ทะลุมิติมาเป็นภรรยาของตัวร้าย - ตอนที่ 635 โมโหเดือดดาล
ตอนที่ 635 โมโหเดือดดาล
นายอำเภอหูก้าวเข้ามาในเรือนบุปผา พอหลี่อวี้เหยาในเรือนบุปผาเห็นนายอำเภอหู ก็ยืนขึ้นเรียก “ท่านพ่อ”
นางอยู่ตระกูลหูมาหลายปี ที่รู้สึกขอบคุณที่สุดก็คือบิดาสามี หลายครั้งบิดาสามียืนอยู่ข้างนาง ปกป้องนาง
ดังนั้นหลี่อวี้เหยาจึงไม่ได้ไม่พอใจบิดาสามี ยามนี้เห็นเขาก็เกรงใจอย่างมาก
ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่เห็นท่าทางหลี่อวี้เหยาก็รู้ว่านายอำเภอหูน่าจะดีต่อบุตรสาวตนไม่เลว ไม่เช่นนั้นบุตรสาวจะไม่มีท่าทีเคารพเขาเช่นนี้
สีหน้าท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กับเนี่ยเยี่ยหลิงทั้งสองคนอ่อนโยนลงเล็กน้อย แต่มองไปยังฮูหยินหูกับหูซ่านด้านนอกประตูก็ยังคงไม่ดีสักเท่าไร
ตอนนี้ฮูหยินหูกับหูซ่านไม่กล้าเอ่ยปากกล่าวอันใด สีหน้าทั้งสองคนซีดขาว คิดถึงว่าหลี่อวี้เหยาต้องการหย่า แล้วยังจะพาลูกสองคนไปด้วย หูซ่านก็ทนไม่ไหวเอ่ยเรียก “เหยาเอ๋อร์”
หลี่อวี้เหยาไม่เหลือบมองเขาสักนิด กล่าวตามตรง หูซ่านก็ดีกับนางไม่เลว แต่ก็แค่ไม่เลวเท่านั้น ก่อนหน้านี้เพราะเขาใจอ่อน เกือบทำให้นางต้องเอาชีวิตไปทิ้ง นางอุ่นเตียงเพียงแค่ร้องไห้คร่ำครวญ เขาก็ใจอ่อน ปรากฏนางอุ่นเตียงนั่นหันมาลงมือสังหารนาง
ในเรือนบุปผา นายอำเภอหูโมโหถลึงตาใส่หูซ่าน ให้เขารีบขอขมาภรรยาตนเอง
หูซ่านไม่อยากหย่าจริงๆ กล่าวตามตรง หลี่อวี้เหยาดีกับเขามาก และยังไม่รังเกียจเขา ท่านพ่อเขาด่าเขาไม่ได้เรื่อง ทุกครั้งหลี่อวี้เหยาก็ช่วยพูดกับท่านพ่อเขาว่าแต่ละคนล้วนมีพรสวรรค์ของตนเอง เขามีพรสวรรค์เรียนหนังสือเพียงเท่านี้ อย่าได้บีบบังคับเขาอีกเลย ให้เขาค่อยเป็นค่อยไป
หูซ่านครุ่นคิดแล้วก็มองไปยังหลี่อวี้เหยากล่าวว่า “เหยาเอ๋อร์ ข้าจะรีบไล่นางอุ่นเตียงออกไป วันหน้าครอบครัวเราให้เจ้าเป็นคนตัดสินใจทุกเรื่อง”
หลี่อวี้เหยาแค่นหัวเราะมองหูซ่านกล่าวว่า “หูซ่าน คนเช่นเจ้านี้มีข้อเสียที่สุดคืออันใด เจ้ารู้หรือไม่ หูเบา ไม่มีความคิดจุดยืนของตนเอง ต่อหน้าข้าพูดจาอยู่ดีๆ พอไปอยู่ต่อหน้าผู้อื่นก็ถูกกล่อมจนเจ้าเปลี่ยนไปอีก เจ้าไม่มีวันแก้ไขข้อเสียนี้ได้”
“หลายปีมานี้ ข้าผิดหวังในตัวเจ้าจริงๆ เทียบกับท่านแม่เจ้าแล้ว ข้าผิดหวังเจ้ายิ่งกว่า ตอนข้ามีเรื่องกับท่านแม่ เจ้าไม่เคยมีจุดยืนของตนเอง เช่นนี้ก็แล้วไป อย่างไรแม่สามีก็เป็นท่านแม่เจ้า แต่นางอุ่นเตียงคนเดียวถึงกับเปลี่ยนแปลงความคิดเจ้าได้ ข้าไร้วาจาจะกล่าว นางอุ่นเตียงเป็นบ่าว ขายออกไปตามใจเมื่อไรก็ได้ เจ้าเป็นเจ้านายพวกนาง ปรากฏว่าเพราะพวกนางร่ำไห้ เจ้าจึงได้ใจอ่อน เห็นอยู่ว่าเพิ่งจะรับปากข้าว่าจะส่งพวกนางออกไป แต่ถัดมาก็ถึงกับเปลี่ยนใจเพราะนางร้องไห้”
“เหตุใดนังชั้นต่ำกล้าวางยาข้า ก็เพราะเจ้าทำให้นางมั่นใจ กล่าวตามจริงแล้ว คนที่ทำให้ข้าโดนวางยา ก็คือเจ้า เข้าใจหรือไม่”
หูซ่านฟังจนนิ่งอึ้ง อ้าปากคิดโต้ตอบ แต่กลับโต้ไม่ออก แม้เขาไม่นับว่าฉลาด แต่ก็ไม่ได้โง่ วาจาหลี่อวี้เหยานี้พูดได้แทงใจเขา เขาคิดแล้วก็รู้สึกว่ามีเหตุผล เพราะเขาให้ความมั่นใจต่อนางอุ่นเตียงนั่น ดังนั้นนางจึงได้กล้าวางยาพิษหลี่อวี้เหยา
หูซ่านพูดไม่ออก
หลี่อวี้เหยาหันไปมองนายอำเภอหู กล่าวว่า “ท่านพ่อ ขออภัยที่สะใภ้ไร้ความกตัญญูแล้ว”
ในเรือนบุปผา ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่มองหูซ่านด้วยสีหน้าเย็นเยียบ “บุตรสาวข้าไม่ต้องให้เจ้ามารังแก เดิมนางเป็นหยกล้ำค่าแห่งจวนอู่กั๋วกงข้า หากไม่ใช่โดนโจรลักพาตัวไปขาย คนเช่นเจ้าเดินอยู่ บุตรสาวข้าไม่มีทางแม้แต่ชายตาแล ตอนนี้แต่งเป็นภรรยาเจ้า เจ้าถึงกับไม่รู้ค่าทะนุถนอมนาง”
ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กล่าวจบก็ตวาดเยียบเย็นว่า “รีบไปเขียนหนังสือหย่ามา เด็กสองคน พวกเราจะพาไปด้วย”
ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กล่าวจบมองไปยังนายอำเภอหูกล่าวว่า “นายอำเภอหู ตระกูลหูเจ้าคงไม่คิดมีเรื่องกับจวนอู่กั๋วกงกระมัง”
วาจานี้รุนแรงนัก นายอำเภอตัวเล็กๆ ไหนเลยจะกล้ามีเรื่องกับจวนอู่กั๋วกง
นายอำเภอหูพูดไม่ออก
หูซ่านสีหน้าซีดเผือดหูอื้อไปหมด ไม่เข้าใจว่าอยู่ดีๆ เหตุใดจึงมีเรื่องถึงขั้นหย่าได้ แต่ยามนี้เขาเองก็รู้ว่าหากตนเองไม่เอ่ยรั้งอีก ก็คงต้องแยกจากภรรยาและลูกทั้งสองไปแล้วจริงๆ
หูซ่านไม่รู้ว่าตนเองควรทำเช่นไร จึงจะรั้งภรรยาไว้ได้ เพราะเคร่งเครียดร้อนใจ ดังนั้นเขาจึงลงคุกเข่าต่อหน้าหลี่อวี้เหยาอย่างระงับอารมณ์ไม่อยู่
“เหยาเอ๋อร์ ข้าผิดเอง ล้วนเป็นความผิดข้าเอง วันหน้าข้าฟังเจ้าทุกเรื่อง เรื่องครอบครัวเราล้วนฟังเจ้า เจ้าอย่าได้หย่าเลยนะ”
หูซ่านไม่ใช่เพราะสถานะหลี่อวี้เหยา แต่เพราะไม่คิดแยกจากภรรยาและลูกๆ ในใจเขารู้ดีว่าหลี่อวี้เหยาเป็นภรรยาที่หาได้ยาก กตัญญูต่อบิดามารดาสามี อบรมเลี้ยงดูลูกอย่างตั้งใจ ยังอ่อนโยนเข้าอกเข้าใจเขาอย่างมาก
ก่อนหน้านี้เขาทำให้นางเสียใจเพราะเรื่องนางอุ่นเตียง
นายอำเภอหูรีบยืนขึ้นมองหลี่อวี้เหยา กล่าวว่า “ลูกสะใภ้ พ่อเองก็คุกเข่าต่อเจ้า”
นายอำเภอหูไม่ทันได้คุกเข่า หลี่อวี้เหยาก็เดินเข้ามาประคองนายอำเภอหูไว้ นี่คือบิดาสามี นางจะให้เขาคุกเข่าได้อย่างไร “ท่านพ่อ ท่านอย่าได้ทำเช่นนี้”
หูซ่านพอเห็นหลี่อวี้เหยามา ก็กอดขาหลี่อวี้เหยาไว้ “เหยาเอ๋อร์ เจ้าอย่าหย่าเลยนะ ล้วนเป็นความผิดข้าเอง ข้าควรตาย เจ้าอย่าพาลูกๆ ไปเลย ได้หรือไม่”
นั่นเป็นหลานชายหลานสาวของเขา เขามองดูมาแต่เล็ก หากเหยาเอ๋อร์จะพาจากไปจริงๆ ตระกูลหูพวกเขาก็รั้งไว้ไม่อยู่
ยามนี้ฮูหยินหูยังไม่ทันตั้งสติได้ หากวันนี้ไม่รั้งหลี่อวี้เหยาไว้ ความสัมพันธ์นางกับสามีก็คงเลวร้ายลงอย่างไม่อาจฟื้นคืน
ฮูหยินหูขอบตาแดงเดินไปคุกเข่าตรงหน้าท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ “ท่านหญิง ทุกอย่างเป็นความผิดข้าเอง ท่านจะตำหนิก็ตำหนิข้า หากไม่หายแค้น ก็ให้ท่านพี่หย่าข้าแทน ให้สะใภ้อยู่ต่อ”
นายอำเภอหูรีบหันไปมองฮูหยินหู ครั้งนี้ภรรยาเขาฉลาดอย่างหาได้ยากยิ่ง
ตอนนี้พวกเขาทั้งครอบครอบได้แต่แสดงท่าทีต้อยต่ำขอร้อง
ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่มองฮูหยินหูแล้วก็ไม่ได้สนใจ นางหันหน้าไปมองบุตรสาวตนเอง
ฮูหยินหูเห็นท่าทางนางก็รู้ว่านางฟังบุตรสาวตนเอง
ฮูหยินหูหันหน้าไปคุกเข่าต่อหน้าหลี่อวี้เหยา “ลูกสะใภ้ ล้วนเป็นข้าไม่ดี ข้าขอโทษเจ้า ก่อนหน้านี้เจ้าพูดมาล้วนถูกต้อง เป็นเพราะข้าอารมณ์ไม่ดี ดังนั้นจึงได้ส่งนางอุ่นเตียงมาให้เรือนเจ้า วันหน้าข้าจะไม่ทำอีกแล้ว ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของเจ้าอีกแล้ว”
นายอำเภอหูรีบกล่าวต่อจากฮูหยินหู แต่เขากล่าวกับท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่และซื่อจื่อเนี่ยเยี่ยหลิง
“ท่านหญิง ซื่อจื่อ แม้ว่าบุตรชายข้าโง่เขลาหูเบา แต่ปกติดีกับเหยาเอ๋อร์ไม่เลว ถึงตอนนี้ก็มีเพียงนางอุ่นเตียงสองคนเท่านั้น ปกติก็ไม่ได้ไม่ดีกับเหยาเอ๋อร์เพราะนางอุ่นเตียง”
“ท่านหญิงกับซื่อจื่อก็ควรรู้ ผู้ชายมีนางอุ่นเตียงเป็นเรื่องปกติ ดังนั้นเรื่องนี้จะว่าไปก็ไม่อาจโทษบุตรชายข้าทั้งหมด เหยาเอ๋อร์เองก็มิได้แสดงท่าที พวกเราคิดมาตลอดว่านางไม่คัดค้านเรื่องนี้”
“ตอนนี้รู้ว่านางคัดค้าน ไว้พวกเราจะไล่นางอุ่นเตียงพวกนั้นไปให้หมด วันหน้าหูซ่านห้ามรับนางอุ่นเตียงอีก เรื่องครอบครัวพวกเขา วันหน้าก็ฟังคำสะใภ้ หากหูซ่านกล้าทำให้เหยาเอ๋อร์เสียใจอีก ท่านหญิงกับซื่อจื่อก็มาจัดการเขาได้เลย ตระกูลหูเราจะไม่พูดสักคำ”