“ค่ะ” รับคำพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้ภพ

“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม เราจะได้วางสาย” เสียงทุ้มเอ่ยกับปรางในสาย

“จะบอกกันตรงๆ หรือว่าจะให้ปรางไปถามหมอด้วยตัวเอง ว่ามุกเป็นอะไรกันแน่ เลือกเอา”

“ใช่ มุกท้อง พอใจหรือยัง” ภพบอกออกไปเพื่อตัดรำคาญ

“คุณภพ!” มุกตกใจหันไปมองหน้าชายหนุ่ม

“ก็แค่นี้แหละ บอกกันมาตรงๆ ก็จบแล้วไหมล่ะ ดูแลมุกดีๆ ล่ะ” ปรางเอ่ยกับภพ

“แค่นี้นะ” ภพเอ่ยสั้นๆ แล้วกดวางสายทันที

“ทำไมคุณถึงบอกพี่ปรางอย่างนั้นคะ” มุกเอ่ยถามชายหนุ่มขึ้น

“ฉันรำคาญน่ะ เซ้าซี้อยู่ได้ ถ้าใครถามอีกก็ตอบไปตรงๆ เลยแล้วกัน”

“จะดีเหรอคะ มันจะไม่มีผลอะไรกับคุณใช่ไหม”

“ช่างเถอะ ฉันจะกลับคอนโดสักพักนะ เธอจะเอาอะไรไหม”

“ช่วยหยิบกระเป๋า โทรศัพท์ กับพวกของใช้ส่วนตัวมาก็พอค่ะ”

“อืม ฉันไปล่ะ”

ตลอดทางที่ภพก้าวขาเดินไปข้างหน้าเพื่อไปยังลานจอดรถก็คิดถึงเรื่องมุกไปด้วย เขากำลังคิดว่าจัดการกับเรื่องนี้ยังไงดีหลังจากที่เธอออกจากโรงพยาบาล เขาเป็นห่วงว่าถ้าเกิดเขาไม่อยู่ด้วยเธอจะเป็นอะไรไปอีก ร่างหนากำลังเดินพ้นประตูทางออกของโรงพยาบาลก็บังเอิญหมอนนท์เดินสวนทางเข้ามาพอดี

“สวัสดีครับ คุณภพ” หมอหนุ่มเอ่ยทักทาย

“ครับ ผมขอตัว” ชายหนุ่มทำท่าจะเดินออกไป

“เดี๋ยวก่อนสิครับ มาทำอะไรเหรอครับ มีใครป่วยหรือเปล่า”

“พอดีมุก ไม่น่าล่ะผมโทรหาเมื่อกี้มุกไม่รับสายเลย” หมอนนท์เอ่ยพลางแสดงความเป็นห่วงมุกอย่างชัดเจน

“ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ แค่ร่างกายอ่อนเพลีย เพราะกำลังท้องอยู่ หมอก็เลยให้นอนดูอาการไปก่อนสักคืนสองคืน” ภพพูดพลางยกยิ้มมุมปาก

“จริงเหรอครับ ยินดีด้วยนะครับ” หมอนนท์แอบผิดหวังแต่ก็ยังฝืนยิ้ม

“ครับ” ภพรับคำแล้วเดินจากไป

คล้อยหลังภพออกไปหมอนนท์ก็รีบไปยังแผนกสูตินรีเพื่อเยี่ยมมุก ทันทีที่หมอหนุ่มผลักเข้าไปก็เห็นมุกกำลังนอนมองมาทางเขาพอดี

“หมอนนท์รู้ได้ยังไงคะ ว่ามุกอยู่ที่นี้” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้น

“พอดี ผมเจอคุณภพหน้าโรงพยาบาลน่ะ เขาบอกผมเอง ผมก็เลยรีบมาเยี่ยมเลย ”

“ขอบคุณมากนะคะ ที่มาเยี่ยมกัน”

“มุกเป็นยังไงบ้าง ยังอ่อนเพลียหรือมีอาการแพ้ท้องบ้างไหม”

“หมอรู้”

“จริงเหรอ” มุกถามเพื่อความแน่ใจ

“ครับ ว่าแต่มุกทำไมไม่รับสายผมเลย”

“คือพอดีว่ามุกเป็นลมค่ะ โทรศัพท์ก็เลยหล่นอยู่ในห้อง คุณภพกำลังกลับไปหยิบมาให้ค่ะ”

“ผมดีใจด้วยนะ ในที่สุดมุกก็มีครอบครัวที่อบอุ่นสักที”

“ค่ะ” มุกรับคำ

“แล้วนี่ยังไงเนี่ย ไม่พูดไม่จา คนอะไร”ปรางหันไปทางภพที่เอาแต่นั่งเงียบ

“จะให้พูดอะไรอีกล่ะ” ภพส่ายหน้า

“แหม! ทำฟอร์มไปเถอะ ลูกคลอดออกมาอย่าเห่อก็แล้วกัน” ปรางเอ่ยขึ้น

“นั้นสิ ทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจดีใจจนเนื้อเต้นแล้วมั้ง คุณพ่อ” แม็กซ์เอ่ยเสริมขึ้น

“อะไรนักหนาวะ กลับไปได้แล้วไป” ภพบ่นไม่จริงจังนัก

“เพิ่งจะมาถึงเอง จะรีบไล่ไปไหนจ๊ะ” ปรางลอยหน้าลอยตาพูด

“จะคุยอะไรก็รีบคุยเถอะ ฉันออกไปอยู่ข้างนอกแล้วกัน” ภพเดินรีบเดินออกไปจากทันที

“งั้นก็คุยกันไปนะ ขอไปดูไอ้เพื่อนปากแข็งสักหน่อย” แม็กซ์เดินตามหลังภพออกไป

ภพไปหยุดยืนอยู่ตรงระเบียงหน้าห้องพร้อมกับรับลมให้อารมณ์ผ่อนคลายขึ้น เขาไม่คิดเลยว่าชีวิตตนเองจะมาถึงจุดนี้จุดที่กำลังมีครอบครัวเป็นของตนเอง ถึงแม้ทุกอย่างมันจะเกิดมาจากความผิดพลาด แต่เขาก็ไม่ใช่คนใจร้ายใจดำที่จะทิ้งลูกของตนเองได้ลงคอ จึงต้องปล่อยไปเลยตามเลยแต่ที่สำคัญไปกว่านั้น เขาขาดผู้หญิงที่ก่อเรื่องยุ่งยากให้เขาไปไม่ได้จริงๆ ในตอนนี้

“แก่จะเอายังไงต่อว่ะ” แม็กซ์เอ่ยถามขึ้น

“อะไร”

“ยังจะถามอีก แก่ไม่คิดที่จะจริงจังกับมุกเขาเลยเหรอว่ะ เขากำลังท้องลูกของแกอยู่นะโว้ย จะแต่งงานพาเข้าบ้านอะไรก็ทำไปสิ”

“ฉันยังไม่ได้คิดเรื่องนี้”

“ไม่ได้คิดก็คิดซะสิ ทำเขาท้องแล้วยังจะมาลีลาท่ามากอีก รักเขาก็บอกไปตรงๆ ”

“แก่ไม่ต้องมาคิดแทนฉันหรอก ฉันจัดการเองได้”

“เออ ตามใจ ฉันไม่อยากจะเสือกนักหรอก ถ้าไม่เห็นมุกเขาเป็นน้องสาวคนหนึ่ง” แม็กซ์ส่ายหน้าเอือมระอาเพื่อน

ทางด้านมุกเธอตัดสินเล่าเรื่องที่เธอหักหลังภพจนทำให้ตนเองตั้งท้องขึ้นมาให้ปรางฟัง และเรื่องราวหลังจากที่ภพรู้ความจริงที่เธอปกปิดแอบทำลับหลังภพให้ปรางรับรู้ คราแรกปรางแอบตกใจกับสิ่งที่มุกทำแต่ตอนหลังปรางกลับยิ้มกว้างกับพฤติกรรมของภพ

“พี่ปรางยิ้มอะไรคะ” มุกขมวดคิ้วเข้าหากัน

“จริงๆ ภพเขาก็รักมุกนั้นแหละ แต่เขาไม่พูดก็เท่านั้นเอง”

“หมายความว่ายังไง มุกไม่เข้าใจ ที่เขาทำดีกับมุกก็เพราะลูกเท่านั้น เขาเป็นคนบอกมุกเอง”

“มันก็แค่ข้ออ้างทั้งนั้นแหละ ภพเขาอาจจะโกรธมุกนะที่ปล่อยตัวเองท้อง แต่ในใจลึกๆเขารักมุกนั้นแหละ ไม่อย่างนั้นเขาจะตามมุกกลับมาทำไม พี่ว่ามุกเลือกดูที่การกระทำดีกว่านะ จะได้สบายใจขึ้น อีกหน่อยก็คงจะหลุดปากบอกรักเอง”

“มุกก็ขอให้มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ นะคะ” ร่างบางส่งยิ้มให้ปราง

“อดทนไว้นะ คิดถึงลูกในท้องให้มากๆ ”

“ค่ะ”

เวลาล่วงเลยไปจนถึงกลางดึกในระหว่างที่มุกกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงคนไข้ อยู่ๆ เธอก็ถูกร่างหนาที่คุ้นเคยเบียดกายและกอดรัดร่างเอาไว้จนเธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ถูกส่งผ่านให้เธอแผ่ซ่านไปทั่วกาย

“คุณภพ” เอ่ยขึ้นทั้งที่ยังหลับตาอยู่

“โทษทีนะที่ฉันทำเธอตื่น”

“คุณมานอนเบียดมุกทำไมคะ”

“ทำไม ฉันอยากจะนอนกอดลูกบ้างไม่ได้เหรอ”

“ลูกจะเพิ่งเดือนเดียวเอง เขายังไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ นอนเบียดกันแบบนี้คุณจะอึดอัดได้นะคะ”

“ทำไม อยู่ใกล้ฉันแล้วมันเป็นยังไง” ภพเริ่มเสียงแข็ง

“เปล่าค่ะ”

“นอนได้แล้วฉันง่วง” พูดพลางใช่มือหนาขย้ำเต้านมอวบอิ่มไปมา

“คุณอย่างบีบแรงสิคะ” มือบางจับมือหนาค้างเอาไว้

“เธอรู้ไหมว่าฉันจะลงแดงตายอยู่แล้ว เมื่อไหร่จะผ่านช่วงอันตรายไปสักที”

“คุณภพอะ”มุกยิ้มเขินอายอยู่ในความมืด

“หันหน้ามาหาฉันหน่อยสิ”

มุกได้ยินอย่างนั้นก็ค่อยๆ หันไปทางชายหนุ่มช้าๆ จากนั้นภพก็ใช้มือหนาลูบไล้ไปตรงใบหน้าเรียวเบาๆ พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปประกบจูบริมฝีปากบางอย่างดูดดื่มแล้วผละออกพากันหลับสู่ห้วงนิทรา