ผมมีชีวิตที่น่าสงสาร(?) เป็นคนเนื้อหอมไปที่ไหนก็มีแต่คนจ้องจะจับกินตลอด แถมส่วนใหญ่ยังเป็นสาวงามระดับเทพธิดาอีกต่างหาก - ตอนที่ 9 นายหึงฉันใช่ไหม
ตอนที่ 9 นายหึงฉันใช่ไหม
รถจอดทิ้งเอาไว้ข้างทางก่อนทั้งสองจะเดินเท้าไปตามท้องถนนสัมผัสอากาศเย็นสบายยามค่ำคืน ตลอดเส้นทางเต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา บางก็มาเป็นคู่เหมือนกับพวกตน บางก็มาเพียงคนเดียว บางก็มากันเป็นครอบครัว พ่อแม่ลูก แต่ไม่ว่าจะมาแบบไหนมันก็ไม่ได้ทำให้เขาสนใจอะไรมากมายนักอยู่ดี
สิ่งที่เขากำลังสนใจมากที่สุดในเวลานี้คงเป็นยัยเบื้อกคนหนึ่งที่กำลังเดินซ้ายทีขวาทีพร้อมจะล้มลงทุกเมื่อ ลำบากเขาต้องคอยเดินตามหลังตลอดเวลา
เกิดล้มขึ้นมาเมื่อไหร่รับรองได้เลยนอนยาว
“อิ่มไปหมดเลย~”
“บอกให้กินน้อย ๆ ตอนนี้แค่เดินยังไม่ไหวเลยมั้งเนี่ย ให้ช่วยไหม? เดี๋ยวให้ยืมไหล่”
“อย่ามาดูถูกกันนะ”
“เห็นแบบนี้แต่ระบบเผาผลาญของฉันมันยอดเยี่ยมมากเลยนะจะบอกให้ กินมากเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน ต่อให้อ้วนก็ไปอ้วนส่วนอื่น อ้วนในส่วนที่ทุกคนอยากจะให้อ้วน เรียกได้ว่าเป็นการอ้วนที่เต็มไปด้วยคุณประโยชน์ หึ!” บิวเชิดหน้าอกใหญ่โตจนแทบระเบิดเสื้อตัวออกมา พร้อมสรรเสริญตัวเองได้ไม่อายปากไม่ต้องการให้แกรนมาหยอกล้อเล่น และไอ้การที่หล่อนเชิดหน้าอกนำหน้าแบบนี้
มันทำให้เหล่าชายฉกรรจ์ทั้งหลายต่างมองตาเป็นมัน
“ครับ ครับ รู้แล้วครับแม่คนเก่ง รีบเดินหน้าต่อไปได้แล้ว อย่าไปขวางเส้นทางเดินคนอื่นเขา” ร้อนต้องให้แกรนเดินเข้ามาแนบชิดบอกให้รู้ว่ามาด้วยกัน ซึ่งการกระทำของเขา
เรียกสายตาอำมหิตได้จากทุกทิศทาง
…‘ไอ้พวกหื่น’
“มาเบียดฉันทำไม? มันอึดอัดนะ ถอยออกไป”
“…” ชายหนุ่มนิ่งเงียบไม่ตอบ
“บังหาพ่องเหรอ? หลบไปสิวะ!” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาแทรกกลางทันที
…‘ไอ้พวกหน้าไม่อาย สายตารังเกียจเยอะแยะเต็มไปหมด น่าควักลูกตาพวกมันจริง หึ! อะ หรือว่า—’
บิวเห็นพฤติกรรมของแกรนก็คาดเดาได้ทันที
“…หึงเหรอ? นายหึงฉันเพราะคนอื่นมองใช่ไหมละ? ใช่ไหมแกรน? นายต้องหึงแน่” ต่อให้ไม่ถูกต้องเต็มสิบส่วนแต่คงห่างไกลไม่มากนัก แกรนปั้นหน้าแข็งค้างไม่คิดตอบคำถามยังคงก้าวเดินเคียงข้างหล่อนต่อไป ปล่อยให้เหล่าชายฉกรรจ์ทั้งหลายอกหักสบถคำหยาบออกมาไม่มีหยุด ทั้งยังไม่ลืมสาปส่งเขาเป็นของแถมอีก
บิวเห็นฉากที่เกิดขึ้นทั้งยังได้ยินถ้อยคำเหล่านั้นชัดเจนเต็มสองรูหู
“…นายหึงฉัน” รอยยิ้มขี้เล่นผุดเข้าแทรก
“เปล่าสักหน่อย เธอแค่เดินเกะกะขวางทางฉัน” แกรนตอบหน้าตายไม่ยอมรับ
…‘ไอ้คนปากแข็ง นายจะต้องเจอดีที่กล้าปากแข็งกับฉัน’
“…” คนปากแข็งยังไม่ยอมรับ
หล่อนก็มีวิธีการของตัวเองเหมือนกัน
“…จะขยับไปไหนเนี่ย?” แกรนพึมพำให้ได้ยินเพียงคนเดียว ก่อนเบี่ยงตัวขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่าย หลังจากเห็นหญิงสาวนึกพิเรนทร์ขยับห่างจากแกรนจนเกือบแนบชิดผู้ชายคนอื่นเข้า
แววตาร้อนรนปรากฏให้เห็นทันที
…‘ยัยเบื้อกหยุดนะ’
“…” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นมุมปากหญิงสาว
เตรียมล้มเข้าหาอีกฝ่าย
“ขอโทษ—”
ทุกอย่างหยุดนิ่งเพราะมีมือหนึ่งโอบเอวบางเข้าไว้กันไม่ให้ล้ม
“ครับ?” ชายหนุ่มมากับคนรักของตนขมวดคิ้วเป็นปมหลังจากเห็นบิวกำลังจะล้มใส่ตัวเองแต่ก็โดนชายหนุ่มอีกคนจับเอาไว้ได้เสียก่อนทำให้ไม่เกิดอุบัติเหตุอันใดขึ้น
ยังไม่ทันได้ทำความเข้าใจเหตุการณ์เบื้องหน้า
“ขอโทษครับ” แกรนชิงกล่าวขอโทษทันที
“อะ ไม่เป็นไร”
เพียะ!
“มองอะไรของคุณเนี่ย เธอคนนั้นสวยกว่าฉันใช่ไหม? คุณถึงมองตาเป็นมัน อยากนอนนอกบ้านใช่ไหมวันนี้น่ะ!” คนรักของอีกฝ่ายตีเข้าที่แขน พร้อมดึงลากชายหนุ่มผู้น่าสงสารจากไปโดยไม่อาจรับรู้ได้เลยว่าพึ่งตกเป็นเหยื่อเครื่องมือทดสอบแกรนของหญิงสาวเจ้าเล่ห์คนหนึ่งเข้าให้
เจ้าตัวรีบส่ายหน้า
“ปะ เปล่าสักหน่อย”
“อย่าสร้างปัญหาให้คนอื่นจะได้ไหม?” แกรนดึงบิวเข้ามาใกล้ไม่ปล่อยให้ออกไปสร้างปัญหาที่ไหนอีก ยอมรับเลยว่าเมื่อกี้หัวใจเขาเกือบวายตายเกิดหล่อนล้มลงโดยเกาะตัวไอ้หนุ่มขึ้นมาเมื่อไหร่
รับรองได้บรรลัยกันทั้งสองฝ่าย
“เธอมัน เธอมันสร้างปัญหาให้คนอื่นเขาไปทั่ว”
“ก็นายปากแข็งเองนิ”
“ฉันเปล่าปากแข็งสักหน่อย”
“งั้นนายหึงฉันใช่ไหม? ที่โดนคนอื่นจ้องมอง” สุดท้ายปลายทางก็วนกลับมาคำถามเดิมเข้าให้จนได้ แกรนกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนไร้เลือดไปหล่อเลี้ยง
เงียบสยบแทนคำตอบ
“…”
“เงียบทำไม?” บิวเฝ้ารอคำตอบ
“ฉันไม่ได้หึงก็แค่—” ชักช้าจนหล่อนต้องกล่าวแทรกด้วยอารมณ์หนักหน่วง
“ในเมื่อนายไม่ได้หึง ก็ไม่ควรเข้ามายุ่งวุ่นวายกับฉัน ปล่อยให้ฉันเดินเล่นไปสิ ปล่อยให้เดินเล่นคนเดียว ไม่ต้องมีใครหน้าไหนมาเดินคู่ด้วย ในเมื่อฉันหลีกมาทางนี้แล้ว ทำไมนายถึงยังตามมาอีกเนี่ย?” ถ้อยคำเล่นงานกันถึงตายแกรนหายใจผิดจังหวะไปครู่หนึ่งเลยทีเดียว เลขาสาวต้องการบีบเอาคำตอบหอมหวานจากปากของแกรน
แววตาหล่อนหรี่ลงบีบคั้นขั้นสุด
“เว้นแต่ว่านายจะหึงที่คนอื่นมองฉัน”
“ฉันมากับเธอ ก็ต้องเดินข้างเธอสิ เกิดมีใครมาทำร้าย—” อาศัยความปลอดภัยของตัวเธอมาเป็นข้ออ้างเหรอ
…‘ไร้เดียงสาเกินไป ประมาทเกินไป’
“คุณชาย ฉันแข็งแกร่งกว่าคุณชายอีกนะ ถ้าวัดด้านพละกำลัง” บิวฉีกยิ้มมุมปากทุกข้ออ้างล้วนถูกตีตกหมดไม่มีหลงเหลือให้ได้ใช้กล่าวอ้างอีกต่อไป เรียกได้ว่าปิดกั้นหมดทุกทิศทาง
แกรนเลิ่กลั่กไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปยังไงดี
“ฉัน—”
“ห้ามบอกว่าคนเยอะเลยต้องขยับมาทางฉันนะ” คนตอนนี้น้อยบางตาต่อให้วิ่งเล่นก็ไม่มีทางชนกับคนอื่นเว้นแต่ว่าจะอาศัยร่างกายพุ่งเข้าไปเล่นงานอีกฝ่ายโดยเฉพาะเมื่อที่บิวกระทำเมื่อครู่
เธอรู้ว่าแกรนกำลังหมดความอดทนอดกลั้น
…‘น่าจะใกล้ได้เวลาละ’
“…”
ถ้าไม่ตอบวันนี้คงวุ่นวายไม่เลิกรา
“ก็ได้ ฉันหึง” แกรนตอบเสียงเบาครั้งเดียวรวดเร็วจนหายไปในพริบตา แต่หญิงสาวที่เฝ้ารอคำตอบมาตลอดได้ยินชัดเจน รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นจนฉีกมุมปากขึ้นมา
บิวหัวเราะเสียงใสวิ่งมาดักหน้าชายหนุ่มทันที
“เมื่อกี้นายพูด นายพูดออกมาแล้ว หึงสินะ นายหึง”
“คนอื่นเขามองอยู่ อายหน่อยเถอะ” เธอไม่อายแต่เขาอายเหลือเกิน อายจนอยากจะกลับบ้านแล้วเนี่ย
“ใครเขาอยากจะมองก็มองไปสิ ในสายตาของฉันตอนนี้ มันมีเพียงนายคนเดียว” รอยยิ้มเด่นสง่ามอบให้ชายหนุ่มเพียงคนเดียวบวกกับถ้อยคำหอมหวานทำเอาสติชายหนุ่มหลุดลอยไปในทันที
“…” แกรนนิ่งไปเลย
“หรือว่านายไม่ชอบ ไม่ชอบให้คนอื่นมองฉัน”
“…ก็ได้! ฉันไม่ชอบให้ใครหน้าไหนมองทั้งนั้นแหละ เธอเป็นของฉันคนเดียว ของฉันคนเดียวเท่านั้น พอใจไหม?” แกรนกัดปากพูดรวดเดียวทั้งที่หน้ายังไม่หายแดง
คำกล่าวเต็มไปด้วยความรู้สึกส่งตรงให้หญิงสาวเรียบร้อย
“…เยี่ยม!” บิวหัวเราะยิ้ม
ตลอดเส้นทางหล่อนโปรยยิ้มตลอดเส้นทางเพราะมีความสุขกับสิ่งที่แกรนพึ่งพูดออกมา นับว่าสร้างหายนะให้กับผู้ชายทุกคนที่คิดเหลือบมองหล่อนไม่มีข้อยกเว้น
“พระเจ้าช่วย โคตรสวย”
“…เห้ย อย่ามาชนฉันนะโว้ย” รอยยิ้มเดียวสร้างปรากฎการณ์แปลกประหลาดทำเอาเหล่าชายหนุ่ม ชายฉกรรจ์ทั้งหลายเดินชนโน้นชนนี่กันเต็มไปหมด จนได้แผลเล็กแผลน้อยกันถ้วนหน้า
แต่ไม่มีใครหน้าไหนโทษต้นเหตุเลยแม้แต่น้อย
…‘สุขใจเหลือเกิน~ วันนี้นอนหลับฝันดีแน่นอนฉันมั่นใจ~’
“…” ใบหน้าหญิงสาวแดงขึ้นมาอีกครั้ง
เห็นหล่อนต้องเป็นเป้าสายตาอีกครั้งอารมณ์ด้านลบปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
“ถ้าพอใจก็ถอยห่างออกไป ฉันอยากจะเดินคนเดียว แล้วก็ไม่ต้องมาเล่นเกมส์บีบเอาคำตอบน่าอายกับฉันด้วย” แกรนขยับถอยห่างไปสองก้าว คล้ายต้องการแสดงให้คนอื่นเขาเห็นว่าไม่ได้มาด้วยกันแต่บังเอิญเดินมาพร้อมกันเท่านั้น
เห็นอีกฝ่ายเริ่มงอน
“เมื่อกี้แค่หยอกล้อนิดหน่อยเอง ไม่ได้จะสร้างปัญหาให้สักหน่อย นะ กลับมาเดินข้างกายฉันเถอะ ไม่ต้องถอยห่างไปไหนด้วย เดินด้วยกัน เดินด้วยกันน่า~” หล่อนพุ่งมือเข้าไปคว้าแขนชายหนุ่มเอาไว้แน่น
“อย่ามาจับแขนฉัน”
เรี่ยวแรงมหาศาลดึงให้ร่างท่อนบนเขาโน้มตัวลงต่ำจนหล่อนสามารถกระซิบบอกได้
“ไอ้มารยา เห็นกันอยู่ว่านายมันพวกเสือผู้หญิง ยังจะมาทำเป็นเด็กไร้เดียงสา กลัวผู้หญิงไม่ตกถึงท้องเหรอ?” เสียงอ่อนหวานกระซิบเข้ามาในใบหู ใบหน้าพวกเขาแทบจะแนบชิดติดกัน หากฉากหนึ่งที่เคยเกิดขึ้นกลับไม่เกิดขึ้น ใบหน้าแกรนหาได้แดงสดเขินอายราวกับเด็กแรกรุ่น
ซึ่งแน่นอนว่าหล่อนรู้ว่าเพราะอะไร
“มารยาที่ไหน? เธอต่างหากที่มารยาคอยแกล้งฉันตลอด”
“นายไม่ชอบ?” รอยยิ้มทรงเสน่ห์ปรากฎขึ้นบนใบหน้าบิว
“…” ไร้ซึ่งคำตอบกลับ
จุ๊บ!
“เมื่อเช้าฉันเอาข้างขวาไปแล้ว ตอนนี้ของเป็นข้างซ้ายนะ” อาศัยจังหวะแกรนเหม่อลอยไม่ได้สติ หล่อนพุ่งเข้าไปจูบแก้มชายหนุ่มแนบประทับริมฝีปากข้างซ้ายทั้งยังทิ้งค้างเอาไว้หลายวินาที
ก่อนผละออกมาด้วยใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข
“…เอาเปรียบคนอื่นเขาสนุกไหมละ?” แกรนย่นคิ้ว
“ฮิฮิฮิ”