ทาสรักทาสหัวใจ - ตอนที่ 5 ตัวจริง
หนึ่งเดือนต่อมา
ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่มุกทำงานอยู่ในบริษัทพีพีเคสตูดิโอกำจัด ทุกอย่างเป็นไปด้วยความราบรื่นเธอเข้ากับเพื่อนร่วมงานได้ดีและตั้งใจทำงานจนบุษบาหัวหน้าแผนกเอ่ยชมไม่ขาดปาก ส่วนภพเจ้านายหนุ่มเธอก็หาโอกาสไปแอบมองเวลาที่ชายหนุ่มทำงานอยู่บ่อยๆในสตูดิโอถ่ายโฆษณาอยู่เสมอโดยที่ชายหนุ่มไม่รู้ตัว
ณ ร้านอาหารข้างตึกทำงานมุกกับบุษบาและทิพกำลังนั่งทานมื้อเที่ยงด้วยกันเหมือนเช่นเคยทุกวัน อยู่ๆ ก็มีชายหนุ่มหน้าตาดีเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะ ซึ่งทั้งสามคนรู้จักดีเพราะเป็นพนักงานฝ่ายตัดต่อในบริษัทเหมือนกัน
“สวัสดีครับพี่บุษ” ชายหนุ่มเอ่ยทักทายรุ่นพี่ที่รู้จักกันมานานแต่ตากลับจ้องมองมุกไม่วางตา
“จ้ะ บิ๊ก สบายดีนะเรา “ บุษบายิ้มรับ
“ผมสบายดีครับ ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ”
“ตามสบายจ้ะ” บุษบาเอ่ยอนุญาต
“น้องมุกเอาน้ำอะไรไหมพี่สั่งให้” บิ๊กมองใบหน้าเนียนไม่วางตา
“เอ่อ…ไม่เป็นไรค่ะ” มุกปฏิเสธทันควัน
“แหม ถามแต่มุกนะ แล้วเราสองคนล่ะ” ทิพเอ่ยขึ้น
“ก็สั่งสิ ฉันจ่ายเอง พี่บุษด้วยนะครับ”
“แหม วันนี้ใจดีเป็นพิเศษเลยนะ” ทิพเอ่ยแซวชายหนุ่ม
“ขอบใจนะที่ชม” บิ๊กหันไปส่งยิ้มให้มุก
แม้ว่ามุกจะปฏิเสธน้ำใจจากบิ๊กแต่ชายหนุ่มก็ยังสั่งน้ำผลไม้มาให้เธอตามความตั้งใจ ซึ่งมุกก็รับมาดื่มเพื่อรักษาน้ำใจอย่างเลี่ยงไม่ได้ ระหว่างที่ทานมื้อเที่ยงชายหนุ่มก็ชวนเธอคุยตลอดเวลา จนทานเสร็จชายหนุ่มก็ตามไปส่งถึงในแผนกบัญชี
“พี่ไปทำงานก่อนนะครับ” บิ๊กส่งยิ้มให้มุก
“ค่ะ” มุกยิ้มรับ
"ถ้าพี่ว่างจะมาชวนมุกไปทานข้าวด้วยกันอีกนะ" พูดจบชายหนุ่มก็เดินจากไป
"ดูท่าทางบิ๊กเขาจะจริงจังกับมุกนะ ว่าไหม " บุษบาหันไปเอ่ยกับทิพ
"อืม คงงั้นมั้ง" ทิพเอ่ยเสียงอ่อน
"ไม่หรอกจ้ะ" มุกรีบปฏิเสธทันควันพร้อมกับไปนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะทำงาน
"มันขึ้นอยู่กับมุกแล้วล่ะจ้ะ ว่าจะยอมเปิดใจไหม ดีกว่าไปแอบชอบคนที่อยู่สูงเกินที่จะเอื้อมถึงนะ" บุษบาเอ่ยเตือนสติมุก
"ค่ะ" มุกยิ้มรับพร้อมกับนึกถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของภพ
ระหว่างที่พนักงานในแผนกบัญชีกำลังก้มหน้าทำงานอยู่ ภพก็เดินเข้ามาพร้อมกับหญิงสาวร่างบางหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง บุษบาหัวหน้าแผนกเห็นเจ้านายหนุ่มเดินเข้ามาก็รีบลุกขึ้นยืนต้อนรับทันที
"สวัสดีค่ะ คุณภพ"
"สวัสดีครับ พอดีผมพาพนักงานใหม่มาแนะนำน่ะครับ" ภพหันไปส่งยิ้มให้หญิงสาวข้างๆ
"ค่ะ พวกเรามาต้อนรับพนักงานใหม่หน่อยเร็ว" บุษบาหันไปบอกพนักงานในแผนกให้มารวมตัวกัน
มุกหนึ่งในพนักงานในแผนกได้ยินอย่างนั้นก็รีบวางมือลงจากงานเงยหน้าขึ้นลุกเดินไปรวมตัวกับทุกคน ทันทีที่เห็นใบหน้าเจ้านายหนุ่มกับหญิงสาวปริศนาข้างกายก็มองคนทั้งคู่ไม่วางตา
"นี่น้ำ รุ่นน้องผมเอง จะเริ่มทำงานที่นี้วันพรุ่งนี้ครับ" ภพเอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
"สวัสดีค่ะ น้ำขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" น้ำส่งยิ้มให้ทุกคน
"ยินดีค่ะ คุณน้ำ" บุษบายิ้มรับ
"ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะ ไปกันเถอะ" ภพจับจูงมือน้ำเดินออกไปยังแผนกอื่นๆ ต่อ
"พี่บุษเห็นสายตาที่คุณภพเขามองคุณน้ำไหม เห็นแล้วมันจั๊กจี้หัวใจยังไงก็ไม่รู้ สายตาเหมือนจะกินคุณน้ำเข้าไปทั้งตัวเลย" ทิพเม้าส์อย่างสนุกปาก
"อืม พี่ก็เห็นเหมือนกัน"
"สงสัยคนนี้จะเป็นตัวจริง จับมือถือแขนกันแน่นซะขนาดนั้น " ทิพพูดพลางหันไปมองทางน้ำ
"ช่างเถอะ มันเป็นเรื่องของเจ้านาย ไปทำงานต่อได้แล้วไป" บุษบาเอ่ยตัดบท
น้ำพาตนเองไปนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานพร้อมกับนึกถึงใบหน้าเจ้านายหนุ่มที่ส่งสายหวานฉ่ำไปให้หญิงสาวคนสนิทข้างกายเมื่อสักครู่ ไม่ว่าเธอหรือใครก็ดูออกว่าเธอเป็นคนพิเศษของชายหนุ่ม คนอย่างเธอจะไปทำอะไรได้นอกจากแอบชอบแอบมองเขาอยู่ข้างเดียวเท่านั้น
ภพพาน้ำไปแนะนำให้ทุกคนในบริษัทรู้จักจนสุดท้ายไปหยุดอยู่ภายในห้องทำงานของชายหนุ่ม ชายหนุ่มเห็นน้ำนั่งเหม่อลอยก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
"น้ำเป็นอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าค่ะ"
"ยังคิดถึงไอ้หมอนั่นอยู่อีกเหรอ" ภพนึกถึงชายหนุ่มที่ทำให้หญิงสาวตรงหน้าเสียใจ
"อย่าไปพูดถึงเขาอีกเลยค่ะ น้ำไม่อยากได้ยิน" น้ำพูดพลางนึกถึงภูมิชายหนุ่มที่ทำให้หัวใจของเธอวุ่นวายและสับสน
"ได้สิ พี่จะไม่พูดถึงมันอีก"
"งั้นน้ำขอตัวกลับก่อนนะคะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ"
"เดี๋ยวก่อนสิน้ำ เรื่องโต๊ะทำงานของน้ำพี่จะให้คนจัดไว้ในห้องนี้ก็แล้วกันนะ"
"พี่ภพจะบ้าเหรอคะ น้ำเป็นแค่ลูกจ้างจะมานั่งทำงานในห้องประธานบริษัทได้ยังไงกัน น้ำไม่เอาด้วยหรอกนะ" น้ำส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
"แต่พี่อยากให้น้ำอยู่ใกล้ๆ ได้ไหม" ภพส่งสายตาอ้อนวอนไปให้หญิงสาว
"พี่อย่าทำให้น้ำอึดอัดใจเลยนะคะ น้ำขอทำงานร่วมกับฝ่ายตัดต่อโฆษณาชั้นล่างก็แล้วกันค่ะ พี่ภพเข้าใจน้ำนะคะ"
"ได้สิ ถ้ามันจะทำให้น้ำสบายใจ" ภพมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าด้วยความผิดหวัง
"ขอบคุณค่ะ"
ภพยืนมองหญิงสาวรุ่นน้องที่รักมานานลับสายตาหายออกไปจากห้องพร้อมกับถอนหายใจแรงๆ เขารู้ว่าไม่มีทางทำให้เธอเปลี่ยนใจมารักเขาได้ แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขายังคงรอเธออยู่ทั้งๆ ที่มองไม่เห็นหนทางที่จะมาบรรจบกันได้เลยสักทาง
วันต่อมา
ภายในสตูดิโอถ่ายโฆษณาภพกับน้ำกำลังยืนคุยกับทีมงานเกี่ยวกับรายละเอียดของงานอยู่ ซินดี้นางแบบสาวที่เป็นนางเอกของโฆษณาชิ้นสำคัญก็เดินตรงปรี่เข้าไปกลางวงสนทนาโอบกอดท่อนแกร่งของภพพร้อมกับมองหน้าน้ำด้วยความไม่พอใจ
"นี้มันอะไรกันคะภพ" ซินดี้มองหน้าน้ำไม่วางตา
"น้ำเขาทำงานที่นี่น่ะ คุณไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวเราก็จะเริ่มถ่ายกันแล้ว" ภพชักมือเรียวที่เกาะเป็นปลิงออกจากแขนตนเองด้วยความเบื่อหน่าย
"หมายความยังไงคะ ทำงานที่นี้"
"ผมว่าผมพูดเคลียร์แล้วนะ อย่าให้ต้องพูดซ้ำอีก" ภพส่งสายตาดุดันไปให้ซินดี้
ซินดี้เห็นอย่างนั้นก็รีบเดินตรงไปยังห้องแต่งตัวทันที เธอไม่คิดเลยว่าจะเจอมารขวางคอชิ้นใหญ่ที่นี้ ไหนเคยปฏิเสธว่าไม่เคยชอบชายหนุ่มแต่วันนี้กลับโผล่หน้ามาทำงานถึงที่นี้ ยิ่งคิดว่าชายหนุ่มให้ความสนใจเอาอกเอาใจหญิงสาวอีกคนซินดี้ก็ยิ่งคับแค้นในใจ
การถ่ายทำโฆษณาเป็นไปด้วยความราบรื่นภพกับน้ำต่างก็ส่งยิ้มให้กันเมื่องานเสร็จสมบูรณ์ตามที่ลูกค้าต้องการ มุกที่ยืนแอบมองอยู่ห่างๆ เห็นอย่างนั้นก็ได้แต่ทำหน้าเศร้า อยากจะมีโอกาสได้รับรอยยิ้มอันหวานฉ่ำจากชายหนุ่มเหมือนคนรักบ้างแต่คงได้แค่คิดฝันไปเท่านั้น
มุกพาตนเองออกมาจากตรงมุมเสาไปยังห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว ระหว่างที่กำลังทำธุระอยู่นั้นเธอก็ได้ยินเสียงประตูห้องข้างๆ ปิดลง พอเสร็จธุระมุกก็ออกไปยืนล้างมืออยู่ตรงหน้ากระจก ประจวบเหมาะกับที่น้ำออกมาจากการทำธุระพอดี ทั้งสองคนจึงส่งยิ้มให้กันก่อนที่จะเอ่ยอะไรออกมา ซินดี้ก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้ามีเลศนัยบางอย่าง
"ไงจ้ะ น้องน้ำคนโปรดของท่านประธานฯบริษัท" ซินดี้เอ่ยประชดน้ำขึ้น
"คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ" น้ำพยายามพูดด้วยความใจเย็น
"ไหนเธอเคยบอกฉันว่าไม่รักไม่ชอบภพเขาเลย แล้วทำไมวันนี้ถึงมาเสนอหน้าที่นี้ได้ล่ะจ้ะ"
"ฉันแค่มาทำงาน ไม่มีอะไรเกินเลยทั้งนั้น ไม่เชื่อไปถามพี่ภพเขาดูได้เลย" น้ำพยายามอธิบาย
"ฉันไม่เชื่อ! ไม่อย่างนั้นภพเขาจะยิ้มหน้าระรื่นแบบนั้นเหรอ"
"ไม่เชื่อก็ตามใจ ฉันขี้เกียจต่อปากต่อคำกับคุณแล้ว ขอตัว" น้ำก้าวขาจะเดินออกไปแต่ซินดี้กลับขวางทางเอาไว้
"จะรีบไปไหนล่ะ" ซินดี้เดินต้อนน้ำจนไปชิดกำแพง
"คุณจะทำอะไร"
"คุณซินดี้อย่าทำอะไรคุณน้ำเลยนะคะ" มุกเอ่ยขอร้อง
"ไม่ต้องมายุ่ง รีบออกไปซะ! แล้วปิดปากให้สนิทด้วย ไม่อย่างนั้นฉันเอาเธอตายแน่! " ซินดี้หันไปตวาดมุก
ซินดี้พูดจบก็ง้างมือขึ้นมาหมายจะตบหน้าน้ำแต่มุกเข้าไปคว้ามือเอาไว้ได้เสียก่อน
"คุณน้ำรีบออกไปค่ะ" มุกพยายามสู้แรงนางแบบสาวร่างสูงให้ได้นานที่สุด
"แกไม่ต้องมายุ่ง!" ซินดี้ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักมุกออกจากการจับกุม
โครม! ด้วยแรงผลักที่มหาศาลจากสาวร่างสูงทำให้มุกเสียหลักไปชนกับถังขยะจนคว่ำเศษทิชชูกระจัดกระจายเกลื่อนไปทั่วพื้นซ้ำร้ายศีรษะบางยังฟาดกระแทกเข้ากับขอบอ่างล้างหน้าจนเธอสลบล้มลงกับพื้นแน่นิ่งไปพร้อมกับเลือดที่ไหลซึมออกมาจากตรงหางคิ้ว
"ไม่นะ คุณ คุณอย่าเป็นอะไรไปนะ" น้ำรีบพุ่งเข้าไปประคองศีรษะมุกขึ้นจากพื้นพร้อมกับเรียกให้ได้สติ
"ฉันไม่ได้ทำนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ" ซินดี้ตกใจรีบวิ่งออกไปทันที ในจังหวะที่ซินดี้ทำท่าร้อนรนออกมาจากห้องน้ำหญิงภพก็เดินเข้ามาพอดี
"ซินดี้คุณเป็นอะไร"
"เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร" พยายามทำตัวให้เป็นปกติให้มากที่สุด
"น้ำอยู่ข้างในหรือเปล่า คุณเห็นไหม"
"พี่ภพ! น้ำอยู่นี่ค่ะ รีบเข้ามาพาพนักงานของพี่ไปโรงพยาบาลก่อนเถอะค่ะ" น้ำชะโงกหน้าออกมาทางประตูตะโกนบอกชายหนุ่ม
"อะไรนะ" ภพรีบเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำทันที
ทันทีที่ภพเข้าไปเห็นสภาพมุกที่นอนแน่นิ่งเลือดไหลออกมาจากหางคิ้วก็หน้าถอดสีขึ้นมาทันควัน ชายหนุ่มรีบช้อนอุ้มร่างบางวิ่งตรงดิ่งไปยังรถคันหรูด้วยความรวดเร็ว โดยพักที่จะถามถึงสาเหตุเรื่องราวที่เกิดขึ้นไปก่อนท่ามกลางสายตาพนักงานที่อยากรู้อยากเห็น โดยมีน้ำตามไปติดๆ ระหว่างทางไปโรงพยาบาลน้ำก็ช่วยห้ามเลือดประคองศีรษะของหญิงสาวที่นอนสลบไม่ได้สติเอาไว้ตลอดทางด้วยความเป็นห่วง
พอไปถึงโรงพยาบาลมุกก็ถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินด้วยความรวดเร็ว ระหว่างที่รอฟังอาการของคนข้างในภพก็ถามหาสาเหตุที่เกิดขึ้นจากน้ำ พอชายหนุ่มทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดจากน้ำ ชายหนุ่มก็ได้แต่ขบกรามแน่นด้วยความโกรธเคืองซินดี้เท่านั้น
"ถ้าไม่ได้พนักงานของพี่ช่วยไว้ ไม่รู้ว่าน้ำจะเป็นยังไง"
"น้ำไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เดี๋ยวพี่จะไปจัดการซินดี้เอง" ภพเอ่ยด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
"ว่าแต่พนักงานของพี่ชื่ออะไรเหรอคะ"
"ชื่อมุกน่ะ เป็นพนักงานฝ่ายบัญชี" ภพพูดพลางหันไปมองทางประตูห้องฉุกเฉิน
"น้ำรู้สึกผิดจังเลยค่ะ ที่เป็นสาเหตุให้เธอเจ็บตัว"
"น้ำอย่าโทษตัวเองเลย เพราะพี่เองที่ดูแลน้ำได้ไม่ดีเอง"
"น้ำไม่คิดเลยนะคะ ว่าคุณซินดี้จะขาดสติได้ถึงขนาดนี้"
"ไม่ต้องห่วงนะ พี่จะจัดการเอง"
"หยุดห่วงเรื่องอื่นก่อนเถอะค่ะ ห่วงคนที่อยู่ข้างในดีกว่า ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง "
"ใครเป็นญาติของคุณผู้หญิงครับ" หมอเอ่ยขึ้นเดินตรงมาทางทั้งสองคน
"ครับ ผมเป็นเจ้านายเธอ"
"ตอนนี้คนไข้ได้สติแล้วนะครับ หมอได้ทำการล้างแผลให้เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวพาคนไข้ไปรับยาก็กลับบ้านได้แล้วครับ แต่อย่าลืมล้างแผลทุกวันนะครับ"
"ครับ"
"ขอบคุณมากนะคะ คุณหมอ" น้ำยิ้มดีใจ
คล้อยหลังหมอเดินออกไปมุกก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยใบหน้าซีดเผือดมีผ้าปิดแผลอยู่ตรงหางคิ้วด้านขวามือ น้ำเห็นอย่างนั้นก็รีบเข้าไปประคองเธอเอาไว้พาไปรับยาอีกแผนกหนึ่งโดยมีภพเดินตามหลังไปติดๆ
"คุณมุกเจ็บมากไหมคะ" น้ำเอ่ยพลางนั่งลงข้างๆ เธอ
"นิดหน่อยค่ะ แต่รู้สึกมึนๆ หัวมากกว่า"
"เจ็บตรงไหนอีกบอกน้ำได้นะคะ หรือจะนอนพักดูอาการสักคืนก็ได้"
"ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ ไม่ต้องนอนหรอกค่ะ"
"ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยน้ำไว้"
"ค่ะ ว่าแต่ตอนที่มุกไม่ได้สติใครเป็นคนช่วยคุณน้ำพามุกมาโรงพยาบาลเหรอคะ"
"พี่ภพเขาเป็นคนอุ้มมุกออกจากห้องน้ำเองจ้ะ"
"ขอบคุณมากนะคะ คุณภพ" มุกหันไปขอบคุณชายหนุ่มที่นั่งถัดไป
"อืม เธอไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว" เอ่ยด้วยใบหน้าเรียบเฉย
"ค่ะ"
หลังจากรับยาเสร็จภพก็แล่นรถพาหญิงสาวทั้งสองคนตรงไปยังบริษัทประจวบเหมาะกับที่เป็นเวลาเลิกงานพอดี มุกจึงขึ้นไปเก็บกระเป๋าด้วยอาการมึนศีรษะเล็กน้อย ทันทีที่บุษบากับทิพและคนอื่นๆ ในแผนกเห็นเธอก็ต่างถามไถ่ถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เธอจึงบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นไปตามความเป็นจริง
"ฉันอยากจะรู้จริงๆ ว่าคุณภพจะจัดการกับคุณซินดี้ยังไง ที่คิดจะทำร้ายคนที่ตัวเองรักแบบนั้น" ทิพเอ่ยขึ้น
"มุกไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม" บุษบาเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
"มุกไม่เป็นไรค่ะ ขอตัวกลับก่อนนะจ๊ะ"
"ไปเถอะ กลับดีๆ นะ" บุษบาเอ่ยขึ้น
"หายไวไวนะมุก" ทิพเอ่ยตามหลัง
มุกค่อยๆ เดินพาตนเองออกไปตรงหน้าบริษัทเพื่อไปขึ้นรถเมล์กลับไปยังบ้านเช่าแต่บังเอิญเจอน้ำที่กำลังจะกลับพอดี เธอจึงอาสาไปส่งเธอที่บ้านแต่มุกกลับปฏิเสธ
"ให้น้ำไปส่งเถอะนะ เพื่อความสบายใจของน้ำเอง"
"ไม่เป็นไรค่ะ มุกเกรงใจ"
"น้ำกลับเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทางด้านหลังหญิงสาวทั้งสองคน
"คุณภพ" มุกหันไปตามเสียงอย่างไม่อยากจะเชื่อหูของตนเอง
"ดีเลยค่ะ ฝากด้วยนะคะ คุณมุกจะปฏิเสธพี่ภพเหมือนน้ำไม่ได้แล้วนะคะ " พูดจบน้ำก็เดินจากไป
"มุกเป็นยังไงบ้าง เจ็บมากไหม" อยู่ๆ บิ๊กก็เดินตรงเข้ามาหาเธอ
"นิดหน่อยค่ะ"
"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว พี่เป็นห่วงแทบแย่ ให้พี่ไปส่งบ้านนะ"
"เอ่อ คือ" มุกหันไปมองหน้าภพที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
"แล้วแต่เธอก็แล้วกัน" พูดจบภพก็เดินตรงไปยังลานจอดรถ
"พี่บิ๊ก มุกขอตัวกลับกับคุณภพนะคะ"
"ครับ" บิ๊กรับคำด้วยความจำใจ
มุกรีบเดินตามเจ้านายหนุ่มไปด้วยความรวดเร็วจนไปถึงที่รถ พอภพเห็นเธอเดินตามเขามาก็แอบแปลกใจเล็กน้อยที่เธอเลือกจะไปกับเขาไม่ใช่ผู้ชายที่แสดงออกว่าเป็นห่วงแทบตายอีกคน
"รีบขึ้นรถสิ" เสียงทุ้มเอ่ยพลางเปิดประตูไปนั่งด้านคนขับ
"ค่ะ"
"ฉันขอบใจเธอมากนะ ที่ช่วยน้ำไว้จนตัวเองต้องเจ็บตัว" ภพเอ่ยพลางแล่นรถออกไปข้างหน้า
"ค่ะ"
"ปรางเขาเคยบอกฉันว่ารู้จักเธอด้วยใช่ไหม"
"ค่ะ พี่ปรางเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัย"
"ปรางเขาบอกฉันว่าเธอเคยมีประสบการณ์ไม่ดีกับที่ทำงานเก่า ก็เลยฝากฉันดูเธอหน่อย"
"ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ มุกทำงานที่บริษัทมาเดือนหนึ่งแล้วไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะ"
"ไม่มีปัญหาอะไรก็ดี ปรางเขาจะได้เลิกห่วง กลับไปอย่าลืมกินยาล่ะ ล้างแผลให้สะอาดด้วยจะได้หายไวไว"
"ขอบคุณมากนะคะ ที่พามุกไปส่งโรงพยาบาลแถมยังไปส่งถึงที่บ้านอีก"
"เธอเป็นพนักงานในบริษัทของฉันจะให้ฉันปล่อยปละละเลยไปได้ยังไง บ้านเธอไปทางไหนบอกทางฉันด้วยก็แล้วกัน"
"เข้าไปตรงซอยใกล้ๆ ป้ายรถเมล์ที่คุณเคยรับมุกกับน้องขึ้นรถเมื่อวันนั้นเลยค่ะ จำได้ไหมคะ" มุกหันไปมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเจ้านายหนุ่มด้วยความหลงใหล
"จำได้สิ" ภพหันไปสบเข้ากับดวงตากลมโตของหญิงสาวข้างกายที่มองอยู่ก่อนแล้วเข้าอย่างจัง
มุกตกใจรีบหันหน้าหนีไปอีกทางด้วยความเขินอาย ส่วนภพได้แต่ทำหน้านิ่งเฉยเขารู้ว่าหญิงสาวรู้สึกยังไงกับเขา บ่อยครั้งที่เขาเห็นเธอคอยแอบมองเขาอยู่บ่อยๆ และเขาหวังว่าเธอจะเลิกทำแบบนั้นไปเอง ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีทางเข้ามาอยู่ในหัวใจของเขาได้หรอก อย่างมากก็เป็นได้แค่พนักงานในบริษัทและคนรู้จักแค่นั้น นอกจากน้ำแล้วไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ทำให้เขาหัวใจเต้นแรงได้อีกแล้ว
ใช้เวลาไม่นานรถคันหรูก็มาจอดตรงหน้าบ้านเช่าสภาพเก่าที่มุกอาศัยอยู่ ภพมองสำรวจไปทั่วบ้านหลังเล็กโดยไม่เอ่ยอะไรกับเธอสักคำ ก่อนที่มุกจะลงจากรถเธอไม่ลืมที่จะขอบคุณชายหนุ่มอีกครั้ง หญิงสาวยืนมองรถคันหรูแล่นออกไปจนลับสายตาด้วยรอยยิ้มมุมปาก ได้แค่นี้สำหรับเธอก็มีความสุขมากแล้วอย่างน้อยเธอก็ได้เข้าไปอยู่ในสายตาของชายหนุ่มบ้าง
"พี่กลับมาแล้วเหรอ" มิคเดินตรงมาหาพี่สาว
"จ้ะ เข้าบ้านกันเถอะ เดี๋ยวพี่ทำอะไรอร่อยๆ ให้กิน"
"พี่ไปโดยอะไรมาครับ ทำไมถึงต้องปิดเอาไว้ด้วย"
"พอดีพี่หกล้มน่ะ ไม่ต้องห่วงพี่หรอก เดี๋ยวก็หายแล้ว"
"เจ็บมากไหมครับ ให้มิคล้างแผลให้นะ"มิคสวมกอดพี่สาวด้วยความรักใคร่
"ได้เลยครับ น้องรัก" มุกก้มลงหอมขมับน้องด้วยความเอ็นดู
YOU MAY ALSO LIKE
