“ว่าไปแล้ว เรื่องที่อยู่ใหม่น่ะนะ”

[ตอนที่หัวหน้าบุกไปโรงพยาบาลใช่มั้ยครับ?]

พอผมพูดแบบนั้น คุณทัตสึมิก็หันไปมองหัวหน้าด้วยสีหน้าตกใจมาก

“ตอนนี้ที่อยู่ของอิวาซากิอาจจะมีข้อมูลรั่วไหลไปถึงพวกบ้าบางคนได้ ทางสมาคมเลยรับผิดชอบจัดหาที่อยู่ใหม่ให้ แต่มันดันเตรียม ‘อสังหาริมทรัพย์ระดับซุปเปอร์อุบัติเหตุ’ มาให้เสียอย่างนั้น”

“อสังหาริมทรัพย์ระดับซุปเปอร์อุบัติเหตุ… นั่นหมายถึงที่นั่นเหรอคะ!?”

โอ้โห สีหน้าของคุณทัตสึมินี่เหมือนกับตอนที่หัวหน้าบุกเข้าไปในห้องประชุมเป๊ะเลย

“จำได้ไหมเมื่อสองปีก่อน มีนักสำรวจระดับสูงคนหนึ่งถูกคำสาปฆ่าตายในเหตุการณ์ก่อการร้ายน่ะ ที่นั่นแหละอพาร์ตเมนต์นั้นเลย”

“ที่นั่นกำลังถูกกักกันอย่างเข้มงวดทั้งชั้นเลยไม่ใช่เหรอคะ!? ดิฉันต้องเจอเรื่องลำบากแค่ไหนตอนที่กระทรวงมหาดไทยกับเรามีปัญหากันน่ะ…”

“เออ… ตระกูลทัตสึมิเคยเป็นแกนหลักตอนที่กระทรวงมหาดไทยปรับโครงสร้างใหม่นี่นะ…”

“พวกเขาก็เลยทำอะไรตามใจชอบเพราะคิดว่าฉันออกไปจากที่นี่ไม่ได้ใช่ไหมคะ”

“— เรื่องที่คุยกับอิวาซากิเมื่อกี้เหรอ ผ่านมา 20 กว่าปี มีคนตายไปทั้งหมด 44 คนแล้วสินะ… คำสาปของเทพปีศาจก็คงจะถูกทำลายลงแล้วสินะ”

“ถ้าคิดรวมเหตุการณ์ “ดันเจี้ยนล่มสลายของสำนักพระราชวัง” เมื่อ 26 ปีที่แล้วด้วย ก็รวมผู้เสียชีวิตทั้งหมด 288 คนค่ะ ส่วนคนที่ตายเพราะคำสาปล้วนๆ เนี่ย ที่จริงเมื่อเดือนที่แล้วก็เพิ่มขึ้นเป็น 61 คนแล้วค่ะ”

“…งั้นเหรอ”

เหตุการณ์ดันเจี้ยนล่มสลายของสำนักพระราชวัง ผมเคยเรียนในวิชาเรียนอยู่เหมือนกันนะ

“ไม่สิ ทำไมทำหน้าเหมือนไม่เกี่ยวกับตัวเองเลยล่ะ ทั้งที่คนที่แก้ไขปัญหานั้นได้ก็คืออิวาซากิไม่ใช่เหรอ?”

[เอ๊ะ!? ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ!?]

“ก็นายถอนคำสาปของทัตสึมิได้ไม่ใช่เหรอ?”

[ผมแค่ใช้ ‘การเยียวยาของมารดาผู้เปี่ยมเมตตา’ ให้กับคุณทัตสึมิที่อยู่ในโหมดเหนื่อยล้าหนักๆ ไปเท่านั้นเองนะครับ!?]

“มันเป็นเรื่องที่น่าคิดนะ ว่าเป็นเพราะสกิลของอาชีพที่ไม่เคยรู้จักมันสุดยอดเกินไป หรือเป็นเพราะอิวาซากิสุดยอดเกินไปกันแน่”

“ถ้าบอกว่าเป็นเพราะ ‘เจ้าหญิง’ สุดยอดล่ะคะ?”

“ฉันก็ว่าแบบนั้นน่าจะเข้าท่าที่สุดนะ อิวาซากิ นายวิวัฒนาการจากมาสคอตไปเป็น ‘เจ้าหญิงมิโกะ’ แล้วสินะ”

[อย่าเพิ่งโยนเรื่อง! แล้วผมไม่ใช่เจ้าหญิงนะครับ! ผมเป็นผู้ชายทั่วๆ ไป… เป็นผู้ชาย เคยเป็น ผู้ชายต่างหากล่ะครับ]

“อย่าเพิ่งท้อแท้สิ อย่าเพิ่งท้อแท้”

“คุณอิวาซากิไม่ชอบรูปลักษณ์ตอนนี้หรือคะ?”

[ไม่เชิงว่าไม่ชอบนะครับ แต่ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แล้วก็… รู้สึกแปลกๆ น่ะครับ]

“อาจเป็นเพราะร่างกายกับจิตใจมันยังไม่เข้ากันก็ได้ แต่มันก็เป็นปรากฏการณ์ที่ไม่เคยมีใครรู้จักมาก่อน กลับมาเข้าเรื่องดีกว่า เรื่องที่อยู่ใหม่นัดให้ย้ายเข้าพรุ่งนี้เลยก็ดีนะ”

[ทั้งที่ไม่รู้สถานที่อะไรเลยเนี่ยนะ!?]

“ฉันยืนยันให้เลยว่าจะเป็นอสังหาริมทรัพย์ของสมาคมที่อยู่ใกล้ๆ ตรงนี้ และจะเป็นประโยชน์ต่ออิวาซากิ นี่ไง!”

หัวหน้ายื่นแฟ้มใสให้คุณทัตสึมิ ไม่ใช่ให้ผม

[เอ่อ… เรื่องที่อยู่ใหม่ของผม แต่ทำไมถึงให้คุณทัตสึมิล่ะครับ…]

“หืม? ฉันคิดว่าจะให้ทัตสึมิช่วยย้ายของน่ะสิ ไหนๆ ก็ได้รับอนุญาตให้ใช้ ‘กระเป๋าเก็บของ’ แล้วด้วย ถ้าไม่มีกำลังรบพอคงไม่ได้หรอก”

[กระเป๋าเก็บของเหรอครับ? เอ๊ะ!? ได้รับอนุญาตให้ใช้กระเป๋าเวทมนตร์!? ]

“ที่นี่ก็มีปัญหาอยู่บ้างค่ะ แต่ก็อยู่ในเกณฑ์ที่รับได้ แถมยังใกล้และปลอดภัยด้วยค่ะ”

ขณะที่ผมกำลังตื่นตระหนกกับการได้รับอนุญาตให้ใช้กระเป๋าเวทมนตร์ คุณทัตสึมิก็ดูรายละเอียดที่อยู่ใหม่ของผม แล้วก็ยื่นเอกสารให้ผมดู

— ทั้งชั้นเลยเหรอเนี่ย… ใกล้จัง! อยู่ใกล้ๆ ตรงนี้เลยนี่นา!

“ทั้งชั้นเป็นกรรมสิทธิ์ของอิวาซากิ พูดถึงทั้งชั้นก็จริง แต่มีแค่ 2 ห้องเท่านั้นเองนะ และเหตุผลก็คือห้องหนึ่งมีโอกาสที่จะ ‘กลายเป็นมิติอื่น’ — กลายเป็นดันเจี้ยนได้ แต่ฉันรู้สึกแปลกๆ ตรงนี้แหละ ห้องนั้นอยู่ในสภาพนั้นมาเป็นปีแล้ว แถมพอไปตรวจสอบที่จริง ก็รู้สึกว่ามันไม่เหมือนดันเจี้ยนเท่าไหร่ แต่เป็นเหมือน ‘อาณาเขตอื่น’ มากกว่า… สัญชาตญาณฉันมันบอกว่าต้องพาอิวาซากิไปที่นั่น”

[เพราะอย่างนั้นก็เลยยกให้ทั้งชั้นเลยเหรอครับ…]

“เงินของสมาคมน่ะ ไม่มีปัญหาหรอก”

[หัวหน้าคะ! เท่จนไม่อยากห่างเลยจริงๆ!]

“โอ๊ะ? จะแต่งงานกันไหม? ตอนนี้ทัตสึมิก็มาด้วยนะ?”

[พูดอะไรบ้าๆ ออกมาอีกแล้ว!?]

“ยังไงก็เถอะ ฉันตัดสินใจเลือกที่นั่นแล้วนะ การ์ดคีย์ในแฟ้มนั้นก็ใช้ได้เลยทันที”

[รวดเร็วไปไหมครับ!? ถ้าผมไม่ชอบขึ้นมาจะทำยังไงครับ?]

“ไม่ชอบเหรอ?”

[ขอบคุณสำหรับที่พักที่ดีที่สุดเลยครับ!]

“อีกอย่าง ทางสมาคมถือว่าเป็นการโอนกรรมสิทธิ์ให้ แต่ก็ได้รับคำขอให้เฝ้าระวังห้องที่กำลังจะกลายเป็นต่างมิติเป็นการส่วนตัว โดยค่าตอบแทนจะนำไปหักล้างกับค่าภาษี”

“สมกับเป็นหัวหน้าค่ะ! ดิฉันต้องไปที่แผนกจัดการเพื่อรับอนุญาตให้ยืมกระเป๋าเก็บของใช่ไหมคะ?”

“ในแฟ้มนั้นมีใบอนุญาตอยู่แล้วนะ มีลายเซ็นต์ของหัวหน้าแผนกจัดการด้วย กำหนดเวลาคือ 24 ชั่วโมงหลังจากยื่นใบอนุญาต”

“คุณอิวาซากิคะ! ไปกันเลยค่ะ!”

— อืม ห้องผมก็จัดเก็บเรียบร้อยแล้ว ถ้าได้ใช้กระเป๋าเวทมนตร์ การย้ายบ้านก็น่าจะง่ายขึ้นเยอะเลยนะ… แต่ทำไมถึงรู้สึกว่าทุกอย่างมันราบรื่นเกินไป ราวกับถูกจัดวางไว้บนเส้นทางที่กำหนดไว้แล้วก็ไม่รู้สิ…