บทที่ 2 ตอนที่ 56

 

「อา ให้ตายสิ… ผมร้องออกมาเยอะจริงๆ มันก็นานแล้วนะที่ไม่ได้ร้องไห้ออกมาแบบนี้」

 

ขณะที่ผมผ่าน “เขตศักดิ์สิทธิ์ที่ 3” ในที่สุดอารมณ์ของผมก็สงบลงซะที เมื่อผมเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเพื่อเช็ดน้ำตา ผมก็รู้ตัวว่าผมเช็ดน้ำตาของคุณหนูด้วยผ้าผืนนี้… แล้วความรู้สึกก็เริ่มพรั่งพรูกลับมาอีกครั้ง ดังนั้นผมจึงรีบเก็บมันไปทันที

 

เมื่อผมเข้าไปยัง “บล็อก 4” โดยใช้ตราสัญลักษณ์ของตระกูลซิวลิซส์

 

「เซอรี่ซัง อยู่ตรงนั้นใช่ไหมครับ?」

 

「อุ๊ป รู้ตัวแล้วงั้นหรอ? ไม่ดีเลยนะ หนุ่มน้อย」

 

คนที่เดินออกมาจากเงามืดของอาคารก็คือเซอรี่ซัง มนุษย์สัตว์เผ่าแมวผู้ชื่นชอบการผนันที่เป็นผู้ร่วมเดินทางกับผม

 

ดูเหมือนว่าเซอรี่ซังจะยังคอยเฝ้าระวังหลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นเมื่อวานอยู่ ถึงเธอนั้นไม่ใช่คนประเภทที่จะะมาคอยดูแลผมตลอด 24 ชั่วโมงเลยก็เถอะ ดังนั้นผมคิดว่ามันคงเป็นข้อยกเว้นเฉพาะวันนี้ละนะ

 

「เซอรี่ซังแย่ยิ่งกว่าผมอีกที่มาแอบดูแบบนี้… ช่างเป็นนิสัยที่แย่จริงๆเลยครับ ยิ่งไปกว่านั้น ผมประหลาดใจมากเลยนะครับที่คุณสามารถลอบเข้าไปในเขตศักดิ์สิทธิ์ที่ 3 ได้แบบนั้น」

 

「มันง่ายเหมือนปอกกล้วยเลยละ แต่ก็แน่นอนว่าที่เขตศักดิ์สิทธิ์ที่ 2 นั้นอันตรายกว่ามาก ดังนั้นชั้นจึงไม่ได้เข้าไปที่นั่นหรอกนะ」

 

「ระบบรักษาความปลอดภัยมันอันตรายอย่างนั้นหรอครับ?」

 

「ชั้นหมายถึงมันอันตรายถ้าถูกจับได้หน่ะ ลอบเข้าไปหน่ะง่ายมากๆเลย」

 

「…………」

 

นี้ระบบรักษาความปลอดภัยของประเทศนี้มันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ? หรือว่าเซอรี่ซังสุดยอดมากกันแน่นะ?

 

「มีอะไรหรือ หนุ่มน้อย?」เซอรี่ซังถามขึ้นพร้อมกับสีหน้าสงสัย

 

…หืมมม ผมคิดว่ามันอาจจะเป็นไปได้มากกว่าที่ระบบรักษาความปลอดภัยของประเทศนี้มันห่วยก็ได้

 

「คิดอะไรที่มันเสียมารยาทกับชั้นอยู่ใช่ไหมหน่ะ?」

 

「ทุกครั้งที่ผมคิดเกี่ยวกับคุณเซอรี่ซัง  แทบทั้งหมดมันก็เสียมารยาทหมดนั่นแหล่ะครับ」

 

「หว่า!? ชั้นจะไม่เมินเฉยนั่นหรอกนะ! ถึงเธอจะอกหักก็ตามนะ หนุ่มน้อย!」

 

「หะ-หา!? อกหักอะไรกัน!?」

 

「ก็นั่นไงหล่ะหนุ่มน้อย! ที่มักจะปรากฏในเรื่องราวความรักดังๆ ที่สองคู่รักจะต้องแยกจากกันด้วยความต่างทางฐานะทางสังคมนั่นหน่ะ!」

 

「ฮ่าาา… มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ ตัวคุณหนูก็เหมือนกับ… ผมแค่อยากจะเธอเติบโตมาด้วยความรัก… เป็นอิสระโดยไม่ถูกขัดขวางจากใคร ผมแค่อยากจะปกป้องเธอ… อย่างเงียบๆ, ภูมิใจ…」

 

「…………」

 

ทำไมเซอรี่ซังถึงมองผมเหมือนกับผมพูดอะไรผิดไปกันละ!?

 

คิดว่าคงเป็นความผิดของผมที่พยายามจะนำ “*อร่อยเดียวดาย” มาใช้ในโลกนี้ละนะ

 

「อะ-อะแฮ่ม แค่ล้อเล่นหน่ะครับ ยังไงก็เถอะ ระหว่างผมกับคุณหนูไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอกครับ และผมมั่นใจว่าพวกเราจะต้องได้พบกันอีกแน่ในสักวันนึง」

 

「อย่างงั้นหรอ? งั้น หนุ่มน้อย ทำไมเธอถึงทำตัวเองจนมุมอย่างนั้นซะละ?」

 

「รู้ได้ยังไงกันครับ เซอรี่ซัง?」

 

「ชั้นมั่นใจเลยว่าเธอหนีออกมาเพราะแค่เรื่องผมสีดำกับตาสีดำของเธอมันแดงแล้วใช่ไหมละ?」

 

「…………」

 

ทำไมถึงรู้ละ?! สังหรณ์ของผู้หญิงงั้นหรอ?!

 

「…สถานการณ์มันเสี่ยงกว่าที่คุณคิดไว้ครับ เซอรี่ซัง ดยุคเอเบนส่งทหารกว่า 100 นายมาจับผมเลยนะครับ」

 

「หยึย จริงดิ? งั้นที่ชั้นอยู่กับเธอก็อันตรายไม่ใช่หรอเนี้ย!?」

 

「หืมมม แต่ถ้าคุณไปคนเดียว คุณก็จะได้ติดหนี้ไปตลอดกาลใช่ไหมละครับ?」

 

「ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกหน่า! ครั้งหน้าชั้นจะต้องชนะแน่ๆ!」

 

สมกับเป็นความคิดของพวกเสพติด คนๆนี้เกินเยียวยาไปซะแล้ว

 

ถึงผมจะยังเหนื่อยๆอยู่ แต่ผมก็อธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้ฟังอย่างง่ายๆ

 

「หืมมม แต่ว่านะ หนุ่มน้อย…」

 

「ครับ?」

 

「ชั้นสงสัยจริงๆนะว่า… ถ้าเธอคิดจะส่งคุณหนูกลับตั้งแต่แรกแล้ว แล้วทำไมเธอถึงพาเธอมาตั้งแต่แรกด้วยละ?」

 

「อา อืม เรื่องนั้นก็…」

 

「ชั้นหล่ะรู้สึกสงสารเอิร์ลจริงๆหลังจากที่ได้ยินเรื่องทั้งหมดมานี้」

 

「จริงๆแล้ว ผมคิดแค่ว่าผมจะทำให้เขารู้สึกขมขื่นสักครั้งในชีวิตเพื่อตัวเขาเองหน่ะครับ เพราะงั้น…」

 

「หยึย หนุ่มน้อย เธอนี้มันปีศาจชัดๆ…」

 

เซอรี่ซังทำหน้าบูดบึ้งสุดๆ

 

「ผมเองก็กังวลนะว่าผมอาจจะไปทำให้คุณหนูเจ็บปวดในตอนที่ทำก็ได้…」

 

「ถ้าเธอสนใจเอิร์ลขนาดละก็ เธอก็ควรจะอยู่กับเขานะ」

 

「ก็อย่างที่ผมบอกก่อนหน้านี้ครับ เอิร์ลนั้นไม่สามารถเอาชนะดยุคได้หรอกครับ ดูเหมือนตอนนี้ฝ่าบาทราชันศักดิ์สิทธิ์จะหนุนหลังผมอยู่ก็จริง แต่ “ผมสีดำตาสีดำ” ที่ถือว่าเป็นของ “เด็กแห่งหายนะ” เนี้ยดูจะเป็นสิ่งต้องห้ามอย่างมากสำหรับสังคมชนชั้นสูงยิ่งกว่าที่ผมคิดเอาไว้ซะอีกครับ เอิร์ลนั้นเป็นคนประเภทที่คิดถึงแต่คุณหนู ดังนั้นเขาดูจะไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับความเสี่ยงที่จะเก็บผมเอาไว้ครับ ดูจากสิ่งที่ตระกูลเอเบนทำในวันนี้ ผมมั่นใจเลยว่าตระกูลดยุคอื่นๆเองก็จะต้องทำตามแน่ๆครับ」

 

ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นตัวเซอรี่ซังเองที่พูดว่า — “ใครที่ถือครองอำนาจนั้นน่ากลัวที่สุด”

 

สิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นความจริง 100%

 

「ถ้าอย่างนั้น〜 ออกไปจากประเทศนี้กันดีกว่า」เซอรี่ซังพูด

 

「ครับ มาทำแบบนั้นกันดีกว่าครับ」

 

น้ำเสียงของเซอรี่ซังนั้นมักจะเอื่อยๆ บางทีเธอคงจะตรัสรู้แล้วว่ามันง่ายกว่าที่จะใช้ชีวิตในโลกนี้โดยที่ไม่คิดอะไรให้มากความ

 

ในตอนที่พวกเรามาถึงบล็อก 6 ท้องฟ้ายามค่ำคืนก็เริ่มจะเรือนรางและรุ่งสางก็ใกล้เข้ามาแล้ว เมื่อผมเข้าไปยังโรงแรมของเซอรี่ซัง มันโคตรจะรกรุงรังสุดๆไปเลย ดังนั้นผมจึงขอให้พนักงานโรงแรมทำความสะอาดมันแล้วมอบเงินจำนวนนึงแทนค่าเสียเวลาของเขา ของส่วนตัวของผมนั้นไม่ได้เก็บเอาไว้ที่คฤหาสน์ของเอิร์ลแต่เป็นที่ห้องนี้ – ทั้งหมดของผมก็มีเพียงแค่กระเป๋าใบเดียวเท่านั้นเอง สัมภาระที่อยู่ที่คฤหาสน์ของเอิร์ลนั้นมีเพียงแค่เงินเดือนของผมที่ไม่ได้แตะต้องใดๆเลย ผมบอกว่าจะ “คืน” มัน ดังนั้นผมก็เลยปล่อยเอาไว้ที่นั่นแบบนั้น

 

ส่วนเสื้อผ้าที่ผมได้รับมาในฐานะคนคุ้มกันนั้น… ผมควรจะทิ้งไปดีไหมนะ? มันหลุดลุ่ยเล็กน้อยจากการต่อสู้ครั้งที่แล้วด้วย

 

「แล้ว เธอมีเงินสำหรับการเดินทางของเราใช่ไหม้?」

 

「…ครับ」

 

เมื่อผมเปิดถุงหนังที่ได้รับมาจากเบอร์เซิร์กเกอร์ – ผมหมายถึงเอิร์ลชายแดน ผมก็พบกับ 4 เหรียญทองใหญ่ กับ 10 เหรียญทอง พวกขุนนางมักจะพกเงินมากขนาดนี้ไปไหนมาไหนงั้นหรอ? ผมหมายถึง ตัวถุงหนังเองก็เรียบเนียนมาก แถมยังดูหรูหรามากๆเลยด้วย

 

4 เหรียญทองใหญ่ และ 5 เหรียญทองนั้นมีค่าเท่ากับ 1 เหรียญทองศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นผมจึงได้มามากกว่าที่ตกลงกันไว้

 

เสื้อผ้าที่ผมสวมในตอนที่ผมมาถึงราชอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์เป็นครั้งแรกนั้นค่อนข้างเล็กไปแล้ว แต่ผมก็ยังเปลี่ยนไปใส่มันอยู่ดี คิดว่าผมคงต้องหาซื้อชุดใหม่เร็วๆนี้แล้วสิ

 

ผมส่วมผ้าคลุมทับแล้วสะพายกระเป๋าของผม มีดสั้นที่ผมได้รับมาจากเอิร์ลชายแดนนั้นฝักมันฉูดฉาด ดังนั้นผมเลยเก็บมันเอาไว้ในกระเป๋า

 

「รู้สึกเหมือนกับพวกเราได้กลับไปเป็นเหมือนเมื่อ 4 ปีก่อนเลย」

 

ผมพูดขณะที่ออกมาจากโรงแรม เซอรี่ซังก็เหล่ตาจากแสงอาทิตย์แล้วหันมายิ้มให้กับผม

 

「พูดอะไรของเธอกัน? เธอกลายเป็นหนุ่มหล่อแล้วนะตอนนี้ หนุ่มน้อย!」

 

「…ถ้างั้น ได้โปรดหยุดเรียกผมว่า “หนุ่มน้อย” ซะทีสิครับ?」

 

「แต่เธอยังเป็นหนุ่มน้อยสำหรับชั้นตลอดไปอยู่ดี~」

 

เซอรี่ซังเอื้อมมือมาลูบหัวของผม

 

…คอยก่อนเถอะ ผมจะต้องตัวสูงกว่าคุณให้ได้ในสักวัน

 

「ถ้างั้น หนุ่มน้อย พวกเราจะออกไปจากเมืองศักดิ์สิทธิ์กันเลยไหม?」

 

「ไม่ครับ ถ้าพวกเราทำแบบนั้น ผมจะต้องถูกดุแน่นอนเลยครับ」

 

ผมยิ้มแล้วบอกจุดหมายปลายทางของพวกเรากับเซอรี่ซัง

 

โรงแรมที่มีชื่อว่า “กระบอกเพชรสีเงิน”

 

ซิวเวอร์บาลานซ์น่าจะยังนอนหลับกันอยู่ในเวลานี้ แต่ผมรู้สึกว่า ต่อให้จะยังมีควันลอยออกมาจากตรงโน้นตรงนี้ แต่เช้าวันใหม่สำหรับเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์แห่งครูวานยูก็กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว

 

========================================================

*อร่อยเดียวดาย (Solitary Gourmet หรือ Kodoku no Gourmet) เป็นreference มังงะและซีรีส์ของญี่ปุ่น

TL: อะแถมๆๆ