ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5370 โลภมากไม่รู้จักพอ 2
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5370 โลภมากไม่รู้จักพอ 2
ตอนนี้ช็องเซลีได้ปิดให้บริการผู้คนภายนอกอย่างสมบูรณ์แบบ บวกกับที่เดิมทีที่นี่ก็เป็นทางตัดจุดหนึ่งที่ตีนเขา เมื่อที่นี่ไม่เปิดให้บริการ ก็ไม่มีใครมาที่นี่อีกแล้ว
โรงแรมน้ำพุร้อนที่อยู่ตีนเขาก็ได้ปิดให้บริการเหมือนกัน จึงไม่มีวิลล่าน้ำพุร้อนที่ไหล่เขาอีก โรงแรมที่มีห้องพักสองร้อยกว่าห้อง กินพื้นที่ขนาดใหญ่ และมีภูมิประเทศแบบปิดล้อม จึงกลายเป็นพื้นที่ที่เย่เฉินใช้ฝึกฝนยอดฝีมือที่เหมาะสมที่สุด
หลังจากที่โรงแรมน้ำพุร้อนปิดให้บริการ เฉินจื๋อข่ายจึงได้เปลี่ยนคนทั้งหมดของที่นี่เป็นคนสนิทของตนเอง หงห้าเองก็ได้ส่งลูกน้องที่ตนเองไว้ใจได้ให้มาทำหน้าที่ลาดตระเวนที่นี่ เพื่อเป็นการรับประกันว่าจะไม่มีคนภายนอกสามารถเข้าใกล้ที่นี่ได้
ยามที่กำลังคุยกับเย่เฉินอยู่ในขณะนี้ ก็คือลูกน้องคนหนึ่งของหงห้า
เย่เฉินเปิดกระจกรถลง เอ่ยถามเขาด้วยรอยยิ้ม: “ทั่วทั้งโรงแรมแห่งนี้เป็นของฉันหมด หรือว่าฉันยังไม่มีสิทธิ์จะเข้าไปอีกเหรอ?”
เพราะเดิมทีเย่เฉินแค่เปิดกระจกลงช่องเล็ก ๆ เท่านั้น เขาจึงไม่เห็นหน้าเย่เฉินอย่างชัดเจน พอเย่เฉินได้เปิดกระจกรถลง เขาก็ตะลึงตาค้างทันที และกล่าวด้วยความหวั่นเกรง: “อาจารย์เย่ ท่านเองหรอกเหรอครับ……ผมไม่รู้ว่าคนที่ขับรถเป็นท่าน เมื่อกี้จึงเสียมารยาทล่วงเกินท่านไป ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ครับ ท่านยกโทษให้ผมด้วยนะครับ……”
เย่เฉินยิ้มกล่าว: “ไม่เป็นไร นายเองก็แค่ทำตามหน้าที่ อีกทั้งนายยังทำได้ดีมาก”
คนคนนั้นวางใจลงทันที และรีบกล่าวขึ้นมาอย่างนอบน้อม: “อาจารย์เย่ ตอนนี้ท่านห้าของเรากำลังยุ่งอยู่ด้านในครับ จะให้ผมไปรายงานเขาไหมครับ?”
เย่เฉินกล่าว: “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันจะเข้าไปหาเขาเอง”
คนคนนั้นกล่าวโดยเร็ว: “ได้ครับอาจารย์เย่ เดี๋ยวผมขยับป้ายกั้นออกให้นะครับ!”
กล่าวจบ ก็รีบขยับป้ายกั้นออกไปด้านข้างทันที และทำท่าเชิญต่อเย่เฉินด้วยความเคารพ
เย่เฉินกำชับเขา: “จริงสิ อีกสักครู่ถ้ามีตาเฒ่าแซ่หงมาที่นี่ แล้วบอกว่ารู้จักฉัน ต้องการเข้าไปหาฉัน นายห้ามปล่อยเขาเข้ามาเด็ดขาด”
คนคนนั้นกล่าวโดยเร็ว: “อาจารย์เย่ วางใจได้เลยครับ ผมจะไม่ให้เขาเข้าไปอย่างแน่นอน”
เย่เฉินยิ้มกล่าว: “โอเค ลำบากหน่อยนะ”
กล่าวจบ เย่เฉินก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังโรงแรมน้ำพุร้อน
ภายในโรงแรม หงห้ากำลังสั่งพวกลูกน้อง รื้อถอนและปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวกของโรงแรมน้ำพุร้อน
เขาพอจะรู้คร่าว ๆ ว่าเย่เฉินจะทำการอบรมฝึกฝนยอดฝีมือวิถีบู๊อยู่ที่นี่ ดังนั้นจึงได้หารือกับเฉินจื๋อข่าย ว่ารื้อถอนห้องโถงสำหรับให้แขกผู้เขามาพักได้รวมตัวและห้องที่ให้สำหรับการประชุมของโรงแรมน้ำพุร้อนออกให้หมด แล้วทำเป็นสถานที่ฝึกซ้อมในร่มขนาดใหญ่ จากนั้นก็เพิ่มระดับพวกเครื่องออกกำลังกาย เพื่อให้เหมาะสมกับความต้องการของคนในวิถียุทธ์
ยังมีงานที่ค่อนข้างใหญ่อีกอย่างหนึ่ง นั่นก็คือต้องเปลี่ยนประตูและหน้าต่างที่ที่สามารถมองเห็นทุกอย่างด้านใน เปลี่ยนเป็นกระจกที่สามารถมองเห็นได้เพียงด้านเดียวที่รับประกันความเป็นส่วนตัว เพื่อมั่นใจว่าจะไม่มีคนภายนอกรับรู้สถานการณ์จริงในที่นี้
นอกจากนี้แล้ว หงห้ายังได้สร้างพื้นที่ที่มีวัสดุก่อสร้างกองอยู่เต็มไปหมดแห่งหนึ่ง ไม่ใช่แค่วัสดุก่อสร้างอย่างพวกปูนทรายเท่านั้น ยังมีพวกนั่งร้าน วัสดุตกแต่ง สร้างสถานการณ์เหมือนว่าที่นี่จะทำการรีปรับปรุงตกแต่งใหม่จริง ๆ
ในตอนที่เย่เฉินมาถึงด้านหน้าโรงแรม และได้เห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ก็รู้สึกถึงความตั้งใจของหงห้ากับเฉินจื๋อข่ายได้จริง ๆ สองคนนี้ ถึงแม้จะไม่ใช่คนในวิถียุทธ์ และไม่มีความสามารถในการต่อสู้อะไร แต่เป็นแขนซ้ายขวาของตัวเอง ก็นับว่าเหมาะสมมากจริง ๆ
แม้ลูกน้องของหงห้ารับปากเย่เฉินแล้วว่าจะไม่แจ้งหงห้า แต่ถึงอย่างไรหงห้าก็เป็นลูกพี่ของพวกเขา ดังนั้นเย่เฉินเพิ่งจะมาถึงหน้าประตู หงห้าก็ได้รีบเดินออกมารับด้วยท่าทางยิ้มแย้ม
เมื่อได้เห็นเย่เฉิน หงห้าก็ดีใจเป็นพิเศษ ยิ้มกล่าวอย่างนอบน้อม: “อาจารย์เย่ ทำไมวันนี้ถึงมาแบบไม่บอกก่อนล่ะครับ?”
เย่เฉินยิ้มกล่าว: “ฉันหาอาจารย์มาสอนที่นี่ได้แล้ว ว่าจะพาเขามาทำความคุ้นเคยหน่อยน่ะ”
“อ๋อ!” หงห้าพยักหน้า เห็นเย่เฉินแค่คนเดียว จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย: “คุณเย่ครับ อาจารย์ที่คุณพูดถึงล่ะครับ?
เย่เฉินหัวเราะในลำคอครั้งหนึ่ง และกล่าว: “กำลังตามมาน่ะ วันนี้ยังไม่ต้องให้เขาเข้ามาก่อน!”