ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 11 บทที่ 323 มื้ออาหารไก่ที่ล้วนทำจากไก่หนึ่งตัว
- Home
- ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต
- เล่มที่ 11 บทที่ 323 มื้ออาหารไก่ที่ล้วนทำจากไก่หนึ่งตัว
เซี่ยยวี่หลัวตั้งใจจะทำเครื่องในไก่ผัดพริกให้เซียวยวี่กินจริงๆ เครื่องในไก่หากไม่ผัดกับพริกก็ไม่มีรสชาตินี่นา!
หั่นเนื้อไก่ออกเป็นสองส่วน กึ่งหนึ่งตุ๋นเป็นน้ำแกง อีกกึ่งหนึ่งตุ๋นน้ำแดง
เมื่อดวงตะวันตกดิน ภายในห้องครัวก็มีกลิ่นหอมของไก่ลอยตลบอบอวล กลิ่นลอยไปไกล ชาวบ้านที่ทำงานเสร็จแล้วเดินผ่านบ้านเซียวยวี่ต่างก็สูดดมกลิ่น กล่าวด้วยสีหน้าตกตะลึง “บ้านเซียวยวี่กินอะไรกัน? ทำไมถึงหอมนัก! ”
“ภรรยาเซียวยวี่ทำอาหารเป็น ไม่ว่าทำอะไรก็หอมอร่อยกว่าที่พวกเราทำ! ” มีคนสูดดมกลิ่น ก่อนกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง
ตอนบ้านเซียวยวี่ปลูกเรือนหลังใหม่ เพื่อเป็นการขอบคุณชาวบ้านในหมู่บ้าน เซี่ยยวี่หลัวเคยทำอาหารรับแขกสองโต๊ะ มีอาหารไม่น้อยที่เซี่ยยวี่หลัวทำเองกับมือ ทุกคนกินอย่างเอร็ดอร่อยจนแทบกัดลิ้นเลยทีเดียว
“เซียวยวี่ช่างมีลาภปากเสียจริง ได้แต่งภรรยาที่ทั้งงดงามและเก่งกาจเช่นนี้”
“ก็นั่นน่ะสิ หากไม่ได้เซี่ยยวี่หลัว พวกเราจะรู้ได้อย่างไรว่าถั่วฝักสดสามารถขายพร้อมฝักได้ถึงจินละสี่อีแปะ เจ้าว่าในหัวของภรรยาเซียวยวี่ใส่อะไรไว้กัน? ทำไมถึงมีแต่เรื่องที่พวกเราไม่รู้เลย? ”
“เป็นเช่นนั้นจริงไม่ใช่หรือ? รูปลักษณ์หน้าตางดงามถึงเพียงนั้น คงไม่ใช่เทพธิดาบนสวรรค์ลงมาจุติกระมัง? ”
คนข้างๆ หัวเราะ “อาจใช่ก็เป็นได้! ”
ทุกคนเดินไปพลางพูดคุยไปพลางอย่างอารมณ์ดี เมื่อถึงบ้านก็แยกทางกันไป เสียงหัวเราะจึงได้หายไป
ไม่มีผู้ใดเห็น ว่าเซียวหมิงจูที่กำลังยืนอยู่ในลานบ้านตัวเอง หอบเสื้อผ้าที่ตากแห้งแล้ว ร่างกายกำลังสั่นเทิ้มอยู่!
เทพธิดามาจุติ?
ข้าจะทำให้พวกเจ้าได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเซี่ยยวี่หลัวเอง ดูเถอะว่าเป็นเทพธิดาหรือเป็นภูติผีปีศาจ!
เซียวหยวนพบความผิดปกติของเซียวหมิงจู ตบมือนางเบาๆ กล่าวปลอบโยน “อย่ากังวล ซินแสสวี่บอกแล้ว ช่วงหลายวันนี้อากาศร้อนที่สุด เป็นช่วงเวลาที่พลังหยางกล้าแกร่งที่สุด และเป็นช่วงเวลาที่ปีศาจเร้นกายได้ยากที่สุดด้วย ถึงเวลานางก็จะมา เซี่ยยวี่หลัวอยู่ได้อีกไม่กี่วันเท่านั้น”
เซียวหมิงจูพยักหน้า เอ่ยเรียกพี่อาหยวนด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ทั้งสองคนเข้าไปในห้อง ก่อนปิดประตูห้อง
ท่านป้าสี่ชะโงกศีรษะออกมาจากห้องตัวเอง เห็นท่าทางหวานชื่นของทั้งสองคน อย่าให้กล่าวเลยว่ารู้สึกดีอกดีใจเพียงใด นางคิดไว้แล้ว ขอเพียงเซียวหมิงจูยินยอมจะพูดคุยกับอาหยวน ก็จะเห็นความดีของอาหยวนเอง
ท่านลุงสี่เห็นภรรยาตัวเองยิ้มกริ่ม ก็มีความสุขยิ่งนัก “เจ้ายิ้มอะไรของเจ้า? คนที่ไม่รู้คงนึกว่าเจ้าสติเลอะเลือนไปแล้ว! ”
“เจ้าสิสติเลอะเลือน! ” ท่านป้าสี่หันกลับมามองค้อนทีหนึ่ง จากนั้นจึงกล่าวอย่างมีความสุข “ก่อนสิ้นปีบ้านเราได้จัดงานมงคลแน่นอน”
ท่านลุงสี่รู้ว่านางหมายถึงอะไร เขาเองก็มีความสุขจนหัวเราะร่า
ตอนนี้นับวันเขาก็ยิ่งรู้สึกว่า เซียวหยวนเป็นลูกเขยที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ
เพียงแค่หน้าตาไม่ดีเท่าเซียวยวี่ ความรู้ไม่ดีเท่าเซียวยวี่เท่านั้น ทว่า หน้าตาดีและมีความรู้จะมีประโยชน์อะไร คนในพื้นที่ชนบทต้องอาศัยงานฝีมือและความสามารถในการหาเลี้ยงชีพ
สิ่งอื่นๆ จะมีหรือไม่มีก็ได้
ทางเซี่ยยวี่หลัว ยกอาหารอย่างสุดท้ายไปวางบนโต๊ะ
เมื่อเห็นอาหารเต็มโต๊ะ อย่าว่าแต่เด็กสองคนเลย แม้แต่เซียวยวี่เองก็กลืนน้ำลายอึกหนึ่ง
เซี่ยยวี่หลัวกล่าวไว้ไม่ผิดจริงๆ เครื่องในไก่ที่แสนสกปรกนั่น หลังจากล้างจนสะอาดและหั่นละเอียดผัดกับพริก ทั้งหอมทั้งเผ็ด เกรงว่าแค่กินกับน้ำแกงจากอาหารชนิดนี้ก็กินข้าวได้หนึ่งชามแล้ว
น้ำแกงไก่ที่ทำจากแม่ไก่แก่ทั้งเหลืองทั้งหอม แค่สูดดมกลิ่นก็แทบน้ำลายสอ
เซี่ยยวี่หลัวตักน้ำแกงไก่ให้คนละหนึ่งชาม น่องไก่สองน่อง เด็กๆ ได้กันคนละน่อง ยังมีน่องเล็กอีกสองน่อง นางหนึ่งชิ้น เซียวยวี่หนึ่งชิ้น
ดื่มน้ำแกงไก่หอมกรุ่นเข้าไปในปาก ในภายหลังแต่ละคนขอเพิ่มอีกคนละหนึ่งชาม ฉีกเนื้อไก่ที่เหลือแบ่งกัน น้ำแกงไก่ที่ทำจากแม่ไก่แก่ก็ถูกกินจนหมดเกลี้ยง
ดื่มน้ำแกงไก่หมดแล้ว เด็กสองคนก็เพ่งมองไก่ตุ๋นน้ำแดงจานนั้นทันที
ส่วนเซียวยวี่ก็กินเครื่องในไก่ผัดพริก
ใช้ตะเกียบคีบพริกและเครื่องในไก่ขึ้นมา ใส่เข้าปากไป ทั้งหอมทั้งเผ็ด ไส้ไก่เหนียวนุ่มเป็นพิเศษ ตับไก่อ่อนนุ่ม กึ๋นไก่รสสัมผัสแข็ง เซียวยวี่ตักข้าวหนึ่งชาม ตักน้ำแกงเผ็ดสองช้อน แทบอยากกัดกินลิ้นลงไปด้วยเลย
“อร่อย อร่อย พี่สะใภ้ใหญ่ อร่อยเหลือเกิน! ” เซียวจื่อเซวียนและเซียวจื่อเมิ่งใช้มือจับเนื้อไก่ ริมฝีปากมีน้ำมันไหลเยิ้ม กินอย่างเอร็ดอร่อยจนแทบกลืนลิ้นลงไปด้วย
“กินช้าหน่อย ระวังอย่ากัดโดนลิ้น” เซี่ยยวี่หลัวยิ้มพลางเอ่ยเตือนพวกเขา
นางเห็นว่าเครื่องในไก่ผัดพริกตรงหน้าเซียวยวี่แทบไม่ค่อยลด ตักน้ำแกงใส่ข้าวในชามก็คลุกข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อย
เซี่ยยวี่หลัวยิ้มขม ใช้ช้อนตักเครื่องในไก่ให้เซียวยวี่สองช้อน “อาหารนี่เจ้าไม่กินใครจะกิน? เด็กสองคนไม่กินของเผ็ด ข้าดื่มน้ำแกงก็แทบอิ่มแล้ว ข้าวกับอาหารที่เหลือข้าไม่เก็บไว้ด้วย”
อาหารที่กินไม่หมด เซี่ยยวี่หลัวไม่เคยเก็บข้ามคืน ดังนั้นนางสู้ยอมทำน้อยลงหน่อย กินน้อยลงหน่อย ก็จะไม่ยอมให้เสียเปล่า
เซียวยวี่ได้ฟังประโยคนี้ ภายในใจก็รู้สึกยินดีเสียยิ่งกว่าอะไร
ทำให้เขากินโดยเฉพาะจริงด้วย
เซียวยวี่พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ได้ ข้าจะกินพวกนี้ให้หมด”
อาหารอร่อยถึงเพียงนี้ เขาจะปล่อยให้เสียเปล่าได้อย่างไร
ยังไม่กล่าวถึงเรื่องที่อร่อยถึงเพียงนี้ ต่อให้ไม่อร่อย ขอเพียงเป็นอาหารที่เซี่ยยวี่หลัวทำ เขาก็จะกินจนเกลี้ยง
เซียวยวี่เห็นเซี่ยยวี่หลัวทำความสะอาดเครื่องในไก่ตั้งแต่ต้นจนจบ โดยเฉพาะไส้ไก่ สกปรกเป็นพิเศษ เซี่ยยวี่หลัวล้างสิบกว่าเกือบยี่สิบรอบ มือทั้งคู่แช่น้ำจนเกิดรอยย่น
ที่แท้อาหารนี่ก็ทำเพื่อให้เขากินเพียงคนเดียว
เซี่ยยวี่หลัวกินเนื้อไก่สองชิ้น กินข้าวครึ่งชาม ก็กินอิ่มแล้ว เห็นทั้งสามคนกิน ขณะกวาดสายตามองไปทางเซียวยวี่ นางแย้มรอยยิ้ม เซียวยวี่เห็นรอยยิ้มนั่น จิตใจสั่นไหว ตักข้าวกินหนึ่งคำ พลันขมวดคิ้วมุ่น
“เจ้าเป็นอะไรไป? ” เซี่ยยวี่หลัวเห็นท่าไม่ดี
เซียวยวี่วางชามลง ใช้มือซ้ายกุมแก้มซ้าย กล่าวด้วยท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจ “กัดโดนลิ้น”
เซี่ยยวี่หลัว “…”
โตขนาดนี้แล้ว!
เช้าวันรุ่งขึ้น ซ่งฝูก็มาหา เซี่ยยวี่หลัวพาเขาไปยังบ้านโจวซื่อ โจวซื่อเก็บเกี่ยวถั่วแระในแปลงหมดแล้ว ได้ห้าตะกร้าเช่นกัน ลองชั่งน้ำหนักดู สองร้อยห้าสิบจินเช่นกัน ซ่งฝูมอบเงินให้ ก่อนกล่าวกับเซี่ยยวี่หลัวด้วยท่าทางตื่นเต้น “ฮูหยินเซียว พรุ่งนี้ข้าจะมาอีก”
ครั้งแรกรับซื้อถั่วแระไปสองร้อยกว่าจิน วันแรกคนกินยังมีไม่มากเท่าไร ใช้ไปเพียงหนึ่งในสามส่วนเท่านั้น พอถึงวันที่สองก็ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ขอเพียงเป็นคนที่มาทานอาหาร ล้วนต้องสั่งถั่วแระหนึ่งที่ นี่ยังไม่เท่าไร มีคนที่กินแล้วยังขอสั่งกลับบ้านด้วย ส่วนหนึ่งบอกว่าจะนำกลับไปให้คนที่บ้านลองชิมดู อีกส่วนหนึ่งบอกว่าถั่วแระนี่อร่อยเสียยิ่งกว่าอะไร ปกติสามารถกินเป็นของว่างได้
ดังนั้น อาหารชนิดนี้จึงเป็นที่นิยมไปทั่วเมืองโยวหลันทันที
เซียนจวีโหลวมีอาหารชนิดใหม่ ชื่อว่าถั่วแระต้ม ไม่เพียงแค่อร่อย ทั้งยังอุดมไปด้วยสารอาหาร และสามารถกินเป็นของว่างได้ ด้วยเหตุนี้ ไม่ใช่แค่คนที่มาทานอาหารจะสั่งอาหารชนิดนี้ แม้แต่เหล่าบุตรีจากบ้านผู้ดีมีสกุลที่ไม่ได้มาทานอาหาร ก็ให้บ่าวรับใช้ในเรือนตัวเองมาต่อแถวยาวเหยียดที่เซียนจวีโหลว เพื่อให้ได้กินถั่วแระ
วันที่สอง ถั่วแระสองร้อยจินไม่พอขายด้วยซ้ำ ช่วงบ่ายของก็หมดแล้ว
ดังนั้นซ่งฝูมั่นใจว่า ถั่วแระสองร้อยกว่าจินในวันนี้ ต้องขายหมดเกลี้ยงอย่างรวดเร็วแน่นอน พรุ่งนี้ต้องได้มาอีกแน่