ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5366 ขโมยผลการฝึกฝนของคนอื่น 2
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5366 ขโมยผลการฝึกฝนของคนอื่น 2
กล่าวไป เย่เฉินก็แกล้งทำเป็นพึ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ ตบหน้าฝากแล้วกล่าว: “ขอโทษทีนะอาจารย์หง อาจเป็นเพราะรถคันนี้ของผมมีปัญหา รถของผมคันนี้มีความสามารถพิเศษอย่างหนึ่ง ก็คือใครนั่งที่นั่งข้างคนขับ รถคันนี้ก็จะทำให้เส้นชีพจรของเขาค่อย ๆ ปิดลง และผลการฝึกฝนของเขาก็จะต่ำลงเรื่อย ๆ ดังนั้นผมแนะนำให้คุณรีบลงจากรถดีกว่า ป้องกันไม่ให้ผลการฝึกฝนต่ำลงไปอีก”
หงฉางชิงแทบจะร้องไห้แล้วจริง ๆ ท่าทางของเขาขี้เหร่กว่าร้องไห้เป็นหมื่นเท่า เขากล่าวอ้อนวอน: “อาจารย์เย่ครับ อย่าล้อผมเล่นเลยนะครับ ผมไม่ใช่เด็กสามขวบเสียหน่อย จะเชื่อเรื่องไร้สาระแบบนี้ได้ยังไง……”
เย่เฉินยิ้มกล่าว: “คุณไม่เชื่อจริง ๆ เหรอ?”
หงฉางชิงพยักหน้าเอาเป็นเอาตาย: “ผมไม่เชื่อจริง ๆ!”
เย่เฉินยิ้มอ่อน ๆ ชี่แท้ส่วนหนึ่งไหลเข้าสู่ร่างกายของหงฉางชิง และปิดชี่แท้ของเขาเอาไว้อีกสาย
จากนั้น เย่เฉินก็กล่าวขึ้นมาอย่างจริงจัง: “คุณดูสิ ผมบอกแล้วคุณก็ไม่เชื่อ ตอนนี้กลายเป็นสี่ดาวแล้วเห็นไหม?”
หงฉางชิงได้ยินดังนั้น ก็ขับเคลื่อนชี่แท้อีกครั้ง คราวนี้สีหน้าซีดขาวลงไปในทันที!
เขาคิดไม่ถึงว่า แค่สนทนากันไม่กี่ประโยค เส้นชีพจรของตนก็ถูกปิดลงอีกสาย!
เขาตกใจจนวิญญาณแทบแหลกหลาย รีบผลักเปิดประตูวิ่งล้มลุกคลุกคลานลงไปจากรถทันที
หงฉางชิงล้มลงกับพื้นคอนกรีตข้างถนน หันกลับไปมอง BMW 530 คันนั้นของเย่เฉิน และครุ่นคิดถึงเรื่องที่ตนเองลดระดับจากแดนสว่างชั้นสูงสุดลงถึงนักบู๊สี่ดาวภายในชั่วอึดใจเดียวอย่างแปลกประหลาด เขาคลุ้มคลั่งไปในทันที และในที่สุดก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้ ร้องไห้คร่ำครวญไปพลางใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตา ร้องไปพูดไป: “นี่มันรถเหี้ยอะไรกัน! ทำไมถึงขโมยผลการฝึกฝนของคนอื่น! ฉันกลับไปเมื่อสามสิบปีก่อนภายในชั่วข้ามคืน ผลการฝึกฝนไม่สูงเท่าคนในสำนักด้วยซ้ำ ฉันจะมีหน้าสู้บรรพบุรุษผู้ก่อตั้งสำนักเต๋าไท่เจินได้ยังไง……”
เย่เฉินชะโงกตัวออกมาพลางยิ้มกล่าว: “ต้องขอโทษด้วยนะอาจารย์หง รถของผมไม่เชื่อฟังเลยจริง ๆ กลับไปผมต้องสั่งสอนมันแน่ หากไม่ได้จริง ๆ ก็ส่งไปทำลายซะ คุณจะกลับอเมริกาตอนไหนเหรอ เดี๋ยวผมจะเตรียมเครื่องบินให้”
หงฉางชิงเงยหน้าขึ้นมองเย่เฉิน เห็นใบหน้าของเขาแฝงไปด้วยรอยยิ้ม ก็รีบพุ่งกลับไปที่ข้างรถทันที กล่าวพลางร้องไห้: “อาจารย์เย่ ผมรู้ว่าต้องเป็นฝีมือของคุณแน่ นี่เป็นผลการฝึกฝนหลายสิบปีของผม เป็นความอุตสาหะหลายสิบปีของผม คุณบอกปิดก็จะปิดไม่ได้นะครับ! ผมขอร้องให้คุณเห็นแก่ที่ผมฝึกฝนด้วยความพยายามมานานหลายปี ครั้งนี้ยกโทษให้ผมเถอะนะครับ! คุณให้ผมเอาวิชาเต๋าไท่เจินออกมา ผมก็จะเอาให้คุณโดยไม่ขาดเลยแม้แต่คำเดียว!”
เย่เฉินเก็บรอยยิ้มหยอกล้อลงไป กล่าวด้วยท่าทางเคร่งขรึม: “หงฉางชิง คุณนี่น่าสนใจจังเลยนะ เมื่อกี้บอกไม่ใช่เหรอว่า รับปากบรรพบุรุษเอาไว้ว่าจะไม่ถ่ายทอดให้คนภายนอก ไม่อย่างนั้นจะโดนฟ้าผ่า? ทำไมตอนนี้ถึงยอมถ่ายทอดให้คนภายนอกแล้วล่ะ?”
หงฉางชิงกล่าวด้วยความเจ็บปวด: “อาจารย์เย่……ล้วนเป็นเพราะผมไม่เข้าใจสถานการณ์ คุณเป็นคนที่มีพลังวิเศษ สามารถปิดเส้นลมปราณของผมได้ภายในชั่วพริบตา ฝีมืออยู่เหนือผมอีกมากนัก หรือกระทั่งที่ว่าอยู่เหนือบรรพบุรุษของเต๋าไท่เจินด้วยซ้ำ คุณจะอยากได้วิชาเน่า ๆ นี้ไปทำไมอีกครับ……”
กล่าวไป หงฉางชิงก็กล่าวต่อ: “นอกจากนี้ ก็เหมือนกับที่คุณพูด วิชาเต๋าไท่เจินของผมจะต้องมีช่วงโหว่ขนาดใหญ่อย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นคงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มียอดฝีมือแดนมืดเลยในหลายปีมานี้ หากผมมอบวิชาเต๋าไท่เจินให้คุณ คุณก็สามารถช่วยโปะช่องโหว่ให้ได้……ถึงตอนนั้นสำหรับเต๋าไท่เจินของเรา จะต้องเป็นเรื่องดีที่พบได้ยากอย่างแน่นอน!”
เย่เฉินอดทนฟังจนจบ ยิ้มอ่อน ๆ จากนั้นก็ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ส่ายหน้ากล่าว: “อาจารย์หง โบราณว่าคำสั่งครูบาอาจารย์อย่าได้ขัดขืน ผมแนะนำว่าอย่าทำให้บรรดาอาจารย์บรรพบุรุษผิดหวังเสียใจเลยจะดีกว่า”
กล่าวไป เขาก็มองดูเวลา แล้วเอ่ยขึ้น: “อาจารย์หง ผมมีธุระ ต้องไปที่ช็องเซลีเซียนสปาหน่อย อีกอย่าง รถคันนี้ของผมอาจจะไม่ชอบคุณ ดังนั้นคุณก็อย่านั่งเลยนะ คุณเรียกรถกลับไปยังที่พักก่อน พอผมเตรียมเครื่องบินเศษแล้วจะให้คนแจ้งคุณไป ผมไปก่อนนะ บ๊ายบาย!”