คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 1955
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1955
’บ้าเอ๊ย’ ใบหน้าแดร์ริลเขียวคล้ำและหัวใจก็เต็มไปด้วยโทสะ
เขาไม่พูดอะไรต่อ แต่เขาอยากจะพุ่งเข้าไปในโรงเตี๊ยมและจัดการโดน็อก แต่เขาก็กลัวว่าจะทำให้เดบร้าบาดเจ็บ เขาจึงยั้งตัวเองไว้
เขาพยายามจะระงับโทสะ แต่เขาก็อดตวาดโดน็อกไม่ได้ “โดน็อก แกเป็นคนมีชื่อเสียง แต่ทำไมถึงได้ขี้ขลาดหดหัวอยู่ในโรงเตี๊ยมล่ะ? ไม่รู้สึกอายตัวเองหรือไง?”
‘ไอ้เวร ฉันจะด่าแกไปเรื่อย ๆ หากว่าแกไม่ยอมออกมา ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกจะทนไหว’
สีหน้าโดน็อกมืดครึ้มและดวงตาเขาก็ฉายแววโทสะ
หลายปีที่ผ่านมาโดน็อกมีตำแหน่งสูงในเวสต์ริงตันและเขาก็มีชื่อเสียง เขาเคยโดนคนตวาดใส่แบบนี้เมื่อไรกัน?
แต่เขารู้ว่าแดร์ริลตั้งใจที่จะล่อเขาออกไป ดังนั้นเขาจึงสงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว เขาพูดสบาย ๆ พร้อมยิ้ม “แดร์ริล อย่าเสียเวลาเลย ฉันเข้ามาในโรงเตี๊ยมนี้และก็ยังไม่ได้พักให้ดีเลย ฉันไม่ออกไปหรอก หากว่าแกกล้าก็เข้ามา”
ขณะที่แดร์ริลตวาดเขา โดน็อกก็ยิ่งมั่นใจกับข้อสงสัยของตัวเอง แดร์ริลไม่กล้าบุกเข้ามาเพราะเขากังวลว่าจะทำให้เดบร้าบาดเจ็บ
ด้วยความมั่นใจเช่นนี้ โดน็อกจึงไร้ความกลัว
เขาวางแผนไว้ว่าก่อนที่ฟ้าจะมืด เขาจะไม่มีทางออกจากโรงเตี๊ยม เขาจะเสียเปรียบหากว่าเขาใช้ขวานแยกนภาในช่วงกลางวัน มันจะส่งผลเสียได้ง่ายดาย
‘ฉันต้องอยู่นิ่ง ๆ ไว้จนกว่าจะมืด และฉันก็ไม่มีอะไรต้องห่วงอีก’ เขาคิด
แดร์ริลดูเหมือนจะระเบิดด้วยโทสะเมื่อเขารู้ว่าโดน็อกไม่ยอมออกมาและก็พูดยั่วเขา
‘โดน็อกนี่ฉลาดเกินไป เขาไม่ยอมออกมาแล้วก็อยู่นิ่งจนกว่าจะมืด เขารู้ว่าฉันห่วงเรื่องความปลอดภัยของเดบร้าดังนั้นจะไม่บุ่มบ่ามเข้าไป เพราะแบบนี้เขาเลยไม่กลัวอะไร’
‘ไม่ได้ ฉันต้องบังคับเขาให้ออกมาก่อนที่ฟ้าจะมืด ยิ่งเราถ่วงเวลาไปนานเท่าไร ก็จะยิ่งอันตรายกับเดบร้า’ แดร์ริลคิด
ตอนนั้นแดร์ริลยังคงคิดว่าโดน็อกนั้นควบคุมเดบร้าไว้
เมื่อได้เห็นสีหน้าหงุดหงิดใจของแดร์ริล โดน็อกก็ยินดีมาก เขานั่งอย่างเกียจคร้านบนระเบียงขณะที่เทไวน์ใส่แก้วและเพลิดเพลินกับการดื่ม
“แดร์ริล ฉันเคยชื่นชมแก ฉันคิดว่าแกเป็นคนดีและมีความสามารถ แต่ว่าจากที่ฉันเห็นตอนนี้ แกก็แค่คนไม่สำคัญ แกเอาคนมากมายมาล้อมฉันแต่ก็ไม่กล้าจะบุกเข้ามา แกมีปัญญาแค่นี้เหรอ? ฉันไม่คิดว่าแกควรจะเป็นจักรพรรดิอีกแล้ว น่าขายหน้า” เขาหยัน
ขณะที่พูด โดน็อกก็จิบไวน์ไปด้วยท่าทางสบายใจ
ใบหน้าแดร์ริลมืดครึ้มและเขาไม่ตอบอะไร
หลังผ่านไปอึดใจ โดน็อกก็หัวเราะเบา ๆ “แดร์ริล จะมาถ่วงเวลาแบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ทำไมเราไม่ไปสู้ในพระราชวังกันคืนนี้ล่ะ? ต่อสู้แบบแลกชีวิตจัดการปัญหาระหว่างเราสองคนให้จบเรื่องกันไป”
ขณะที่พูดเช่นนี้ สีหน้าโดน็อกก็สงบแต่ว่าในใจของเขาวาดหวังมาก
‘ตราบใดที่แดร์ริลยอม ฉันต้องชนะแน่นอน ฉันกุมความลับของขวานแยกนภาไว้หมดแล้ว พอถึงกลางคืนฉันก็จะสามารถคุมพลังของขวานได้อย่างสมบูรณ์และไม่มีใครเอาชนะฉันได้’
ตอนนั้นทุกสายตาต่างก็จับจ้องแดร์ริล
โดน็อกนั้นบ้า ไม่เพียงแค่เขาไม่กังวลกับสถานการณ์ตรงหน้าแต่เขายังท้าทายจักรพรรดิให้ต่อสู้ด้วย
แดร์ริลไม่สนใจสายตาของผู้คน เขาจดจ้องโดน็อกและยิ้มอย่างเย็นชา “ตอนกลางคืนเหรอ? ความแค้นของเราสองคนมันลึกล้ำจนเราต่างก็หวังให้อีกฝ่ายตายไปเร็ว ๆ ถ้าเป็นแบบนั้นต้องรอถึงกลางคืนทำไมกัน?”
แดร์ริลก็ไม่โง่ เขาเห็นเจตนาของโดน็อกทันที แล้วเขาจะปล่อยให้โดน็อกทำตามใจได้อย่างไร?
โดน็อกยิ้มเย็นชาแต่ไม่ตอบอะไร
แดร์ริลยิ้มและเริ่มจะพูดพล่าม “โดน็อก ฉันต้องบอกเลยนะว่าแกนี่อดทนมาก ขนาดฉันแย่งบัลลังก์แกมา แกก็ยังนิ่งอยู่ได้ อ้อ แล้วอีกอย่าง ฉันเจอนางสนมทั้ง 108 ของแกแล้ว พวกเธอต่างก็งดงามแตกต่าง ไม่เลวเลย แต่ว่าแย่หน่อยนะที่ฉันให้พวกเธอไปเป็นขอทานอยู่ในเมืองหลวง”