◇ มุมมองของลูซี่ ◇

 

ฉันได้ตกลงที่จะพบกับใครบางคน

“แล้วคุณเรียกฉันมาทำไม” ฉันถาม

ฉันมาถึงร้านกาแฟหรูหราในกิลด์ใกล้กับโบสถ์แมคคัลแลน และตอนนี้ฉันกำลังจ้องมองไปที่อดีตสมาชิกปาร์ตี้ของฉัน

“โธ่ ไม่เอาน่า หยุดพูดจาดูถูกกันได้แล้ว ลูซี่ ฉันพยายามจะเป็นเพื่อนกับคุณอยู่”

น้ำเสียงของเอมิลี่ฟังดูเหมือนว่าฉันทำให้เธอหงุดหงิดไปแล้ว ดังนั้นมันจึงดูเหมือนว่าเธอไม่ได้พยายามมากนัก อย่างไรก็ตาม ฉันไปนั่งตรงข้ามเธอ ยกคางขึ้นบนแขน และสั่งชาดำ

“วันนี้ไม่ได้อยู่กับจีนเหรอ?”

“เขา…ออกไปฝึกซ้อม” เอมิลี่ตอบ

“หืม เหมือนกับมาโคโตะเลย”

เมื่อเอมิลี่ได้ยินคำตอบของฉัน เธอก็ตะคอกและจ้องมองมาที่ฉัน  

“ใช่แล้ว เขาเป็นแบบนั้น!” เอมิลี่ประกาศพร้อมกับทุบมือลงบนโต๊ะ  

“จีนถูกมาโคโตะยึดครองไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาทำต่อไปคือฝึกซ้อม!”

“อ-โอเค…” ฉันพูดอย่างประหม่า  

“แล้วคุณเชิญฉันมาที่นี่เพราะคุณรู้สึกเหงาเหรอ”

“มีปัญหาอะไรกับเรื่องนั้นเหรอ” เอมิลี่สวนกลับ เธออารมณ์เสียมาก

“แล้วคุณอยากคุยเรื่องอะไรล่ะ” ฉันถาม

เอมิลี่หยุดคิดสักพักก่อนจะตอบ

“ลูซี่…คุณคบกับมาโคโตะใช่มั้ย?”

“ห๊ะ?!” ฉันเผลอพูดออกไปเสียงดัง  

“ค-ค-ค-ค… คุณกำลังพูดเรื่องอะไร?!”

“อ๋อ ใช่ คุณเป็นคนขี้ขลาด ดังนั้นฉันเดาว่าไม่ใช่”

“โอ้ มันเริ่มแล้ว!” ฉันประกาศ

“ฉันจะชวนมาโคโตะออกเดทตอนนี้เลย! คุณจะรู้สึกหนาวสั่นแค่ไหนก็ได้ ฉันไม่สนใจ!”

“ขอโทษที ฉันกับจีนโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเดียวกันนะ! คุณต้องเชื่อแน่ว่าฉันจะตกลงกับเขาก่อนที่คุณจะได้ตกลง!”

ฉันกับเอมิลี่จ้องมองและขู่กันจากระยะเผาขน

“เฮ้ พวกคุณสองคน อย่าทะเลาะกันในกิลด์นะ!” มารี่ดุในขณะที่เธอผลักไสดันพวกเราออกไป

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น ใครก็ตามที่ขอแฟนออกเดทก่อนในอีกสามวันข้างหน้า คนนั้นชนะ” เอมิลี่พูดในขณะที่ท้าทาย

“ฉันตกลง! ผู้แพ้ต้องจ่ายเงินแทนผู้ชนะ!”

แล้วพวกเราก็แข่งขันกันว่าใครจะได้ชวนคนที่ตัวเองชอบออกเดทก่อนกัน

เดี๋ยวนะ…มันเกิดขึ้นได้ยังไงเนี่ย?

 

————————————————————-

 

“ไม่หิวเหรอ ลูซี่”

ฉันไม่ได้ตอบ ฝั่งตรงข้ามฉันคือมาโคโตะที่เพิ่งฝึกเสร็จ—ไม่หรอก เขายังคงฝึกอยู่ระหว่างกินข้าว มีเศษน้ำแข็งลอยอยู่รอบตัวเขา

“เฮ้…หลังจากนี้คุณว่างไหม” ฉันถาม

“นอกจากส่วนที่ฉันฝึกจนหลับไป ก็ว่างเสมอ” มาโคโตะตอบ

(ไอ้นี่มันมีโรคอะไรสักอย่างที่ถ้าไม่ฝึกซ้อมคงตายได้เลยใช่ไหม?)

“อยากไปเดินเล่นไหม?” ฉันถาม

“แน่นอน”

ฉันพามาโคโตะออกไปข้างนอก

“จะไปที่ไหน?” เขาถาม

“อืม ไปสวนสาธารณะกันเถอะ!” ฉันเสนอ ฉันคิดว่าสวนสาธารณะแห่งนี้จะมีบรรยากาศที่ฉันต้องการในช่วงกลางคืนนี้ และยังมีความเงียบสงบพอให้เราพูดคุยกันได้

“ฮะ?” มาโคโตะตอบด้วยท่าทางสับสน ฉันไม่เข้าใจคำตอบของเขาในตอนนั้น แต่ฉันได้เข้าใจเมื่อเราไปถึงสวนสาธารณะในอีกสิบนาทีต่อมา

(นี่มันอะไรกัน?! คู่รักแสนหวานจำนวนมากทำอะไรกันในสวนสาธารณะตอนกลางคืน?! ฉันคิด)

แค่ความโรแมนติกก็เป็นเรื่องหนึ่งแล้ว… แต่คู่รักกำลังก้าวไปไกลกว่านั้นมากเมื่อมองเห็นได้ชัด

“เออ ลูซี่?” มาโคโตะถาม เขาดูประหม่าอย่างเห็นได้ชัด ฉันเองก็คงจะประหม่าเหมือนกัน

แต่จะเอาจริงเหรอ ฉันจะชวนเขาออกเดทในที่แบบนี้จริงๆ เหรอ ฉันคิดว่าคืนนี้ของเราจะต้องเป็นไปในแบบที่ใช่ไม่ใช่เหรอ

“ฮ-เฮ้ เอ่อ มาโคโตะ…” ฉันเริ่มพูด

“ค-ครับ?” มาโคโตะพูดติดขัด ใบหน้าของเขาแสดงอารมณ์ออกมาจริงๆ สักครั้ง แต่ทันใดนั้น…

“อ๊า!” เสียงครางของผู้หญิงคนหนึ่งดังออกมาจากหลังพุ่มไม้ใกล้ๆ มาโคโตะกับฉันมองหน้ากันด้วยความตื่นตระหนก ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ใบหน้าของฉันคงดูเหมือนมะเขือเทศ

(ไม่ ไม่ ไม่! ฉันไม่มีทางชวนเขามาที่นี่ได้! ฉันคว้ามือมาโคโตะแล้วเราก็รีบออกจากสวนสาธารณะ)

 

————————————————————-

 

ฉันกับเอมิลี่ถอนหายใจอย่างหนัก

“ฝั่งคุณเป็นยังไงบ้าง” ฉันถาม

“ฉันจำเป็นต้องเรียบเรียงมันออกมามั้ย?”

อ่า สิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปด้วยดี ค่ำคืนของเหล่าสาวๆ ที่พวกเราออกไปเที่ยวด้วยกันยังคงดำเนินต่อไปจนดึกดื่น