ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5572 แผนการสำเร็จ (1)
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5572 แผนการสำเร็จ (1)
แม้ว่าเซียวชูหรันมีอุปนิสัยอ่อนแอ แต่ว่ากลับทุ่มเทสติปัญญาที่จะเป็นหญิงแกร่งในด้านการทำงานมาโดยตลอด
แต่คำพูดเมื่อครู่ของเย่เฉิน ได้พูดโดนส่วนลึกในหัวใจของเธอเข้าด้วยเหมือนกัน
ผู้หญิงคนหนึ่งออกไปทำงานข้างนอก จะพาสามีไปทำหน้าที่คอยติดตามอยู่ข้างกายได้อย่างไรกัน ? แบบนั้นไม่เพียงแต่จะทำให้ตัวเองดูไม่มีประโยชน์เอามาก ๆ จะยิ่งทำให้สามีดูไร้ประโยชน์มากด้วย
นอกเหนือจากนี้แล้ว ประโยคสุดท้ายของเย่เฉินนั่นก็พูดอยู่ในแนวคิดแล้วด้วยเช่นเดียวกัน
เซียวชูหรันเป็นเพื่อนสนิทกับเฟ่ยเข่อซิน การอยู่กับเพื่อนสนิทด้วยกัน ไม่สามารถให้สามีมาเกี่ยวข้องในนั้นได้ตลอดเวลา ไม่อย่างนั้นเฟ่ยเข่อซินจะรู้สึกแปลก ๆ อย่างแน่นอน
คิดถึงตรงนี้ เธอก็ทำได้แต่พยักหน้า พูดด้วยใบหน้าที่รู้สึกเสียใจกับเย่เฉิน : “ที่รัก หากเป็นแบบนี้ละก็ งั้นฉันก็ทำได้แต่ไปเองแล้วค่ะ ช่วงนี้ที่ฉันไม่ได้อยู่ที่เมืองจินหลิง คุณต้องดูแลตัวเองให้ดีนะคะ นอกเหนือจากนี้ช่วยฉันดูแลคุณพ่อกับคุณแม่ของฉันให้ดีด้วยนะคะ”
“วางใจเถอะ” เย่เฉินถามพร้อมกับยิ้ม ๆ : “จริงสิที่รัก คุณยังไม่ได้ตอบคุณหนูเฟ่ยให้ชัดเจนใช่ไหม ?”
เซียวชูหรันพยักหน้า : “ฉันบอกเธอไปแล้ว ต้องปรึกษากับคุณก่อนแล้วค่อยตอบเธอ”
เย่เฉินยิ้มบอก : “งั้นตอนนี้คุณโทรหาเขาเลยเถอะ บอกว่าเรื่องนี้ไม่มีปัญหา คุณไปสหรัฐอเมริกาได้ทุกเมื่อ”
เซียวชูหรันส่งเสียงอื้ม แล้วบอก : “งั้นฉันจะตอบเธอเดี๋ยวนี้เลย”
ว่าแล้ว เธอควักมือถือออกมา กดโทรหาเฟ่ยเข่อซิน
โทรศัพท์ทางด้านนั้น เฟ่ยเข่อซินถามเธออย่างร้อนใจอยู่หน่อย : “ชูหรัน เธอบอกกับคุณเย่แล้วใช่ไหม ?”
ชูหรันบอก : “ฉันปรึกษากับเย่เฉินเรียบร้อยแล้ว เรื่องในบ้านมอบให้เป็นหน้าที่เขา ฉันจะพยายามไปหาเธอที่สหรัฐอเมริกาให้เร็วที่สุด”
“เยี่ยมไปเลย !” เฟ่ยเข่อซินรีบบอก : “ฉันจะให้คนใกล้ ๆ ระดมกำลังคนเพื่อส่งเครื่องบินระยะไกลของบริษัทหนึ่งลำไปเมืองจินหลิง พยายามให้มาถึงเมืองจินหลิงก่อนฟ้าสว่างในวันพรุ่งนี้ให้ได้ แบบนี้เธอก็สามารถออกเดินทางไปสนามบินในตอนเช้าได้แล้ว !”
เซียวชูหรันถามด้วยความตกใจ : “เอ่อ……รีบขนาดนี้เลยงั้นเหรอ ?”
“ก็ใช่น่ะสิ !” เฟ่ยเข่อซินพูดอย่างจนปัญญา : “ว่ากันตามตรง ออกมาตอนนี้รีบด่วนมากจริง โครงการนี้ของฉันหยุดงานไปหนึ่งวัน จำนวนเงินที่เสียหายก็หลายสิบล้านดอลลาร์สหรัฐ ยืดเวลาต่อไปอีก ฉันไม่มีหน้าจะไปอธิบายกับพวกผู้ถือหุ้นแล้ว……”
เฟ่ยเข่อซินหยุดโครงการไว้ชั่วคราว ความเสียหายในทุกวันคิดเป็นหลายสิบล้านดอลลาร์สหรัฐ แต่แก่นความเสียหายที่แท้จริงยังไม่ได้อยู่ตรงนี้ แก่นความเสียหายที่แท้จริง คือเธอจำเป็นต้องยกเลิกโครงการออกแบบในระยะแรกทั้งหมด กับงานเตรียมที่เกี่ยวข้อง ความเสียหายโดยตรงของทางด้านนี้เกินกว่าหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐ
แต่ว่าสำหรับตระกูลเฟ่ยแล้ว เงินแค่นี้ไม่นับว่ามากมายอะไรนัก ในสายตาของเฟ่ยเข่อซิน ไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐ ขอเพียงเย่เฉินเอ่ยปาก ต่อให้หนึ่งแสนล้านดอลลาร์สหรัฐแล้วจะยังไง ?
ดังนั้น ความเสียหายแค่นี้สำหรับเธอแล้ว ไม่เพียงแต่ไม่มีความสำคัญ แต่ยังเต็มใจด้วยซ้ำ
เซียวชูหรันได้ยินคำพูดนี้ ย่อมรู้ว่าตัวเองไม่สามารถถ่วงเวลาได้อีกแล้ว ครั้นแล้วเลยพูดโดยไม่ลังเลเลยสักนิด : “งั้นฉันกลับไปเก็บของพักหนึ่ง พรุ่งนี้เช้าก็จะไปสนามบิน”
ว่าแล้ว เธอนึกถึงอะไรได้ เลยรีบพูด : “จริงสิเข่อซิน เธอไม่ต้องลำบากจัดสรรเครื่องบินของบริษัทอะไรหรอก ฉันลองดูตั๋วเครื่องบินหน่อย หากว่าพรุ่งนี้เช้ามีเที่ยวบินละก็ ฉันซื้อตั๋วเครื่องบิน บินไปเองก็ได้”
เฟ่ยเข่อซินบอก : “ไม่ต้องดูหรอกชูหรัน เมื่อกี้ฉันดูแล้ว เมืองจินหลิงไม่มีเที่ยวบินบินตรงมาที่นครนิวยอร์กในตอนนี้ หากว่าเธอไปเปลี่ยนเครื่องที่เมืองอื่น อย่างน้อยก็ต้องวันมะรืนจึงจะถึง ดังนั้นเธอไปเก็บสัมภาระของตัวเองอย่างสบายใจดีกว่า พรุ่งนี้เช้าให้คุณเย่มาส่งเธอที่สนามบิน ที่เหลือฉันจัดการเอง”
“ก็ได้……” ความตั้งใจเดิมของเซียวชูหรันไม่อยากให้เฟ่ยเข่อซินใช้จ่ายสิ้นเปลืองเกินไป เนื่องจากเธอรู้ว่า ต้นทุนที่เครื่องบินของบริษัทบินมาสหรัฐอเมริกาอย่างน้อยก็นับล้าน
แต่ได้ยินเฟ่ยเข่อซินพูด เวลาไม่ทันกาลแล้ว เมื่อรวมความเสียหายของหนึ่งวันอาจจะเกินสิบล้านดอลลาร์สหรัฐ เซียวชูหรันเลยไม่ได้ปฏิเสธอีก