(นิยายแปล)ปกรณัมแห่งเจ้าหญิงซากุระ - ตอนที่ 10 - end
わたしの名前は、山看氷由良(いわながゆら)。
ชื่อของฉันคือ อินาวากะ ยูระ
今日からいよいよ高校一年生。
ตั้งแต่วันนี้ไป ก็จะได้เป็นนักเรียนชั้นมัธยมปลายปีหนึ่งแล้ว
新しい制服に袖を通して、朝ごはんもしっかり食べて
高校生活初の「いってきます」をたった今告げたところ。
ตอนนี้ก็ได้สวมชุดนักเรียนไหม่แขนยาว กินข้าวเช้าอย่างตั้งอกตั้งใจ
แล้วกล่าวคำว่า "ไปแล้วนะค่ะ" เป็นการเริ่มต้นการใช้ชีวิตนักเรียนมัธยมปลาย
..入校式までまだ余裕はあるな、
わたしは時計を確認すると学校へ向かう前に
”ある場所” へと寄り道することにした。
จนกว่าจะเข้าพิธีปฐมนิเทศยังพอมีเวลาอยู่น่า
ฉันมองดูนาฬิกาให้แน่ใจแล้วก็มุ่งไปยังหน้าโรงเรียน
แล้วตัดสินใจแอบแวะข้างทางไปสู่ "สถานที่แห่งนั้น"
わたしは小さい頃から変わった夢を見る。
夢の中のわたしは、髪が長くて
肯のお姫様みたいなカッコで誰かと逢っているのだ。
ものすごく可愛知いらない誰か。
でもなんだか懐かしくて、嬉しくて哀しくて。
そんな夢を毎年この季節になると見るんだ。
ตั้งแต่เด็กแล้วฉันฝันเห็นเรื่องราวอันแสนประหลาด
ตัวฉันในความฝันนั้นผมยาวสลวย
ลักษณะราวกับเป็นเจ้าหญิงในสมัยโบราณ กำลังเฝ้ารอใครสักคนอยู่
คนแปลกหน้าที่น่ารักน่าเอ็นดูเหลือประมาณ
แต่กลับรู้สึกหวนคนึงหา เคล้าทั้งความสุขและเศร้า
ทุกปีเมื่อฤดูกาลนี้มาเยือน ฉันจะฝันถึงความฝันอย่างนั้น
そして実は、恒例のその夢を
ついけさがたも見たところなんだけれど..
でも今年の夢はいつもと少しだけ蓮っていたの。
ぼんやり白かった景色は色付きで、
はらはらと舞う花びら、そして大きな大きな樹
あれは..確かに神社の境内にある桜の木だった。
แต่ถึงจะ ฝันเห็นความฝันนี้อยู่เสมอ
จนจะกลายเป็นความเคยชินแล้วก็เถอะ
แต่ว่า ความฝันในปีนี้ต่างกับปีที่ผ่านมาเล็กน้อย
ทิวทัศน์ที่เลือนลางขาวมัวนั้นกลับเปลี่ยนสีสรรคพลันเด่นชัดขึ้น
ปรากฎเป็นต้นไม้ใหญ่ผลัดใบร่วงหล่นละลานตา
นั่นมันเป็นต้นซากุระที่อยู่ในศาลเจ้าไม่ผิดอย่างแน่นอน
町の神社には樹齢2千年と言われる
おじいちゃん(おばあちゃん?・)桜がある。
わりと有名らしくて、花が満閑のこの時期には
観光客も采るちょっとした名所だ。
ที่ศาลเจ้าของเมืองนี้ มีต้นไม้ที่กล่าวกันว่ามีอายุยืนยาวถึง 2 พันปี
เป็นต้นซากุระคุณปู่… เอ.. หรือเป็นคุณยายกันนะ? ตั้งอยู่
กล่าวได้ว่าเป็นต้นซากุระที่มีชื่อเสียง จะออกดอกผลิบานในเวลานี้
เป็นสถานที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวให้มาเที่ยวได้ค่อนข้างเยอะเลยละ
わたしもお花見で何度か行ったことがあるけど、
綺麗さと迫力に圧倒された覚えがある。
なんかつい涙が出てしまって、
友達にひやかされた事もあったっけ。
見覚えのある石段を駆け上がり、鳥居をくぐり…
なぜだろう不思議な胸騒ぎがする。
今日この時この場所に、わたしは、
約束をしていた気がするのだ。
ฉันเองก็มาชมดอกซากุระบานที่นี่บ่อย ๆ แต่ว่า
ก็รู้สึกว่าถูกกดดันด้วยพลังของความสวยงามของมัน
แล้วน้ำตามันก็เอ่อล้นออกมา จนถูกเพื่อนล้อทุกที
พอเดินขึ้นบันใดเสาหินที่คุ้นเคยจนถึงเสาประตูศาลเจ้าชินโต
ทำไมภายในอกมันรู้สึกแปลกประหลาด
วันนี้… เวลานี้… ในสถานที่แห่งนี้…
ฉันนึกถึงคำสัญญาที่ได้ให้ไว้..
でも誰と?
แต่ว่า กับใครกันละ…?
桜は満開だった。
ซากุระออกดอกผลิใบบานสะพรั่ง
巨木はめいっぱいに腕を広げ、
老いてなお美しい花々をたたえている。
ต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาสุดสายตา
แม้จะชราแล้วก็ยังผลิใบไม้สวยงามออกมามากมาย
はらはらと花びらの降り散るそのなかに.・
はたしてその女の子はいた。
(わたしと同じ制服?)
ท่ามกลางทัศนียภาพที่ดอกไม้ร่วงหล่นนั้น
ก็มีเด็กสาวคนนึ่งอยู่เหมือนอย่างที่คิด
(ชุดนี้มันโรงเรียนเดียวกับฉันนี่น่า?)
こちらに気付いたのか 振り向く横顔。
うわ、ものすごい美少女さんだ。
でもわたしは別な驚きで呆気にとられていた。
だって…彼女の顔はまるで夢の中の
พอเธอรู้สึกตัวก็หันหน้ามองมา
น่าตกใจ.. เธอเป็นสาวน้อยที่น่ารักน่าเอ็นดูอย่างที่หาที่เปรียบมิได้
แต่ก็มีสิ่งที่ทำให้ฉันตกตะลึงงงวยยิ่งไปกว่าก็นั้น
ก็คือ..ใบหน้าของเธอเหมือนกับสาวน้อยที่อยู่ในฝันไม่ผิดเพี้ยน
女の子がわたしを見つめている。
わたしも女の子を見つめている。
เด็กสาวคนนั้นกำลังจ้องมองดูฉัน
ฉันก็กำลังจ้องมองดูเด็กสาวคนนั้น
心臓がどきどきする。
หัวใจก็เต้นตึกตัก
こんな気持ちは生まれてはじめてだ。
ความรู้สึกนี้บังเกิดขึ้นเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เกิดมา
ひょっとしてわたしは..
今あなたに逢うために生まれてきたのかもしれない。
大げさかもしれないけれど
確かにこのとき、そう感じたんだ。
ไม่แน่นะ ว่าตัวฉัน
อาจะเกิดมาเพื่อพบเธอในวันนี้ก็เป็นได้
แม้ว่าอาจจะเกินความเป็นจริงไป
แต่ความรู้สึกนี้ ในเวลานี้ไม่ผิดแน่
そして..
あれこれ考えるよりも先に体が、ロが動いていた。
และ
ก่อนที่ร่างกายจะทำตามความคิด ปากก็เอ่ยคำพูดออกไปว่า
—わたしは、岩永由蒐 ..あなたのお名前は?
—このはな さくや。
——ฉันชื่อว่า อิวานากะ ยูระ แล้วเธอละชื่ออะไร?
—–โคโนะฮานะ ซากุยะ.
涙がこぼれた。
น้ำตามันก็พลันไหลเอ่อล้นไม่หยุด.
四月の少し強い風が薙ぎ、白紅色の吹雪を舞いあげてゆく。
สายลมแห่งเดือนเมษาพัดให้กลีบดอกซากุระสีขาวแดงลอยลิ่วตระกรานตา
それはまるでふたりの出逢いを祝福するかのように。
ราวกับว่ามันกำลังอวยพรให้แก่การพบกันอีกครั้งของทั้งสอง
そう、きっと。
อ่า.. แน่นอนอยุ่แล้วว่า
ここからふたりの、新しい物語がほじまる
เป็นอวยพรให้กับเรื่องราวครั้งไหม่ของทั้งสองที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น
จบบริบูรณ์…
ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ก็รู้สึกสนุกกับการแปลเรื่องนี้มาก
พบกันไหม่ถ้าผมได้เจอนิยายสนุก ๆ แล้วมีโอกาสได้แปลนะครับ