[นิยายแปล] Ore no iinazuke ni natta jimiko, ie de wa kawaii shika nai - ตอนที่ 16: WN16
ดูเหมือนว่าตาจะปิดจนไม่รู้สึกตัวไปซะแล้ว
ผมค่อยๆนอนลงข้างยูกะตรงฟูกที่ดึงออก
ค่อยๆเปิดตาด้วยความประหม่า
ยูกะที่สะท้อนอยู่ในสายตานั้น–
[…งือ]
นอนหลับปุ๋ยไปแล้ว
ผมงงเป็นไก่ตาแตกกับเหตุการณ์ที่ไม่ได้คาดคิดไว้
[….คือว่า]
[ฟี้…]
[ยูกะ? คุณยูกาา?]
[ฟี้…]
อา จบแล้ว
หลับไปโดยสมบูรณ์เลย
เพราะฟูกคลุมตั้งแต่หัวลงมา ก็เลยคงจะอุ่นดีสินะ
การที่โดนความง่วงจู่โจมมันก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่…
[….ยู-คุง…]
ยูกะยิ้มแล้วก็นอนละเมอเรียกชื่อผม
พอเห็นสีหน้าที่ดูบริสุทธิ์แบบนั้น ผมก็ออกจะสบายใจนิดหน่อยเลยละ
เหมือนกับว่าเรื่องที่กังวลจนถึงก่อนหน้านี้ เป็นแค่เพียงเรื่องบ้าบอเท่านั้น
ผมตบไหล่ของยูกะเบาๆ แปะๆ
[…ฟุเฮเฮ–]
เหมือนจะรู้สึกดีใช่มั้ยนั่น ยูกะยิ้มออกมาทั้งๆที่ยังนอนอยู่อย่างนั้น
ไร้การป้องกันซะจริงเลยน้า เด็กคนนี้
ผมถอนหายใจแล้วก็พลิกตัวไปข้างยูกะ
[…เอาเถอะ ยังไงฉันก็มีแต่สาว 2d เท่านั้นละนะ]
ผมพูดให้ตัวเองฟัง
ก็จริงที่พวกเราได้กลายมาเป็นคู่หมั้นกัน
แต่ผม ยังไม่รู้จักยูกะดีเลย
ยูกะเอง ก็ยังไม่รู้จักเรื่องของผมดีเหมือนกัน
เพราะงั้นการที่จะทำ [เรื่องแบบนั้น] โดยที่ยังไม่ได้เตรียมใจ ก็คงจะเป็นเรื่องที่ผิด
[ตอนแรกก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจะไปได้สวยหรือเปล่าด้วยนี่นะ]
ผมพูดออกมาแบบไม่ได้จะให้ใครฟัง
แล้วก็สัมผัสไปทีี่่หัวที่ไร้ซึ่งการป้องกันของยูกะที่กำลังหลับสบายอยู่
–ฟี้
ที่ปลายนิ้วของผมสัมผัสได้ถึงเส้นผมที่นุ่มสลวยของยูกะ
สัมผัสนั้นมันรู้สึกอ่อนโยนซะจน– ผมได้ลูบหัวของยูกะไปมา
[…ฟี้…]
ยูกะพลิกตัวแล้วก็หันหน้ามาทางนี้
ริมฝีปากหุบลงเล็กน้อย แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ใบหน้าตอนหลับที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์นั่น
ออกจะ– คล้ายกับยูนะจังเลย
ก็แค่นิดเดียว… เท่านั้นแหละน่า
***
เช้าวันต่อมา
ยูกะที่ตื่นขึ้น เศร้าซะจนไม่รู้ว่าหลุดมาจากโลกไหน
[หลับไปซะได้… ทำไมฉัน ถึงเสียเวลาได้ขนาดนั้น…] (TLN:อันนี้แปลเมานิด)
ยูกะบ่นพึมพำราวกับกำลังร่ายคำสาป
[เห็นว่าหลับสบายอยู่ ฉันก็เลยไม่อยากจะกว–]
[ก็ช่วยไม่ได้ที่ฉันจะหลับสบายนี่! แต่ฉันอยากจะให้ยูคุงรู้สึกดี… อ้า-โม่ว ฉันมันบ้าเองง…]
ยูกะตอบกลับคำพูดผมอย่างเหลือล้น แล้วก็มุดเข้าไปใต้ฟูกด้วยความเศร้าสร้อย
ไม่ต้องใส่ใจขนาดนั้นก็ได้แท้ๆ
ฉันเองด้วยซ้ำที่โล่งใจที่ไม่ได้ตัดสินใจลงมือ
[…หือ?]
ตอนนั้นเอง
ยูกะได้จับผมของตัวเอง
จากนั้น ในชั่วพริบตาถัดมา…
[ไม่น้าาาาาาาาาาา!?]
เสียงร้องของยูกะ ดังลั่นไปทั่วบ้านในยามเช้า
[อย่ามองน้าาาาาา!!]
จากนั้น พึ่บ
ยูหันหน้ามาทางผม แล้วก็เอาหมอนมาตีแบบสุดแรงเกิด ไร้เหตุผลซะจริง
[เอ๊——–? ทำไมผมฉันวันนี้มันถึงได้เละแบบนี้ล่าา?? โม่วววว!!]
ไอ้ที่ดูเหมือนจะเศร้าเมื่อกี้ มันไปไหนหมดแล้วเนี่ย
แล้วยูกะก็วิ่งปึ้งๆไปทางห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
อา– ผมเหรอ
บางที อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อคืนผมลูปหัวมากไปหน่อยละมั้ง
แต่น่าจะโดนโกรธหนัก เพราะงั้นขอเงียบไว้ก่อนแล้วกัน