(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 68 Side:ตัวละครหลัก (ความพ่ายแพ้ของชายที่น่าจะรู้ทุกอย่าง)

Side:ตัวละครหลัก (ความพ่ายแพ้ของชายที่น่าจะรู้ทุกอย่าง)

(ทะ ทำไมรัชถึงมาอยู่ที่นี่……!? หรือว่ารอดชีวิตมาได้งั้นเหรอ……!?)

เซน่อนหวั่นไหวต่อการปรากฏตัวของสัตว์ประหลาดปูดำซึ่งเป็นศัตรูที่มีโชคชะตาเชื่อมโยงกับตนเองและเป็นตัวละครศัตรูที่ไม่ควรปรากฏออกมา

ท่าทีผ่อนคลายเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้หายไปอย่างสิ้นเชิง และตกอยู่ในสภาพตื่นตระหนกไปแล้วครึ่งหนึ่ง

ทำไมสัตว์เกราะมารนี้ซึ่งไม่ใช่โทดสตริงเกอร์ถึงปรากฏตัวออกมาได้กัน? หมายความว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างขึ้นกับอีเว้นต์อีกแล้วงั้นเหรอ?

สถานการณ์ที่เข้าใจทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง รอบตัวเขาเริ่มสับสนและวุ่นวายยิ่งกว่านั้นเช่นเดียวกับพวกเมลต์ เหล่านักเรียนโดยรอบที่ได้เห็นการปรากฏตัวของสัตว์เกราะมารปูดำเริ่มเอะอะเสียงดัง

「จะ เจ้านั่นมันอะไรกัน……!? ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนะ!?」

「หรือว่าเจ้านั่นกำลังควบคุมพวกชาวบ้านอยู่งั้นเหรอ……?」

「ไม่เป็นไรหรอกค่ะ! พวกเรามีท่านเซน่อนอยู่ค่ะ! ถ้าเป็นท่านเซน่อนละก็ต้องเอาชนะเจ้านั่นได้อย่างแน่นอนค่ะ!」

「นะ นั่นสินะ! ถ้าฝากให้คุณเซน่อนจัดการก็ไม่เป็นไรแล้ว!」

「อึก……!?」

เซน่อนคร่ำครวญอย่างขมขื่นเมื่อได้รับสายตาคาดหวังของเหล่านักเรียนโดยรอบ

เมื่อครู่นี้ ต่อหน้าพวกเขาได้ประกาศออกไปว่าปล่อยให้ตนเองจัดการเองอย่างภาคภูมิใจ ดังนั้นแม้ให้ตายยังไงก็คงจะพูดออกไปไม่ได้ว่าไม่อยากเป็นคู่ต่อสู้ให้กับปูตัวนั้น

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้……ขณะสับสนกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด เซน่อนเตรียมอาวุธ

ทว่า ปลายดาบที่ชี้ใส่สัตว์เกราะมารสั่นเล็กน้อย เขากำลังรู้สึกหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

(กะ การโจมตีด้วยดาบไม่มีผลกับเจ้านั่น เปลือกแข็งเกินไปถ้าเป็นอาวุธนี้คงเป็นสภาพเดียวกับก่อนหน้านี้ เวทมนตร์ธาตุไฟจะมีผลรึเปล่า? แต่ว่าปูเนี่ยมันน่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตตามแหล่งน้ำนะ? ไม่ใช่ว่ามีความต้านทานไฟอยู่เหรอ!?)

เมื่อคิดวิธีเอาชนะสัตว์เกราะมารนั้นยิ่งคิดเท่าไหร่ความคิดก็ยิ่งถูกดึงไปในทางลบมากขึ้น

มันสลักลงไปแล้วในสัญชาตญาณ ความหวาดกลัวต่อปูตัวนั้น มันสลักลึกในฐานะความทรงจำที่ไม่อาจลืมเลือนลงในส่วนลึกภายในจิตใจของเซน่อนพร้อมกับความสิ้นหวัง ความขมขื่นและความเจ็บปวดในตอนที่ถูกรัชทุบตี

แม้จะเป็นในเกมที่เล่นด้วยความสนุกสนาน แต่ตัวละครศัตรูที่กระทำการโหดร้ายที่เรียกว่าระดับสร้างบาดแผลทางจิตใจก็มีอยู่มากมาย

ศัตรูที่เหล่าเกมเมอร์ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่อยากต่อสู้อีกเป็นครั้งที่สอง แต่สำหรับเซน่อนคือสัตว์เกราะมารตัวนั้นที่กำลังอยู่เบื้องหน้าตอนนี้

และมีอีกหนึ่งเรื่องที่เขาเหมือนจะไม่รู้ตัว

โลกนี้ การต่อสู้ที่เขากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้……ไม่ใช่เกม หากถูกทุบตีก็จะเจ็บปวด เลือดไหล มีความเสี่ยงที่จะเสียชีวิต

แม้ว่าจะเป็นโลกที่เหมือน『ลูมินัส ฮิสทรี่』ทุกประการ แต่เมื่อเข้าไปในนั้นแล้วมันก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับเกมที่แค่คอยกดปุ่มจากสถานที่ปลอดภัย

ทั้งการเผชิญหน้ากับความเจ็บปวด ทั้งการพบเจอกับอันตรายถึงชีวิต เขาแทบจะไม่เข้าใจเลยว่าผู้ที่ต้องแบกรับคือคนๆนั้นไฮโน เซโตะหรือเซน่อนผู้เป็นตัวละครหลัก

「อุ อะ อุ อ๊า……!?」

ดูเหมือนสิ่งที่ลิ้มรส ไม่ได้มีแค่ความรู้สึกตื่นเต้นหรืออิ่มเอมใจ แต่มีความรู้สึกด้านลบอย่างความเจ็บปวดและความหวาดกลัวด้วย

ในที่สุดเซน่อนก็ตระหนักถึงเรื่องนั้นได้ แต่ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว

「แอชคุง อันตราย!」

「อ๊ากกกก!?」

เซน่อนได้สติเพราะเสียงของเมลต์ ร่างกายแข็งทื่อเมื่อเห็นตัวสัตว์เกราะมารที่เข้ามาใกล้อยู่ตรงหน้าตนเองแล้ว

เพราะภายในหัวเต็มไปด้วยความหวาดกลัวจึงมองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของศัตรู เขาตกอยู่ใสสถานะผิดปกติที่เรียกว่าความหวาดกลัวโดยอัตโนมัติ จึงรับการโจมตีด้วยก้ามปูเข้าไปโดยไม่สามารถขยับร่างกายอะไรได้เลยและล้มลงกับพื้น

「อั๊ก อะ……! มะ ไม่เอา อย่าา……!!」

สิ่งที่นึกถึงคือความหวาดกลัวในตอนที่พ่ายแพ้ให้กับรัช ความสิ้นหวังที่เกิดจากความหวาดกลัวว่าจะตาย จะถูกฆ่า

เซน่อนล้มลงกับพื้นตกอยู่ในสภาวะตื่นตระหนกโดยสิ้นเชิงพร้อมหวนนึกถึงความทรงจำอันน่าหวาดกลัวและความอัปยศอดสู

「กิกิ กิ กี้……」

「แอ๊ก!? อ็อก! อั๊กก!?」

ร่างกายถูกเหยียบย่ำแบบเดียวกับที่รัชกระทำ

ครั้งแล้วครั้งแล้ว ครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งแล้วครั้งเล่า……เซน่อนถูกกระทืบ ราวกับถูกรื้อฟื้นบาดแผลทางใจ ราวกับจะจัดหมวดหมู่ให้เข้าที่เข้าทาง เหล่านักเรียนรอบๆที่กำลังเฝ้ามองไม่มีใครพยายามเข้าไปช่วยเลย

แม้เมลต์ซึ่งเป็นเพียงคนเดียวจะยิงดาบพลังเวทสนับสนุนเขา แต่ในเวลานั้นหัวใจของเซน่อนก็ได้แหลกสลายไปอย่างสมบูรณ์แล้ว

เหล่าฝูงชนเข้ารุมล้อมเขาซึ่งเหนื่อยล้าและมีดวงตาว่างเปล่า แล้วจับเซน่อนโยนเข้าไปในหมอกที่กำลังลุกไล่เข้ามาทั้งๆแบบนั้น

「ไม่จริง แอชคุง……!」

เมลต์ตกตะลึงที่เซน่อนพ่ายแพ้โดยทำอะไรไม่ได้เลย แต่เหล่านักเรียนนอกจากเธอเลวร้ายยิ่งกว่า

เซน่อนซึ่งรับหน้าที่เป็นผู้นำได้แสดงให้เห็นสภาพที่ค่อนข้างพึ่งพาได้ แต่เมื่อเขาพ่ายแพ้และลงจากเวทีอย่างง่ายดาย สถานการณ์ก็ตกอยู่ในสภาพตื่นตระหนก

「วะ เหวอ~!? คุณเซน่อนโดนเล่นงานแล้ว! ไม่ไหวแล้ว~!!」

「จบแล้วละ! พวกเราจบสิ้นแล้วค่ะ!」

「ทะ ทุกคน! ใจเย็นๆ! ใจเย็นๆก่อนนะ! ยังมีพลังรบพอจะสู้ได้อยู่! ถ้าร่วมมือกันละก็ต้องต่อสู้พร้อมกับล่าถอยได้แน่――」

เสียงของเมลต์ที่พยายามจะทำให้เหล่าพวกพ้องซึ่งกำลังตื่นตระหนกสงบลงดังก้องท่ามกลางความมืดยามราตรี

ทว่า ไม่มีคนฟังเธอเลยแม้แต่คนเดียว เพราะแต่ละคนเคลื่อนไหวตามใจตนเองสถานการณ์จึงยิ่งแย่ลงไปอีก

「ช่วยด้วย! ช่วยด้วย~!」

「ไม่อยากตาย! ไม่อยากตาย!!」

ผู้ที่พยายามหนีตายพร้อมกับร้องไห้ สะดุดขาแล้วล้มลงกับพื้น

ผู้ที่แค่กรีดร้องทำอะไรไม่ได้ แล้วถูกฝูงชนที่เข้ารุมล้อมจับไป

เมลต์ทำได้เพียงมองสภาพที่พวกพ้องทำร้ายตัวเองและถูกจับโยนเข้าไปภายในหมอก ทีละคน ทีละคน แล้วส่ายหัวพร้อมสภาพจิตใจที่เกือบจะถึงจุดตกต่ำ

「ควรทำยังไงดีล่ะ……? ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปพวกเรา……」

ชั่วพริบตานั้นที่คำพูดที่ว่าย่อยยับกำลังจะหลุดออกจากปาก สัตว์เกราะมารปูก็ยกกรงเล็กขึ้นและโจมตีเข้าใส่เธอ

ในช่วงเวลานั้นที่เมลต์ซึ่งตอบสนองช้าไปหนึ่งจังหวะตั้งท่าป้องกัน หญิงชราผู้นั้นได้คว้ามีดมาเชเต้และเข้าท้าทายสัตว์เกราะมาร