ตอนที่ 4: ถ้าจะเข้าสอบ ก็ต้องซ่อนหาง

“อึ๋ยยยยย! ฮึ่มมมม!!”

เวลาผ่านไปจนถึงปลายเดือนมีนาคม ฉันเตรียมตัวสอบข้อเขียนของสมาคมนักผจญภัยไว้อย่างดีเยี่ยม และได้ลงทะเบียนสอบเดือนเมษายนไว้เรียบร้อยแล้ว

“ต้องทำได้แน่! ต้องทำได้สิ! ฮู้ววว!!”

ตอนนี้ฉันกำลังพยายามจัดการกับหูจิ้งจอกกับหางของฉันอยู่ คิดว่าน่าจะทำได้นะ รู้สึกอย่างนั้นแหละ

ประมาณกลางเดือนมีนาคม พอการเตรียมตัวสอบเริ่มเข้าที่เข้าทาง ฉันก็นึกขึ้นได้ถึงหูจิ้งจอกกับหางของตัวเอง “การสอบปฏิบัตินี่คงยากน่าดู ถ้าหูจิ้งจอกกับหางมันโผล่ออกมาเต็มๆ แบบนี้”

นั่นแหละคือเหตุผลที่ตอนนี้ฉันกำลังพยายามจัดการกับมันอยู่

ความรู้สึกมันเหมือนกับแบบว่า “บีบๆ แล้วก็ฟุ่บ!” หรือเปล่า? ไม่สิ น่าจะเป็น “บีบแน่นๆ แล้วก็ฉัวะ!” มากกว่านะ?

เหลืออีกไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ก็จะถึงวันสอบแล้ว ถ้าทำไม่ได้… อย่างแย่ที่สุดก็คงต้องทำใจยอมรับว่าเป็นการคอสเพลย์แล้วเข้าสอบไปเลยมั้ง จะผ่านไปได้ไหมนะ?

“ฮู่ววว… ไม่ได้การล่ะ”

ฉันคลายแรงลงแล้วพักผ่อน มีความรู้สึกว่าอีกนิดเดียวก็จะจับอะไรบางอย่างได้แล้ว แต่แค่ ‘นิดเดียว’ นั่นมันช่างห่างไกลเหลือเกิน

“จะลองฝึกสกิล <แปลงร่าง> เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศดีไหมนะ”

ในบรรดาสกิลที่ได้รับตอนเกิดใหม่ ได้แก่ <แปลงร่าง>, <เวทมนตร์ไฟ>, <เวทมนตร์ลูกไฟจิ้งจอก>, <วิชาพัดเหล็ก> และ <ยันต์> มีเพียง <แปลงร่าง> กับ <วิชาพัดเหล็ก> เท่านั้นที่ฉันได้ลองฝึกไปบ้างแล้ว

สกิลอื่นๆ ยังไม่ได้ลองใช้เลยสักครั้ง เพราะรู้สึกว่ามันค่อนข้างอันตรายที่จะทำในห้องพักคอนโดฯ แค่ห้องเดียว

“เอาล่ะ งั้นเริ่มจากแปลงร่างเลย! แปลงร่าง!”

ทันทีที่แสงจางๆ ห่อหุ้มร่างกาย สายตาของฉันก็สูงขึ้นพรวดพราด จริงๆ ไม่ต้องตะโกนคำว่าแปลงร่างก็ได้นะ แต่เพื่ออารมณ์ไง

“แปลงร่างสำเร็จแล้วสินะ”

เสียงที่เปล่งออกมานั้นค่อนข้างทุ้มต่ำ ฉันตั้งใจเปลี่ยนสำเนียงการพูดให้ต่างจากปกติ เพื่อสวมบทบาทเป็นทามาโมะ โนะ มาเอะ การสะสมเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้แหละ ที่จะช่วยเพิ่มความสมจริงให้กับการสวมบทบาท

ชุดที่สะท้อนในกระจกเงาเปลี่ยนจากเสื้อฮู้ดแบบปกติ กลายเป็นชุดมิโกะสไตล์โลลิต้าหวานๆ เล็กน้อย อนึ่ง ท่อนล่างไม่ใช่ฮากามะแต่เป็นกระโปรง ความยาวเหนือเข่า 5 ซม. ใครที่ชอบฮากามะก็ต้องทำใจนะ

นอกจากนี้ยังมีเครื่องประดับศีรษะ (Head dress) ซึ่งน่าจะเป็นปัจจัยที่ช่วยเพิ่มความหวานแบบโลลิต้าด้วย

“อืมๆ รูปลักษณ์นี้ไม่ว่าจะมองเมื่อไหร่ก็ยังคงยอดเยี่ยมเสมอ”

ร่างทามาโมะ โนะ มาเอะที่ฉันสร้างสรรค์ขึ้นตามความชอบของตัวเองนั้นดีงามจริงๆ มองได้ไม่เบื่อเลย

“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ลองใช้พัดเหล็กดูหน่อยเป็นไง โฮ่ย!”

ฉันยกมือขวาขึ้นไปที่ไหล่ซ้ายเบาๆ ทันใดนั้นพัดเหล็กที่ให้ความรู้สึกหนักอึ้งก็ปรากฏขึ้นในมือ

นี่ก็เป็นผลจากสกิล <วิชาพัดเหล็ก> ที่ได้รับตอนเกิดใหม่ด้วย ดูเหมือนว่าจะมีอาวุธเริ่มต้นแถมมาให้ด้วย แถมยังสามารถเรียกออกมาและเก็บได้ตามใจชอบอีกด้วย

ฉันสะบัดพัดเหล็กไปมาเพื่อปรับร่างกายให้เข้าที่ สกิลสอนวิธีเคลื่อนไหวให้ฉันเองโดยธรรมชาติ

พับพัดฟาดโจมตี กางพัดออกฟันโจมตี ฉันสะบัดพัดเหล็กราวกับร่ายรำ ส่งการโจมตีต่อเนื่องด้วยมือขวา มือซ้าย สลับมือกันอย่างลื่นไหล

“ฟู่… ร่างกายเคลื่อนไหวได้ขนาดนี้ มันรู้สึกดีจริงๆ เลยนะเนี่ย”

คงเป็นเพราะความสามารถทางกายภาพของเผ่าครึ่งสัตว์ด้วย ข้อต่อต่างๆ เคลื่อนไหวได้อย่างอิสระมาก ร่างกายเคลื่อนไหวได้อย่างใจคิด มันรู้สึกดีจริงๆ

ทั้งที่ปกติฉันไม่ค่อยชอบออกกำลังกายเท่าไหร่ แต่หลังจากเกิดใหม่ ฉันก็รู้สึกกระสับกระส่ายถ้าไม่ได้ขยับร่างกาย

“ประมาณนี้แหละมั้ง ไหนดูซิ ตอนนี้รู้สึกเหมือนจะเก็บหูจิ้งจอกกับหางได้แล้วนะ”

ด้วยความฮึกเหิมจากการเหวี่ยงพัดเหล็ก ฉันกลับร่างปกติ แล้วลองจัดการกับหูจิ้งจอกกับหาง

“โฮ่ย!”

ปุ๊บ! หูจิ้งจอกกับหางก็หายไปอย่างง่ายดาย มันง่ายดายจนน่าตกใจเลยทีเดียว

“โอ้! ไม่ใช่ ‘บีบแน่นๆ’ อย่างเดียว แต่เป็น ‘บีบแน่นๆ แล้วก็ฟึ่บหายไป’ สินะ!”

เมื่อทำสำเร็จไปครั้งหนึ่งแล้ว มันก็เป็นเรื่องง่ายดายราวกับว่าความยากลำบากก่อนหน้านั้นเป็นเรื่องโกหก หูจิ้งจอกกับหางสามารถเก็บเข้าออกได้อย่างอิสระแล้ว

เพื่อความเข้าใจ เผ่าครึ่งสัตว์ก็มี หูสัตว์ (เคโมะมิมิ) และ หูคน (ฮิโตะมิมิ) เหมือนกัน ดังนั้นการเก็บหูสัตว์ก็ไม่มีปัญหาอะไร

ยิ่งไปกว่านั้น หูสัตว์ของฉันไม่ได้มีรูเปิดจริงๆ ดูเผินๆ เหมือนเป็นแค่ของประดับตกแต่ง แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ได้ยินเสียงจากหูสัตว์จริงๆ นะ

“เฮ้อ โล่งอกไปทีที่ทำได้สำเร็จ จะได้ไม่ต้องเป็นเด็กประหลาดที่ใส่คอสเพลย์ไปสอบ”

ในยุคนี้ อะไรๆ ก็แพร่กระจายบนโซเชียลมีเดียได้อย่างรวดเร็ว นักผจญภัยที่มีหูจิ้งจอกกับหางจะต้องกลายเป็นจุดสนใจแน่นอน

ถ้าเป็นอย่างนั้น การสวมบทบาททามาโมะ โนะ มาเอะที่ลึกลับก็จะได้รับผลกระทบด้วย เพราะมีหูจิ้งจอกกับหางเหมือนกัน ยังไงก็ต้องถูกสงสัยเรื่องความเกี่ยวข้องกันแน่ๆ

ในแง่นั้น นี่อาจจะเป็นวิกฤต—หรือจะเรียกว่าอุปสรรค—ที่เทียบเท่ากับตอนที่ฉันกังวลว่าจะหาค่าครองชีพยังไงดีตอนที่เพิ่งมาอยู่โลกนี้เลยก็ว่าได้

“จะปล่อยให้หางออกมาในห้องก็ได้นะ… แต่เพื่อความคุ้นเคย ฉันจะเลิกปล่อยหางจนกว่าจะถึงวันสอบนะ ขอสูดดมครั้งสุดท้าย”

ฉันกอดหางแล้วสูดดมอย่างมีความสุข ก่อนจะเก็บหูจิ้งจอกกับหางเข้าไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดราวกับโดนมีดกรีดหัวใจ