คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 1166 ฉากนี้สนุกกว่าค่ำคืนของเทศกาลตรุษจีนอีก
ตอนที่ 1166 ฉากนี้สนุกกว่าค่ำคืนของเทศกาลตรุษจีนอีก
ช่างแต่งหน้าแต่งหน้าให้กับอิสซาอย่างประณีต โดยการเขียนคิ้วเรียวยาวที่หนาโค้งเหมือนกับภูเขาที่อยู่ท่ามกลางก้อนเมฆ แล้วทาอายแชโดว์จางๆบนเปลือกตา จากนั้นก็ทาทับสีกาแฟจางๆอีกชั้น แบบนี้ยิ่งทำให้ดวงตาทั้งสองดวงของเธอลึกและเป็นประกายมากขึ้น
ดวงตาสีฟ้าเข้มเหมือนกันแม่น้ำแห่งหนึ่ง ส่วนสายตาเหมือนกับผิวน้ำที่พลิ้วไหลตามสายลม ซึ่งดูแล้วช่างงดงามอย่างน่าตกตะลึง
เดิมทีเธอเป็นคนสันจมูกโด่งมากอยู่แล้ว แต่เมื่อไฮไลท์ดั้งก็ยิ่งทำให้สันจมูกของเธอยิ่งโด่งมากขึ้น เมื่อสันจมูกสวยก็ทำให้ทั้งใบหน้ามีมิติมากขึ้น บวกกับเธอทาปากสีแดง เมื่อแต่งหน้าแบบนี้ยิ่งทำให้อิสซาสวย โดดเด่น และดูสูงส่ง
วินาทีที่ผลักเปิดประตูเดินเข้ามา เจ้าชายเจมส์ถึงกับนิ่งอึ้งอยู่สักพักใหญ่ ก่อนจะเอ่ยปากพูดว่า "พี่สาว วันนี้คุณสวยมาก"
อิสซาจ้องมองเขา "พี่สาวของนายมีวันไหนบ้างที่ไม่สวยหรอ?"
เจ้าชายเจมส์รีบเดินเข้าไปช่วยเธอถือกระโปรงชุดแต่งงาน "พี่สาวของผมสวยทุกวัน แต่วันนี้สวยเป็นพิเศษครับ!"
"สวยมาจริงๆ ชั่วชีวิตนี้พี่สาวของผมสวยที่สุดก็คือวันนี้ ดังนั้นพี่ลองมองดูให้ละเอียดสิ"
เพราะหากผ่านไปวันนี้แล้ว ม้าพันธุ์ดีอย่างเธอก็ต้องถูกขังอยู่ในกรงแล้ว ต่อไปหากต้องการออกมาตามอำเภอใจ เกรงว่าคงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว
เธอพกพาความพยายามทั้งหมดเพื่อไล่ตามหาอิสรภาพ ต้องการหลุดพ้นจากการผูกมัดของตระกูล คิดไม่ถึงว่าเธอเป็นซุนหงอคุง อุตส่าห์หนีไปไกลสุดขอบโลกแล้ว แต่เมื่อหันกลับไปพบว่าตัวเองยังอยู่ที่เดิม
ช่างคับอกคับใจยิ่งนัก
เจ้าชายเจมส์รู้สึกแสบจมูก อยากร้องไห้ แต่ในฐานะเป็นผู้ชาย ในเวลานี้เขาไม่สามารถแสดงด้านอ่อนแอออกมา "พี่สาว ถ้าหากพี่ไม่มีความสุข ผมจะสั่งสอนเขาแทนพี่เอง! รอให้ผมขึ้นเป็นราชาก่อน ผมจะก่อตั้งกองทหารที่ร้ายกาจที่สุดชิงตัวพี่กลับมา!"
ถึงแม้เป็นคำพูดวู่วามของเด็ก แต่อิสซาสามารถสัมผัสได้ถึงเจตนาดีของเขาที่มีต่อเธอ
ราชวังเป็นสถานที่ที่ให้ความสำคัญต่ออำนาจมาก แต่ไม่ให้ความสำคัญต่อความรู้สึกเลย การที่เจ้าชายเจมส์สามารถเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายไม่เปลี่ยน เธอรู้สึกดีใจแทนเขาจริงๆ ถ้าหากเขาสามารถรักษาความไร้เดียงสานี้ไปตลอด และรักษาความปรารถนาตั้งแต่แรกได้ ในอนาคตคงสามารถสร้างอำนาจยิ่งใหญ่ต่อประเทศได้แน่นอน
"เจ้าชายเจมส์ พี่เชื่อมั่นในตัวนาย! ในอนาคตนายต้องเป็นราชาที่ดีได้แน่นอน! อีกอย่างวันนี้พี่สาวจะแต่งงานแล้ว ร่าเริงหน่อยสิ อย่าทำหน้าเบี้ยวหน้าบูด"
ไม่อยากเห็นเจ้าชายเจมส์ทุกข์ใจ และยิ่งไม่อยากให้เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนี้กลายเป็นความทรงจำที่ไม่ดีในใจของเขา
เจ้าชายเจมส์เผยสีหน้ายิ้มแย้มเกินจริงอย่างเชื่อฟังขึ้น "ครับ ผมร่าเริงแล้ว"
ไม่นานพ่อของอิสซาและราชาก็เดินเข้ามาในห้อง จากนั้นทั้งสองคนก็ไม่พูดคุยอย่างสนุกสนานแล้ว
ขณะเดียวกันจางหย่งรู้สึกหนักใจเป็นอย่างมาก และหายใจด้วยความกังวล
ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมMaxไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย?
เขาควรโทรหาเจ้านายสอบถามสถานการณ์ดีไหม?
จางหย่งกลายเป็นมดที่อยู่บนกระทะร้อน อีกอย่างตอนนี้มีดวงตาแดงก่ำ และโดดเดี่ยวไม่มีคู่หูด้วย
พูดตามความจริงคือ เขาไม่รู้ต้องจัดการกับสถานการณ์เบื้องหน้ายังไง
ขนาดฝันก็ยังไม่กล้าฝันเลยว่าตัวเองจะชอบเจ้าหญิงของราชวงศ์ และยิ่งไม่ต้องพูดว่าจะแย่งผู้หญิงของเจ้าชายประเทศอื่น
จางหย่ง นายตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองด้วยว่า นายแน่ใจหรือว่านายมีความสามารถ? และนายมีวาสนา?
จู่ๆก็มีเสียงดนตรีสุดอลังการดังสนั่นขึ้น และราชวังก็ตกอยู่ในบรรยากาศอันน่าปีติยินดี ทุกพื้นที่มีดวงไฟหลากสีสัน ทำให้เดิมทีราชวังที่หรูหราอยู่แล้วยิ่งดูยิ่งใหญ่ และตระการตา จนเหมือนกับเป็นภาพลักษณ์อันดีงามที่แขวนอยู่บนสวรรค์ และเป็นภาพที่คอยหัวเราะเยาะจางหย่งด้วยว่า เขาเป็นคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง
จางหย่งหลับตาลง ไม่สามารถยอมแพ้ได้ ไม่สามารถทำอะไรวู่วาม ไม่สามารถถูกเสียงจากภายนอกมากระทบต่อจุดยืน ต้องมั่นใจในตัวเอง ต้องเชื่อมั่นในตัวเจ้านาย!
ใช่ ต้องแบบนี้ มันต้องแบบนี้สิ!
หลังจากพูดปลุกใจตัวเองเสร็จ ในที่สุดเขาก็เดินออกมาจากความคิดอันมืดมน
ฮือ––
ทันใดนั้นเสียงแตรสัญญาที่ดังสนั่นฟ้าก็กระจายไปทั่วทุกสารทิศ จางหย่งลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ เร็วขนาดนี้เลย!
เริ่มพิธีงานแต่งงานเร็วขนาดนี้เลยหรอ?
ณ เมืองหลวง ห้องทำงานของรีสอร์ทหยีจิ่ง
แสงสีฟ้าครามบนหน้าจอส่องแสงกระทบบนใบหน้าของหลงเซียว
บนหน้าจอปรากฏMaxที่ปกปิดใบหน้าครึ่งหนึ่ง เขาสวมแว่นกันแดด โดยที่ในปากคาบบุหรี่อยู่
บุหรี่สว่างและดับเป็นจังหวะ ขณะเดียวกันก็พ่นควันสีขาวก้อนใหญ่ออกมา เขาสูบบุหรี่ด้วยท่าทางผ่อนคลาย โดยที่มุมปากยังคงพกรอยยิ้มมาตลอด
หลงเซียวไม่รีบร้อนเหมือนกัน เขานั่งพิงบนเก้าอี้ ขณะเดียวกันก็จิบน้ำชาด้วยบางเวลา
นิ้วเรียวยาวที่เสียดสีกับแก้วชาสัมผัสได้ถึงความลื่นและอุณหภูมิอุ่นของแก้ว เขาชอบแก้วที่ลั่วหานเลือกมาก และยิ่งชอบชาที่ลั่วหานชงด้วย
"หลงเซียว ดูเหมือนนายแทบไม่กังวลเลยหรอ? นายไม่กลัวทำเรื่องพังเลยหรอ?"
ไม่นานMaxก็ทำลายบรรยากาศสบตากัน ด้วยการเป็นคนเริ่มพูดก่อน
หลงเซียวยิ้มและพูดขึ้นว่า "นายสามารถทำลายไพ่ของตัวเองได้หรอ?"
ความมั่นใจในตัวเองแบบนี้ ดูเหมือนจะเป็นความสามารถของMaxแน่ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เป็นความมั่นใจในตัวเองที่ตัวเองมองคนอื่น
Maxหัวเราะฮ่าฮ่า "หลงเซียว รู้จักนายมาตั้งนาน นายยังคงไม่ทำให้ฉันผิดหวัง"
หลงเซียวพูดอย่างไม่ถ่อมตัวว่า "ในอนาคตคงไม่แล้ว ได้ยินมาว่านายจะเกษียณหรอ เกรงว่าในอนาคตพวกเราคงไม่มีโอกาสได้ทำงานร่วมกันอีก"
"เป็นไปได้ได้ยังไง โอกาสยังมีอีกมาก ขอเพียงมีความเชี่ยวชาญเสาะหา….."
Maxยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆด้านข้างบนหน้าจอก็มีแตรสัญญาณหนึ่งดังขึ้น
เสียงแตรสัญญาอันยาวเป็นเสียงแตรจำเป็นของพิธีสำคัญของราชวงศ์ เมื่อได้ยินเสียงแตรสัญญาณหมายความว่าพิธีใกล้จะเริ่มแล้ว
Maxเอาโน๊ตบุคอีกเครื่องที่วางอยู่บนโต๊ะหันใส่กล้องให้หลงเซียวดู "พิธีแต่งงานใกล้จะเริ่มแล้ว พวกเราก็รอดูแบบนี้กันเถอะ ผมสั่งการพวกเขาแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง ช่างภาพของเรามืออาชีพมาก รับประกันว่าผลลัพธ์ว่าเหมือนกับดูงานค่ำคืนของเทศกาลตรุษจีนแน่นอน"
หลงเซียวยิ้มแย้ม "ห่ะ? งั้นผมคงสงสัยต่อระดับความสนุกของฉากนี้แล้วสิ"
Maxเหมือนกับฟังคำพูดประชดประชันของหลงเซียวไม่ออก "งานแต่งงานเริ่มขึ้นเวลาสิบเอ็ดโมงเช้า ยังเหลือเวลาอีกสามนาที"
หลงเซียวทราบถึงขั้นตอนพิธีการงานแต่งงาน เพราะส่วนใหญ่พิธีการงานแต่งงานก็ใกล้เคียงกัน เขาสนใจเพียงว่าพิธีการงานแต่งงานวันนี้สามารถดำเนินการตามแผนการที่วางแผนของพวกเขาหรือเปล่า
ภายในกล้องเป็นห้องประชุมใหญ่ของราชวัง พรมสีแดงสดทอดยาวตั้งแต่นอกประตูใหญ่ไปจนถึงสุดทางของห้องโถง ข้างบนพรมมีกลีบดอกกุหลาบกระจัดกระจายวางอยู่ โดยที่สองด้านของห้องโถงมีทหารแต่งกายเต็มยศยืนสองแถว ซึ่งล้วนเป็นทหารชั้นสูงของประเทศM
ณ ภายในห้องอิสซา
เจ้าชายเจมส์เปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว ชุดเข้าร่วมงานแต่งงานยึดสีแดงกับสีทองเป็นหลักเพื่อแสดงความยิ่งใหญ่ ทำให้ใบหน้าอันอ่อนเยาว์ของเขาดูสุขุมมากขึ้น
อิสซาช่วยเขาจัดคอเสื้อ ด้วยการดึงคอเสื้อลงมาเป็นระเบียบอย่างระมัดระวัง "ช่างมีรัศมีของราชาจริงๆ ไว้รอนายขึ้นครองราชย์เป็นราชาอย่างเป็นทางการ พี่สาวจะกลับมาร่วมยินดี"
เจ้าชายเจมส์รู้สึกแสบตามาก แต่เพราะรับปากว่าจะไม่ร้องไห้ ดังนั้นเลยพยายามอดกลั้นไว้ "ครับ! พี่สาวรอดูได้เลยครับ ผมจะไม่ทำให้พี่ต้องผิดหวังแน่นอน!"
อิสซามองดูห้องของตัวเอง และพบว่าคนอื่นจากไปหมดแล้ว
ทันใดนั้นภายในห้องก็ว่างเปล่า โดดเดี่ยว เหมือนกับเป็นเกาะร้าง
เจ้าชายเจมส์ครุ่นคิดสักพัก สุดท้ายก็ตัดสินใจบอกกับเธอว่า "พี่สาว จางหย่งอยู่ข้างนอก เดียวอีกสักพักพี่จะเห็นเขา"
นิ้วมือของอิสซาสั่นเทาขึ้น ทั้งที่ข้างนอกมีสภาพอากาศอุณหภูมิสามสิบเจ็ดองศา และสวมถุงมือตาข่ายด้วย แต่เมื่อนิ้วสัมผัสฝ่ามือกลับรู้สึกหนาวเย็นถึงกระดูกดำ
"อืม รู้แล้ว"
เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เจอหรือไม่เจอล้วนไม่มีอะไรพิเศษแล้ว แต่ถ้าหากได้เจอก็ถือเป็นการบอกลาอย่างเป็นทางการละกัน
อิสซาเงยหน้าขึ้น พร้อมกับกลั้นน้ำตาไม่ให้ร้องไห้ออกมา
"คารวะเจ้าชาย ถึงเวลาแล้วเพคะ หม่อมฉันต้องไปที่งานแล้วเพคะ"
พิธีกรหญิงพูดเตือนขึ้นเบาๆ
อิสซาเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะแต่งหน้า แล้วหยิบลูกอมก้อนนั้นขึ้น แล้วฉีกซองออก จากนั้นก็ยัดเข้าไปในปาก
รสส้มหวานๆกระจายตัวไปทั่วลิ้น จนถึงภายในกระเพาะ เป็นแบบนี้แหละ ทุกอย่างจบลงดีแล้ว
เมื่อก่อนอิสซาเป็นคนไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา แต่ตอนนี้เรื่องราวมากมาย เธอไม่สามารถจัดการได้เอง ช่างน่าขำและน่ากลัวจริงๆ
"ไปกันเถอะ"