[นิยายแปล] Ore no iinazuke ni natta jimiko, ie de wa kawaii shika nai - ตอนที่ 9: (WN14)วิธีนอนกับคู่หมั้นให้ไม่เซี่ยน
- Home
- [นิยายแปล] Ore no iinazuke ni natta jimiko, ie de wa kawaii shika nai
- ตอนที่ 9: (WN14)วิธีนอนกับคู่หมั้นให้ไม่เซี่ยน
จากที่ได้พบหน้ากันครั้งแรก ก็เข้าใจเลยว่างานอดิเรกของเราเข้ากันได้ดีเลย
พอมีเวลาว่าง ผมกับยูกะก็มักจะใช้เวลาดูอนิเมะไปด้วยกัน
“อ๊ะ ดูสิ! heroineนั่น น่ารักดีนะว่ามั้ย”
“เหรอ? แต่ฉันชอบตัวละครรุ่นพี่นี่มากกว่านะ”
“เอ๋?! แต่เพื่อนสมัยเด็กน่ารักแล้วก็ร่าเริงกว่าไม่ใช่รึไงอะ! ถ้าพระเอกคิดจะแต่งงานละก็ ชั้นว่าต้องเป็นเด็กแบบนี้แหละ!”
“ไม่ละ เธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กหัวน้ำเงินนะ ธงนกชัดๆ”
“โม่! อย่าพูดอะไรที่มันเมต้าซี่!”
พวกเรานั่งข้างกันบนโซฟา ดูอนิเมะแล้วก็พูดคุยแลกเปลี่ยน
เมื่อยูกะอินไปกับอนิเมะแล้ว เธอมักจะตื่นเต้นเอามาก
ร้องไห้กับฉากที่ประทับใจ ฟึดฟัดขึ้นเสียงกับฉากเดือด
แสดงอารมณ์ความรู้สึกออกมาเยอะนั่นแหละนะ
ที่เป็นแบบนั้นผมก็คิดว่าสมกับเป็นนักพากย์ดี
“อุว้า ตัดจบแบบละครไทยซะได้! อย่ามาทำให้อยากรู้ซี่ โม่วว!”
ยูกะที่ถอนหายใจดังฟู่ พอรู้ตัวอีกทีก็นั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาไปซะแล้ว
ถึงที่โรงเรียนยูกะจะใส่แว่นแล้วไว้ผมทรงโพนี่เทล แต่พอที่บ้านก็ให้บรรยากาศที่ไม่เหมือนกันเลยแม้แต่น้อย
ผมสีดำถูกปล่อยหลังจากอาบน้ำยาวมาจนเลยบ่า นอกจากนี้ปลายผมของเธอก็ยังฟูอีกด้วย
ดวงตาทรงอัลมอนด์ที่เห็นเวลาใส่แว่นนั้น พอถอดแว่นแล้วก็กลายเป็นดวงตาที่หยาดย้อนแทน
ขาเรียวยาวที่เล็ดลอดออกมาจากชุดวันพีช ก็เป็นสีขาวเนียนน่าหลงใหล
“สนุกจังเลยเนาะ ยูคุง”
ยูกะกอดขาตัวเอง และยิ้มหวานออกมา
การนั่งแบบนั้นมันไร้การป้องกันกว่าที่คิดอีก
ตอนที่กำลังจะแวบเห็นข้างในกระโปรง…. ผมก็รีบเลี่ยงสายตาอย่างรวดเร็ว
——–ตอนนั้นเอง
พรึ่บ ช่องว่างของผ้าม่านได้ส่องแสงประกาย
จากนั้นไม่กี่อึดใจ เสียงของสายฟ้าก็ดังสะท้าน
นอกจากนั้น ไฟฟ้าในบ้านก็ได้อันตรธานหายไป
******
“โทษทีนะ… ยูคุง”
“ไม่หรอก ได้อยู่”
ในช่วงนาทีต่อจากนั้น ท้องฟ้ายังคงกึกก้องอยู่
ยูกะที่เกือบจะร้องเพราะความมืดและฟ้าร้องก็ได้มากอดผมไว้
เป็นเพราะร่างกายนุ่มนิ่มกำลังดันอยู่ ผมเลยพยายามรีบแยกตัวออก
ยูกะที่ยังอยู่ในสภาพตื่นตระหนกนั้น ไม่ยอมปล่อยผมเลยแม้แต่น้อย
จนท้ายที่สุด—ก็เป็นแบบนี้
ต้องแบกฟูกของยูกะมาไว้ที่ห้องผม โดยวางจัดไว้ให้ห่างนิดหน่อย
“เอาละยูกะ นอนที่ฟูกตรงนั้นไปน-”
“ไม่เอา!”
ยูกะรีบเอาฟูกของตัวเองกับฟูกของผมมาวางติดกัน
ฟูกทั้งสอง ไม่มีช่องว่างอยู่เลย
“ไม่สิไม่ แบบนี้มันก็แย่สิ”
“ก็…. กลัวอะ”
“ไม่ไม่ ถึงอาจจะเป็นแบบนั้นละก็นะ แต่ว่านะ ไม่ไหวหรอก”
พอเห็นยูกะที่เหมือนจะร้องไห้และกลัวฟ้าร้องแล้ว ก็เข้าใจความรู้สึกนั้นเลย
หมั้นกันแล้วด้วยสิ จะนอนด้วยกันมันก็—–ไม่แปลกนี่
สัญชาตญาณของผมได้บอกว่านั่นมันอันตรายนะเว้ย
ถึงจะอยู่ด้วยกันกับยูกะ จนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังไม่อยากที่จะตกหลุมรักสาว 3D
ถึงแม้จะเป็นคนพากย์ แต่ยูนะจังกับยูกะก็เป็นคนละคนกัน
ถ้าคาดหวังอะไรแปลกๆ ก็อาจจะไปทำร้ายหรือโดนทำร้ายก็ได้ พอคิดแล้วก็กลัว
—-แต่ว่า
ถ้านอนข้างๆกันแบบไร้การป้องกัน มันก็คนละเรื่องเลย
ไม่เกี่ยวกับความกลัวหรือความไม่กลัว แต่ระดับการกระตุ้นมันต่างกันเกินไปแล้ว
“ยูคุง… ฉันขอร้องจริงๆ”
ผมที่กำลังเครียดอยู่ ไม่รู้อะไรแล้ว
ยูกะที่กำลังหลั่งน้ำตา จับชายเสื้อผมไว้แน่น
“กลัวอะ เพราะงั้นขอนอนข้างๆได้มั้ย….?”
ข้างนอกหน้าต่างมีแสงประกาย แล้วฟ้าก็คำราม
ยูกะส่งเสียง [ฮิย๊า?!] เล็กๆออกมา แล้วมุดเข้าไปในฟูกจนถึงหัว
แล้ว—-ก็โผล่หน้ามานิดนึงแอบมองผม
“เข้าใจแล้ว… จะนอนด้วยก็แล้วกัน”
“…..ขอบคุณนะ”
ผมเข้าฟูกไปแล้วก็รีบหันหน้าไปด้านตรงข้ามของยูกะ และพยายามข่มตาลง
ผมมองตายูกะตรงๆไม่ได้เลย
ก็เพราะ ในห้องที่ความมืดปกคลุม ผมรู้สึกตัวจากเรื่องที่ต้องนอนฟูกติดกันอยู่ จะไปใจเย็นได้ยังไงล่ะ
“…”
ผมได้ยินเสียงฟูกข้างๆเสียดสีกันอย่างช้าๆ
ความเงียบได้เข้าปกคลุมภายในห้อง
….ยูกะ หลับแล้วรึยังนะ?
ผมพลิกตัวอย่างช้าๆ แล้วมองไปทางยูกะ
“อ๊ะ”
“อ๊ะ”
ผมเห็นตาได้อย่างชัดเจนจากใบหน้าที่โผล่มาเล็กน้อยจากฟูกของยูกะ
ในตอนที่แลกเปลี่ยนสายตากัน ยูกะก็มุดฟุ่บเข้าไปในฟูก
“…ขอมองนิด”
[TL note: ตรงนี้ภาษาญปคือ ちらっ (จิระ) ใช้ในการแอบมองซึ่งผมคิดว่ามันหาคำที่ถูกต้องมาแทนไม่ได้จริงๆ แต่ถ้าใครสงสัยแนะนำให้ไปดูหนุ่มเย็บผ้าตอน 2 นาทีที่ 11.45 โดยประมาณ]
มีเสียงเล็กๆพึมพำออกมา แล้วยูกะก็โผล่หน้าฟึ้บออกมาอีกครั้ง และแน่นอนที่จะต้องสบตากับผม
“ว้าย-”
ยูกะมุดฟุ่บเข้าไปในฟูก
“…ขอมองนิด”
ยูกะโผล่หน้าออกมาอีกครั้ง และสบตากับผม
“ว้าย-”
ฟุ่บ
“…ขอมองนิด”
ฟื้บ
“ว้าย-”
——-ไม่สิไม่ไม่ไม่ หยุดทีเถอะ แบบนั้นน่ะ
ทำแบบนั้นหัวใจผมก็หยุดเต้นตึกตักไม่ได้สิ เอาจริงดิ้
“—-นี่ ยูคุง?”
ยูกะที่โผล่มาแค่เหนือจมูก มองมาที่ผม
ดวงตาที่ชุ่มชิ้นนั่นดูเซ็กซี่ซะจน…. ผมต้องรีบหลบตาอย่างรวดเร็ว
“อา– แกล้งหลับสินะ—”
ถึงยูกะจะพูดอย่างไม่พอใจ แต่ผมก็ตั้งใจที่จะไม่เปิดตา
จากความตั้งใจอันนหนักแน่น ผมจึงรวบรวมสมาธิให้หลับ
“โม่— ยูคุง คนบ้า”
ผมได้ยินเสียงถอนหายใจของยูกะมากขึ้นเรื่อยๆ
จากนั้น…. เสียงพึมพำเบาๆได้หลุดออกมา
“ทั้งๆที่ฉัน…. เตรียมใจไว้แล้วนะ”
คำพูดนั้นมันทำให้ ร่างกายท่อนบนผมมันตื่นขึ้นมาเลย
ข้างๆผมมียูกะที่ซ่อนอยู่ในฟูกจนถึงปาก
ดวงตานั้นยังคงชุ่มชื้นไม่เปลี่ยน แก้มถูกย้อมเป็นสีแดงเรื่อ
“เตรียมใจ…นี่?”
“กับผู้หญิงน่ะ ถามแบบนั้นไม่ได้นะ…คนบ้า”
ไหล่ของยูกะสั่นอยู่เล็กน้อย
ผมได้เห็นยูกะที่เป็นแบบนั้น
—–รู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างข้างในตัวผม ที่ผุดขั้นมา
[TLN: อันนี้ดำพอตัว]
เสียงฝนที่ได้ยินจากภายนอกนั้น พอรู้ตัวอีกทีก็ไม่ได้ยินอีกต่อไปแล้ว
ฟ้าร้องเองก็ หายไปโดยสิ้นเชิง
เพราะฉะนั้นเหตุผลที่พวกเราจะต้องนอนด้วยกัน… ก็ไม่มีแล้ว
แต่ว่า ถึงยังงั้น
ไม่สิ—เพราะแบบนั้นไง
ผมคลานออกมาจากฟูกอย่างช้าๆ
ลดระยะห่างกับยูกะ
หรือก็คือ
ค่ำคืน—-อันยาวนานของพวกเรา ได้เริ่มขึ้นแล้ว