วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 322 หากผมบังเอิญตายไป
ตอนที่ 322 หากผมบังเอิญตายไป
วัจสาเดาไว้ไม่มีผิดเพี้ยน เขาแค่พยายามจะกำจัดกนิษฐาผู้หญิงคนนั้น และนั่นก็ใช้ความพยายามไม่น้อยเลยทีเดียว
มือใหญ่ที่โอบเอวบางของเธอเอาไว้ค่อยๆ คลายออกมีการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันในแววตาทั้งคู่ "ก็ได้ๆ ลำบากคุณผู้หญิงแล้ว"
เธอหันไปทางร้านหน้าต่างน้อยๆ ที่เป็นร้านซุปเครื่องในวัว ตามปกติทั่วไปแล้ว เธอกับกนิษฐาจะซื้ออาหารที่อยู่ตามหน้าต่างใหญ่เพราะอาหารที่อยู่ในหน้าต่างเล็กๆ มักจะแพงเนื่องด้วยเพราะมันเป็นอาหารท้องถิ่นทั่วไปกับช่องอาหารของคนมีเงิน!
"ธัชชัย ทำไมคุณถึงไม่ไปหาวัจสาที่หมูบ้านแจ่มใสล่ะ ? เธอหายตัวไปตั้งหลายวันเชียวนะ ทำไมคุณถึงดูไม่เป็นกังวลใดๆ เลย? ไม่หือไม่อือ อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ความรักของเจ้าชายและซินเดอเรลล่าถูกทำลายโดยตัวคุณเองเลยเนี่ย! "
เธอไม่พอใจอย่างที่สุดที่ธัชชัยไม่ยอมตามไปหาวัจสาที่หมู่บ้านแจ่มใสและยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีกที่เขาดูจะไม่ได้สนใจอะไร
" เจ้าชายกับซินเดอเรลล่า? เธออายุเท่าไหร่เนี่ยสาวน้อย? "
เขาตอบคำถามของเธออย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร สายตาของเขาตามร่างบางที่เดินไปซื้อของอย่างใกล้ชิด"
" หัวใจของหญิงสาวทุกคนต่างก็มีความฝันที่โหยหาความรักที่เป็นดั่งเทพนิยายกันทั้งนั้นแหละ มันไม่เกี่ยวกับอายุสักหน่อย"
เธอเป็นผู้หญิงที่อยู่ระหว่างความเป็นจริงและจินตนาการ เมื่อมันมาถึงความเป็นจริงก็ไม่มีแม้ภาพลวงตาใดๆ แต่เมื่อถึงเวลาที่จะจินตนาการก็ช่างไม่สมจริงเอาเสียเลย เพราะมิฉะนั้นชีวิตจะไม่มีความสนุกสนานทั้งยังไร้รสชาติเสียด้วย
"งั้นเธอจะบอกว่าวัจสาเองก็มีความฝันโง่ๆ แบบนี้ด้วยเหรอ? " เห็นได้ชัดว่าธัชชัยไม่คิดว่าตำนานเกี่ยวกับเทพนิยายรักทันจะเป็นความฝันที่อยู่ในใจของวัจสา หรือแม้แต่ไม่เคยคิดว่าเธอจะสนใจด้วยซ้ำมันไม่ใช่แค่เพียงความฝัน แต่ความรักที่แสนวิเศษอะไรแบบนี้ในความเห็นของเขา มันช่างโง่เขลาสิ้นดี"แน่นอนสิ" แวววัยมองเขาที่กำลังเหม่อลอย ทันใดนั้นเสียงของเธอก็ค่อยๆ เงียบไป เพราะแม้แต่คนตาบอดก็เห็น เห็นได้ชัดว่าเขากำลังจับตาดูวัจสาอยู่เธอไม่ได้อิจฉาเพราะความเกลียดชังเพื่อนสาวเลยแม้แต่น้อย มันเป็นเพียงแค่ความอิจฉาที่บริสุทธิ์มากอย่างหนึ่งเท่านั้นน่าเสียดายที่เขาไม่ได้ต้องการอะไรจากเทพนิยายแฟนตาซี แต่กลับเป็นนักสัจนิยมที่สมบูรณ์แบบวัจสาส่งชามซุปข้นร้อนขนาดใหญ่ให้แก่เขา "ฉันให้คุณลุงอุ่นให้แล้ว มันจะร้อนหน่อยนะ ดื่มระวังๆ ด้วย"บนซุปวัวข้นโรยด้วยต้นหอมเล็กน้อย แม้ว่ารสชาติไม่ดีเลิศเท่าป้าอ้อยทำก็ตามที แต่เพียงแค่วัจสาที่เป็นห่วงเขาธัชชัยก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที"สา เธอนี่เป็นพี่สะใภ้ที่ดีกับน้องเขยจังเลยนะ! " แวววัยจงใจพูดจาส่อเสียดพี่สะใภ้ กับ น้องเขยสองคำนี้ ทำให้ดวงตาจองวัจสาหรี่ลงเล็กน้อยเธอไม่สามารถโต้แย้งได้และไม่มีทางที่จะโต้แย้งได้ด้วยผู้ชายคนนั้นปฏิเสธที่จะยอมรับ แล้วทำไมเธอจะต้องไปจี้เอากับเขาด้วยหล่ะ นอกจากนี้เขายังไม่ได้บอกด้วยว่าเธอเป็นภรรยาตามกฎหมาย แล้วไยเธอต้องพยายามที่จะอธิบายด้วยเธอยืนขึ้นอีกครั้ง "ยัยแซว เดี๋ยวฉันจะซื้อให้แกด้วยก็แล้วกัน""ขอบคุณนะ แต่ก็นะฉันไม่ได้กินซุปท้องถิ่นเหล่านี้หรอกนะ กินซุปมะเขือเทศไก่ของฉันต่อดีกว่าเพื่อโภชนาการและความงามแวววัยพูดเล่นตลกไปอย่างนั้น เธอกับวัจสาอยู่ที่นี่มานานแล้วและมักจะกินหม้อใหญ่ที่ร้านหน้าต่างใหญ่ ไม่มีเงินกินอาหารท้องถิ่นในหน้าต่างเล็กๆ นั่นหรอกเขตโรงเรียนในช่วงหลังเวลาบ่ายไปแล้ว ทั่วบริเวณก็ปกคลุมไปด้วยความเงียบ ภายใต้แสงอาทิตย์ทอนั้นแม้แต่สัตว์เล็กๆ น้อยๆ ก็ยังคอยจะยืดตัวไปมาอย่างเกียจคร้านวัจสาไม่ได้กลับหอพักไปกับแวววัย ทั้งยังมาเดินเล่นรอบๆ โรงเรียนกับธัชชัย ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากกลับไปด้วยแต่ถึงแม้ว่าเธอจะอยากกลับไป ธัชชัยก็ไม่ปล่อยเธอไปแน่นอนยิ่งกว่านั้น เธอเองก็อยากจะเห็นแก่ตัวนิดหน่อย อยากให้เด็กน้อยในท้องมีโอกาสมากขึ้นอีกนิดหน่อยที่จะใช้เวลาอยู่กับพ่อของเขาเธอรู้ว่ามันไม่มีโอกาสมากนัก“หากถ้าบังเอิญผมตายไปคุณช่วยดูแลพี่ชายของผมด้วยนพ ผมจะทิ้งเงินไว้ให้พอ ให้คุณใช้จ่ายส่วนที่เหลือของชีวิตของคุณโดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอาหารหรือเสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆ ”วัจสาคาดเอาไว้ว่าเธอจะต้องถูกชายหนุ่มดุอย่างแรงไม่ก็ด่าว่าทอ เหมือนกับที่เป็นการเปิดบทสนทนาปกติของเขาสองคน แต่ไม่ได้คาดเอาไว้เลยว่าจะมาได้คำพูดและน้ำเสียงเยือกเย็นเช่นนี้เมื่อเธอได้ยินชายหนุ่มพูด พลางคิดตามไปอีกว่าเขาอาจจะต้องเผชิญกับสถานการณ์แบบนั้นจริงๆ แน่ๆ น้ำตา กลมใสก็พลันกลิ้งลงออกมาจากดวงตาของหญิงสาวอย่างไม่สามารถควบคุมได้่ไม่เอา พี่ใหญ่เป็นพี่คุณนะ ฉันไม่เห็นต้องช่วยดูแลเลย ถ้าจะต้องดูแลคุณก็ดูแลเองสิ เขาไม่ใช่พี่ชายของฉัน! ”เธอปฏิเสธไม่หยุด เธอรู้ดีว่าคนที่ธัชชัยรักและเป็นห่วงที่สุดคือพี่ชายของเขาเอง แต่วันนี้เขากลับพูดอะไรทำนองนี้ขึ้นมา แสดงว่ามันจะต้องเป็นสัญญาณอะไรบางอย่างว่าเขาจำต้อง….วัจสาไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว และก็ไม่กล้าแม้แต่จะคิดอีกด้วยตอนที่ผมไม่อยู่เมื่อเช้านี้ คุณเองไม่ได้ว่าดูแลพี่ชายของผมเป็นอย่างดีเหรอ? ” เขางอนิ้วของเขาเล็กน้อยเพื่อที่จะลูบน้ำตาที่ปรกแก้มของหญิงสาว“ฉันไม่ว่าง ยังไงก็ตามฉันจะไม่ช่วยคุณหรอก! อย่าแม้แต่จะคิดเลย! ถ้าคุณไม่ดูแล ก็ช่างมันไปเลย”ความเศร้าโศกในหัวใจของหญิงสาวค่อยๆ กระจายรุกรามไปเรื่อยๆ เม็ดใสๆ ของน้ำตาเองก็มากตามความโศกเศร้าที่เธอมีนั้น