คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 282 เธอถูกเขาดึงดูดมาด้วยดอกไม้
ตอนที่ 282 เธอถูกเขาดึงดูดมาด้วยดอกไม้
หลงเซียวพิงหลังเก้าอี้ และหยิบถ้วยกาแฟจากโต๊ะมาอย่างสบายๆ
เมื่อคำพูดของลั่วหานพูดออกมา สีหน้าของหลงเซียวก็ปรากฏรอยยิ้มที่มีเล่ห์เหลี่ยมอย่างคุ้นเคยออกมา ริมฝีปากติดกับแก้วกาแฟ แก้วได้ซ่อนสีหน้าของเขาไปครึ่งหนึ่ง ดวงตาสีเข้มคู่นี้แสดงให้เห็นถึงการชื่นชมที่ท่านเซียวมีต่อผู้หญิงบางคน
มือข้างหนึ่งเสียดลงไปที่กระเป๋ากางเกง สีหน้าของท่านเซียวปรากฏความหยิ่งยโสอย่างหนึ่งออกมาที่ทำให้คนหวาดกลัว
แต่สีหน้าของโม่ล่างคุนกลับดำไปอย่างสิ้นเชิง ทั้งดำทั้งเขียว ซีกไปหมด ปากสั่นไปหลายครั้งถึงจะสามารถพูดคำพูดหนึ่งออกมาได้"นี่……คุณนายหลง ฉันคิดก็ว่า……ตามความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับคุณหลง ไม่ว่าให้ใครก็ล้วนเหมือนกัน ดังนั้นเลย……ดังนั้นเลย……ฉันกับคุณติดต่อโดยตรงดูเหมือนจะไม่ค่อยสะดวก ดังนั้นเลย……ถ้าหากคุณนายหลงรู้สึกว่าไม่เหมาะสม นั้นคุณพูดอีกสถานที่หนึ่งมา ฉันล้วนได้หมด"
ลั่วหานหงายดวงตาที่เย็นชาขึ้นมาอย่างขี้เกียจ ในดวงตามีการเสียดสีอยู่สามส่วน และมีการเห็นใจสงสารอยู่อีกเจ็ดส่วน โม่ล่างคุน ความหยิ่งผยองของคุณในเมื่อก่อนนี้หายไปไหน ความเยาะหยันที่มีต่อเธอในเมื่อก่อนนี้หายไปไหน ตอนนี้คุณตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ คุณเองก็คาดการณ์ไม่ถึงใช่ไหม?
ดังนั้น ทีหลังไม่ว่าทำอะไรล้วนต้องระมัดระวังหน่อย!
"คุณโม่เป็นคนที่รู้กาลเทศะ ฉันพอใจกับความจริงใจของคุณ ถ้าทีหลังคุณโม่ยังสามารถทำตัวอย่างสุภาพบุรุษแบบนี้อีก นั้นการร่วมงานระหว่างพวกเราก็อาจจะสนุกยิ่งขึ้น เพราะในเมื่อฉันมีหุ้มของบริษัทโม่ซื่อแล้ว นั้นฉันก็เป็นสมาชิกผู้ถือหุ้นด้วย ถ้าหากฉันทำจนรู้สึกเบื่อ ไม่แน่ฉันอาจจะลาออกในครึ่งทางก็ได้นะ"
รอยยิ้มของลั่วหานสูญหายไปหมด พอมองไปทางโม่ล่างคุน ยังคงเป็นสีหน้าที่ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว
โม่ล่างคุนกับทนายของเขาแลกเปลี่ยนสายตากัน ในสายตาของทั้งสองเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ ส่วนผัวเมียสองคนนั้น ไม่ได้สนใจพวกเขาแม้แต่นิด คนหนึ่งกำลังนั่งชงชาอยู่บนเก้าอี้ อีกคนหนึ่งพิงหลังเก้าอี้และดื่มกาแฟอยู่ เหมือนกับว่าสิ่งที่พวกเขาจะทำนั้นไม่ได้เป็นการแบ่งบริษัทโม่ซื่อไปครึ่งหนึ่ง เป็นแค่การพูดคุยกันเฉยๆ!
นี่ทำให้โม่ล่างคุนยิ่งรู้สึกหวาดกลัวในใจ
"คุณนายหลงไม่ต้องห่วง ฉันจะปฏิบัติตามภาระหน้าที่ของฉันที่ระบุในสัญญาอย่างเคร่งครัด แถมยังมีคุณชายหลงกำกับอยู่……คุณวางใจได้เลย"
ลั่วหานหาวออกมาอย่างขี้เกียจ ใบหน้าที่สง่างามแสดงถึงความรำคาญ"คุณสามี ฉันรู้สึกหน่อยแล้ว พอเซ็นชื่อเสร็จคุณเลี้ยงข้าวหน่อยได้ไหม?"
หลงเซียวยิ้มออกมา"โอเค ไม่สามารถเสียเวลาการรับประทานอาหารของภรรยาได้"
สีหน้าของโม่ล่างคุนกระตุก และรีบยื่นสัญญาขึ้นมา พร้อมเดินมาถึงตรงหน้าของทั้งสอง ก้มคำนับว่า"คุณนายหลง หวังว่าคุณ……จะถอนคำฟ้องร้องอย่างเร็ว"
ลั่วหานจับปากกาไว้"คุณโม่รอไม่ไหวแล้วหรือ"
โม่ล่างคุนรีบส่ายหัว"ไม่……ไม่ครับ ช้าหน่อยก็ไม่เป็นไรครับ คุณนายหลงต้องยุ่งงาน ฉันสามารถเข้าใจได้"
ตัวอักษรของลั่วหานที่เขียนลงบนกระดาษนั้น ชัดเจนและสวยงามมากและไม่เอียงไปเอียงมาเหมือนเมื่อก่อนที่เริ่มฝึกเขียนอีก
หลงเซียวมองไปดูตัวอักษรของเธอ และพยักหน้า ดีมาก ภรรยาของเขาพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว
หลังเซ็นชื่อเสร็จ โม่ล่างคุนก้มลงเพื่อแสดงความขอบคุณ"นั้นฉันไม่รบกวนคุณสองคนรับประทานอาหารแล้ว ฉันกลับไปก่อน……จะรอข่าวดีจากคุณนายหลงและคุณชายหลงครับ"
โม่ล่างคุนและทนายออกจากห้องทำงาน มีเพียงสองคนที่เหลืออยู่ในพื้นที่กว้างขวางนี้
ลั่วหานถอนหายใจออกมา และพิงอยู่บนเก้าอี้เงยหน้ามองไปดูผู้ชายที่อยู่ข้างๆ"คุณหลง เรื่องนี้โม่ล่างคุนเสียเปรียบขนาดนี้ เสียหน้าไปด้วย คุณว่า ถ้าทีหลังเขามาแก้แค้นกลับ เขาจะทำโหดเหี้ยมกว่าเดิมไหม"
หลงเซียวขมวดคิ้วและพยักหน้า"ถ้าตามหลักตรรกะทั่วไป เป็นเช่นนี้อยู่แล้ว ถ้าเขาจะแก้แค้นเรา เขาจะต้องเหยียบย่ำเราให้น่าสังเวชยิ่งขึ้นแน่นอน"
ลั่วหานขมวดคิ้วขึ้นมา คิวเหมือนกลายเป็นเนินเขาสีดำสองแห่ง"อ๋อ……มันก็มีเหตุมีผลอยู่นะ"
แต่หลงเซียวพูดเพิ่มขึ้นมา"คุณนายหลง แต่ตรรกะทั่วไปใช้ไม่ได้กับฉัน ดังนั้นโม่ล่างคุนจะมาแก้แค้นไม่ได้ เพราะฉันจะไม่ให้โอกาสเขา"
ลั่วหานหลายคิ้วขึ้นมา"มั่นใจขนาดนี้เชียวหรือ?"
หลงเซียวอธิบายว่า"ในมือคุณตอนนี้มีหุ้นส่วนครึ่งหนึ่งของโม่ล่างคุน ดังนั้นเขาจึงไม่ใช่ผู้ถือหุ้นที่ใหญ่ที่สุดของบริษัทโม่ซื่อ กรรมการของโม่ซื่อก็จะต้องเลือกตั้งประธานใหม่ คุณคิดว่าประธานของโม่ซื่อยังจะเป็นเขาหรือเปล่า?"
"ไม่ ในมือของโม่ล่างคุนตอนนี้เหลือเพียงร้อยละสิบสี่ เท่ากันกับฉัน นั้น……"ลั่วหานยิ้มออกมา"โม่หรูเฟย"
หลงเซียวแตะปลายจมูกของเธอ"ใช่ โม่หรูเฟยจะกลายเป็นประธานใหม่ของโม่ซื่อ อย่าไปพูดถึงว่าเธออายุน้อยอยู่ไม่สามารถทำให้คนอื่นเชื่อฟังได้ แม้กระทั่งวิกฤตในตอนนี้ของโม่ซื่อ ก็เพียงพอที่จะทำให้เธอนอนไม่หลับเป็นเดือนแล้ว"
นิ้วมือของลั่วหานสัมผัสของแขนเก้าอี้"คุณหลง วิธีที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ ตกลงคุณคิดขึ้นมาได้ยังไง ฉันว่าทั้งชีวิตนี้ฉันก็ไม่สามารถถึงระดับอย่างคุณได้หรอก ดิฉันนับถือจริงๆ"
"ใช่หรือ?แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า เวลาที่คุณนายหลงจัดการโม่ล่างคุนนั้น เหมือนจะชำนาญมากกว่าฉันอีก"
"ชมเกินไปแล้วนะ!"
หลงเซียวจับแก้มของเธออย่างรักใคร่ ความหวงแหนในสายตาของเขาอยู่ยาวนานกว่ากลิ่นกาแฟอีก"ไอ้โง่ ไปกัน ฉันพาคุณไปกินข้าว"
"รอก่อน ฉันยังมีเรื่องหนึ่งจะถามคุณ"ทันใดนั้น ลั่วหานก็จำเรื่องสิบปีก่อนที่ไป๋เวยพูดนั้นขึ้นมาได้ จึงอยากจะถามให้ชัดเจนทีเดียว
แต่ใครจะไปรู้ว่าหลงเซียวใช้มือปิดปากของเธอไว้"เรื่องใหญ่ขนาดไหน ล้วนไม่สำคัญเท่ากับเรื่องการกินข้าวของภรรยาฉัน กินเสร็จค่อยว่ากัน"
โอเคละกัน หมอฉู่ถูกเขาโน้มน้าวจนสำเร็จ
"เออ ตามใจคุณ"
——
ภายในสถานกักกัน
แม้ว่าไฟฟ้าไม่ถือว่ามืด แต่ก็ไม่มีความสว่างเหมือนเมื่อเช้าแล้ว ผู้หญิงที่นั่งอยู่ใต้ไฟนั้น หน้าซีกมาก ดวงตาหมองคล้ำไร้วิญญาณ มีแต่ริมฝีปากกำลังกัดแน่นอยู่ ฟันจึงเกิดเสียงที่บดละเอียดขึ้นมา
มือถูกกุญแจมือล็อคอยู่อย่างแน่น และวางอยู่บนขา
โม่ล่างคุนมองลูกสาวที่อยู่ข้างโต๊ะอย่างปวดร้าวใจ หัวใจเหมือนถูกใบมีดตัดออกมาทีละชิ้น ไข่มุกที่เขารักใคร่อยู่นั้น ตอนนี้กลับต้องอยู่ในสถานที่แบบนี้ แถมยังต้องรับความอัปยศเช่นนี้อีก จะทำให้เขายอมใจได้ยังไง!
สายตาของโม่หรูเฟยเต็มไปด้วยเส้นเลือด ดูเหมือนไม่ได้นอนไม่ได้หลับติดต่อมาหลายวันแล้ว"พ่อเห็นหรือเปล่า ฉันกลายเป็นเช่นนี้แล้ว"
"เฟยเฟย พ่อคิดวิธีช่วยคุณได้แล้ว อีกสองวันคุณก็สามารถออกไปได้แล้ว สองวันนี้คุณอดทนไว้ก่อน พ่อสัญญาว่าจะช่วยคุณออกไปให้ได้ พ่อรับประกันได้!"
โม่หรูเฟยไม่เชื่อ เธอรู้ว่าการที่ขัดใจหลงเซียวกับฉู่ลั่วหานนั้นจะมีผลกระทบยังไง ดังนั้น เรื่องที่ออกจากคุกนั้น เธอรู้สึกว่ามันไม่ค่อยเป็นไปได้หรอก"พ่อจะหลอกฉันทำไม?เชอะ หลงเซียวกับฉู่ลั่วหานผัวเมียใจร้ายคู่นี้จะยอมปล่อยฉันหรือ?ตอนนี้ฉันอยู่ในมือของพวกเขา พวกเขาต้องการให้ฉันอยู่ในนี้ตลอดชีวิตแน่นอน!"
"ไม่ อีกสองวันฉู่ลั่วหานก็จะถอนฟ้อง วิดีโอในเน็ตก็ล้วนถูกลดแล้ว ข่าวที่เกี่ยวข้องกับเธอนั้นพ่อจะพยายามลดทิ้งให้หมด รอให้ช่วงนี้ผ่านไป ทุกอย่างก็ล้วนจะดีขึ้นมา"
โม่หรูเฟยขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ ดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดมีแต่ความสงสัย"พวกเขาจะปล่อยฉันหรือ?ทำไม?พวกเขาได้เสนอข้อแลกเปลี่ยนอะไรใช่ไหม?"
โม่ล่างคุนกัดริมฝีปากไว้ ใบหน้าที่ซีดเซียวแทบไม่สามารถปกปิดความเหนื่อยล้าได้"เออ ฉู่ลั่วหานบังคับให้ฉันต้อง……มอบทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของโม่ซื่อให้เธอ ในขณะเดียวกัน เธอยังเอาหุ้นส่วนในมือของฉันอีกครึ่งหนึ่ง……"
"ไม่ได้!ไม่ได้เด็ดขาด"
โม่หรูเฟยตะโกนและลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ ตวาดใส่โม่ล่างคุน"ไม่ได้เด็ดขาดคุณพ่อ!ฉันเพียงแค่ลักพาตัว ไม่ได้ทำร้ายเธอเลย!แม้ว่าจะถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานลักพาตัว ฉันก็ไม่ต้องรับโทษหนักหรอก พอถึงเวลานั้นพ่อค่อยคิดวิธีอื่น ฉันก็จะสามารถออกไปได้แล้ว แต่ตอนนี้……พ่อ ทำไมคุณถึงโง่เช่นนี้ ถ้าให้ครึ่งหนึ่งของโม่ซื่อ นั้นไม่นานโม่ซื่อก็ต้องล้มละลายแล้ง!"
ผู้คุมทั้งสองคนเห็นว่าโม่หรูเฟยมีอารมณ์แปรปรวนขึ้นมา จึงก้าวขึ้นไปจับเธอลงบนเก้าอี้"โม่หรูเฟย นั่งเฉยๆ!"
โม่หรูเฟยโกรธขรึมจนกัดฟันไว้อย่างแน่น และนั่งลงไปใหม่ เส้นเลือดที่อยู่หลังมือโผล่ขึ้นมาให้เห็น ใบหน้าที่ซีดเซียวโกรธจนแดงก่ำขึ้นมา"ฉู่ลั่วหาน!ฉันจะคิดบัญชีกับเธอแน่ๆๆ
โม่ล่างคุนรีบปลอบใจเธอ"เฟยเฟย คุณนึกว่าเข้าคุกในฐานะลักพาตัว คุณก็สามารถอยู่ในข้างในอย่างปลอดภัยหรือ?คนที่นิสัยอย่างหลงเซียว เขามีวิธีมากมายที่จะสามารถทำให้คุณไม่สามารถเดินออกจากที่นี่อย่างมีชีวิต ถ้าคุณพ่อไม่ยอมรับข้อเสนอของพวกเขา ที่หลังก็อาจจะไม่มีโอกาสได้เจอคุณอีกแล้ว รู้หรือเปล่า?"
โม่หรูเฟยใช้สองมือปิดหน้าไว้ เงียบขรึมไปสักพัก"พ่อ ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องมันจบเพียงเท่านี้ ความอัปยศที่ฉู่ลั่วหานให้ฉันในวันนี้ ทีหลังฉันจะคืนเธอเป็นหลายๆเท่า ร้อยๆเท่า หมื่นๆเท่า!"
"เฟยเฟย อย่าพาลหาเรื่องเลย คุณสู้ชนะพวกเขาไม่ได้หรอก"
โม่ล่างคุนถอนหายใจ เป็นห่วงและหวาดกลัวละหลัง เมื่อนึกถึงการต่อรองกันระหว่างเขากับสองคนนั้น เขาก็รู้สึกตัวสั่นขึ้นมา ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทั้งสองคนนี้ล้วนมีฆาตกรรมแอบแฝงอยู่ หากเขาอึ้งไปสักพักหนึ่งก็จะกลายเป็นศพทันที
หลงเซียวเป็นเจ้าของบริษัทMBK ใครจะกล้าไปท้าทายอำนาจของเขาล่ะ?
"งานหมั้นของฉันและซุนปิงเหวินยังคงดำเนินการต่อ แม้ว่าซุนปิงเหวินยังเทียบกับหลงเซียวไม่ได้ แต่ช่วงหลายปีนี้หลงเซียวได้มีศัตรูมากมาย ขอให้แค่สามารถรวมตัวพวกเขาขึ้นมา เพื่อจัดการหลงเซียวด้วยกัน ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะสกัดกั้นหลายๆคนได้ด้วยตัวคนเดียวด้วย! "
โม่ล่างคุนออกจากสถานกักกันด้วยสีหน้าที่เศร้าโศก ท้องฟ้าเริ่มมืดดำขึ้นมา เทียบเท่ากับความในใจของเขาในตอนนี้
——
ท้องฟ้าเริ่มดึกพลบค่ำ เมืองหลวงได้ครึกครื้นและเกิดแสงไฟในยามกลางคืนขึ้นอีกครั้ง
ลั่วหานและหลงเซียวกลับมาที่วิลล่าด้วยกัน ภายในวิลล่าหรูหราที่ปกคลุมไปด้วยแสงไฟ ลมและกลิ่นหอมของดอกไม้พัดผ่านมา
เดินไปเดินมา ลั่วหานก็ได้ชะลอลงอย่างกะทันหัน หายใจเข้าลึกๆทีหนึ่ง สายตากำลังค้นหาทิศทางบางที่"หลงเซียว คุณได้ดมกลิ่นหรือเปล่า?"
"อะไร?"สมองของหลงเซียวกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่ จึงไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอพูด จู่ๆเธอก็ตั้งคำถามขึ้นมา เขาเลยฟื้นตัวมาไม่ทัน
แต่ใบหน้าของลั่วหานกลับเต็มไปด้วยความประหลาดใจ สูดกลิ่นอย่างตะกละอีกครั้ง"เป็นกลิ่นของดอกพุด ได้ดมหรือเปล่า?"
สติและความสามารถในการคิดของหลงเซียวฟื้นตัวกลับมาอีกที และถูกกระตุ้นเพราะความสุขของเธอ จากนั้นก็สูดเข้าไปอย่างลึกๆ แน่จริงด้วย กลิ่นหอมในอากาศนั้นมีความสดชื่นที่แปลกใหม่ มีความสะอาดที่แปลกอย่าง เป็นกลิ่นหอมของดอกพุดนั่นเอง
"ดอกไม้บานแล้ว"หลงเซียวได้ลงข้อสรุปอย่างมั่นใจ ใช่แล้ว ดอกพุดบานแล้ว
อยู่ดีๆก็มาถึงฤดูออกดอกของดอกพุดแล้ว
ลั่วหานสะบัดมือของหลงเซียวออก และเดินตามทางเล็กๆที่ขรุขระเพื่อหาดอกพุด"ฉันจะไปดู"
หลงเซียวเห็นมือที่ถูกสะบัดออกของตนเอง จึงส่ายหน้าและถอนหายใจออกมา"คุณภรรยาครับ ปรากฏว่าในใจของเธอฉันยังเทียบกับดอกไม้หลายดอกนี้ไม่ได้ด้วย ถ้าเป็นเช่นนั้น นั้นฉันจะลองพิจารณาดูอีกที ปีหน้าจะย้ายดอกไม้พวกนี้ไปที่อื่นหรือเปล่า"
ลั่วหานหันมายิ้มให้เขา"ได้สิ ย้ายฉันออกไปด้วย"
"ก็ได้ ฉันก็จะไปด้วย"
"ฮ่าๆ!"
ลั่วหานยืนอยู่หน้าดอกพุดที่สะอาดสะอ้านไร้ที่ติ ภายใต้แสงไฟสีเหลืองอันอบอุ่น ดอกพุดสีขาวไร้ที่ติจึงสะท้อนสีเหลืองออกมาจางๆ และกลิ่นดอกไม้อันสดชื่นกระจายไปทั่ว ทำให้คนรู้สึกสดชื่นมาก
ลั่วหานก้มหน้าลง และนำจมูกเข้าใกล้กับดอกไม้ดอกหนึ่ง ดมสูดไปนานๆ"นานมากที่ไม่ได้เห็นดอกพุดแบบนี้แล้ว ขอบคุณค่ะ คุณหลง คุณดูแลพวกมันได้ดีมาก"
มือคู่หนึ่งของหลงเซียวเสียดไว้ในกระเป๋ากางเกง มองลงไปที่ภรรยาจอมตะกละที่กำลังสร้างความสัมพันธ์กับดอกไม้อยู่"คุณภรรยารู้หรือเปล่าว่า หงส์จะอาศัยอยู่แต่ต้นมะเดื่อ แล้วจะเลือกต้นมะเดื่อที่ดีที่สุดอาศัย"
"รู้ แล้วยังไงล่ะ?นี่มันมีความสัมพันธ์กับการปลูกดอกไม้ของคุณหรือ?"
เธอเงยหัวขึ้นมา เอียงหน้าข้างหนึ่งมองไปที่เขา มือคู่หนึ่งของหลงเซียวเสียดอยู่ในกระเป๋ากางเกง รูปร่างที่สูงโปร่งและสง่างามของเขาทำให้ทุกอย่างรอบตัวกลายเป็นสิ่งเสริมหมด
แม้กระทั่งดอกพุดพวงนี้ ก็ล้วนสูญเสียความเด่นไป
เธอดูจนรู้สึกวาบหวามขึ้นมา เกือบจะลุกขึ้นมากอดเขาไว้
สายตาที่มีเสน่ห์ของหลงเซียวปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา"ดังนั้น ดอกพุดของฉันได้ดึงดูดความสนใจของคุณไง"