ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 1633
ในวินาทีที่มีดสั้นแทงทะลุท้ายทอยของฟูจิบายาชิโอตะ เขารู้สึกบาดแผลทั้งเจ็บและชา และความรู้สึกอ่อนแรงก็แพร่กระจายจากบาดแผลไปทั่วทั้งร่างกายของเขาทันที
ความเจ็บปวดนั้น มาจากบาดแผลที่โดนมีดสั้นแทง
ความอ่อนแรงนั้น มาจากยาพิษที่ทาอยู่บนมีดสั้น
เขาหายใจไม่ออก ใบหน้าของเขาเริ่มเขียว เขาจ้องมองเย่เฉินด้วยความหวาดกลัว และมีเสียงครวญครางไม่หยุด
เย่เฉินจ้องมองเขา และถามด้วยความสนใจ:”คุณอยากถามฉัน ฉันทำแบบนั้นได้ยังไง?”
ฟูจิบายาชิโอตะพยักหน้าทันที
จนกระทั่งใกล้ตายแล้ว ฟูจิบายาชิโอตะก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมเย่เฉินถึงแข็งแกร่งขนาดนี้ ทำไมเขาถึงสามารถหลบซ่อนอำพรางตัวต่อหน้าตัวเองได้ยังไง ทำไมเขาถึงทำให้มีดคุไนสองเล่มนี้เปลี่ยนทิศทางได้
ในเวลานี้ เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและเอ่ยปากพูด:”สมัยเด็กคุณเคยเรียนฟิสิกส์ไหม? การเคลื่อนที่ของเสียง อาศัยการสั่นสะเทือน ถ้าสามารถควบคุมการสั่นสะเทือน ก็จะสามารถควบคุมเสียงต่างๆได้ ไม่ว่าหูของคุณจะไวต่อเสียงแค่ไหน คุณก็ตรวจจับการเคลื่อนไหวของมันไม่ได้”
ดวงตาของฟูจิบายาชิโอตะเต็มไปด้วยความตกใจ!
การเคลื่อนไหวของเสียงอาศัยจากการสั่นสะเทือน เรื่องนี้เขารู้ แต่คนสามารถควบคุมการสั่นสะเทือนของเสียงได้ยังไง?!
จากนั้น เขาก็มองเย่เฉินด้วยสายตากระตือรือร้นและมีเสียงอู้อี้อยู่ในปาก
เย่เฉินถามด้วยรอยยิ้ม:”คุณอยากถาม ฉันทำให้มีดคุไนสองเล่มนั้นโค้งออกไปได้ยังไงใช่ไหม?”
ฟูจิบายาชิ โอตะพยักหน้าอย่างควบคุมไม่ได้
เย่เฉินยิ้มอย่างสงบ:”มันก็เป็นหลักการเดียวกับที่ฉันควบคุมการสั่นสะเทือน แต่ความสามารถนี้ มันเป็นวิชาอันล้ำค่าของประเทศจีนที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ และวิชานินจาของญี่ปุ่นเทียบไม่ติดอยู่แล้ว ดังนั้นคุณก็ไม่ต้องคิดมาก รีบลงนรกไปเถอะ”
สีหน้าของฟูจิบายาชิโอตะเต็มไปด้วยความตกใจและเสียดาย
สิ่งที่ทำให้เขาตกใจคือ ประเทศจีนมีวิชาที่ร้ายกาจและสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ ส่วนเรื่องเสียดายคือ ตัวเองได้มาถึงจุดจบของชีวิตแล้ว และไม่สามารถเรียนรู้วิชาที่ร้ายกาจแบบนี้อีกแล้ว
ในเวลานี้ สีหน้าของฟูจิบายาชิโอตะเริ่มเปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีม่วง เขาเบิกตากว้างทั้งสองข้าง เหมือนดวงตาจะทะลุออกมาจากเบ้าตา
และร่างกายของเขาก็กระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ ทำให้ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรง
เหตุผลที่เขาเป็นอย่างนี้ เพราะมีดสั้นของเขาได้ทาไซยาไนด์ไว้ มันเป็นสารเคมีที่มีสารพิษสูงและฆ่าคนตายได้อย่างรวดเร็ว และก็ตายอย่างน่าอนาถด้วย
เขากระตุกแบบนี้อยู่ประมาณสิบกว่าวินาที จากนั้นฟูจิบายาชิโอตะก็หมดลมหายใจและเสียชีวิตทันที กลายเป็นศพที่แข็งทื่อ
เย่เฉินไม่ได้เห็นอกเห็นใจต่อการเสียชีวิตอันน่าอนาถของฟูจิบายาชิโอตะเลย เพราะชายคนนี้พกอาวุธที่มียาพิษเป็นจำนวนมาก ใครจะไปรู้ว่าเมื่อก่อนเขาเคยใช้อาวุธพวกนี้ฆ่าคนมาแล้วเท่าไหร่ ตอนนี้ให้เขาได้ลิ้มรสยาพิษที่เขาเคยใช้ฆ่าคนอื่น มันเป็นการลงโทษที่ดีที่สุดสำหรับเขา
หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งคือ มันเป็นจุดจบที่ดีที่สุดสำหรับเขาแล้ว
มิฉะนั้น หากวันไหนเขาตกไปอยู่ในมือของศัตรูละก็ เขาอาจจะตายโดยศพไม่สมบูรณ์ก็ได้
ในเวลานี้ จู่ๆก็มีเสียงสั่นเบาๆมาจากกระเป๋าของฟูจิบายาชิโอตะ
ถ้าเย่เฉินไม่มีประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลม เขาคงไม่เห็นอย่างแน่นอน
เขาประหลาดใจและเอื้อมมือไปจับกระเป๋าที่อยู่ด้านในเสื้อของฟูจิบายาชิโอตะ และเขาก็พบโทรศัพท์เครื่องหนึ่ง
โทรศัพท์เครื่องนี้ผ่านการดัดเปลี่ยนมอเตอร์สั่นสะเทือน ทำให้การสั่นสะเทือนสั้นลงและแรงสั่นสะเทือนก็เบาลงอย่างมาก เพื่อหลีกเลี่ยงการเผยตำแหน่งขณะหลบซ่อนอำพรางตัว เมื่อมีการส่งข้อความเข้ามาทางโทรศัพท์
ขณะนี้ มีข้อความหนึ่งปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ หลังจากเย่เฉินใช้นิ้วของฟูจิบายาชิโอตะในการปลดล็อกหน้าจอ เขาเห็นข้อความหนึ่งฉบับที่ส่งมาจากฟูจิบายาชิมาสะ ในข้อความมีเพียงตัวเลขสองตัวคือ:”07″
เย่เฉินขมวดคิ้วขึ้นมาทันที และดูข้อความก่อนหน้านี้ที่พวกเขาคุยกัน และพบว่าพวกเขาใช้ตัวเลขสองตัวในการสื่อสาร ฟูจิบายาชิมาสะส่งตัวเลข 03 มา และฟูจิบายาชิโอตะก็ตอบกลับด้วยตัวเลข 11
YOU MAY ALSO LIKE
