ตอนที่ 848 ครอบครองเงาพิสุทธิ์

………………..

มังกรเฒ่าไม่ได้พาจี้หยวนไปที่ตำหนักหลัก ทางนั้นเต็มไปด้วยเผ่าวารีจากสี่ทะเล จี้หยวนไปแล้วไม่ค่อยเหมาะสม อีกทั้งน่าจะรำคาญใจ ตอนนี้เขาจึงจัดตำหนักข้างที่เงียบสงบเอาไว้ให้

ภายใต้สถานการณ์ที่ทั้งวังมังกรคึกคักเช่นนี้ สถานที่สงบๆ ซึ่งพวกจี้หยวนพักอยู่ก็คือลานด้านหลังส่วนในอย่างแท้จริง หากไม่ใช่คนสนิทย่อมเข้ามาไม่ได้

ตำหนักข้างที่พวกจี้หยวนพักอยู่ไม่นับว่าใหญ่มาก แต่ข้างในมีข้าวของทุกอย่างครบครัน อาหาร เครื่องดื่ม อีกทั้งมีกระดานหมาก ข้างนอกยืนไว้ด้วยยักษ์และภูตวารีหลายตน คอยรับใช้โดยเฉพาะ

น่าเสียดายที่ตอนนี้มังกรเฒ่ากำลังยุ่งอยู่กับการรับแขก พูดกับจี้หยวนสองสามคำแล้วก็อยู่ต่อไม่ได้จริงๆ ทำได้เพียงขอตัวไปรับแขกที่ตำหนักหลักก่อน ให้พวกจี้หยวนพักผ่อนตามอัธยาศัย แน่นอนว่าไม่ได้ห้ามพวกเขาเดินไปไหน ไม่ว่าที่ไหนก็ไปได้ทั้งนั้น

“ไอ้หยา ข้างในวังมังกรน่าสนใจอยู่บ้างจริงๆ”

มังกรเฒ่าเพิ่งไป เซี่ยจื้อก็เริ่มมองดูสัมผัสข้าวของข้างในตำหนักข้างแห่งนี้ ของจำนวนหนึ่งล้วนหยิบมาดู แน่นอนว่าในมือถือขนมเอาไว้จานหนึ่งด้วย เดินไปพลาง กินไปพลาง

“วังมังกรแม่น้ำเทียมฟ้าแห่งนี้ไม่นับว่าเป็นสถานที่ที่หรูหราเท่าไหร่ ได้ยินท่านจี้พูดว่าวังมังกรทุกแห่งในสี่ทะเลหรูหรายิ่งกว่านี้ ฮ่าๆ อาจารย์กินสิ่งนี้สิ”

หูอวิ๋นถือขนมอีกจานหนึ่งคอยตามอยู่ข้างๆ เซี่ยจื้อ ฝ่ายหลังหยิบมาเคี้ยวชิ้นหนึ่ง พยักหน้าแล้วก็วางหยกสมปรารถนาในมือไว้ที่เดิม

จี้หยวนกินขนมหลายชิ้นแล้ว ปัดมือก่อนลุกขึ้นยืน มองจ่าวเหนียงที่อยู่ข้างๆ

“พวกเราออกไปเดินเล่นข้างนอกเยอะ งานเลี้ยงแปลงมังกรคึกคักขนาดนี้ จะไม่ออกไปเดินสักหน่อยได้อย่างไร”

“เจ้าค่ะ ท่านจี้”

จ่าวหนียงยืนขึ้นอย่างเบิกบานใจ บ้านของธิดามังกรยิ่งใหญ่กว่าที่นางจินตนาการไว้ นางอยากไปเดินดูรอบๆ เช่นเดียวกัน

“นี่ ท่านจี้ ข้าไปด้วย ข้าก็อยากไปด้วยเหมือนกัน!”

หูอวิ๋นได้ยินว่าจะออกไปเดินข้างนอกก็พลันอยากตามไปด้วย แต่สุดท้ายเซี่ยจื้อคว้าหลังคอเอาไว้ หูอวิ๋นถูกยกตัวขึ้นจนเสียสมดุล แต่ยังคงรับขนมหลายชิ้นที่เกือบหกออกมาได้อย่างคล่องแคล่ว จากนั้นส่ายหน้าพลางมองไปข้างนอกอย่างจนใจ

“หึๆ ข้าไม่ไป เจ้าก็ห้ามไปเช่นเดียวกัน ก่อนหน้านี้ให้เจ้ารับรู้ถึงปราณปีศาจเผ่าวารีนับพันหมื่น เจ้าคิดว่าข้าให้เจ้ารับรู้เฉยๆ หรือ ข้ากำลังสอนบางสิ่งบางอย่างให้เจ้านะ!”

“ไยอาจารย์ต้อง…”

จี้หยวนส่ายหน้า ไม่สนใจพวกเขาอีก เพียงพาจ่าวเหนียงเดินออกจากตำหนักข้าง ยักษ์ตนหนึ่งข้างนอกประสานมือให้พวกเขาทันที กล่าวสองสามคำแล้วคิดติดตามข้างกายพวกเขา จากนั้นมีภูตวารีตนหนึ่งปิดประตูตำหนักอีกครั้ง

“เจ้าทำสีหน้าอะไรของเจ้า ก็แค่ออกไปดูปีศาจเท่านั้น งานเลี้ยงยังไม่เริ่มเสียหน่อย มีอะไรน่าดูกัน ข้าให้มอบบทเรียนให้เจ้าไม่ชอบหรือ ไม่ใช่ว่าจี้หยวนพูดอะไรก็ต้องทำสิ่งนั้น เขาชี้เป็นชี้ตายได้หรืออย่างไร”

ความจนในใจดวงตาของหูอวิ๋นหายไปจนเกลี้ยงในพริบตานี้

“อาจารย์ เช่นนั้นท่านต้องจริงจังแล้ว”

“เหลวไหล! แม้ก่อนหน้านี้ขู่เจ้าเล่นเป็นส่วนใหญ่ก็จริง แต่สิ่งที่ข้าพูดไม่ใช่เรื่องโกหก ไม่เห็นหรือว่าแม้แต่จี้หยวนก็ยังไม่เอ่ยคัดค้าน!”

“ขอรับๆๆ! อาจารย์ไปนั่งก่อน ข้าจะนำขนมมาให้ท่าน!”

เซี่ยจื้อเดินไปถึงหน้าตั่งพักผ่อนข้างๆ อย่างเกียจคร้าน เมื่อนั่งลงแล้ว สายตาของเข้ามองไปยังหูอวิ๋นด้วยความจริงจังเป็นอย่างยิ่ง

“ตอนลงน้ำก่อนหน้านี้ รับรู้ถึงปราณปีศาจในน้ำแล้วรู้สึกอย่างไรบ้าง”

หูอวิ๋นมองท่าทางของเซี่ยจื้อ ยิ่งจริงจังขึ้นหลายส่วนอย่างอดไม่ได้

“อาจารย์ ตอนนั้นข้ารู้สึกเหมือนจะจมน้ำตาย ยากจะหายใจได้ น่ากลัวเหลือเกิน…แต่รู้สึกได้ว่าปราณปีศาจซับซ้อนไร้จำกัด ข้างในนั้นยังมีปราณปีศาจจำนวนหนึ่งที่น่ากลัวเป็นพิเศษ รู้สึกเหมือนกำลังบีบคอหอยข้าอยู่…”

“อืม ปราณมังกรของมังกรแท้ มองออกจากในนั้นว่าพลังของอีกฝ่ายสูงต่ำเพียงใด บริสุทธิ์มีจิตวิญญาณเพียงใด ก่อนหน้านี้ข้าบอกว่าปราณและพลังปีศาจมีจิตวิญญาณ ถึงขนาดมีความรู้สึก เจ้าคิดว่าปราณมังกรแท้เหล่านั้นเป็นอย่างไรบ้าง”

หูอวิ๋นคิดอยู่นานแล้ว ทำได้เพียงพูดออกไปประโยคหนึ่ง

“ร้ายกาจมาก น่ากลัวมาก แต่ความน่ากลัวนั้นไม่เหมือนกับปราณปีศาจของเจ้าภูเขาลู่ ข้ารู้สึกว่ากดดันมาก ไม่อาจต้านทานได้…ข้าก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน”

“ฮ่าๆ พูดได้ไม่เลว เช่นนั้นข้าจะพูดถึงพลังปีศาจอันบริสุทธิ์ที่ปรากฏอยู่ในนั้นแล้วกัน เจ้าคิดว่าพลังปีศาจของเจ้าเป็นอย่างไร”

หูอวิ๋นชี้ตนเอง

“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว เจ้าคิดว่าคำชี้แนะที่จี้หยวนมอบให้เจ้าเป็นหนทางเก็บผักกาดขาวขายหรือ นี่คือสิ่งที่เรียกว่าเซียนนำทาง พลังปีศาจของเจ้านั้น หากพูดถึงความบริสุทธิ์และจิตวิญญาณแล้ว เจ้าเข้าใกล้จิตวิญญาณดั้งเดิมของพลังจี้หยวนแล้วครึ่งหนึ่ง เป็นจิตวิญญาณดั้งเดิม!”

สีหน้าตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่งแต่เดิมของหูอวิ๋นพลันลดลง

“ก็แค่ครึ่งหนึ่งของท่านจี้…”

เซี่ยจื้อเห็นหูอวิ๋นมีท่าทางเช่นนั้น เขาพลันเปลี่ยนเป็นสดชื่นมีชีวิตชีวายิ่งกว่าหูอวิ๋น จิ้งจอกน้อยตนนี้เรียกจี้หยวนว่าท่านอย่างนั้นอย่างนี้เสมอ พูดว่าท่านจี้ร้ายกาจอย่างนั้นอย่างนี้เสมอ แต่ความจริงแล้วไม่รู้เลยว่าจี้หยวนทรงพลังแค่ไหน

“เจ้าเด็กคนนี้! เจ้าคิดว่าครึ่งหนึ่งมันต่ำต้อยมากหรือ”

เซี่ยจื้อตีท้ายทอยของหูอวิ๋นเสียงดัง ทำลายร่างคนที่เขาแปลงกายมา กลับเป็นจิ้งจอกแดงที่กุมศีรษะนั่งอยู่บนพื้น

“อาจารย์…”

เซี่ยจื้อแยกเขี้ยวสีขาวขนาดใหญ่ ยกมือขึ้นมือฝ่ามือของตนเอง รู้สึกถึงพลังของจี้หยวนในร่างกายนี้

“เอาอย่างนี้แล้วกัน สภาพของข้าในตอนนี้ มังกรแท้ให้พลังปีศาจแก่ข้า อาศัยการโคจรพลังเพียงอย่างเดียว อีกทั้งใช้พลังได้หกในสิบส่วน หากเสริมด้วยวิชาแล้วใช้ได้แปดส่วน ส่วนพลังของท่านจี้ของเจ้า โคจรพลังเพียงอย่างเดียว ข้าใช้พลังได้สิบส่วน หากเสริมด้วยวิชา กลับใช้ได้ถึงยี่สิบส่วนเชียว ส่วนเซียนบำเพ็ญ ปีศาจบำเพ็ญส่วนใหญ่ แม้มีพลังฝึกปราณสูงส่ง แม้แต่ให้ข้ายืมพลังก็ยังทำไม่ได้ แต่ถึงพลังของเจ้าจะอ่อนด้อยอยู่บ้าง ข้ากลับฝืนใช้ได้!”

“อ้อ…”

ตรงประตูตำหนักข้าง จี้หยวนพูดว่าจะไป กระนั้นยืนอยู่ไม่ไกล เขากำลังเงี่ยหูฟังบทสนทนาภายในตำหนักข้าง จ่าวเหนียงใช้มือข้างหนึ่งป้องหู คล้ายกับกำลังฟังเช่นเดียวกัน

“กำลังสอนอยู่จริงๆ ด้วย เอาล่ะ พวกเราไปกันเถอะ”

จ่าวเหนียงยิ้ม ตามฝีเท้าของจี้หยวนไป พวกเขาเหยียบละอองน้ำที่โปร่งใสเหมือนกับอากาศภายในมังกรจากไป ไม่มีสุ้มเสียงเลยสักนิด

ภายในตำหนักข้าง หูอวิ๋นยังคงครุ่นคิด ขณะเพิ่งอ้าปาก เซี่ยจื้อกลับยกมือห้ามมัน ดวงตาชำเลืองมองไปทางประตูพลางมุ่นคิ้ว

“หึๆ ไปจริงๆ แล้ว”

“เอ๋? อาจารย์ อะไรไปจริงๆ แล้วหรือ”

“อยาก แต่เมื่อครู่ท่านจี้จะไป ท่านกลับไม่ให้ข้าไป…”

“ฮ่าๆ หากไปกับจี้หยวน ข้าไม่ถูกเขาจับตามองจนตายหรือ ไปๆๆ พวกเราก็ไปเดินเล่นเหมือนกัน เอาขนมไปด้วยสักหน่อยล่ะ!”

หูอวิ๋นเบิกตาโพลงมองเซี่ยจื้อที่เปลี่ยนใจไปมาอย่างรวดเร็ว กระนั้นทำได้เพียงกลับไปหยิบขนม ส่วนในใจครุ่นคิดว่าจะแอบรายงานจี้หยวนอย่างไรไม่ให้ถูกเซี่ยจื้อทุบตี

…

ทางฝั่งของจี้หยวนและจ่าวเหนียง พวกเขาออกจากลานด้านหลังได้ไม่นานเท่าไหร่ ระหว่างทางพบปีศาจเผ่าวารีหลากชนิดอยู่เรื่อยๆ อีกทั้งมีจำนวนไม่น้อยมองมาทางจี้หยวนสองคน

จี้หยวนเดินอยู่ข้างหน้า จ่าวเหนียงตามอยู่ข้างๆ ด้วยความเร็วเท่ากัน นางตื่นเต้นอยู่บ้างอย่างชัดเจน แต่พอจี้หยวนหันมามองนาง นางกลับแสร้งทำเป็นไม่ยี่หระเสียอย่างนั้น

เขาตั้งใจแอบลองดูอยู่หลายครั้ง ทุกครั้งล้วนเป็นเช่นนั้น เมื่อเดินไปพักหนึ่งแล้ว ในที่สุดเขาหันหน้าไปมองจ่าวเหนียง

“ไม่ค่อยชินกับโลกข้างนอกเรือนสันติใช่หรือไม่”

เดิมทีจ่าวเหนียงอยากเก็บอารมณ์สักหน่อย แต่นางก็ไม่อยากปิดบังจี้หยวนเช่นกัน จึงทำได้เพียงพยักหน้าและตอบเสียงเบา

“อืม…จ่าวเหนียงกลัวทำให้ท่านขายหน้า…”

จี้หยวนเข้าใจในทันที หลังจากมองข้างหลังตนเองแล้ว เขายื่นมือขวาและแบออก กระบี่เครือเขียวหมุนพลิกรอบหนึ่งก่อนตกลงบนมือเขาในทันที จากนั้นจี้หยวนยื่นกระบี่เครือเขียวให้จ่าวเหนียง

“ถือกระบี่ไว้ ไม่ต้องกลัว”

“ให้ข้าถือเงาพิสุทธิ์หรือ”

จี้หยวนพยักหน้า สายตามองไปทางกระบี่เครือเขียวเช่นกัน

“คุ้มครองจ่าวเหนียงหน่อย”

หึ่ง…

กระบี่เครือเขียวส่งเสียงเบา เจตกระบี่กวนไอน้ำรอบข้าง ส่องแสงเยือกเย็นน่ากลัวออกไประลอกหนึ่ง ทำเอาปีศาจโดยรอบที่มองมาทางจ่าวเหนียงและจี้หยวนพากันตัวสั่น ปีศาจนับไม่ถ้วนมองไปทางอื่นในทันที แม้แต่ยักษ์ที่ตามจี้หยวนและจ่าวเหนียงอยู่ไม่ไกลก็ตัวแข็งทื่อเช่นกัน

“ท่านจี้ ท่าน…”

“วางใจเถอะ ข้าคนแซ่จี้รู้จักหนักเบาดี”

“ขอรับๆ!”

ชัดเจนว่าวิชาของจี้หยวนให้ผลลัพธ์ในทันที ท่าทางการเดินของจ่าวเหนียงในตอนนี้ผ่อนคลายเหมือนกับตอนอยู่ในเรือนสันติแล้ว

“พวกเรากำลังจะไปที่ไหนหรือ ประมุขมังกรกลับมาแล้วไม่พบพวกเราจะทำอย่างไร”

“ไม่เป็นไรๆ ก่อนงานเลี้ยงภายในวังมังกรเริ่มค่อยกลับมาก็ได้ สิ่งที่น่าสนใจล้วนอยู่ที่งานเลี้ยงรอบนอกวังมังกร มีปีศาจจากทะเลมารวมตัวกันมากมาย ข้าอยากไปดูเรื่องสนุกสักหน่อย จะดูแค่ครึ่งหนึ่งของภายในวังมังกรไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องดูให้ครบทุกที่ ทั้งข้างนอกและข้างใน”

จ่าวเหนียงพลันประหลาดใจ

“เอ๋? เช่นนั้นหูอวิ๋นจะไม่ได้ดูด้วย พวกเรากลับไปเรียกเขาดีหรือไม่ จริงสิ เกี่ยวข้องกับรั่วหลีหรือไม่ นางยังไม่กลับมา นางก็จะไม่ได้ดูด้วยหรือ”

“คิดมากมายไปไย ยากนักที่เซี่ยจื้อจะจริงจังสักครั้ง”

จี้หยวนเดินไปข้างหน้า จ่าวเหนียงเพียงตามไป แต่ยังคงหันไปมองทางที่ตนเองจากมา ท่าทางเป็นห่วงหูอวิ๋นเป็นอย่างยิ่ง

ทว่ายักษ์ข้างๆ จี้หยวนกลับเริ่มมีสีหน้าแปลกประหลาด ท่านจี้พูดว่ามีเรื่องสนุก เช่นนั้นแล้วไม่ได้หมายถึงเรื่องใหญ่หรอกหรือ ประมุขมังกรทราบเรื่องหรือไม่ ควรไปรายงานสักหน่อยหรือไม่

………………..