ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5494 ห้ามพูดเด็ดขาด (2)
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5494 ห้ามพูดเด็ดขาด (2)
อานโฉงชิว อานข่ายเฟิงและอานโยวโยวเข้าใจความกังวลของแม่เป็นอย่างดี แม้ว่าพวกเขาจะไว้ใจคนสำคัญของพวกเขามาก แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดออกมาอย่างเต็มปาก
ดังนั้นอานโฉงชิวจึงเป็นผู้นำในการแสดงความคิดเห็น: “แม่ ไม่ต้องกังวล ผมไม่ได้คิดที่จะพาภรรยาและลูกไปจินหลิงในครั้งนี้”
อานข่ายเฟิงและอานโยวโยวก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน
“ตกลง” นายหญิงกล่าวอย่างยินดี: “จากนี้ไป หากองค์กรพั่วชิงยังไม่ถูกทำลาย ภารกิจสำคัญของตระกูลอานจะตัดสินใจโดยฉัน นายท่านและพวกคุณสี่พี่น้องเท่านั้น ลูกหลานของตระกูลอานที่ยังไม่ยังถึง24ห้ามเข้ามายุ่ง ห้ามไว้ใจและให้คนนอกเข้ามายุ่งโดยเด็ดขาด”
ทุกคนพยักหน้า ทันใดนั้นการกระทำของนายหญิงได้รับความเห็นชอบเป็นเอกฉันท์จากทุกคน
ขณะนี้นายหญิงพูดกับอานโฉงชิวอีกครั้ง: “โฉงชิวติดต่อญ่าหลินหน่อย ดูว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ ถ้าเวลาและแรงมากพอให้เขาไปจินหลิงกับเรา ตอนนี้นอกจากหนานหนานแล้ว เขาคือคนนอกคนเดียวที่ฉันไว้ใจ อีกทั้งเขาเป็นนักสืบมาหลายปีเรื่องการตามหาคนคงไม่มีใครเก่งกว่าเขา ถ้าเขาไปกับเราได้น่าจะช่วยเราได้มาก”
“ไม่มีปัญหา” อานโฉงชิวพูดทันที “เดี๋ยวผมจะโทรหาญ่าหลินดูว่าเขามีเวลาไหม”
นายหญิงเร่งเร้า: “ไม่ต้องรอแล้ว โทรเลย ถ้าญ่าหลินอยู่ในอเมริกาและไม่มีปํญหาเรื่องเวลา คุณก็ส่งเครื่องบินไปรับเขาแล้วไปด้วยกันคืนนี้”
“ตกลง!” อานโฉงชิวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันที เดินไปที่หน้าต่างแล้วโทรหาหลีญ่าหลิน
ช่วงที่ผ่านมาญ่าหลินอยู่ในซีเรียตลอด ภารกิจของเขาคือการค้นหาว่าฐานทหารหน่วยกล้าตายองค์กรพั่วชิงอยู่ที่ใด แต่หลังจากที่เย่เฉินกำจัดเอิร์ลเจี้ยนและโอวป๋อจวินขององค์กรพั่วชิง และหลังจากประสบความสำเร็จจากแผนซ้อนแผน องค์กรพั่วชิงก็เข้าสู่ช่วงพักตัว และเบาะแสของบริษัทขนส่งก็หยุดชะงักชั่วคราว ดังนั้นเย่เฉินจึงให้หลี่ญ่าหลินพักร้อนและขอให้เขากลับไปสหรัฐอเมริกาเพื่อไปอยู่กับภรรยาแลลูกสาว
ตอนนี้หลี่ญ่าหลินเพิ่งกลับมาที่ฮูสตันได้สองวัน
หลังจากได้รับโทรศัพท์จากอานโฉงชิวเขาก็กดปุ่มรับสาย ก็ยินอานโฉงชิวถามว่า “ญ่าหลินตอนนี้คุณอยู่ที่สหรัฐอเมริกาหรือไม่”
“อยู่” หลี่ญ่าหลินไม่ได้พูดเรื่องที่เขาไปต่างประเทศเมื่อช่วงก่อน และพูดอย่างสบายๆว่า “ฉันอยู่ที่ฮูสตัน”
ขณะที่พูดนั้นเขาก็ถามด้วยความสงสัย: “โฉงชิว คุณไม่ได้ติดต่อฉันมาพักหนึ่งแล้ว ทำไมจู่ๆถึงโทรมา มีอะไรให้ฉันช่วยไหม”
อานโฉงชิวไม่รีรอพูดตรงประเด็น: “ญ่าหลิน แม่ของผมกำลังจะไปจินหลิงเพื่อหาเบาะแสหลานชายของผมอีกครั้ง นางต้องการให้คุณไปด้วย อย่างไรเสียเรื่องการตามหาคนไม่มีใครเหนือคุณ คุณสะดวกหรือไม่”
เมื่อหลี่ญ่าหลินได้เช่นสิ่งนี้ เขารู้สึกกังวลเล็กน้อย
ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากไปจินหลิงแต่เหตุผลหลักคือเขารู้จักตัวตนของเย่เฉิน แล้วและเขาก็รู้ด้วยว่าเย่เฉินที่ซึ่งตระกูลอานกำลังตามหาอยู่จินหลิง แต่ว่าหากเย่เฉิน ไม่ยอมรับตนก็ไม่สามารถเปิดเผยตัวตนของเขาได้ ดังนั้นถ้าเขาไปจินหลิงกับตระกูลอาน เขาจะต้องแสร้งทำเป็นช่วยตระกูลอานหาที่อยู่ของเย่เฉิน เมื่อคิดถึงความกระตือรือร้อนของคนแก่สองคนที่ตามหาลูกหลานชาย เขาก็ทนไม่ได้จริงๆ
อานโฉงชิวเห็นว่าหลี่ญ่าหลินเงียบไปนาน เขาจึงพูดว่า “ไม่เป็นไร ญ่าหลินถ้าคุณไม่สะดวกก็ไม่ต้องลำบากใจ”
“เปล่าเปล่า” หลี่ญ่าหลินรีบพูด “ฉันเกษียณแล้ว จะไม่สะดวกได้อย่างไร… บอกฉันมาว่าจะไปเมื่อไหร่ ฉันจะไปได้เตรียมตัว”
อานโฉงชิวกล่าวว่า: “ความตั้งใจของแม่ผมจะออกจากนิวยอร์กคืนนี้ หากคุณไม่มีปัญหา ผมจะส่งเครื่องบินไปรับคุณที่ฮุสตัน”