“เสี่ยวเฟิงทำงานเป็นยังไงบ้าง? ยังราบรื่นไหม?” คุณยายดีใจมากอย่างเห็นได้ชัด จับมือหลานชายถามไม่หยุดหย่อน

เฉินเสี่ยวเฟิงเงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ เต็มไปด้วยความมั่นใจ “แน่นอนครับคุณยาย ครั้งนี้ธุรกิจของผมยิ่งใหญ่แล้ว! ลูกค้าผมอยู่ที่เมืองอันพอดี พรุ่งนี้ผมต้องไปกินข้าวกับเขาด้วยล่ะ! แต่วันนี้ว่าง ก็เลยมาเยี่ยมคุณยาย”

“โอ๊ยตาย เด็กดีของยาย โตแล้วจริงๆ รู้จักรักยายแล้ว” คุณยายจิตใจเบิกบานกับคำพูดเกลี้ยกล่อมของเขา ขอบตาอุ่นร้อนแดงก่ำ เธอก้มหน้าเช็ดน้ำตา จู่ๆ ก็นึกอะไรบางอย่างได้ จับมือเขาไว้ “จริงสิ เด็กดี พรุ่งนี้ออกไปกินข้าวต้องใช้เงินไหม? หลานจะใส่ชุดนี้ไปเหรอ?”

“โอ๊ย คุณยายไม่เตือนผม ผมก็ลืมไปแล้วนะ ผมยังต้องไปซื้อชุดสูทล่ะ และต้องหาผู้หญิงควงด้วย” เสี่ยวเฟิงทำท่าทางนึกขึ้นได้ฉับพลัน ตบศีรษะแล้วพูดขึ้น

คุณยายหยิบบัตรหนึ่งใบออกมาจากกระเป๋าโดยไม่ลังเลสักนิด วางไว้บนมือเขาเบาๆ “เสี่ยวเฟิงอ่า เงินนี้หลานเอาไปก่อนนะ เสี่ยวเฟิงของเราจะเป็นนักธุรกิจใหญ่โตแล้ว ยายก็ทำได้แค่ช่วยเหลือเล็กน้อยเท่านั้น ไม่รู้ว่าจะช่วยได้ไหม”

เสี่ยวเฟิงยิ้มดีใจ “ขอบคุณครับคุณยาย! งั้นผมรับไว้……”

ซูหนานจือดูต่อไปไม่ไหวแล้ว พ่นลมหายใจที่เคร่งขรึมออกมา

ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ดึงบัตรออกจากมือเขาอย่างไร้ความปรานี

เห็นเงินจะเข้ากระเป๋า เสี่ยวเฟิงก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ จ้องมองเธอ “ซูหนานจือ นี่เธอจะทำอะไร?”

ซูหนานจือขมวดคิ้วเรียว สายตาเย็นชา “เดิมทีคุณยายก็ถูกนายขูดรีดจนเหลือเงินออมไม่เท่าไรแล้ว นายเอาเงินมากขนาดนั้นไปทำธุรกิจ ไม่รู้จักเก็บเงินไว้ใช้ฉุกเฉินหรือไง?”

“เธอ……” เสี่ยวเฟิงจุกจนพูดไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว หันตัวไปออดอ้อนคุณยาย จับแขนเธอแกว่งไปมา “คุณยาย คุณดูเธอสิครับ! เธอไม่ให้เงินผม พรุ่งนี้ผมจะไปร่วมงานเลี้ยงได้ยังไง!”

อย่างไรแล้วคุณยายก็สงสารเขา ยิ้มขณะพูดกับซูหนานจือ “หนานจืออ่า เธอให้เสี่ยวเฟิงไปเถอะ เงินออมของยายก็เหลือไว้ให้ลูกหลานอย่างพวกเธอนี่แหละ”

“ได้ยินยัง?” เสี่ยวเฟิงเห็นคุณยายช่วยเหลือเขา ก็หยิ่งผยองอวดดียิ่งขึ้น ซูหนานจือเม้มปาก ยัดบัตรใส่มือคุณยายแล้วพูดเสียงทุ้ม “คุณยายเก็บไว้นะคะ นาย ตามฉันมา”

เธอกวาดตามองเสี่ยวเฟิงด้วยสายตาเย็นชา หันตัวตามเขาไปที่ทางเดิน

เฉินเสี่ยวเฟิงจ้องผู้หญิงตรงหน้าที่มีสีหน้าเย็นยะเยือก พูดอย่างไม่พอใจ “ฉันไม่เข้าใจ คนแก่อย่างคุณยายไม่ได้ใช้เงินพวกนั้นหรอก ไว้กับตัวก็ขึ้นรา เอามาใช้ให้เต็มที่คุ้มกว่า”

“เงินคนแก่นายก็เอาไปแทะได้เนอะ ไม่มีอนาคตจริงๆ เลย” ซูหนานจือหัวเราะเยาะ แววตาเต็มไปด้วยความประชดประชัน

“ซูหนานจือ ฉันเตือนวิธีการพูดของเธอไว้เลยนะ อย่าคิดว่าเธอเป็นน้องสาวฉัน แล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอ!” ความโกรธในใจเฉินเสี่ยวเฟิงถูกปลุกเร้าขึ้นมา “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ เธอเป็นพยาบาลที่นี่ จริงๆ แล้วแอบไปเป็นสาวนั่งดริ้งค์ใช่ไหม?”

ซูหนานจือได้ยินคำพูดเขา สีหน้าก็แข็งทื่อ

“ใครบอกนาย?” เธอมองเขาด้วยสีหน้าแววตาไม่แยแส ในดวงตามีการเตือน

“เฮอะ เรื่องแย่ๆ ของเธอต้องให้คนอื่นบอกฉันด้วยเหรอ?” เฉินเสี่ยวเฟิงยิ้มเยาะมองเธอ “น้องหนานจือ คนแก่อย่างคุณยายคงไม่ได้รู้แค่ว่าเธอทำงานเป็นพยาบาลที่นี่ แล้วไม่รู้อาชีพ ‘อันน่าจดจำ’ ตอนกลางคืนของเธอใช่ไหม?”

ซูหนานจือมองใบหน้าโอ้อวดของเขา กัดปากเบาๆ “นายจะข่มขู่ฉันเหรอ?”

จริงๆ ด้วย เธอไม่อยากให้คุณยายเป็นห่วง และไม่อยากให้คุณยายคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงไร้ยางอายภายในใจ

เสี่ยวเฟิงยิ้มอย่างคาดเดาไม่ได้ ก้าวเข้าไปใกล้ “จึ๊ๆ เธออยากให้คนแก่อย่างคุณยายคิดว่าหลานสาวหล่อนเป็นเด็กดีตลอดสินะ ไม่งั้น ฉันจะให้หล่อนเห็นสภาพเธอดื่มเหล้าสนุกสนานกับแขกในไนต์คลับหน่อยไหม?”

สีหน้าซีดเซียวซูหนานจือจางหายไป สัมผัสเย็นยะเยือกที่มุมปาก “ที่แท้ นี่คือจุดประสงค์ที่นายกลับมา?”

“น้องหนานจือ ฉันต้องการเงินจริงๆ นะ เธอนอนกับลูกค้าคืนเดียวก็ได้เงินไม่น้อยล่ะสิ ไม่แบ่งให้พี่ชายหน่อยเหรอ?” เสี่ยวเฟิงพูดด้วยความดูหมิ่นยั่วยุ