ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5317 ระวังฉันจะตบแก! 1
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5317 ระวังฉันจะตบแก! 1
ขณะนั้นเขาคิดได้ว่าถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง ซือเทียนฉีอาจมียาชนิดเช่นเดียวกับกู้ชิวอี๋
อย่างไรก็ตามเขาแสร้งทำเป็นป่วยอยู่สองสามวันเพื่อทดสอบ แต่กลับพบว่าแม้ว่าซือเทียนฉีจะมีทักษะแพทย์แผนจีนที่ดีเยี่ยม แต่เขาก็ไม่เชี่ยวชาญในการเล่นแร่แปรธาตุ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะสามารถกลั่นโอสถที่เปลี่ยนความเสื่อมโทรมให้กลายเป็นของวิเศษ
ดังนั้นเขาจึงเกิดความคิดชั่ว
เขาต้องการใช้วิธีการยั่วยุให้ซือเทียนฉีแข่งขันทักษะทางการแพทย์กับตน จากนั้นวางแแผนให้เขา เสียจี้ซื่อถังให้กับตน ด้วยเหตุนี้หากมีผู้มีความสามารถอยู่เบื้องหลังซือเทียนฉี ไม่แน่อาจจะล่อให้เขาออกมาได้
หากไม่มีคนมีความสามารถอยู่เบื้องหลังซือเทียน ตนก็ชนะทักษะทางการแพทย์เขาและได้จี้ซื่อถังอีกทั้งมีชื่อเสียงในจินหลิง
มีชื่อเสียงก็จะมีเงินตั้งหลักในจินหลิงได้อย่างรวดเร็ว
เขามั่นใจมากว่าไม่ว่าจะเป็นทักษะทางการแพทย์หรือซวนซวน สองคนนี้ต่างเป็นผู้มีความสามารถระดับสูง และจะกลายเป็นเป้าหมายการแสวงหาอำนาจของผู้มั่งคั่ง
เมื่อเขาเข้ามาแทนที่ซือเทียนฉี เขาก็จะกลายเป็นหมอเทพที่มีอำนาจในสายตาของผู้มั่งคั่งในจินหลิงอย่างแน่นอน และนี่จะช่วยให้เขาเข้าสังคมชั้นสูงของจินหลิงได้อย่างรวดเร็วและสะดวกที่เขาจะรับรู้ข่าวสาร
เป็นเพราะเหตุนี้ในสายตาของเขาจี้ซื่อถังจึงกลายเป็นการต่อสู้ครั้งแรกที่เขาต้องเอาชนะ
แม้ว่าเย่เฉินที่อยู่ตรงหน้าจะหยิ่งยโส แต่หงเทียนซือไม่คิดว่าเย่เฉินจะเป็นผู้มีความสามารถที่อยู่เบื้องหลังซือเทียนฉี แต่มองเขาเป็นเพียงตัวตลก
ตอนนี้ตัวตลกกระโดดโลดเต้นต่อหน้าเขาไม่หยุดซึ่งมันน่ารำคาญมาก แต่เขาทำร้ายมันไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงพูดด้วยใบหน้าดุดัน: “ไอ้หนู แกรู้หรือไม่ทั้งชีวิตนี้ไม่มีใครกล้าพูดจาแบบนี้กับฉัน?“
เย่เฉินเม้มริมฝีปาก: “หน้าโง่อย่างแกจะแสร้งทำเป็นหมาป่าอวดหางทำไม ถ้าอยากตอแหลให้ออกไปตรงข้ามที่สถานีตำรวจ อย่ามากวนใจฉันที่นี่”
“แก!” หงเทียนฉือโกรธอีกครั้งกำมือขึ้นจะชก แต่เมื่อเขาได้ยินว่าสถานีตำรวจอยู่ฝั่งตรงข้าม เขาก็ทำได้เพียงล้มเลิกความใจร้อนของตัวเอง เขาที่ไม่มีที่ระบายความโกรธได้ทำได้เพียงเดินไปมา กัดฟันแล้วพูดว่า: “ไอ้หนูแกเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงมาดูถูกถากถางฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า?! พูดกันตามตรง แม้ว่าแกจะไม่กลัวเกรงกลัวพลังของฉัน แต่อายุฉันปูนนี้แล้วแกน่าจะให้เกียรติฉันหน่อย!”
เย่เฉินถอนหายใจแล้วพูดว่า”วิ่งมาเห่าต่อหน้าฉันแต่เช้าเหมือนหมาป่า ให้ฉันให้เกียรติ แม่งเอ้ยคิดว่าตัวเองเป็นใคร”
พูดจบเย่เฉินก็พูดอีกว่า: “มา แกแนะนำตัวหน่อยสิ ชื่อแซ่อะไร มาจากไหนและกำลังจะไปที่ไหน!”
“ฉัน…” หมัดของหงเทียนซือสั่นด้วยความโกรธและร่างกายของเขาสั่นราวกับผู้ป่วยพาร์กินสัน เขากัดฟันแล้วพูดว่า “ฉันชื่อหงฉางชิง! นามพรต นักพรตอิสระฉางชิง! อยู่อเมริกาเหนือ ผู้คนเคารพฉันในฐานะหงเทียนซือ!”
เย่เฉินเบ้ปากสำรวจตัวเขาแล้วถามว่า “แกคือหงเทียนซือ?”
หงฉางชิงกัดฟันแล้วพูดว่า “ถูกต้อง!หงเทียนซือคือฉันเอง!”
เย่เฉินพูดว่า “โอ้ ทุกคนเรียกฉันว่าอาจารย์เย่ แต่แกชื่อหงเทียนซือ ฉันคือต้าแกคือเทียน ซึ่งคำนี้ของแกมีมากกว่าฉันหนึ่งขีด ตามความหมายนี้แปลว่าแกเหนือกว่าฉันหรือ?”
หงฉางชิงคิดว่าเย่เฉินจงใจประชดเขาจึงพูดด้วยความโกรธ: “ไอ้หนูเก่งมันปากดีจริงๆ! แต่ตอนนี้ฉันไม่อยู่ในอารมณ์จะพูดเรื่องไร้สาระกับแก! วันนี้ฉันมาหาซือเทียนฉี เขาอยู่ที่ไหน ?บอกให้ออกมาคุยกับฉันหน่อย!”