​

  

​

 

หญิงสาวผู้หนึ่งนั่งบนบัลลังก์ทองคำด้วยท่าทางสง่างามของผู้ใหญ่ผู้ผ่านโลกมามาก

แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่ในท่าทางอันสง่างามนั้นก็มีลักษณะของความอ่อนเยาว์และความมีเสน่ห์ของเด็กสาวอยู่บ้าง

ใบหน้านั้นเรียบเฉยและดูเย็นชา แต่ขณะเดียวกันมันก็แฝงไว้ซึ่งความขี้เล่นและความไร้เดียงสา แม้ว่าจริงๆ แล้วจิตใจของนางจะสกปรกโครกก็ตาม

หญิงสาวผู้นี้มีนามว่า วาคาดะ ซายูริ

ผมสีขาวเงินที่เป็นดังสัญลักษณ์ของความกลัวและความเคารพของผู้คนที่มีต่อเธอ ดวงตาสีแดงชาดดุจดั่งอัญมณีเม็ดงาม ไม่ว่าใครที่เห็นต่างก็หลงไปกับรูปลักษณ์อันทรงเสน่ห์นั่น

เบื้องหน้าของวาคาดะ ซายูริผู้นี้คือหญิงสาวอีกคนที่มีเส้นผมสีดำและดวงตาสีดำ เธอยืนอย่างนอบน้อมและก้มหัวลงเล็กน้อย วาคาดะ ซายูริจ้องมองเธอขณะที่นั่งไขว้ขาและเอามือเท้าคางบนบัลลังก์

“จักรวรรดิโซไวเฟียตกลงที่จะเป็นพันธมิตรกับพวกเราค่ะ” หญิงผมดำรายงานเสียงเรียบ “พวกเขาบอกว่าพร้อมอย่างยิ่งที่จะแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมและติดต่อค้าขายกับพวกเรา”

วาคาดะ ซายูริพ่นลมออกทางจมูก มุมปากเหยียดยิ้ม

“ในที่สุดไอ้พวกโง่นั่นก็รู้สักทีว่าควรทำอะไร” เธอพูดด้วยเสียงดูถูก “ใช้เวลานานเหมือนกันนี่ กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองแพ้ในสงครามและยอมย้ายฝั่งมาเป็นพันธมิตรกับเรา”

“พวกเขาบอกว่าไม่สบายใจที่จะต้องทรยศท่านเทพธิดา” หญิงผมดำกล่าวเรียบๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “ฉันเองก็ด้วยค่ะ”

วาคาดะ ซายูริทำสีหน้าเบื่อหน่าย ใบหน้านั่นว่างเปล่าดุจดั่งคนที่ไร้ความรู้สึก

“พวกมันไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว” เธอกล่าว “ข้าแสดงให้เห็นไปแล้วว่าพวกที่รับใช้ยัยเทพธิดาเฮงซวยจะได้รับผลเช่นใด”

ดวงตาสีแดงเปล่งประกาย ปีศาจ นั่นคือสิ่งที่หญิงผมดำคิด แต่ไม่ใช่ คนตรงหน้าคือมนุษย์แท้ๆ มนุษย์ธรรมดาที่โค่นองค์กรพิทักษ์โลก มนุษย์ธรรมดาที่ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เผ่ามารและปีศาจทั้งหมด มนุษย์ธรรมดาที่ไต่เต้าจากฆาตกรไปสู่จักรพรรดินีได้

“ค่ะ ฉันเข้าใจถึงความอัจฉริยะภาพของท่านดี แต่มันจะไม่ดีกว่าเหรอคะถ้าให้พวกเขาเตรียมใจสักหน่อย ท่านก็น่าจะรู้ ว่าการที่จู่ๆ ถูกบอกให้เลิกเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเชื่อมาตลอดมันเป็นเช่นไร”

“มิสะ” วาคาดะ ซายูริเอ่ยด้วยเสียงเย็นเฉียบ “ไม่มีคำว่ารออีกแล้ว ถ้าพวกนั้นปฎิเสธที่จะเปลี่ยนระบบการปกครองและปฎิเสธการมาอยู่ภายใต้ข้า เมื่อนั้นข้าก็จะถล่มพวกมันทั้งหมดด้วยกองกำลังทางทหาร”

ทรราช มิสะคิด วาคาดะ ซายูริเกลียดในตัวตนของเทพธิดา เธอนั้นมองว่าเหล่าเทพที่ปกครองโลกอยู่นั้นเป็นภัยคุกคาม เป้าหมายของเธอคือการสังหารเทพพวกนั้น ในโลกนี้ ผู้คนส่วนใหญ่นับถือเทพธิดา เธอพึ่งจะพิชิตจักรวรรดิโซไวเฟีย จักรวรรดิที่มีคนนับถือเทพธิดามากเป็นอันดับสองของโลกได้ เธอกดดันราชวงค์และชนชั้นสูงให้เปลี่ยนระบอบการปกครองเป็นสาธารณะรัฐและบังคับห้ามนับถือทวยเทพ

มันคือยุคมืดอย่างแท้จริง ประเทศใดก็ตามที่นับถือเทพธิดาจะถูกกวาดล้าง นั่นคือสิ่งที่เธอประกาศกร้าวต่อคนทั้งโลก

สาเหตุว่าทำไมเธอถึงเกลียดเทพธิดานัก เรื่องมันก็ต้องย้อนไปเมื่อนาน นานแสนานมาแล้ว ก่อนที่วาคาดะ ซายูริจะได้เกิดมาเสียอีก มันคือเรื่องราว’ ชาติก่อน’ ของเธอ

 

วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนัก วาคาดะ ซายูริยืนอยู่ใต้ตึกแห่งหนึ่ง ดวงตาสีดำสนิทเฝ้ามองไปยังภาพเบื้องหน้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ผมสีดำของเธอเปียกฝน ใช่ นี่คือรูปลักษณ์ในชาติก่อนของเธอ

มือของเธอสะอาด ไม่มีคราบเลือดใดๆ แม้ว่าเมื่อครู่เธอจะพึ่งฆ่าคนไปก็ตาม แต่ก็ไม่น่าจะเรียกว่าฆ่าหรอก แค่ปั่นหัวนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นเอง

ก่อนหน้านี้อาจารย์ของเธอบ่นในเรื่องที่ประชุมให้เธอฟัง ทั้งเรื่องงบประมาณที่ไม่ลงตัว ข้อตกลงน่ารำคาญที่เอารัดเอาเปรียบ เงินเดือนที่แสนจะน้อยนิด นั่นคือเรื่องที่อาจารย์นำมาบ่นให้เธอฟัง

“แล้วอีขยะพวกนั้นเอาเรื่องของครูไปซุบซิบกันในทวิตเตอร์! ถามจริงเหอะ คิดว่าครูไม่รู้รึไงว่านั่นคือพวกมันน่ะ! เล่นจั่วหัวข้อแฮชแท็กไว้ซะขนาดนั้น!”

อาจารย์ของเธอดื่มเหล้า วาคาดะ ซายูริแอบหยอดยากล่อมประสาทลงไปเล็กน้อย

“แล้วอาจารย์จะทนอยู่แบบนี้เหรอคะ มันไม่ยุติธรรมเลยนะคะที่คนเก่งๆ อย่างอาจารย์จะมาติดแหง็กอยู่กับเงินเดือนแค่หมื่นห้าน่ะค่ะ”

เริ่มจากการพูดในเชิงเห็นพ้องต้องกันกับอาจารย์ ทำให้ขาดสติเล็กน้อยด้วยเหล้าและยา อาจารย์พยักหน้าหงึกๆ อย่างพึงพอใจ เหยื่อติดกับแล้ว

“ใช่มะๆ วันก่อนฉันไปขอขึ้นเงินเดือนนะ ไอ้ผู้อำนวยการโง่นั่นดันไม่อนุญาตอะ ทำไมอะ ทำไมคนเก่งๆ แบบฉันถึงได้เงินเดือนแค่หมื่นห้า หมื่นห้า!!”

แก้วเหล้ากระแทกโต๊ะ

“น้อง! น้อง!! เอามาอีก เอิ๊ก!!” และแล้วก็เรอออกมา

“ฉันว่าผู้อำนวยการคงไม่เห็นความสามารถของครูล่ะมั้งคะ” ยูริเอื้อมมือไปจับมืออาจารย์เบาๆ “หนูว่าอาจารย์มีความสามารถมากเลยนะคะ แต่ทำไมคนอื่นถึงไม่เห็นค่าของอาจารย์ล่ะคะ”

“ยูริจังงงง” อาจารย์พูดด้วยน้ำเสียงตื้นตันใจ “น่ารักที่สุดเยยยย ศิษย์คนนี้ มามะ ขอกอดหน่อยน้า”

ยูริกอดอาจารย์กลับและตบไหล่เบาๆ เป็นไปตามแผน เธอคิดแบบนั้น งั้นขั้นต่อไปก็…

“อาจารย์คะ”

“หืม”

“งั้นอาจารย์ลองไปขอผู้อำนวยการอีกทีไหมคะ หนูว่าถ้ามีเหตุผลดีๆ พอผู้อำนวยการจะต้องขึ้นเงินเดือนให้แน่ค่ะ”

“ความคิดดี สมกับเป็นยูริจัง” อาจารย์หยิกแก้มของหนูน้อยเบาๆ ใช่ วาคาดะซายูริอยู่แค่ชั้นมัธยมต้นเท่านั้น จะเรียกว่าหนูน้อยก็คงไม่เต็มปาก แต่ก็ไม่ใช่ผู้ใหญ่เช่นกัน

หลังจากนั้นอาจารย์ก็ไปขอขึ้นเงินเดือนกับผ.ออีกครั้ง แต่สุดท้าย…

“แม่ง ไอ้เหี้ยยย!!” อาจารย์ปาแก้วเหล้าจนมันแตกกระจาย วาคาดะ ซายูริยิ้มอย่างพอใจขณะที่เฝ้ามอง “ทำไม ทำไมวะไอ้สัส!! ทำไมพวกแม่งถึงทำกับกูแบบนี้วะ!!”

อาจารย์กรีดร้อง ผู้คุมในบาร์ได้มาโยนตัวเธอออกไปจากที่แห่งนั้น วาคาดะ ซายูริไม่ทำอะไรนอกจากดื่มน้ำผลไม้อย่างสบายใจในขณะที่อาจารย์กำลังนอนร้องไห้อยู่นอกบาร์

น่าสมเพชนัก เธอคิดแบบนั้น แกไม่ได้เก่งกาจอะไรขนาดนั้น แค่โดนฉันพูดให้ความหวังหน่อยเดียว พอความหวังพังทลายแกก็สติหลุดไปซะแล้ว

น่าสงสารจังเนอะ

“อาจารย์คะ” วาคาดะ ซายูริออกมาข้างนอกและยื่นมือให้

“ไม่! ไปให้ไกลๆ ไม่ต้องมายุ่งกับกู!!” จากนั้นอาจารย์ก็ปัดมือออก ยูริแสร้งทำเป็นตกตะลึง ก่อนจะหันหลังและวิ่งหนีไป ทำให้ดูเหมือนว่าเธอกำลังร้องไห้ ทั้งที่จริงๆ แล้วเธอพยายามกลั้นหัวเราะออกมาต่างหาก

“ยะ ยูริจัง” อาจารย์มองสิ่งที่ตัวเองทำลงไปอย่างตกตะลึง มือของเธอสั่นเทา นี่เธอทำอะไรลงไป เธอเผลอไปไล่นักเรียนคนเดียวที่เคารพเธอเนี่ยนะ

ไอ้โรงเรียนเฮงซวยนั่น มีแต่ศัตรูของเธอเต็มไปหมด แต่ยูริเป็นคนเดียวที่เป็นมิตรแท้ของเธอ และตอนนี้…เธอก็เสียมิตรแท้ที่ว่าไปแล้ว

แข้งขาอ่อนไปหมด ไหล่ตกฮวบ นี่เธอทำอะไรลงไปกันเนี่ย…

 

“ฮะ ฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ๊าสสสส์ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!!!!!!!!!” วาคาดะ ซายูริระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างรุนแรงเมื่อพ้นระยะการได้ยินของคุณครูแล้ว “อีแก่โง่ โง่ โง่!! ไร้สมอง นี่คิดว่าฉันคิดว่าแกเก่งจริงๆ ดิ ไอ้จอมหลงตัวเองน่าสมเพช!”

เธอถ่มน้ำลายลงพื้น

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” เธอหัวเราะอยู่แบบนั้น

ความจริงแล้ว วาคาดะ ซายูรินั้นตีสนิทกับอาจารย์คนนี้ตั้งแต่ที่ย้ายมาสอนใหม่ๆ

เธอรู้ว่าคนในโรงเรียนไม่เคารพเธอนัก เพราะเห็นว่าพึ่งย้ายมาใหม่ๆ พวกนักเรียนก็ชอบทำตัวปีนเกลียวกับเธอ นั่นทำให้ยูริรู้ว่าเป็นโอกาสอันดีในการตีสนิท

โอกาสอันดีในการตีสนิท ใช่ ถ้าคุณเป็นคนที่ถูกทั้งโลกรังเกียจ แต่มีคนเดียวที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างคุณ คุณจะไม่รักคนๆ นั้นได้อย่างไร ใช่ วาคาดะ ซายูริเข้าใจในหลักการนั้น

เธอเริ่มตีสนิทกับอาจารย์ จนอาจารย์ไว้ใจเล่าเรื่องความทุกข์ใจของตัวเองให้เธอฟัง อาจารย์บ่นเรื่องเงินเดือนอันน้อยนิดของเธอ ยูริเลยป้อยอว่าอาจารย์น่ะเก่ง สมควรได้เงินเดือนมากกว่านี้ เป็นการเพิ่มอีโก้ให้กับอีกฝ่าย

พออีโก้ที่ว่าถูกทำลายในเวลาต่อมา อาจารย์ก็คลุ้มคลั้งไปเลย เธอโกหกอาจารย์ว่านักเรียนในห้องชอบเธอ แต่พอความจริงปรากฏ และผอด่าว่าอาจารย์ไร้ความสามารถ ผลจะเป็นยังไงล่ะ

อัตตาที่แตกสลายด้วยตัวของมันเองไงล่ะ!!

‘ป่านนี้ยัยนั่นคงโทษโลก โทษสังคม และบ่นว่ามีแต่ไอ้พวกหลอกลวง แม้แต่ยูริจังก็ทิ้งฉันแน่ๆ’ เธอคิดในใจ ‘เอาล่ะ มาดูกันว่าจะได้ผลแค่ไหนนะ’

เธอนำปืนลูกซองที่ไปขโมยมาจากร้านขายปืนไปวางไว้ในห้องทำงานส่วนตัวของอาจารย์ และวางแก้วเหล้าพร้อมใส่ยากล่อมประสาทไว้ให้

วันต่อมาอาจารย์ถูกจับกุมข้อหากราดยิงในโรงเรียน ตรวจสอบพบว่าเธอกำลังเมา ความเครียดคงทำให้เธอดื่มเหล้าที่ใส่ยาเอาไว้ พอคุมสติไม่อยู่ก็เริ่มไล่ฆ่าทุกคนด้วยลูกซอง

นั่นคือสาเหตุว่าทำไมวาคาดะ ซายูริถึงมายืนตรงใต้ตึกนี่ ก็เพื่อหวนระลึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำ และมีความสุขไปกับมันยังไงล่ะ

 

 

 

 

​