจะโจมตีเฉพาะเฉียวเหวยอีเท่านั้น เฉียวอีเหรินซึ่งตอนนี้เป็นหลานสะใภ้ของชตระกูลหลี่ เขาจะดูถูกตระกูลเฉียวต่อหน้าเขาได้อย่างไร!
"ไม่ใช่นะครับ ผมหมายถึง … เฉียวเหวยอีที่โพสต์มันแลขอเงินห้าสิบล้าน ผมกำลังจะไล่เธอออกไปเดี๋ยวนี้แหละ ! " เซียวเซิ่งอ้ำอึ้ง จากนั้นก็หันไปพูด
ลี่เย่ถิงอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย ห้าสิบล้าน ก็ทำให้เธอขายตัวเองได้แล้ว
เฉียวเหวยอีที่ฟังความอัปยศอดสู และเงียบไปสองสามวินาที โดยมือของเธอห้อยอยู่ข้างๆ เขาและเล็บที่ได้รับการตกแต่งอย่างดีก็ฝังอยู่ในฝ่ามือของเธอ
"ไม่รบกวนทุกคนดีกว่า ฉันมีเท้าและเดินเองได้" เธอตอบเบา ๆ
ใครใช้ให้เธอและอันถงเป็นหนี้ตระกูลลี่กันล่ะ
สำหรับเรื่องของเซียวเซิ่ง เธอไม่ต้องการอธิบายอะไร การด่าสุนัขถือเป็นการดูถูกความอ่อนโยนและทำให้ชนชั้นของเธอต่ำลงในฐานะมนุษย์
เธอหยิบกระเป๋าถือที่ลุงหวังถือไว้ให้ พยายามสงบสติอารมณ์เดินผ่านเซียวเซิ่งข้างโซฟาแล้วเดินไปที่ประตู
"เดี๋ยวก่อน" ในขณะที่เธอกำลังจะก้าวออกจากประตู ทันใดนั้นมือก็ยื่นออกมาด้านหลังเธอและบีบข้อมือของเธออย่างแรง
มีเพียงประตูเดียวที่จะเข้าและออกจากห้องโถงนี้ลี่เย่ถิงนั่งอยู่บนโซฟาใกล้ประตูเฉียวเหวยอีไม่ต้องการคือเดินผ่านเขา แต่ไม่มีทางอื่น
เธอละสายตาไปที่มือของลี่เย่ถิง การเต้นของหัวใจของเธอเร็วขึ้นในทันที แต่ใบหน้าของเธอยังคงสงบและก็มองกลับมาที่เขา
“ฉันบอกให้คุณไปแล้วหรือไง?” ลี่เย่ถิงเลิกคิ้วและถามเบา ๆ
ลี่เย่ถิงจับมือเฉียวเหวยอีอย่างแรงจนข้อมือของเธอแทบหัก
เฉียวเหวยอีเจ็บปวดมากจนใบหน้าของเขาซีดเซียว เธอยังคงต่อต้านบีบมุมปากอย่างเงียบ ๆ และจ้องมองเขาอย่างเงียบ ๆ ด้วยคิ้วที่ดื้อรั้น
"เย่ถิง? " ในขณะนี้จู่ๆ เสียงอันไพเราะก็ดังมาจากด้านนอกประตูห้องโถง "มีอะไรเหรอ? บอกว่าจะกลับแล้วใช่เหรอ? "
เฉียวเหวยอีรู้สึกว่าเสียงนี้คุ้นเคยเป็นอย่างมาก และเมื่อเธอหันศีรษะไปเขาก็เห็นเฉียวอีเหรินในชุดคอเหลี่ยมสีเหลืองยืนอยู่ที่ประตู
สีเหลืองโทนนี้ไม่ใช่สีที่คนทั่วไปสามารถใส่ได้ อย่างไรก็ตามเมื่อเฉียวอีเหรินสวมใส่ ทำให้ดูน่ารัก สดใสและมีเสน่ห์มากขึ้น
ตรงกันข้ามกับเฉียวเหวยอีที่สวมชุดเดรสธรรมดาและแต่งหน้าเบา ๆ แม้แต่ราชินีแห่งวงการบันเทิงที่รับบทตั้งแต่อายุยี่สิบก็เทียบไม่ได้