ทาสรักทาสหัวใจ - ตอนที่ 26 แค่คนไม่สำคัญ
“ครับ ผมจะทำให้ดีที่สุดนะ” หมอนนท์เอ่ยด้วยสีหน้าเป็นกังวล
ภายในห้องไอซียูมุกยืนกุมมือมิคที่นอนกะพริบตาช้าๆ สวมหน้ากากช่วยหายใจอยู่บนเตียงน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้างด้วยความเจ็บปวด เธอภาวนาในใจขอให้มิคดีขึ้นเหมือนก่อนหน้านั้นที่ป่วยหนัก ขอให้กลับมาร่าเริงยิ้มมีความสุขอีกครั้ง
“มิคจะต้องดีขึ้นนะ พี่รออยู่รู้ไหม”
“พี่มุก” เด็กหนุ่มมองหน้าพี่สาวพลางเอ่ยเสียงเบา
“อดทนและสู้กับมันให้ได้นะ จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก”
“พี่มุก” มิคจับดึงที่สวมครอบจมูกปากช่วยหายใจออก
“มิคอย่าเอาออกสิ” มือบางหมายจะสวมหน้ากากช่วยหายใจเข้าไปใหม่ให้น้องชาย
“ไม่เป็นไรครับ”
“หมอค่ะ” มุกหันไปทางหมอนนท์
“จริงๆ มิคพอจะหายใจเองได้อยู่ แต่อย่านานมากนะเดี๋ยวอาการจะแย่ลง”
“ผมรักพี่นะครับ”
“พี่ก็รักมิคมากเลยรู้ไหม” เอ่ยเสียงปนสะอื้น
“ถ้าผมไม่อยู่ ฝากหมอดูแลพี่มุกด้วยนะครับ”
“มิคอย่าพูดแบบนั้นสิ เราจะต้องอยู่กับพี่นะ”
“พักผ่อนเถอะนะ อาการดีขึ้นกว่านี้แล้วค่อยว่ากัน” หมอนนท์รีบสวมหน้ากากช่วยหายใจกลับเข้าที่เดิมทันที
หมอนนท์ค่อยๆ พามุกเดินออกมาจากห้องไอซียูมานั่งลงบนเก้าอี้ด้านนอกพร้อมกับพูดปลอบประโลมเพื่อคลายความเสียใจให้เธอเบาบางลงบ้าง มือหนาค่อยๆ ยื่นเข้าไปปาดเช็ดน้ำตาบนแก้มทั้งสองข้างให้เธออย่างอ่อนโยน
“มุกจะต้องเข้มแข็งเพื่อมิคนะ รู้ไหม” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นจ้องมองใบเนียนไม่วางตา
“ค่ะ มุกจะเข้มแข็งเพื่อมิค” ส่งยิ้มให้หมอนนท์
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะยืนอยู่ข้างมุกเสมอนะ”
“ขอบคุณค่ะ”
ทางด้านภพหลังจากที่คุยงานกับลูกค้าภายในร้านอาหารเสร็จเขาก็ไปส่งลูกค้าคนสำคัญขึ้นรถกลับโดยมีซินดี้ตามติดไม่ยอมห่าง จึงเป็นเหตุให้ลูกค้าเข้าใจผิดว่าเขากับเธอเป็นคนรักกัน เขาต้องอธิบายเป็นการยกใหญ่ว่าเธอเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น
“ภพ คุณจะไปไหนคะ” นางแบบสาวเอ่ยถามขึ้นพลางเดินตามหลังร่างหนาไปติดๆ
“ผมจะกลับโรงแรม” ภพเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายเต็มทน
“ซินดี้กลับด้วยค่ะ”
“ซินดี้เลิกตามผมสักทีเถอะ”
“ใช่ สิคะ ซินดี้หมดประโยชน์แล้วนี่ พอได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว ก็ถีบหัวส่งกันเลย ซินดี้ก็เสียใจเป็นนะคะ”
“อย่ามาเสแสร้ง ถ้าคุณไม่รู้จักลูกค้าและอยากช่วยผม ช่วยคุยให้เขามาร่วมงานด้วย ผมไม่มีทางให้คุณตามมาด้วยหรอก”
“แล้วยังไงคะ ไหนๆ ซินดี้ก็มาแล้วคุณก็ต้องดูแลซินดี้ให้เป็นอย่างดีสิคะ จริงไหม” ใช้แขนเรียวคล้องท่อนแขนแกร่งพร้อมกับกับเบียดแนบกายเข้าหาชายหนุ่ม
“ภาพหลุดในผับเมื่อคืนนั่น เป็นฝีมือของคุณใช่ไหม” ภพพยายามข่มใจให้เย็นที่สุด
“เปล่าสักหน่อยค่ะ” ทำหน้าตาเศร้าสร้อยออดอ้อนชายหนุ่ม
“ช่างเถอะ กลับกันได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมีคุยงานอีกที่”
“ซินดี้ไปด้วยนะคะ”
“ไม่ต้อง! พรุ่งนี้คุณกลับไปก่อนเถอะ”
“ไม่เอาค่ะ ซินดี้จะกลับพร้อมคุณ”
“ตามใจ” พูดจบชายหนุ่มก็ก้าวขาขึ้นไปนั่งบนรถตู้โรงแรมที่จอดรออยู่เพื่อตัดรำคาญ
ภายในห้องพักโรงแรมแห่งหนึ่งทันทีที่ภพกลับถึงห้องก็รีบต่อสายหามุกแต่เธอกลับไม่รับสายของเขาแม้แต่สายเดียว ชายหนุ่มจึงเริ่มโมโหขึ้นเรื่อยๆ โยนโทรศัพท์ลงบนเตียงด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
“เธอกล้ามากนะมุก! ที่ไม่รับสายฉัน” ภพขบกรามแน่นอย่างโกรธเคือง
ภายในคอนโดมุกนั่งมองโทรศัทพ์มือถือของตนเองที่เพิ่งหน้าจอดับไปจากสายของภพ เธอไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะโทรมาหาเธอทำไม ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้มีความสำคัญอะไรต่อชายหนุ่มเลยสักนิด ก็แค่ขายร่างกายให้ชายหนุ่มเพื่อเงินเท่านั้น อีกอย่างเธอไม่อยากเอาเรื่องอาการป่วยของมิคไปรบกวนใจชายหนุ่มด้วย
ตกดึกมุกนอนไม่หลับนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงนุ่มที่ใช่ร่วมระเริงบทรักกับภพทุกค่ำคืน เธอคิดไม่ตกเรื่องน้องชายที่นอนป่วยอาการหนักอยู่ในห้องไอซียู โชคยังดีที่คราวนี้มิคยังรู้สึกตัวไม่หลับไปนานเหมือนที่เคยผ่านมาและตอบสนองพูดคุยกับเธอรู้เรื่องอยู่ถึงแม้จะช้าไปหน่อยก็ตาม
ครืด ครืด โทรศัพท์เครื่องบางสั่นอยู่บนโต๊ะหัวเตียง ร่างบางจึงลุกขึ้นนั่งเอื้อมมือหยิบขึ้นมามามองหน้าจอที่ปรากฏชื่อชายหนุ่มที่เธอกำลังหลงใหลไม่อาจที่จะถอนตัวขึ้นในเวลานี้ ชั่งใจอยู่นานสุดท้ายเธอก็ตัดสินใจกดรับสาย
“ฮัลโหลค่ะ” เสียงหวานกรอกใส่ปลายสาย
“ทำไมถึงไม่รับสายฉัน! ไม่เห็นหรือไงว่าฉันโทรหา! เธออยากจะลองดีกับฉันใช่ไหมมุก! ” เสียงทุ้มเอ่ยผ่านสายด้วยความเดือดดาล
“เอ่อ…คือมุกไม่ว่างค่ะ”
“ไม่ว่าง! หรือว่าไปกับไอ้หมอนั่นกันแน่”
“เปล่านะคะ พอดีมิคไม่ค่อยสบายนิดหน่อยค่ะ”
“พาไปหาหมอหรือยัง”
“ค่ะ”
“ไม่ได้เป็นอะไรมาก เธอถึงกับไม่มีเวลารับสายฉันเลยงั้นสิ” ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เธอว่าไหม”
“ถ้าอย่างนั้นมุกย้ายออกไปก็ได้ค่ะ คุณจะได้สบายใจ”
“มุก!” ภพขบกรามแน่นด้วยความไม่พอใจ
“มุกพูดจริงๆ ค่ะ ถ้าคุณไม่ต้องการมุกแล้ว มุกก็จะไป มุกรู้ดีว่าตนเองอยู่ในสถานะอะไรสำหรับคุณ”
“หึ อยากไปมากเลยงั้นสิ”
“เปล่าค่ะ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับคุณ”
“ได้ งั้นก็อยู่กับฉันเหมือนเดิมนั่นแหละ มะรืนฉันก็จะกลับแล้ว”
“ไหนบอกว่าจะอยู่ต่ออีกวันสองวันไม่ใช่เหรอคะ”
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”
“ค่ะ” รับคำเสียงอ่อน
วันต่อมา
มุกตื่นแต่เช้าทานอาหารเช้าเสร็จก็รีบตรงไปยังโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมน้องชาย พอไปถึงเธอก็ต้องตกใจที่อยู่ๆ อาการของน้องชายแย่ลงต้องปั๊มหัวใจจนกลับมาเต้นอีกครั้ง แต่มิคกลับไม่รู้สึกตัว มุกยืนอยู่ตรงหน้าห้องไอซียูด้วยหัวใจที่สลายน้ำตาไหลอาบแก้มใจจะขาด
“ฮือๆ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย” ร่างบางทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความสิ้นหวัง เธอจะต้องเจ็บปวดอย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน ทำไมโชคซะตาถึงกลั่นแกล้งเธอกับน้องชายนัก มุกตัดพ้อในใจ
“มุก! ” หมอนนท์รีบเข้าไปพยุงร่างบางขึ้นจากพื้น
“หมอ” สวมกอดร่างหนาเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวหัวใจที่กำลังอ่อนแอ
“ไม่เป็นไรนะ ผมจะอยู่ข้างๆ มุกเอง”
“มุกกลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะเสียน้องไป”
“ตอนนี้มิคเขากลับมาแล้ว ไม่แน่นะวันพรุ่งนี้มิคอาจจะฟื้นขึ้นมาแล้วก็ได้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ขอแค่มุกเชื่อและมีความหวัง”
“มุกรู้ว่ามันเป็นแค่คำปลอบใจ แต่มุกก็จะเชื่อค่ะ” ผละออกจากร่างหนา
“ครับ ไปนั่งพักสักหน่อยนะ” หมอนนท์ประคองมุกไปนั่งลงบนเก้าอี้
ครืด ครืด โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของมุกสั่นขึ้นเธอจึงรีบหยิบออกมากดรับสายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ฮัลโหลค่ะ” กรอกเสียงใส่ปลายสาย
“เธออยู่ไหน” เสียงทุ้มอันคุ้นเคยถามขึ้น
“มุกอยู่โรงพยาบาลค่ะ”
“ทำไม มิคป่วยหนักถึงต้องเข้าโรงพยาบาลเลยเหรอ”
“ค่ะ ตอนนี้มิคอยู่ในห้องไอซียู ยังไม่รู้สึกตัวเลย เมื่อวานยังคุยกับมุกอยู่เลย” ร้องไห้สะอึกสะอื้น
“หมายความว่ามิคเข้าโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อวานแล้วงั้นสิ ทำไมเพิ่งจะมาบอก ไหนเธอบอกว่ามิคไม่ได้เป็นอะไรมากไง”
“ค่ะ มิคสลบไม่ได้สติตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่ก็ฟื้นกลับมา จนตอนนี้กลับมาทรุดลงอีก แต่มุกว่าคุณเอาเวลาไปสนใจงานของคุณเถอะนะคะ มุกไม่อยากรบกวนคุณ”
“เธอพูดอะไรของเธอ!” ปลายสายเริ่มมีอารมณ์
“เราสองคนพี่น้องไม่ได้สำคัญอะไร อีกอย่างมุกช่วยเหลือตัวเองได้ค่ะ”
“เธอจะคิดยังไงก็ช่าง! ตอนนี้ชีวิตมิคสำคัญกว่า ฉันจะคอยโทรหาเป็นระยะก็แล้วกัน พรุ่งนี้ฉันจะกลับแต่เช้า เธอก็หยุดร้องได้แล้ว”
“ค่ะ”
วันต่อมาภายในห้องไอซียูภพยืนมองมิคที่นอนหลับไหลอยู่บนเตียงโดยมีมุกยืนอยู่ข้างๆ ภพอดรู้สึกใจหายไม่ได้เมื่อรับรู้ถึงอาการมิคที่แย่ลงมากกว่าเมื่อก่อนหน้านี้ที่เคยฟื้นคืนกลับมา
“เธอไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะจัดการทุกอย่างให้เธอเอง เธอไม่ต้องคิดต้องทำอะไรทั้งนั้น”
“ค่ะ”
“มิคเขาคงแค่หลับไป อีกไม่นานก็จะกลับมาเอง เธอย่าเพิ่งคิดอะไรแย่ๆ เลยนะ จะได้ไม่เครียด”
“จะไม่ให้คิด ได้ยังไงกันคะ น้องชายทั้งคน”
“ฉันรู้ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปทานข้าว แล้วกลับไปพักผ่อน”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณกลับมาเหนื่อยๆ ไปพักเถอะค่ะ มุกจะอยู่ต่ออีกสักพัก”
“เธอกล้าดื้อกับฉันเหรอ ตั้งแต่ฉันไปคุยงานต่างจังหวัด เธอก็เปลี่ยนไปเลยนะ”
“เปล่านะคะ มุกแค่ทำในสิ่งที่ควรทำ” เดินหนีชายหนุ่มออกไปจากห้อง
“ยังไง ถึงขนาดถึงต้องโกหกเรื่องมิคเลยสินะ”
“คุณจะสนใจทำไมคะ ว่ามุกจะพูดอะไร”
“ฉันว่าคุยกันที่นี้คงจะไม่รู้เรื่องหรอก รีบไปกันเถอะ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับเธอ” ภพจ้องหน้าเนียนตาเขม่น
มุกทนสายตาดุดันที่ส่งมาไม่ได้เธอจึงจำใจเดินตามชายหนุ่มไปขึ้นรถ เพื่อไปยังร้านอาหาร พอทานเสร็จทั้งสองคนก็พากันกลับคอนโด ภายในในห้องหรูมุกทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยความอ่อนล้า นึกถึงแต่หน้าน้องชายที่หลับสนิทอยู่ยนเตียงคนไข้ในห้องไอซียู
“บอกมาเธอเป็นอะไร ไม่พอใจอะไรฉัน” ร่างหนานั่งลงข้างร่างบาง
“เปล่าค่ะ ทำไมมุกต้องไม่พอใจอะไรคุณด้วยคะ”
“ไม่รู้สิ แต่ฉันรู้สึกแบบนั้น”
“คุณอย่ามาใส่ใจคนไม่สำคัญอะไรอย่างมุกเลยค่ะ เอาเวลาไปให้คนที่คุณสนใจจะดีกว่า” พูดพลางลุกขึ้นยืน
“เธอหึงฉันกับซินดี้ก็บอกมาตรงๆ เถอะ”
“ค่ะ หึงแล้วทำอะไรได้ค่ะ ในเมื่อคุณไม่เคยจะชอบมุกเลย” มุกยิ้มมุมปาก
“งั้นเหรอ เหมือนเธอจะรู้ใจฉันมากเลยนะ ว่าไหม” มือหนาคว้าเอวบางเข้ามาโอบกอดไว้แน่น
“คุณภพ มุกอึดอัด ปล่อยสิคะ” ร่างบางพยายามขืนตัวเอง
“ทำไม ในเมื่อรู้ใจฉันมาก ก็ตามใจฉันสักหน่อยสิ”
“วันนี้มุกยังไม่พร้อมค่ะ คุณคงเข้าใจนะคะ” เอ่ยเสียงสั่นเครือน้ำตาคลอเบ้า
“เธอเห็นฉันใจร้ายมากขนาดนั้นเลยเหรอ หน้ามืดจนไม่รู้จักยับยั้งช่างใจ” ยอมปล่อยร่างบางเป็นอิสระ
ตกดึกบนเตียงนุ่มกว้างภพเดินเข้ามาภายในห้องหลังจากเคลียร์งานในห้องทำงานเสร็จ ก็พบว่ามุกนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ชายหนุ่มจึงค่อยๆ ล้มตัวลงนอนบนเตียงช้าๆ พร้อมกับขยับเข้าไปหาร่างบางสวมกอดเธอแล้วหลับตาลงด้วยความอุ่นใจไม่เหมือนช่วงสองสามคืนที่ผ่านมาจนหลับไปสู่ห้วงนิทรา
YOU MAY ALSO LIKE
