ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5114 เละเทะไปหมด 2
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5114 เละเทะไปหมด 2
พูดจบ หม่าหลันก็นำหน้าไปก่อน ควบคุมรถวีลแชร์ไฟฟ้ามุ่งตรงไปที่ลานบ้าน และมุ่งตรงไปยังประตูใหญ่ทันที
เซียวชูหรันกลัวว่าแม่กลับไปถึงบ้านก่อนจะทะเลาะเบาะแว้งกับพ่อขึ้นมา เธอจึงรีบตามไป
เมื่อประตูใหญ่ถูกผลักออก ทั้งสามคนยังไม่ทันเข้าไป ก็ถูกกลิ่นบุหรี่ กลิ่นเหล้าที่คละคลุ้ง รวมถึงกลิ่นอาหารเน่าบูดราขึ้นทำให้สำลักจนลืมตาไม่ขึ้น
เมื่อมองไปยังห้องรับแขกขนาดใหญ่ที่เดิมทีตกแต่งเอาไว้อย่างหรูหรา เวลานี้เหมือนกับกองขยะก็ไม่ปาน
มีการทิ้งก้นบุหรี่ ซองบุหรี่ รวมถึงขวดเหล้าเอาไว้ทุกหนทุกแห่ง
ที่น่าสะอิดสะเอียนไปกว่านั้นก็คือ มีอาหารเดลิเวอรี่จำนวนมากที่กินแล้วทิ้งวางอยู่ข้างๆ ตอนนี้เป็นช่วงฤดูร้อน เศษอาหารที่เหลืออยู่ในกล่องอาหารทั้งขึ้นราทั้งส่งกลิ่นเหม็นเน่าไปหมด ซึ่งทำให้คนรู้สึกคลื่นไส้
เซียวชูหรันกับหม่าหลันถูกความเละเทะนี้ทำให้สมองหยุดชะงัก ครู่หนึ่งก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
แต่เย่เฉินเหลือบมองไปบนโซฟาห้องรับแขก มีร่างหนึ่งนอนขดตัวอยู่ในสภาพตกที่นั่งลำบาก นั่นมันเซียวฉางควรพ่อตาของตนเองไม่ใช่เหรอ?
เวลานี้เซียวฉางควนเมามายอย่างมาก ท่อนล่างของเขาสวมเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์ ท่อนบนเปลือยเปล่า นอนบิดไปมาอยู่บนโซฟา ข้างๆ มือของเขา นอกจากนี้ยังมีเหล้าวอดก้าระดับไฮเอนด์หนึ่งขวดที่ดื่มไปกว่าครึ่งหนึ่งวางอยู่ด้วย
ด้วยเหตุนี้ เขารีบเดินเข้าไป อยากจะตรวจดูสถานการณ์ของเซียวฉางควน เมื่อเดินเข้าไปดูใกล้ๆ แต่กลับต้องตกตะลึงกับคนที่อยู่ตรงหน้า
ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ เป็นเซียวฉางควนจริงๆ เพียงแต่ว่าหนวดเคราของเขารุงรัง มีกลิ่นเหม็นเปรี้ยวไปทั้งตัว คนทั้งคนดูไร้ชีวิตชีวา สภาพเขาในตอนนี้ หากเขาถูกโยนเอาไว้ข้างถนน ก็คือคนเร่ร่อนดีๆ นี่เอง
เขารีบเอ่ยปากว่า : “พ่อครับ คุณตื่นได้แล้ว พ่อ ฉันเย่เฉินไง”
เซียวฉางควนที่เคลิ้มหลับอยู่ เมื่อได้ยินว่ามีคนเรียก จึงด่าออกมาอย่างโมโห : “ฉัน…..ฉันบอกพวกคุณแล้วไง……ว่าอย่ามารบกวนฉัน ฉันอารมณ์ไม่ดีอยู่!”
หม่าหลันควบคุมวีลแชร์ไฟฟ้า เหยียบกระป๋องเบียร์ตามทางอย่างไม่ทราบจำนวน พุ่งตรงไปยังโซฟาตรงหน้าอย่างโกรธจัด มองเซียวฉางควนที่นอนอยู่บนเตียงราวกับขอทาน คนทั้งคนเดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง และด่าออกมาทันที : “ให้ตายสิ! กูรอมึงขับโรลส์-รอยซ์ไปรับที่สนามบิน คาดไม่ถึงเลยว่ามึงจะเมาอยู่ที่นี่! ทำให้กูต้องโดนนังตัวเหม็นเฉียนหงเย่นหัวเราะเยาะ! มีอย่างที่ไหนกัน!”
พูดจบ ก็นำมือถือเล็งตรงไปที่หน้าผากของเซียวฉางควน และทุบลงไปอย่างแรง
มือถือที่เหมือนกับก้อนอิฐแข็ง ตบลงบนหน้าของเซียวฉางควนโดยตรง ฉับพลันเซียวฉางควนก็ลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ และตะโกนด่าออกมา : “ใครทำ! ใครแม่งทำวะ!”
หม่าหลันนำแอ-เมสในมือขว้างไปที่เซียวฉางควน และก่นด่าว่า : “ไอ้สารเลวเซียวฉางควน คุณแกตาดูให้ชัดๆ ว่าฉันกลับมาแล้ว! คุณบอกกับฉันมาให้ชัดเจน ว่าคุณทำบ้านดีๆ ให้กลายเป็นสภาพแย่ๆ เช่นนี้ได้ยังไง?!”
เซียวฉางควนยังคงอยู่ในอาการเมามาย การมองเห็นยังคงไม่ฟื้นตัว เห็นเพียงรูปร่างคนอย่างรางๆ บวกกับใบหน้าที่ถูกทุบจนเจ็บปวด ด้วยเหตุนี้จึงตะโกนด่าทอออกไป แต่หลังจากที่ได้ยินเสียงของหม่าหลัน คนทั้งคนก็ตัวสั่นสะท้าน ฉับพลันก็ตื่นจากความเมามายมาครึ่งหนึ่ง
ทันทีหลังจากนั้น สายตาของเขาที่เลือนรางก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้นมา จึงเห็นใบหน้าของหม่าหลันที่จ้องมองด้วยความโกรธอย่างชัดเจน
เขาพูดโพล่งออกมาอย่างประหม่า : “เชี่ยเอ๊ย! หม่าหลัน! คุณ……คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”