ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4908 เป็นน้ำเค็มไหม ?2
เมื่อห้าสี่เจ็ดเห็นหลี่ญ่าหลิน ก็ตกตะลึงราวกับเห็นผียังไงอย่างนั้น!
เขาไม่เคยได้ยินชื่อของหลี่ญ่าหลินมาก่อน และไม่รู้ประวัติความเป็นมาของเขา แต่เขาจำใบหน้าของหลี่ญ่าหลินได้ จำตอนที่ไปลอบฆ่าคนของตระกูลอานในครั้งนั้นได้ ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก สิ่งแรกที่เขาเห็น ก็คือหลี่ญ่าหลินที่อยู่ตรงหน้าคนนี้
ในตอนนั้น เขาเป็นฝ่ายหันปากกระบอกปืนเล็งไปที่หลี่ญ่าหลิน
ดังนั้น เขาจึงรู้ดีว่าในตอนนั้นหลี่ญ่าหลินถูกยิงไปกี่นัด และมั่นใจได้ว่าหลี่ญ่าหลินไม่มีทางมีชีวิตรอดไปได้แน่
และเพราะเหตุนี้ ในตอนที่เขาเห็นใบหน้าที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกตาของหลี่ญ่าหลินนั้น เขาก็จึงตื่นตระหนกอย่างมาก
หลี่ญ่าหลินเองก็รู้ คนคนนี้ก็คือคนร้ายที่หวังจะเอาชีวิตตัวเองในตอนนั้น แต่เขาไม่ได้รู้สึกโกรธ ยกยิ้มให้แล้วกล่าว “เห็นท่าทีที่ตื่นตระหนกของคุณ คงน่าจะจำผมได้สินะ?”
ห้าสี่เจ็ดตกใจกลัว อดไม่ได้ที่จะตอบ“เอ่อคือ……มันเป็นไปได้ยังไง……ตอนนั้น……คนในตอนนั้น……ใช่คุณหรือเปล่า?!”
หลี่ญ่าหลินยกยิ้มแผ่วเบา แล้วกล่าว “หากคนที่คุณหมายถึง คือคนที่ถูกพวกนายยิงจนร่างพรุนที่หน้าลิฟต์คนนั้น ผมก็จะยอมรับตรงๆ ว่าเป็นผมเอง”
“แต่……แต่ว่านี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย……”ห้าสี่เจ็ดพูดอย่างงงงวย“ตอนนั้นคุณถูกยิงไปหลายนัด ตายในที่เกิดเหตุทันที ไม่มีทางจะมีชีวิตรอดไปได้เลย……”
หลี่ญ่าหลินพยักหน้า พูดอย่างจริงจัง“อันที่จริงผมควรจะตายไปแล้ว แต่โชคดีที่มีคุณเย่อยู่ ดังนั้นผมก็เลยฟื้นขึ้นมาได้ ”
“คุณเย่……”ห้าสี่เจ็ดนึกไปถึงความสามารถอันน่าทึ่งของเย่เฉิน และแค่การดีดนิ้วของเย่เฉินก็สามารถทำลายพิษในร่างกายตัวเองที่มีมากว่าสามสิบปี จากนั้นเขาก็หวนคิดไปถึงร่างกายของหลี่ญ่าหลินในตอนนั้นที่ถูกกระสุนเจาะจนพรุน ในใจก็ยิ่งจะรู้สึกชื่นชมเย่เฉินมากขึ้นไปอีก
ดังนั้น เขาก็จึงพูดอย่างละอายใจว่า“พล.ต.ท.หลี่ เรื่องในตอนนั้นล่วงเกินแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย……”
หลี่ญ่าหลินพยักหน้าให้ พูดเสียงเรียบ“ คุณเองก็ทำตามคำสั่งเหมือนกัน ผมเข้าใจได้”
ห้าสี่เจ็ดก็ถึงได้โล่งใจ แล้วรีบพูดขึ้นว่า “พล.ต.ท.หลี่ ไม่ว่าคุณมีปัญหาอะไร ขอแค่ผมรู้ ผมจะบอกเล่าให้ฟังทุกอย่าง โดยไม่ปิดบังเลยแม้แต่นิดเดียว ”
ห้าสี่เจ็ดเกลียดองค์กรที่คอยควบคุมชีวิตตัวเองมานานจนเข้ากระดูกดำ อีกทั้งก็ยังคาดหวังมาตลอดให้เย่เฉินสามารถหาที่ประจำการของทหารหน่วยกล้าตายของตัวเองเจอ แล้วช่วยภรรยาและลูกของตัวเองออกมา ดังนั้นก็จึงย่อมต้องให้ความร่วมมือกับหลี่ญ่าหลินอย่างเต็มที่
หลี่ญ่าหลินพยักหน้า ไม่พูดพร่ำทำเพลง ตรงเข้าประเด็นในทันที“งานเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้ คือการค้นหาตำแหน่งที่ตั้งของพวกคุณจากบนแผนที่ ก่อนเราจะมาเริ่มต้นกันคุณพอจะมีเบาะแสอะไรที่อยากจะบอกให้ผมได้รับรู้ไหม?”
ห้าสี่เจ็ดส่ายหน้าแล้วกล่าว“ พูดตามตรงนะพล.ต.ท.หลี่ ช่วงนี้ผมก็คิดเรื่องนี้มาตลอดอยู่เหมือนกัน แต่องค์กรนั้นลึกลับเกินไป ไม่มีข้อมูลอะไรที่ให้ผมจดจำมันได้เลย”
หลี่ญ่าหลินยกยิ้มเล็กน้อย หยิบเอาเหตุการณ์จากภัยทางธรรมชาติครั้งใหญ่ที่ตัวเองได้คัดแยกมา แล้วถามเขา“คุณห้า ปีนี้คุณอายุเท่าไรแล้ว?”
ห้าสี่เจ็ดตอบกลับ“พล.ต.ท.หลี่ ปีนี้ผมน่าจะอายุราวๆสามสิบหกถึงสามสิบแปดปีได้ครับ”
หลี่ญ่าหลินถามด้วยความสงสัย“คุณใช้อะไรมาคิดคำนวณอายุของคุณ?”
ห้าสี่เจ็ดพูดอธิบาย“ภายในของทหารหน่วยกล้าตาย มี‘ปฏิทิน’ที่จดบันทึกไว้อย่างลับๆ พวกเรายึดตามวันทำงานและวันพักผ่อนของตัวเอง จดบันทึกเวลาแบบคร่าวๆ แต่เพราะไม่มีแหล่งข้อมูลที่แน่ชัดมาอ้างอิง ดังนั้นก็จึงยังมีข้อผิดพลาดอยู่บ้าง”