{นิยายแปล} logging 10,000 years into the future - ตอนที่ 12 เคล็ดลับ
ตอนที่ 12 เคล็ดลับ (2)
“หลู่เซิงทำไมน้ำหนักนายลดลงมากขนาดนี้”
ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหลู่เซิงและหลิวฉีหมิ่งกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดพร้อมต่อสู้สำหรับชั้นเรียนต่อสู้จริง
หลู่เซิงถอดเสื้อผ้าออกเผยให้เห็นร่างกายทีผอมแต่กล้ามเนื้อแน่นเหมือนเสือชีตาห์
เขาผอมลงเพราะการพัฒนาแบบก้าวกระโดดของเขาและเพราะเขาขาดอาหารเสริมด้วย(อาหารเสริมในเรื่องนี้เป็นอาหารที่มีสารอาหารเยอะนะครับถ้าเป็นยาแอดก็จะพิมพ์ว่ายา)
“ต้องตัดผม”
หลู่เซิงมองตัวเองที่กระจกมันดูไม่เหมือนเขาเลย
หล่อเหลา ดวงตาทีคมภายในดวงตาดูลึกลับ
แม้ว่าเขาจะยืนอยู่เฉยๆแต่คนที่ถูกเขาจ้องมองทำให้คนๆนั้นรู้สึกหวาดกลัวแปลกๆเหมอนเหยื่อที่ยืนอยู่ต่อหน้าของผู้ล่า
เหตุผลคงมาจากการที่ค่าเลือดและฉีของเขาเพี่มขึ้นและอาจเป็นเพราะเขาดูดซับความทรงจำด้วย ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยสังเกตตัวเองด้วยช้ำ
“ฉันสูงขึ้นนิดหน่อยแฮะ”
หลู่เซิงสวมเสื้อผ้าสำหรับการต่อสู้เสร็จ เขาสังเกตเห็นเสื้อและกางเกงของเขาเล็กลงไม่สิเหมือนเขาจะตัวใหญ่ขึ้น
หลู่เซิงปกตินั้นเขาสูง175แต่หลังจากการฝึกหนักมาตอนนี้เหมือนเขาจะสูงประมาณ180และชุดของเขาเหมือนจะเล็กลง
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จพวกเขาทั้งสองก็เดินไปที่ห้องเรียนต่อสู้จริง
ห้องเรียนต่อสู้จริงนั้นใหญ่มากส่วนที่มักจะมีการผิดพลาดหรือบาดเจ็บจะเป็นเบาะนุ่มๆทั้งห้องนั้นเป็นพื้นที่ใช้ต่อสู้จริง
ในห้องนั้นมีหลายห้องเรียนมาเรียน ไม่นานหลู่เซิงก็พบชั้นเรียนของตัวเองและเดินไป
ทุกคนนั่งรอมกันเป็นวงกลมตรงกลางเป็นอาจารย์ที่รูปร่างกำยำและกร้ามเนื้อแน่นๆเลยในชุดสำหรับต่อสู้ที่ดูหลวมๆ
ครูประจำชั้นของพวกเขาในชั้นเรียนของพวกเขาคือ ซ่งเซ็นกัว(Zhong zhenguo)เป็นนักรบระดับ2 ว่ากันว่าเขาเคยอยู่ในสนามรบและเคยเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดต่างดาวตัวต่อตัวมาก่อน
รอยแผลที่แขนขวาของเขาเป็นหลักฐาน
มันเป็นสิ่งที่เขาภูใจที่สุดเขาชอบเอามาอวดนักเรียนประจำ
หลังจากนั้นซ่งเช็นกัวก็อธิบายเกี่ยวกับเทคนิคการต่อสู้ต่างๆและเขาจะเริ่มเรียกนักเรียนเพื่อต่อสู้กัน
สำหรับหลู่เซิงแล้วเขารู้สึกงั้นๆ เขาคิดว่าการที่เขาดูซับความทรงจำในโลกแห่งความฝันนั้นดีกว่า
“ทุกครั้งเขาจะชอบเลือกหยางอี้ เขาไม่คิดจะเลือกคนธรรมดาไม่ได้หรือไง”
เขาได้ยินเสียงบ่นมาจากหลิวฉีหมิ่ง
จากนั้นหลู่เซิงก็มองไปที่ชายคนนั้นที่ถูกซ่งเซ็นกัวเรียกไป
ชายคนนั้นชื่อหยางอี้เฟยครอบครัวเขาค่อนข้างมีเงินพลังต่อสู้ของเขาอยู่อันดับต้นๆของชั้นและด้วยหน้าตาที่ดูดีของเขา ทำให้เขาได้รับความนิยมในโรงเรียน
ตอนนั้นหยางยี้เฟยที่สวมเครื่องแบบต่อสู้ก็เริ่มต่อสู้กับอาจารย์ซ่ง การต่อสู้ของพวกเขาดึงดูดสาวๆที่นั่งดูอยู่
“นายไม่มีทางคว้าโอกาสได้หรอกแม้ว่านายจะใช้พลังทั้งหมดนายก็รับไม่ได้แม้แต่หมัดเดียวของอาจารย์ซ่ง”
หลู่เซิงพูดขึ้นพร้อมมองไปที่หลิวฉีหมิ่ง
หน้าของหลิวฉีหมิ่งเริ่มแดงและพูดขึ้นว่า “จะทำไงได้ก็ครอบครัวของเขามีเงินนิเขากกินยาและอาหารเสริมไปตั้งเท่าไหร่”
หลิวฉีหมิ่งพูดเหมือนว่าถ้าเขาเป็นหยางอี้เฟยเขาจะทำได้ดีกว่า
หลู่เซิงไม่สนใจเขาและดูการสาธิตของอาจารย์ซ่งและหยางอี้เฟยต่อ
เขาดูเหมือนตั้งใจดูการต่อสู้แต่จริงๆเขาหาโอกาสที่จะแสดงความสามารถและเอาทุนมาเป็นของเขา
เขาคิดวิธีอยู่
“การสาธิตจบแล้ว ต่อไปให้นักเรียนสองคนลุกขึ้นต่อสู้กันและฉันจะแนะนำพวกคุณ”
หลังจากอาจารย์พูดจบเขาก็พูดขึ้น”อี้เฟยอย่าลงไป หาคนอื่นมาฝึกด้วย”
“ครับ”
การแสดงออกของหยางอี้เฟยนั้นปกติเหมือนเขาจะได้รับการดูแลแบบนี้จนชินแล้ว
“มีใครอยากสู้กับอี้เฟยบ้าง”
อาจารย์ซ่งถามด้วยเสียงทีดัง
“ไม่มีใครเหรอ”
อาจารย์ซ่งขมวดคิ้วและเริ่มไม่พอใจ
ทุกครั้งที่พูดถึงการต่อสู้จริงพวกนักเรียนก็กลัว เขาอายมากที่ได้มาสอนพวกเขา
อาจารย์หลายคนบอกว่าเขาชอบเด็กในชั้นเรียนของเขา
พวกนั้นไม่รู้ว่านอกจากอี้เฟยก็ไม่มีนักเรียนคนไหนกล้ามสาธิตกับเขา
หลายคนทำเหมือนตัวเองไม่มีโอกาสแต่พวกเขาแค่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป
ดวงตาของเขาเริ่มกวดไปรอบๆชั้นเรียนของเขาและเขาเริ่มจะผิดหวัง
เมื่อเขากำลังจะสุ่มเลือกใครสักคนขึ้นมาเขาก็เห็นดวงตาคู่หนึ่ง
“1?”
ดวงตาของเขาเปล่งประกายดวงตาของเขาสบกับนักเรียนตัวผอมแต่ดวงตาของนักเรียนคนนั้นสงบ
“เอาละคุณขึ้นมาต่อสู้กับอี้เฟย”หลังจากพูดขึ้นเขาก็เอานิ้วชีไป
“หลู่เซิงอาจารย์ซ่งเขาเลือกนาย”
แปลโดยมือใหม่หัดแปล
เห็นว่ามังฮัวค่อนข้างจะมีคนตามเยอะเลยมาลองแปลนิยายดูแต่ผลที่ได้ออกมาไม่ค่อยจะเหมือนกับที่คิดไว้แฮะ ขอเทละกันบ๊ายๆนะทุกคน
ใครอยากอ่านเดี๋ยวแปะengไว้ในเพจนะ