ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5602 เอาของดี ๆ มาให้ผม(1)
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5602 เอาของดี ๆ มาให้ผม(1)
จางเอ้อเหมาซึ่งมีผมยุ่งเหยิง รีบไปที่ห้องทำงานของเฉินจื๋อข่าย ทั้งตัวยังคงมีกลิ่นไวน์และน้ำหอม มีรอยริมฝีปากสีแดงมากมายบนใบหน้า
เมื่อเห็นเย่เฉิน เขารีบถามด้วยรอยยิ้ม:“อาจารย์เย่ หาผมเหรอครับ?”
เย่เฉินพยักหน้า ถามเขาว่า:“เมื่อคืนดื่มเป็นอย่างไรบ้าง?”
จางเอ้อเหมาเช็ดปากแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม:“ตอบอาจารย์เย่ เมื่อคืนผม ดื่มได้สนุกมาก!”
เย่เฉินยิ้ม และพูดว่า:“ในเมื่อดื่มได้ไม่เลว งั้นบ่ายวันนี้ก็เริ่มงาน”
จางเอ้อเหมายืนตัวตรงทันที ถามด้วยความเคารพว่า:“อาจารย์เย่ ท่านจะให้ทำอะไร สั่งมาได้เลยครับ!”
เย่เฉินตอบอือ แล้วถามว่า:“จางเอ้อเหมาผมถามคุณหน่อย คุณเอาแหวนอีกอันกลับมาไหม?”
จางเอ้อเหมาตอบไปทันทีว่า:“เอากลับมาครับ!ในตู้เซฟในห้อง เมื่อคืนผมมีสติอยู่นิดหน่อย ใส่เข้าไปกับมือ!”
“โอเค”เย่เฉินพยักหน้า พูดว่า:“คุณกลับไปล้างหน้าล้างตาเดี๋ยวนี้ แต่จำไว้ว่า ล้างหน้า แปรงฟันก็พอ ห้ามอาบน้ำ ล้างหน้าล้างตาเสร็จเอาแหวนมาให้ผม แล้วไปตั้งแผงขายที่ตลาดของโบราณ ชายแก่ที่ซื้อของจากคุณเมื่อวานมารอคุณตั้งแต่เช้าแล้ว”
“ฮะ……”จางเอ้อเหมาได้สติ แล้วถามว่า:“อาจารย์เย่ ไอ้โง่นั่นไปตลาดของโบราณอีกแล้ว?เขาคงไม่คืนของกับผมหรอกนะ?”
“จะคืนได้ไงล่ะ”เย่เฉินยิ้ม:“เขายังอยากซื้อของจากคุณอีก พอคุณไปเจอเขา ก็บอกว่าตระกูลคนรวยนั้นยังไม่พร้อมที่จะเอาของทั้งหมดออกมาตอนนี้ แต่ถ้าเขาสามารถแสดงความจริงใจได้ คุณก็ต่อสู้เพื่อเขาได้”
จางเอ้อเหมารีบถาม:“อาจารย์เย่ มากแค่ไหนถึงจะเรียกว่าจริงใจครับ?”
เย่เฉินคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดว่า:“อย่างน้อยคุณก็ต้องเอาให้ได้สองแสนดอลลาร์ก่อน หลังจากได้สองแสนดอลลาร์แล้ว คุณก็สามารถโทรหาผู้ช่วยของเหล่าเฉิน หยุดพูดไร้สาระ แค่พูดไปประโยคเดียว——ช่วยเขียนที่อยู่ส่งของให้ด้วย ที่เหลือไม่ต้องห่วง ผมจะให้คนส่งแหวนอีกวงอีกไปให้คุณ”
พูดไป เย่เฉินก็พูดอีกว่า:“แหวนวงที่สอง คุณเสนอราคาเขาไปร้อยดอลลาร์”
จางเอ้อเหมาตกใจ:“อาจารย์เย่……ผมขอถามหน่อยนะครับ ชายชรานั่นซื้อแหวนในราคาห้าแสนดอลลาร์ไป มากกว่าเบี้ยประกันเป็นร้อยเท่าแล้ว ครั้งนี้หนึ่งล้าน เขาจะซื้อได้ไหมครับ?”
“ซื้อได้”เย่เฉินพูดด้วยความมั่นใจ:“คุณแค่เสนอราคาไปก็พอ แค่คุณบอกราคาไป เขาจ่ายเงินแน่”
แม้ว่าในใจจางเอ้อเหมาจะรู้สึกงงเล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้าทันที โพล่งออกไปว่า:“ครับอาจารย์เย่ ผมเข้าใจแล้ว!”
……
บ่ายโมงกว่า
ตลาดของโบราณในยามที่แดดเปรี้ยง ไม่ค่อยมีคนสัญจรมากนัก
ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งยังคงเดินไปมาบนถนน สายตาคอยมองพ่อค้าแม่ค้าอยู่ตลอดเวลา
พ่อค้าแผงลอยคนหนึ่งทนไม่ไหว ถามว่า:“นี่ตาแก่ คุณเดินไปมาทั้งเช้าแล้ว วนไปมาแบบนี้ จนผมตาพร่ามัวไปหมด อากาศร้อน ๆ แบบนี้ หาที่นั่งไม่ได้เหรอไง?ไม่งั้นผมให้คุณสักหยวน ไปซื้อไอศกรีมกินดีไหม?”
ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งจ้องเขาด้วยความโกรธ ถามไปอย่างเย็นชาว่า:“ผมจะเดินเล่นไปมาตามใจชอบ เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ?!ถ้ายังปากมากอีกผมเล่นงานคุณแน่!”
“ห่า!”พ่อค้าโมโหอย่างมาก ด่าไปว่า:“ไอ้แก่นี่ไม่รู้จักชั่วดีเสียแล้ว”
ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งเห็นเขาสบถก็กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ
เวลานี้ในหัวก็มีความคิดหนึ่งเข้ามา ใช้ไม้ฟาดสายฟ้าในกระเป๋าที่เรียกฟ้าร้องได้ไปโดยตรง และฆ่าไอ้หมอนี่ให้ตายในทันที
แต่เขาก็ได้แต่คิดเช่นนี้ หากยังไม่ลงมือกับตระกูลอาน เขาก็ไม่กล้าสร้างปัญหา
ดังนั้น เขาจึงทำได้เพียงหันกลับอย่างขุ่นเคือง เดินต่อไปอีกด้าน
เวลานี้เอง เขาไม่รู้ว่า ที่ชั้นสองของโรงน้ำชาริมถนนในตลาดของโบราณ ท่านเอิร์ลติ้งหยวนหยุนหรูเกอกำลังนั่งริมหน้าต่าง เฝ้าดูเขาอยู่ห่าง ๆ