คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 208 พานพบทะเลชางไห่ ทะเลอื่นก็ไม่อาจเปรียบปาน
ตอนที่ 208 พานพบทะเลชางไห่ ทะเลอื่นก็ไม่อาจเปรียบปาน
แอนน่าได้รับโทรศัพท์จากคณบดีเฉิน ปฏิกิริยาแรกที่รู้สึกก็คือ “คุณล้อเล่นอะไรเนี่ย”
คณบดีเฉินขอร้องไหว้วานอยู่ทางนี้ “แอนน่านิสัยของถังจิ้นเหยียนคนนี้นั้นตรงไปตรงมาโผงผาง ถ้าเขาตัดสินใจที่จะยอมแพ้แล้ว ก็จะไม่หันหัวกลับมาอย่างง่ายๆ แน่ คลี่คลายกับปัญหาตรงหน้าก่อน ผมก็ได้แต่ขอความช่วยเหลือจากคุณแล้ว”
ให้เธอยื้อถังจิ้นเหยียนกลับมาผ่าตัดให้คนไข้เหรอ
เธอใช้ฐานะอะไร จุดยืนอะไร จะเริ่มเอ่ยปากอย่างไรดี
อีกทั้งไม่ต้องพูดว่า เธอก็ไม่แน่ใจว่าคนที่เพิ่งรีบกลับมาจากอเมริกาใช่ถังจิ้นเหยียนหรือไม่ ถึงแม้ว่าเขาจะใช่ แล้วเธอจะเริ่มเอ่ยปากยังไงดีล่ะ
คณบดีเฉินไหว้วานต่อไป ก็ขาดแค่คุกเข่าต่อแอนน่าผ่านทางโทรศัพท์แล้ว “แอนน่าเอาเป็นว่าผมขอร้องคุณแล้วกัน พวกเราไม่มีวิธีเชิญเขามาได้จริงๆ”
หือ?
“คุณถังท่านนี้ หรือว่าก็เห็นชีวิตคนเป็นแค่อากาศหรอกเหรอ ถ้าจะอธิบายให้ละเอียดหน่อย เขาจะไม่ทำเป็นไม่เห็น ในเมื่อเขาก็เคยเป็นหมอท่านหนึ่ง ตอนนี้ก็ไม่น่าจะจู่ๆ เปลี่ยนไปจนไม่มีความสัมพันธ์กับใครทั้งสิ้น”
“โถ่เอ๊ย คุณไม่เข้าใจสถานการณ์น่ะแอนน่า ในปีนั้น จริงๆ ก็… เพราะว่าเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย โถ่ สรุปว่า คุณก็ลองสักตั้ง ได้มั้ย”
อดทนไม่ไหวกับการขอร้องของผู้อำนวยการเฉิน แอนน่าก็ได้แต่ตอบตกลงไป
บนมือถือแสดงเบอร์มือถือที่คณบดีเฉินส่งมา คำขึ้นต้นมี ถัง จี้ เหยียน สามตัว
ที่น่าแปลกใจก็คือ ตัวของถังจิ้นเหยียนนั้นอยู่ที่อเมริกา แต่เบอร์นี้กลับขึ้นต้นด้วยรหัสประเทศจีน +86 มีเงินก็ทำอะไรตามใจตัวเองเหรอ อยู่อเมริกาก็ใช้โรมมิ่งระหว่างประเทศ
แอนน่าทิ้งตัวลงบนโซฟา คิดบทเกริ่นนำอยู่สักพัก แล้วจึงโทรออกไป
ถังจิ้นเหยียนที่อยู่ไกลโพ้นทะเลอยู่อีกฟากนั้น กำลังปรึกษาหารือกับกลุ่มวิจัยเกี่ยวกับเรื่องของการทดลองอยู่ โทรศัพท์ส่วนตัวในกระเป๋ากางเกงดังขึ้นมา ใช้เบอร์โทรศัพท์ของประเทศจีนมาโดยตลอด ไม่อยากจะใช้หลายรอบแล้ว แต่นึกถึงที่ว่านี่เป็นช่องทางการติดต่อเพียงหนึ่งเดียวระหว่างที่ตอนฉู่ลั่วหาน ยังมีชีวิตอยู่กับเขา เลยเก็บมาไว้โดยตลอด
นับว่าเป็นการคิดถึง ลึกๆ เข้าไปข้างในจิตใจนั้น ก็ยังคงเฝ้ารอมาโดยตลอด ต้องมีสักวันหนึ่งที่เกิดเรื่องอัศจรรย์ขึ้น จู่ๆ ฉู่ลั่วหานก็โทรมาหาเขา
เบอร์ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอเป็นเบอร์โทรจีนที่แปลกหน้า
ถังจิ้นเหยียนสไลด์ปุ่มรับสาย “สวัสดีครับ”
ฮู่ว
แอนน่าถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง เธอยังนึกเสียอีกว่า จะไม่มีคนรับสายซะแล้ว
“คุณถัง สวัสดีค่ะ ฉันคือ…”
ลั่วหาน!
ทันใดนั้น ถังจิ้นเหยียนก็ลุกขึ้นมายืน เก้าอี้โดนเขาปัดจนล้ม “ตึ้ง” กระเบื้องพื้นแตกออก ทำให้ส่งเสียงดังสั่นสะเทือน
“ลั่วหานคุณคือลั่วหาน ใช่หรือไม่”
เส้นต่างๆ บนใบหน้าของถังจิ้นเหยียนตึงขึ้นมาเนื่องจากตื่นเต้นมากเกินไป การแสดงออกทางสีหน้ากับความรู้สึกนึกคิดภายในจิตใจนั้นต่างจะบ้าคลั่งไปพร้อมๆ กัน สองมือกำโทรศัพท์แน่น ตื้นตันจนแทบอยากจะหลุดเข้าไปอยู่ในหน้าจอโทรศัพท์ หลุดเข้าไปอยู่ในสาย แล้วดึงผู้หญิงในสายคนนั้นเข้ามากอดไว้ในอ้อมอก
ลั่วหาน!
เขารอมาสองปีกว่า ในที่สุดก็มาถึงแล้ว
พระเจ้าประทานสิ่งมหัศจรรย์สิ่งหนึ่งมาให้เขา!
นักวิจัยในห้องประชุมต่างตะลึงจนเบิกตาโพลง ดวงตาสีฟ้าสิบกว่าคู่เห็นสภาพที่ถังจิ้นเหยียนควบคุมตัวเองไม่อยู่ ภาพลักษณ์ของถังจิ้นเหยียนทั้งหมดได้พังทลายหายไปโดยพลัน
เขาก็จะมีตอนที่ตื่นเต้นด้วยเหมือนกันเหรอ?
เขาไม่ได้มีแค่หน้าเดียวท่าเดียวหรอกเหรอ?
แอนน่าเกาหัวเบาๆ ก็รู้ว่าเขาจะมีปฏิกิริยาตอบสนองแบบนี้ ควรไปตายซะ เมื่อสักครู่น่าจะปรับเสียงหน่อย เล่นทำเอาเธอจะอธิบายว่า ตัวเองไม่ใช่ฉู่ลั่วหาน ก็รู้สึกจะใจดำไปหน่อย
แอนน่ายิ้มแหยะๆ ไปเล็กน้อย ได้ยินเสียงของถังจิ้นเหยียนตอนนั้นอย่างชัดเจน เสียงหนักแน่นยิ่งกว่าเดิม ความเร็วของเสียงเต้นของหัวใจเขา พุ่งขึ้นไปถึง150 เจ้าหมอนี่ใจเต้นขึ้นมานี่ น่ากลัวยิ่งกว่าหลงเซียวอีก
“คุณถัง ฉันคือแอนน่า เราเคยเจอกันในมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดน่ะ ไม่ทราบว่าคุณยังพอจะจำได้บ้างมั้ย”
แอนน่าหลับตา สูดหายใจเข้าลึกๆ กลัวว่าจู่ๆ ถังจิ้นเหยียนจะเป็นลมล้มไปจริงๆ
อเมริกาที่ไกลโพ้น สันหลังอันกำยำของถังจิ้นเหยียน ทันทีทันใดก็ล้มลงไปแล้ว ร่างกายที่หลังจากอยู่ในอาการตื่นเต้นขั้นสุด จู่ๆ ก็ล้มลงมาหนึ่งท่อน มือข้างเดียวที่ไม่มีเรี่ยวแรงยึดโต๊ะเอาไว้ ถึงจะสงบสติอารมณ์ไว้ได้
ได้ยินเสียงแหบแห้งจากทางนั้น แอนน่าถามอย่างไม่สบายใจว่า “คุณหมอถัง คุณเป็นอย่างไรบ้าง ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”
ถังจิ้นเหยียนหลับตา ปรับการหายใจสักครู่ “ไม่เป็นอะไร คุณหนูแอนน่า ไม่ทราบว่ามีอะไรครับ”
แอนน่าตบๆ อก ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว กลัวจริงๆ ว่าจะทำเอาเขาตกใจจนหัวใจวายขึ้นมาน่ะสิ “เป็นแบบนี้นะ…”
นำจุดประสงค์ที่ตนเองโทรศัพท์มาพูดไปหนึ่งรอบ จากนั้นก็รอการตอบกลับของเขา เพื่อที่จะลดช่องว่าง เธอได้ทำเตรียมใจกับการปฏิเสธของเขาไว้แล้ว
ถังจิ้นเหยียนก็ไม่ได้ปฏิเสธโดยตรง “คุณบอกว่า โปรเจคนี้ คุณเป็นคนรับผิดชอบเหรอ”
“ก็ใช่ แต่ว่าตอนนี้ฉันได้รับบาดเจ็บ อีกทั้งอาการของคนไข้ก็แย่มากๆ ถ้าหากว่าหาคุณหมอที่เหมาะสมไม่ได้ ฉันก็จะไม่รบกวนคุณ หวังว่าคุณจะเข้าใจ”
ถังจิ้นเหยียนคิดแล้วคิดอีก ใช้ภาษาอังกฤษพูดกับคนในห้องประชุมเบาๆ ไม่กี่ประโยค ทางนู้นตอบอะไรไป จากนั้นถึงจะพูดใส่ไมค์ใหม่ “ช้าสุด3ชั่วโมงผมจะให้คำตอบคุณ”
“ไม่ได้ คุณต้องตอบฉันมาในตอนนี้ คนไข้รอไม่ได้ คุณเป็นหมอ คุณควรรู้ว่า เวลาสำคัญกับพวกเขามากแค่ไหน มาถึงตอนนี้แล้ว ฉันหวังว่าคุณถังวางอารมณ์ส่วนตัวทั้งหมดลงก่อน เพื่อคนไข้ ถอยมาหนึ่งก้าว ได้ไหมคะ”
เธอบังคับไปหน่อย ตอนนี้ก็เขาโดนปิดทางที่จะถอยแล้ว
แอนน่าก็ได้ทีขี่แพะไล่อีกครั้ง ไล่ถึงความลังเลสุดท้ายในใจเขา “ทฤษฎีที่คุณหมอถังกำลังวิจัยในขณะนี้ เหมาะสมกับโปรเจคนี้พอดี ถ้าได้ล่ะก็ ฉันหวังว่าจะได้ร่วมงานกับคุณเข้าไปอีกขั้น คุณถัง ฉันรอคุณที่ประเทศจีน”
พรวดเดียว เธอพูดจบแล้วก็วางสายไป
“ฉันรอคุณที่ประเทศจีน”
ประโยคนี้ สะกิดเข้าไปในความยืนหยัดสุดท้ายของถังจิ้นเหยียน
“Caseyจองตั๋วไปเมืองหลวงไฟล์ทที่เร็วที่สุดให้ผมหน่อย ผมต้องกลับประเทศด่วน”
——
โรงพยาบาลหวาเซี่ย
“คุณพูดว่าอะไรนะ ถังจิ้นเหยียนจะกลับประเทศ จริงๆ”
เกาหยิ่งจือเกาะแขนของซุนเจียลี่แน่น บีบจนทำแขนเธอแทบจะแตก ซุนเจียลี่กัดฟันจนปวด “ใช่…คุณปล่อยมือฉันก่อน เจ็บ”
เกาหยิ่งจือปล่อยแขนของเธอออก ดีใจจนแทบเป็นบ้า ดีใจ ตื่นเต้น ความดีใจมากมายพลุ่งพล่านออกมาอยู่ในใจ เธอเป็นบ้าไปแล้วเรียบร้อย
ถังจิ้นเหยียนจะกลับมาแล้ว เธออดทนรอเขามาเป็นเวลาสองปีกว่า คิดว่าจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว ไม่นึกว่า เธอจะคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึง ถังจิ้นเหยียนยังคงจะกลับมาได้
จะว่าไป ระหว่างพวกเขาสองคนก็ยังมีโอกาส พรหมลิขิตของเธอกับถังจิ้นเหยียน ยังไม่ได้สิ้นสุดลง
ซุนเจียลี่เห็นความดีใจบนใบหน้าของเธอ อดไม่ได้ที่กวน ซ้ำยังอดไม่ได้ที่จะเตือน “ผู้อำนวยการเกา ถังจิ้นเหยียนถูกแอนนาเชิญกลับมานะ คุณรู้มั้ยว่านี่มันหมายความว่าอะไร”
จู่ๆ สายตาของเกาหยิ่งจือก็จ้องเฉียบไปยังซุนเจียลี่ หรี่ดวงตาลง ครุ่นคิดถึงพายุเฮอริเคนสีดำอยู่อย่างลับๆ แอนนา…ฉู่ลั่วหาน
เป็นคนเหี้ยนี้อีกแล้ว คนเหี้ยที่วิญญาณยังคงไม่ไปไหน
“หรือว่าถังจิ้นเหยียนจะรู้สถานะของแอนน่าแล้วหรอกเหรอ” เกาหยิ่งจือกำแขนของซุนเจียลี่แน่นอีกครั้ง การเจ็บปวดครั้งนี้ โหดมากยิ่งขึ้น
ซุนเจียลี่เจ็บจนน้ำตาแทบจะไหล “ฉันก็ไม่แน่ใจ แต่เหมือนว่าจะไม่ใช่ ถ้าหากรู้ว่าแอนน่าก็คือฉู่ลั่วหาน เขาก็ต้องบินกลับมาทันทีแน่ๆ”
ใช่ ใช่แล้ว ดูจากความรู้สึกที่ถังจิ้นเหยียนมีต่อฉู่ลั่วหาน เขาต้องบินกลับมาทันทีแน่ๆ
เกาหยิ่งจือนั่งบนเก้าอี้อย่างเหี่ยวเฉา ไม่ได้ เธอจะให้ถังจิ้นเหยียนรู้สถานะที่แท้จริงของแอนน่าไม่ได้ จะต้องให้พวกเขาจำกันและกันไม่ได้
——
บริษัทMBK ห้องทำงานท่านประธาน
จี้ตงหมิงนำเอกสารฉบับหนึ่งส่งให้หลงเซียว พูดอย่างนอบน้อมว่า “ท่านประธาน นี่ข้อมูลทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับคุณหนูแอนนาที่สืบได้ในขณะนี้ ข้อมูลของตระกูลเฉียวทั้งหมดก็อยู่ข้างในแล้ว”
ซองจดหมายกระดาษหนังวัวหนาๆ ซองหนึ่ง เพียงพอสำหรับการสืบค้นตระกูลเฉียวสามรุ่นก่อนให้ทะลุปรุโปร่ง
หลงเซียวลูบๆ ซองจดหมาย พยักหน้า “ฉันรู้แล้ว แกออกไปเถอะ”
ศีรษะ เจ็บทื่อๆ ที่จริงแล้ว แม้ว่าไม่ดูสิ่งข้างใน จากการที่ได้รู้จักและเข้าใจในช่วงหลายวันมานี้ เขาก็แทบจะตัดความคิดที่ว่า แอนน่าคือฉู่ลั่วหานไปแล้ว
บนตัวของพวกเธอมีสิ่งที่เต็มไปหมด ถ้าหากแอนน่าคือฉู่ลั่วหานจริงๆ ทำไมเธอถึงจะไปเรียนรู้อะไรที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เรียนมาภายในเวลาสองปีมากขนาดนั้นได้อย่างไร
รถแข่ง?
วิชาแพทย์?
ทักษะการใช้ชีวิตทั้งหมด?
อีกทั้งยังปรับเปลี่ยนหน้าตาไปอย่างสิ้นเชิง เปลี่ยนลายมือไปจนหมดสิ้น
เขาไม่กล้าเชื่อ คนคนหนึ่งจะเปลี่ยนไปได้โดยสิ้นเชิงขนาดนี้
แบกเอาความสงสัยและพะวงไว้ เขาเปิดซองจดหมายออก
ข้างในเป็นรูปตั้งแต่แอนน่าเล็กจนโต ตั้งแต่เกิดจนถึงประถม มัธยมปลาย มหาวิทยาลัย ผู้ใหญ่ ตอนนี้…
สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ หาตัวจับได้ยาก
ก็เป็นใบหน้าที่ร่ำลือกันทั่วทั้งเมือง ไม่เคยเกิดการเปลี่ยนแปลง
ในแฟ้มยังมีข้อมูลที่แอนน่าเคยเข้าโรงพยาบาล เวลานั้นตรงกันพอดีกับที่ลั่วหานเกิดอุบัติเหตุขึ้น แต่สถานที่เขียนไว้ว่าที่ใต้เทือกเขาแอลป์ หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุขึ้น เธอถูกส่งไปที่โรงพยาบาลเซนต์เมรี่ สหรัฐอเมริกา ได้รับการรักษายาวนานกว่า300วัน
ข้อมูลแม้แต่เครื่องมืออุปกรณ์การรักษาก็รวมอยู่ข้างในอย่างครบถ้วนและถูกต้อง
หลังจากนั้น ยังมีรูปที่แอนน่าหมั้นกับตู้หลิงเซวียน ทั้งสองเดินจูงมือกันบนสนามหญ้าอยู่ที่คฤหาสน์ส่วนตัวในนิวยอร์ก รอบข้างเป็นญาติสนิทของทั้งสองฝ่าย
แอนน่าเป็นคนที่ต่างกับฉู่ลั่วหานโดยสิ้นเชิง มีโบกของตัวเอง กั้นอยู่กับเขาครึ่งซีกโลก ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายมาโดยตลอด
ดังนั้น…ความคิดที่ว่า แอนนาคือฉู่ลั่วหาน ก็ได้ตัดทิ้งไปอย่างสิ้นเชิง
เวลานี้เอง โทรศัพท์ของหลงเซียวก็ดังขึ้น กู้เยนเซินโทรเข้ามา
หลงเซียวลูบหน้าผาก เขาปวดหัวมาก “ทำไมหรอ”
“ประโยคนี้ ควรเป็นฉันที่ถามแกปะ? เสียงเหี่ยวแรง แกเป็นอะไรไป? อ้อ ใช่ เห็นข้อมูลของแอนน่าแล้วหรือไม่? ฉันกับแฮคเกอร์ทางนี้สองสามคนร่วมมือกันหาน่ะ อีกทั้งยังมีผู้ช่วยจี้ของแก ครั้งนี้ นำข้อมูลของ หญิงงามผู้นี้ขุดออกมาทั้งหมดได้จริงๆแล้ว พอใจมั้ย”
พอใจ ถึงจะแปลก
“ไม่ใช่ ฉันควรถามแก รู้สึกเสียใจภายหลังมั้ย? ตอนนี้รู้แล้วว่าแอนนาไม่ใช่เมียของแก ยังไม่รู้ซะยังดีกว่า…”
หลงเซียวอารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างมาก “พูดภาษาคนไม่เป็นก็วางสายละ”
“อย่าสิ อย่าสิ ฉันตั้งใจมากนะ ฉันว่านะ คุณชายใหญ่หลง คุณชายของผมน่ะ คุณนายของท่านจะไม่ใช่ชีวิตอย่างเด็ดเดี่ยวหน่อยไม่ได้เหรอ? เมื่อก่อนคุณพลาดลั่วหานไปแล้ว ตอนนี้ล่ะ ยังคิดจะพลาดแอนน่า? ถ้าหากว่าชอบจริงๆ ไม่ต้องสนใจว่าเธอคือใคร ไม่ต้องไปสนว่าเธอจะแต่งกับใคร จีบมาได้ก็ไม่ใช่ว่าจบแล้วเหรอ ไม่ต้องมาวางมาดเป็นเทพมังกรอะไรแล้ว ใช้ความจริงใจทำให้เธอได้ใจไปตรงๆ เลย โอเค?”
กู้เยนเซินจะทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว พี่น้องของตัวเองจะโง่งมงายในความรัก แทบจะเป็นตาย ไม่ง่ายที่จะมีชีวิตอยู่ไปได้ ก็มาเจอกับแอนน่า เจ้าหมอนี่ที่หัวรั้นก็จะไปรักคนที่เขาไม่ได้รัก เรื่องนี้วุ่นจนเจ็บไข้
ท่านเซียวกุมขมับ ทิ้งน้ำหนักลงไปบนพนักพิงเก้าอี้ “แกรู้มั้ยว่า อะไรที่เรียกว่า พานพบทะเลชางไห่ ทะเลอื่นก็ไม่อาจเปรียบปาน”
กู้เยนเซินไม่รู้ไม่ชี้ ไม่เข้าใจ และก็ไม่เห็นด้วย “ฉันรู้แค่ว่า ผ่านหมู่บ้านนี้ไป ก็ไม่มีร้านนี้ อีกอย่าง ถึงจะเผยข้อมูลที่ใหม่ที่สุด พวกเพื่อนๆ ฉันที่อยู่ศูนย์กลางการวิจัย มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด บอกว่า วันนี้ถังจิ้นเหยียนรับโทรศัพท์ จะบินกลับมาเลย โทรศัพท์นั้นใครเป็นคนโทร ฉันไม่รู้ แต่ว่าข้อมูลมีผล ที่ที่ถังจิ้นเหยียนจะไป เป็นโรงพยาบาลหวาเซี่ยในมือของแก”
หลงเซียวผละมือออกจากหน้าผาก นิ้วยาวๆ กดไปที่มุมโต๊ะ โทรศัพท์ที่ทำให้ถังจิ้นเหยียนกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง ก็มาจากหวาเซี่ย จะเป็นใครที่โทรไปได้ล่ะ?
แอนน่า……