ตอนที่ 682 เสนอตัว

เซิ่งอันหนิงไม่ทราบว่าโจวจิ่งหงและหานเหมยตกลงกันยังไง แต่สุดท้ายหานเหมยก็ตกลงที่จะผ่าตัด และยินยอมให้โจวจิ่งหงเป็นคนลงนาม

โจวจิ่งหงขอลางานเป็นพิเศษ เพื่อมาเฝ้าหานเหมยระหว่างการผ่าตัด เขายังใช้เส้นสายในการจองห้องพักฟื้นเดี่ยวให้หานเหมยอีกด้วย

เมื่อเซิ่งอันหนิงไปที่ห้องผู้ป่วย โจวจิ่งหงก็บังเอิญอยู่ที่นั่น เมื่อเห็นเธอ เขาก็ลุกขึ้นเพื่อทักทาย

หานเหมยนั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย กำลังกินโจ๊ก ส่วนผมโกนรอผ่าตัดพรุ่งนี้แล้ว

เมื่อเห็นเซิ่งอันหนิงเข้ามา หล่อนก็ไม่ได้ทักทาย ยังคงก้มหน้าลงและซดโจ๊กต่อไป

เซิ่งอันหนิงไม่สนใจเช่นกัน เพราะรู้ว่าหานเหมยมีอคติกับเธอ เธอจึงเดินเข้าไปเรียกโจวจิ่งหง จากนั้นก็นั่งลงสนทนากับเขา

โจวจิ่งหงได้ถามหมอเกี่ยวกับข้อควรระวังหลังการผ่าตัดแล้ว แต่ก็ถามเซิ่งอันหนิงอีกครั้ง

เซิ่งอันหนิงพูดอีกครั้งอย่างระมัดระวัง โจวจิ่งหงพยักหน้าหงึกหงักราวกับว่าต้องจดจำอย่างรอบคอบ

หานเหมยเงยหน้าขึ้น เอ่ยอย่างเย็นชาว่า “คุณไม่จำเป็นต้องเสแสร้งขนาดนั้นหรอก ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่ก็จะไม่เป็นไปตามที่คุณต้องการน่ะสิ”

สีหน้าของโจวจิ่งหงเปลี่ยนไป สุดท้ายเขาก็ยังไม่พูดอะไร เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการพูดกับหานเหมยเหมือนกัน

ในสายตาของหานเหมย ความเงียบแบบนี้กลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว หล่อนวางกล่องอาหารไว้บนโต๊ะข้างเตียงอย่างแรง จากนั้นก็หันหน้าไปนอกหน้าต่าง

บรรยากาศแบบนี้ เซิ่งอันหนิงรู้สึกอึดอัดมาก เมื่อมองไปที่โจวจิ่งหงและหานเหมย แล้ว เธอก็รู้สึกเสียใจที่เข้ามา

ในที่สุดโจวจิ่งหงก็ออกไปเติมน้ำใส่กระติกน้ำร้อน หานเหมยหันกลับมามองเซิ่งอันหนิง แต่แทนที่จะระบายความโกรธออกมา หล่อนกลับพูดด้วยน้ำเสียงอึดอัด “ขอบคุณนะ วันนี้ฉันรบกวนเธออีกแล้ว”

เซิ่งอันหนิงประหลาดใจมาก เธอไม่คิดว่าหานเหมยจะพูดขอบคุณ “พี่สะใภ้ คุณสบายใจได้เลย การดูแลร่างกายให้ดีถือว่าสำคัญที่สุด”

หานเหมยไม่พูดอะไรและทำแค่เม้มปาก อันที่จริงสิ่งที่เซิ่งอันหนิงพูดในวันนั้นก็แทงใจตนมาก พึ่งพาโจวจิ่งหงไปตลอดชีวิตมันคุ้มที่ไหนกัน

คนอื่นพูดว่าหล่อนไม่ชอบสถานที่ห่างไกล ที่โจวจิ่งหงทำงานอยู่ หล่อนจึงไม่ตามไปด้วย

เอาแต่คิดว่าหล่อนมีบุคลิกที่จู้จี้ไม่ง่ายที่จะเข้ากันได้

หล่อนแค่ไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าโจวจิ่งหงเย็นชาต่อกัน

โจวจิ่งหงผู้สุภาพเรียบร้อยทำตัวเหมือนสุภาพบุรุษ แต่ไม่พูดอะไรเลยหลังจากกลับบ้าน เขามีแต่ท่าทีเย็นชา ร้องไห้ไปก็ไร้ประโยชน์ โจวจิ่งหงปฏิบัติด้วยอย่างเย็นชาขึ้นทุกที

ทว่าต่อหน้าผู้คน โจวจิ่งหงยังคงมีท่าทางที่สง่างามและพูดคุยกับหล่อนตามปกติ

เขาไม่ยอมปล่อยหล่อนไป คิดอยากใช้ชีวิตแบบนี้ไปตลอดงั้นหรือ?

หล่อนอายุแค่สามสิบหกปีเอง!

ถ้าตนหล่อนมีชีวิตที่ดีไม่ได้ หล่อนก็จะไม่ปล่อยให้โจวจิ่งหงอยู่อย่างสงบสุข

วันรุ่งขึ้น หานเหมยเข้ารับการผ่าตัด จงเหวินชิงคิดว่าพี่ชายและพี่สะใภ้ของโจวหนานกวงไม่สามารถกลับมาจากต่างประเทศได้ โจวจิ่งหงอยู่เฝ้าคนเดียวคงไม่ดีแน่

ในฐานะผู้อาวุโส พวกเธอยังต้องออกหน้า เธอจึงหารือกับโจวหนานกวง แล้วทั้งสองก็ตัดสินใจไปดู

ทั้งสองคนจึงไปพร้อมเซิ่งอันหนิงในตอนเช้า แล้วรออยู่นอกห้องผ่าตัด

เรื่องที่เซิ่งอันหนิงเข้าร่วมในห้องผ่าตัดนั้นไม่มีใครบอกโจวจิ่งหงกับหานเหมย เพราะไม่ต้องการที่จะกดดันสองสามีภรรยาให้คิดฟุ้งซ่าน

หลังจากมาถึงโรงพยาบาลแล้ว เซิ่งอันหนิงก็แยกจากพวกโจวหนานกวง จากนั้นเธอก็ไปที่ห้องผ่าตัดเพื่อเตรียมตัว

ส่วนโจวหนานกวงกับจงเหวินชิงไปที่ห้องผู้ป่วย ตอนนี้หานเหมยถูกเข็นไปที่ห้องผ่าตัดแล้ว จึงเหลือโจวจิ่งหงอยู่คนเดียว

โจวจิ่งหงแปลกใจที่เห็นโจวหนานกวงกับจงเหวินชิง “อาสาม อาสะใภ้สาม ทำไมพวกคุณมาอยู่ที่นี่ครับ?”

เขาดูสนใจเกี่ยวกับสุขภาพของจงเหวินชิงมากกว่าภรรยาเสียอีก “อาสะใภ้สาม อากาศยังหนาวอยู่ คุณมาที่นี่แล้วจะไม่เป็นไรเหรอครับ?”

จงเหวินชิงส่ายหัวเมื่อเห็นโจวจิ่งหงกำลังจัดเตียง “หานเหมยไปห้องผ่าตัดแล้วเหรอ? การผ่าตัดจะเริ่มกี่โมง?”

“สิบโมงครับ จะใช้เวลาเจ็ดถึงแปดชั่วโมงในการผ่าตัด ผมต้องทำความสะอาดที่นี่ ก่อนหล่อนจะกลับมา”

โจวจิ่งหงพูดอย่างใจเย็น สองมือของเขายังคงยุ่งอยู่กับการพับผ้านวม

จงเหวินชิงถอนหายใจ “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันได้ยินมาว่าหมอที่ทำการผ่าตัดให้ชำนาญมาก”

หลังจากพูดจบ เธอก็ไม่รู้ว่าจะปลอบโจวจิ่งหงยังไงต่อ เพราะความสัมพันธ์ระหว่างคู่นี้แตกต่างจากเซิ่งอันหนิงและโจวสือซวิน

หานเหมยกำลังจะเข้ารับการผ่าตัด แต่เธอไม่เห็นว่าเขาจะประหม่าเลยสักนิด

……

เซิ่งอันหนิงยืนอยู่ที่มุมห้องพลางดูการผ่าตัดที่เป็นระบบ มือของศัลยแพทย์นิ่งมาก ทุกจังหวะก็ดำเนินไปอย่างลงตัวทีเดียว

เพื่อไม่ให้กระทบกับขั้นตอนการผ่าตัด เธอจึงยืนห่างออกไปเล็กน้อย สุดท้ายเลยไม่เห็นสถานการณ์ที่เฉพาะเจาะจงหลังการผ่าตัดเปิดกะโหลก

เธอได้ยินแค่เสียงผู้ช่วยหยิบจับเครื่องมือต่าง ๆ

ทันใดนั้นก็มีเสียงคนอุทานออกมา “ส่วนที่พันหลอดเลือด ร้ายแรงกว่าที่คาดการณ์ไว้”

หัวใจของเซิ่งอันหนิงบีบรัดไปชั่วครู่ หากเกิดการพันกัน ก็หมายความว่าเส้นประสาทสมองยังต้องถูกกดทับอยู่ ดังนั้นความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยอาจทำให้กล้ามเนื้อบริเวณที่เกี่ยวข้องตายได้

นี่จะเพิ่มความยากและเวลาในการผ่าตัดขึ้นไปอีก

ในขณะนี้ดวงตาของหัวหน้าศัลยแพทย์พร่าเบลอไปชั่วขณะ การมองเห็นของเขาไม่ชัดเจนขึ้นในทันที มือที่ถือมีดผ่าตัดก็สั่นเล็กน้อย

หัวหน้าศัลยแพทย์เคลื่อนไหวช้าลงชั่วขณะหนึ่ง แต่ความสั่นก็ไม่ทุเลา ทว่ากลับรุนแรงขึ้น เขาเลยได้แต่กัดฟันพูด “ฉันมีปัญหาแล้ว”

ผู้คนรอบข้างเงียบกริบ พลางมองไปที่หัวหน้าศัลยแพทย์ในสภาพงุนงง ตอนนี้เขากำลังมองไปที่ผู้ช่วยคนแรกและคนที่สองข้าง ๆ

ทั้งสองคนแค่ช่วยผ่าตัดและรับผิดชอบงานก่อนกับหลังเย็บแผล พวกเขาไม่สามารถเป็นผู้นำของการผ่าตัดได้ สุดท้ายก็ทำได้เพียงมองไปที่หัวหน้าศัลยแพทย์เพื่อขอความช่วยเหลือ

ไม่มีใครคาดคิดว่าเวลานี้ จะเกิดปัญหาดังกล่าวขึ้น

บรรยากาศตึงเครียดทันที แม้กินเวลาสั้น ๆ เพียงสองหรือสามนาที แต่ก็ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนใช้เวลานานหลายชั่วโมง

เซิ่งอันหนิงอยู่ข้าง ๆ ก็ได้ยินอย่างชัดเจน ปกติแล้วโอกาสเกิดเรื่องแบบนี้มีน้อยมาก ทำให้ตอนนี้ไม่มี แม้แต่หมอที่จะมาแทน

แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยให้การผ่าตัดหยุดนิ่ง

หัวหน้าศัลยแพทย์รู้ว่านี่ไม่สามารถรอได้ “ไม่ได้การ รีบไปโทรหาหมอจางให้มาช่วย”

พวกเขาติดต่ออย่างรวดเร็ว แต่หมอจางก็ติดผ่าตัดเคสอื่นเหมือนกัน

เซิ่งอันหนิงรู้ว่าไม่มีเวลาให้รอ เธอจึงไม่สนใจสิ่งอื่นแล้วยืนขึ้น “ฉันทำได้ค่ะ”

ทุกคนหันไปมองเซิ่งอันหนิงที่ดูเหมือนจะไม่มีตัวตนพร้อมกัน เธอเป็นเพียงนักศึกษาแพทย์ กล้าดียังไงมาพูดทะนงตนในเวลานี้ พวกเขาจะกล้าเสี่ยงส่งคนไข้ให้เธอได้อย่างไร

ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น แล้วใครจะรับผิดชอบ?

ไม่มีใครให้ความสนใจเซิ่งอันหนิง ทุกคนทำราวกับว่าไม่ได้ยินที่เธอพูด พวกเขาลองคิดหาคนอื่นและพยายามโทรต่อไป

กระบวนการทั้งหมดใช้เวลาไม่เกินสิบนาที แต่หัวใจของเซิ่งอันหนิงถูกบีบรัดกว่านั้น เธอรู้ว่าคนเหล่านี้จะไม่เห็นด้วยกับการให้เธอผ่าตัด แต่ถ้าไม่มีใครมาแทน หานเหมยอาจจะแย่กว่านี้

ในจังหวะนี้ ผู้อาวุโสเผยและหมออีกสองท่านก็เดินเข้ามา

ไม่ต้องถามสาเหตุให้เสียเวลา พวกเขาแลกเปลี่ยนความคืบหน้าของการผ่าตัดสั้น ๆ และรวดเร็ว

เมื่อเห็นผู้อาวุโสเผยแล้วเซิ่งอันหนิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ก็ยังสงสัยว่าความผิดพลาดเล็ก ๆ ของหมอแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง?

เธอถอยกลับมายืนเงียบ ๆ อีกครั้ง จะได้ไม่กระทบกับการผ่าตัด

เมื่อเซิ่งอันหนิงกำลังสงสัยว่าผู้อาวุโสเผยจะลงมือผ่าตัดเองไหวไหม ทันใดนั้นชายชราก็หันมามองเธอ “เสี่ยวเซิ่ง มานี่สิ”

เซิ่งอันหนิงตกใจมาก ชั่วครู่นั้นเธอก็เข้าใจว่าผู้อาวุโสเผยหมายถึงอะไร

เขาไปเอาความมั่นใจในตัวเธอมาจากไหนกัน?