[นิยายแปล] ฉันได้สกิลใหม่ทุกครั้งหลังจากถูกขับไล่ และหลังจากผ่านมา 100 โลก ก็ไม่มีใครสามารถเทียบฉันได้ - ตอนที่ 5 สวยงามในความทรงจำ แต่กลับไม่สวยงามในความเป็นจริง
- Home
- [นิยายแปล] ฉันได้สกิลใหม่ทุกครั้งหลังจากถูกขับไล่ และหลังจากผ่านมา 100 โลก ก็ไม่มีใครสามารถเทียบฉันได้
- ตอนที่ 5 สวยงามในความทรงจำ แต่กลับไม่สวยงามในความเป็นจริง
“อ้า!? นายเป็นใคร?”
เมื่อฉันตะโกนข้างๆ เธอขณะที่เธอหลับ ทำให้เธอตื่นขึ้น เธอขยี้ตาที่ง่วงนอนแล้วมองมาที่ฉัน ดวงตาของเธอค่อยๆ เบิกกว้าง
“งะ-ไง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ?”
“……………………โกหกน่า อะไรกัน นี่ฉันยังหลับอยู่เหรอ?”
“ไม่ ฉันคิดว่าเธอตื่นแล้วใช่มั้ย? ฉันหมายถึงมันเป็นความจริง อุป!――”
“เอ็ด!”
เทียกระโดดขึ้นมากอดคอผม แต่น่าเสียดายที่ความรู้สึกที่นุ่มนวล (คิดไปเอง) นั้นไม่สามารถสัมผัสได้เนื่องจากผลของสกิลผู้ถูกขับไล่ [คงกระพัน] ที่เปิดใช้งานอยู่เรื่อยๆ
อาเสียดายชะมัด! ฉันปิดการใช้งานสกิลของฉันอย่างรวดเร็ว … แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
“เอ็ด! เอ็ด! ทำไม ได้ไง!? นายยังไม่ … ฉันหมายถึงนายยังมีชีวิตอยู่งั้นเหรอ?”
“ใจเย็น ๆ! ใจเย็นก่อน! ก่อนอื่น ออกไปก่อน …. เธอหมายถึงอะไรฉันยังมีชีวิตอยู่?”
เทียถามฉันทั้งน้ำตาในขณะที่ฉันรีบถอยห่างจากเธอ
“เพราะหลังจากที่นายออกจากปาร์ตี้ ฉันไม่ได้ยินข่าวว่านายกลับมาที่ไหนเลย … ฉันคิดว่านายตายไปแล้ว …”
“อ๋อเข้าใจล่ะ ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้กลับเมืองทันทีรู้ไหม การถูกเตะออกจากปาร์ตี้ผู้กล้าจะดูไม่ดีเท่าไหร่ ดังนั้นฉันจึงเปลี่ยนชื่อและใช้ชีวิตอย่างลับๆ ….”
ฉันหลีกเลี่ยงการจ้องมองอย่างละเอียดของเธอ ก่อนที่ฉันเล่าเรื่องเท็จที่ฉันเพิ่งแต่งขึ้น ในความเป็นจริง ฉันเพิ่งถูกส่งกลับไปที่ แต่ฉันไม่สามารถอธิบายได้ ความจริงที่ไม่น่าเชื่อมักจะเอาชนะคำโกหกที่น่าเชื่อถือเสมอ
“อ้อเข้าใจแล้ว. …ดี ฉันดีใจจริงๆ …”
อา ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ทำไมฉันรู้สึกผิดจัง นั่นคือสิ่งนี้หรือไม่? ฉันควรจะสาปแช่งพระเจ้าที่ไม่บอกฉันว่าฉันสามารถบอกเกี่ยวกับ [สกิลผู้ถูกขับไล่] ได้ใช่ไหม?
“อ่าใช่ นี่เป็นของที่ระลึกสำหรับเธอ”
ด้วยความพยายามในการที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของเทีย จากการร้องไห้ของเธอ ฉันจึงถือตะกร้าสานไว้ในมือ จากนั้นเทียก็เงยหน้าขึ้นหยิบมันและเอียงศีรษะ
“นี่คือโอเรนเบอร์รี่เหรอ? ฉันดีใจจัง แต่เราไม่มีถังน้ำในบ้านนี้”
“ถังน้ำ? ไม่ พวกนี้ไม่ต้องล้างน้ำก็ได้ แค่ปอกเปลือกออกก็กินได้แล้ว …”
“นายจะในฉันกินผลของโอเรนเบอร์รี่!? มันเปรี้ยวมากเลยนะ เปรี้ยวจนปากจะฉีกขนาดนี้เลย!”
จากนั้นเทียก็กระตุกปากและใบหน้าของเธอก็ตึงขึ้น แม้ว่าเธอจะอายุมากกว่าฉันมาก แต่สีหน้าของเธอก็น่ารักมาก …? สงสัยตอนนี้เราจะอายุไล่เลี่ยกันใช่ไหมนะ? แต่ทำไมฉันไม่รู้สึกแบบนั้นเลย
“นั่นคือเหตุผลที่เรามักจะล้างมันในน้ำก่อน โอเคไหม? ทำให้มันมีกลิ่นหอมมากและทำให้ผิวเปล่งปลั่ง! แน่ใจเหรอว่าจะกินเปรี้ยวๆ แบบนี้…?”
“ไม่ ไม่ ไม่ นี่คืออันที่ไม่เปรี้ยว ลองดูสิว่าเธอชอบมันไหม”
“เอ๋~, … ถ้าเธอยืนยันแบบนั้น ฉันจะลองกัดสักคำ …”
เธอหยิบโอเรนเบอร์รี่หนึ่งกำมือจากตะกร้าสานบนโต๊ะข้างๆ ปอกมันแล้วเอาเข้าปาก จากนั้นเธอก็เคี้ยวมันอย่างกล้าๆ กลัวๆ …
“นี่มัน!?”
“เอ๊ะ เป็นไรไหม!?”
เมื่อฉันเห็นใบหน้าของเธอบีบแน่น ฉันรีบแกะเปลือกผลโอเร็นออกแล้วกินมัน แน่นอน ถ้ามันสุกเกินไปจนถึงจุดที่เกิดเมล็ด มันจะกลายเป็นรสเปรี้ยว แต่…มันควรจะหวานสิ …… หืม?
“เดี๋ยวนะ? มันก็หวานปกตินี่”
“ฟุฟุ~! ใช่ นายโดนหลอกแล้ว!”
“เอ๋~!?”
เทียหัวเราะกับสีหน้างุนงงของฉัน ความพึงพอใจบนใบหน้าของเธอนั้นดูน่าหงุดหงิดอย่างสุดจะพรรณนาได้….แต่หลังจากฉันโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว 100 ปี ฉันไม่มีทางจะโกรธอะไรง่ายๆ แบบนี้หรอกนะ
“ฮ่าฮ่าฮ่า เทีย เธอยังเล่นเป็นเด็กเหมือนเคยเลยนะ ว่าไหมล่ะ?”
ถึงขมับของฉันจะสั่นสะท้านก็จะไม่โกรธ ถึงใครจะจิ้มแก้มก็ไม่โกรธ….
“เดี๋ยวนะ เธอทำอะไรเนี่ย!?”
“ฟุฟุ~! ฉันแคร์หรอก ฉันเคยเล่นกับเธอแบบนี้ตลอดเลยไม่ใช่เหรอ?”
“一ฉันคิดว่าฉันถูกเล่นฝ่ายเดียวมากกว่า”
“จริงหรือ? ฉันคิดว่าฉันทำตัวน่ารักมากกว่านะ”
“ว่าไงนะ!? เธอกำลังล้อเล่นกับวัยรุ่นที่ไร้เดียงสา รู้ไหว่าฉันโดนเธอแกล้งไปกี่…”
“โดนฉันอะไรนะ?”
“ไม่… ไม่มีอะไรครับ”
เทียเป็นผู้หญิงที่…แปลกมากเพราะขาดคำพูดที่ระมัดระวังมากกว่านี้ อีกอย่างฉันไม่เคยมีประสบการณ์กับผู้หญิงมาก่อน ดังนั้นการพูดคุยกับพวกเธอซ้ำๆ และเป็นกันเองทำให้ฉันรู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่ภายในใจ
แต่เทียต่างออกไป เธอปฏิบัติกับฉันเหมือนเด็กน้อย หรืออย่างดีที่สุดก็เป็นน้องชาย และฉันก็พยายามอย่างดีที่สุดที่จะควบคุมตัวเองเพื่อไม่ให้เธอ “เข้าใจผิด” เป็นเรื่องดีที่อเล็กซิสซึ่งหน้าตาดีมากอยู่กับฉัน เพราะฉันมั่นใจว่าเธอจะไม่ตกหลุมรักฉัน
“ฮ่า ฮ่า เธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ยังเหมือนเธอคนเดียวกับตอนที่ฉันถูกไล่ออกจากปาร์ตี้ผู้กล้า”
“นั่นมัน…”
ฉันเผลอพูดประชดประชันออกไป นั่นทำให้สีหน้าของเทียมืดมนทันที อ้า เผลอตอบอะไรแบบเด็กๆ ไปซะแล้ว นี่ไม่ใช่คำตอบที่เป็นผู้ใหญ่เอาซะเลย
“ไม่ใช่ๆ ฉันขอโทษ ไม่ใช่ว่าฉันโกรธอะไรกับเทียหรอกนะ เป็นความจริงที่ว่าในตอนนั้นฉันเป็นภาระให้กับปาร์ตี้ของผู้กล้า และสาเหตุของปัญหาก็คือ … ความผิดของฉันส่วนหนึ่ง”
“…………………… ฉันขอโทษ”
“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่! ฉันหมายถึง ฉันขอโทษ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะพูดถึงมันในเมื่อผ่านมาแล้วสิบปี….”
…
…
ฉันรีบขอโทษเทียที่เพิ่งเปลี่ยนสีหน้าจากร้องไห้เป็นยิ้มแล้วกลับมาร้องไห้อีกครั้ง แต่เทียมองมาที่ฉันด้วยแววตาเศร้าสร้อย
“แล้ว…แล้วนายมาทำไม? ฉันคิดว่านายมาที่นี่เพื่อมาโทษฉัน”
“ทำไมฉันต้องโทษเธอด้วย?”
“ก็เพราะ… ฉันเป็นคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่”
“…………”
ฉันรู้สึกแน่นหน้าอก อดีตที่ย้อนกลับมาชัดเจนเกินไปดูเหมือนจะบดบังความเป็นจริงมากยิ่งขึ้น
“…. … ฉันไม่มีทางโทษเธอหรอก ถ้าเธอพูดอย่างนั้น ฉันก็รู้สึกผิดพอๆ กับเธอที่พลัดหลงจากงานของปาร์ตี้ผู้กล้าอย่างไม่มีความรับผิดชอบ”
“ไม่ใช่นะ――”
“ไม่ ไม่เป็นไร อย่างไรก็ตาม ฉันไม่มีทางโทษเทียและฉันไม่คิดว่าฉันสมควรได้ ฉันแค่…อยากฟังเรื่องราว เกิดอะไรขึ้นกับเธอหลังจากที่ฉันจากไป? ท่านผู้กล้า …… อเล็กซิส เสียชีวิตได้อย่างไร”
เมื่อฉันถามเธออย่างเงียบ ๆ เทียก็บิดหน้าด้วยความเจ็บปวดและพลิกตัวไปอีกทาง คงไม่มีใครอยากจำได้ว่ามันเป็นอย่างไรเมื่อเพื่อนของพวกเขาเสียชีวิต …. ยิ่งถ้าพวกเขาเป็นคนเดียวที่รอดชีวิต
แต่ฉันอยากรู้เกี่ยวกับมัน ฉันเคยเป็นสมาชิกของปาร์ตี้ผู้กล้า แม้เพียงช่วงสั้นๆ ฉันก็มีสิทธิ์และหน้าที่ที่จะต้องรู้เรื่องนี้ แต่ …
“มันยากสำหรับเธออยู่งั้นเหรอ? ถ้างั้นก็ ยังไม่ต้องพูดตอนนี้ก็ได้…”
“ไม่ไม่ไม่ ฉันจะบอกนายตอนนี้ …. ถ้าฉันไม่บอกนายตอนนี้ ฉันแน่ใจว่าฉันจะต้องเสียใจแน่ๆ แต่ที่นี่รกไปหน่อย งั้นเราไปห้องอื่นได้ไหม ฉันสามารถชงชาและ……ฉันต้องการเปลี่ยนเสื้อผ้า”
“อะ-อา โอเค นั่นสินะ”
เนื่องจากเธอเพิ่งตื่นนอนก่อนหน้านี้ เทียจึงสวมชุดนอนสีชมพูแวววาว เนื้อผ้าดูมีคุณภาพสูงเกินไปเล็กน้อยสำหรับห้องนี้ แต่เมื่อพิจารณาถึงความสามารถของเทียในฐานะผู้ใช้วิญญาณแล้ว มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเธอที่จะมีรสนิยมระดับนี้
“ถ้างั้นฉันไปรอเธอที่ห้องอื่นก่อนนะ”
“ดะ-ได้ ฉันจะรีบไปที่นั่นทันทีที่ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จนะ”
เมื่อฉันออกมาจากห้องนอน ฉันนั่งลงที่โต๊ะสี่เหลี่ยม หลังจากรอสักครู่ เทียก็ปรากฏตัวขึ้นในชุดเดินทางสีหญ้าที่ดูอ่อนเยาว์
ผมยาวซึ่งคล้ายกับผลของโอเรนเบอร์รี่ ที่เราเพิ่งกินไปนั้นไม่แพรวพราวเท่าสีทองแต่ก็ให้ความรู้สึกอบอุ่น ในขณะที่ร่างกายเพรียวบางสูง 160 เซนติเมตรของเธอนั้น…. บางกว่าเดิม.? ฉันคิดว่าเธอผอมลงกว่าเดิม แต่ฉันก็ไม่โง่พอที่จะถามผู้หญิงเกี่ยวกับรูปร่างของเธอ
“งะ-ไง ฉันจะไปชงชา รออีกหน่อยได้ไหม?”
“แน่นอนครับ!”
“พูดอะไรของนายเนี่ย? ฟุฟุ~”
เทียหัวเราะอย่างมีความสุขเล็กน้อยกับการใช้คำว่า “แน่นอนครับ” และการทุบหน้าอกที่เกินจริงของฉัน อีกสักครู่ ชุดน้ำชากระเบื้องเคลือบสีขาวก็วางอยู่บนโต๊ะ และในถ้วยก็เต็มไปด้วยชาแดงนึ่ง
“หืม? ชานี้มัน….?”
“โอ้ เธอจำได้ด้วยเหรอ ดีใจจริงๆ”
“อา”
มันเป็นชาเดียวกับที่เทียทำให้ฉันครั้งแรกที่เราเจอกัน ฉันเหลือบมองอย่างรู้สึกผิดไปหาเทียที่ซึ่งเอนตัวมาและลูบหัวฉันเทียนั่งลง จิบจากถ้วยของเธอ… และหายใจออกเล็กน้อย
“ดีล่ะฉันจะบอกนาย ฉันจะบอกนายว่าเกิดอะไรขึ้นกับเราหลังจากที่นายหายตัวไป ….”
เรื่องราวเก่า ๆ ที่มีจุดจบที่ไม่ดีซึ่งไม่มีใครได้รับประโยชน์ คำพูดของเทียสะท้อนอย่างเงียบ ๆ ในอากาศเย็น ๆ ของห้องซึ่งแตกต่างจากความอบอุ่นของฝ่ามือของเธอ