『นาทากิ เคย์』เป็นคนที่หน้าตาดีจนเหมาะกับการแต่งหญิง

 

ในชาติก่อน ก็เคยถูกพวกบ้าคลั่งวาดภาพโดจินจนตกเป็นสาวไปแล้ว แถมในต้นเรื่องก็ได้รับความรักจากแฟน ๆ

 

ในฐานะตัวร้ายผู้พ่ายแพ้ด้วยก็ดี

 

แต่… ไม่คิดเลยว่ามันจะขนาดนี้

 

สวัสดีค่ะ ฉันคือสาวหล่อที่แต่งเป็นชาย (สาวปลอมตัวเป็นชาย) เองค่ะ

 

เผลอแป๊บเดียวรสนิยมของฉันกลายเป็นตุ๊กตารัสเซียแม่ลูกซ้อนเสียแล้ว

 

“คุณนาทากิ เคย์ พยายามใช้ภาพลักษณ์ชายของตัวเองให้เป็นประโยชน์ แต่กับฉันมันใช้ไม่ได้หรอกนะ? แม้แต่ข้อมูลการลงทะเบียนเรียนของคุณก็คงเป็นของปลอมใช่ไหม?”

 

“…รู้ดีจริง ๆ นะ”

 

พูดตรง ๆ นะ ที่ว่าใช้ไม่ได้ ฉันว่าเธอเองก็คงสับสนไปหมดแล้วเหมือนกัน

 

แต่คิดดูดี ๆ คนที่คิดว่า ‘แต่งหญิงแล้วไปทำเรื่องแบบนั้น’ นี่แหละที่ผิดปกติ

 

“ว่าแต่ มีธุระอะไรกับฉันเหรอ? ช่วยพูดให้สั้นด้วย”

 

“แน่นอน งั้นฉันจะเข้าเรื่องเลย—ช่วยฉันทำลายโรงเรียนคิโซจะได้ไหม?”

 

“ขอปฏิเสธ”

 

ใครจะไปช่วยทำลายเนื้อเรื่องต้นฉบับกันฟะ ไอ้บ้า!

 

“…คุณก็น่าจะรู้ถึงการทดลองผิดกฎหมายของโรงเรียนคิโซใช่ไหม? ‘เดมอนส์เกียร์’ ที่คุณกำลังตามหาเองก็เป็นหนึ่งในการทดลองนั้นไม่ใช่หรอคะ?”

 

“อ่า ก็ใช่”

 

…หืม? ฉันกำลังตามหา ‘เดมอนส์เกียร์’ งั้นเหรอ?

 

เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่?

 

“โรงเรียนคิโซใช้ ‘โรคุฮาระ’ เพื่อให้ได้เดมอนส์เกียร์ตัวใหม่มา คราวนี้เป็นตัวที่อยู่ในศูนย์ทดลองของ ‘เฟคตัม'”

 

อ้อ จริงสิ เจ้าโรคุฮาระก็ตามหามันอยู่นี่นา

 

ฉันก็คิดไว้อยู่แล้วว่าเขาคงหาเจอ แถมก็หาเจอจริง ๆ ด้วย

 

…ยินดีด้วยนะ เอาจริง ๆ มันก็คงไม่ใช่เรื่องดีหรอก

 

“…ซึ่งหมายความว่า ตอนนี้โรงเรียนคิโซมีเดมอนส์เกียร์ถึงสองตัวสินะ”

 

“ใช่ และถ้าหากพวกมันหาผู้ใช้ที่เหมาะสมกับตัวที่สองได้เมื่อไหร่ โรงเรียนคิโซคงเปิดศึกกับโรงเรียนอื่นแน่

 

เราต้องหยุดมันก่อนจะเกิดเรื่องขึ้น”

 

ฉันเข้าใจสิ่งที่เธอพูดนะ

 

แต่เรื่องพวกนี้ โทวราคุคุงก็จัดการได้ ไม่ต้องห่วง!

 

แถมโรคุฮาระเองก็ชื่นชอบโทราคุคุงอยู่ใช้ได้เลยล่ะ ยังไงก็ต้องหักหลังโรงเรียนคิโซแน่นอน (สปอยล์นะจ๊ะ)

 

จริง ๆ แล้วเดมอนส์เกียร์ที่โรงเรียนคิโซมีอยู่ก็มีแค่ตัวเดียวแหละ!

 

แค่ตัวเดียวน่ะไม่มีทางเอาชนะ ‘เอน่า’ กับ ‘ลูทรา’ ได้หรอก

 

เพราะฉันรู้เนื้อเรื่องต้นฉบับ ฉันเลยวางใจได้

 

แต่สำหรับ ‘โจวกะจัง’ สถานการณ์ตอนนี้คงเลวร้ายสุด ๆ

 

ฉันควรทำให้เธอสบายใจขึ้นหน่อยสินะ

 

“ฉันจะยังไม่เคลื่อนไหวตอนนี้”

 

“ทำไมล่ะ คุณเองก็รู้ถึงความน่ากลัวของเดมอนส์เกียร์ไม่ใช่เหรอ!?”

 

อืม… เอาไงดีนะ

 

เอาเป็นว่าพูดอะไรลึกลับ ๆ ไปกลบเกลื่อนแล้วกัน

 

“…มันยังไม่ถึงเวลา”

 

“โซลเซียล่า คุณรู้อะไรอยู่กันแน่?”

 

“ทุกสิ่งที่เธอไม่รู้ และภัยพิบัติที่กำลังจะมา”

 

ฉันเงยหน้าขึ้นมองฟ้าโดยไม่มีเหตุผล

 

การกระทำแบบนี้แหละที่ทำให้ดูเป็นสาวลึกลับ

 

“ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ทุกอย่างล้วนเป็นการเรียงตัวของดวงดาว เมื่อถึงเวลา เธอก็จะเข้าใจเอง”

 

“…ให้ฉันยอมรับแค่นั้นน่ะเหรอ?”

 

“ไม่ต้องยอมรับก็ได้ แต่ขอให้เข้าใจเถอะ ตอนนี้ ต่อให้เธอเคลื่อนไหวไปก็ไม่มีทางเอาชนะพวกมันได้หรอก”

 

โดยเฉพาะโรคุฮาระน่ะ… เจอเขาตอนนี้มีแต่เจ็บตัวแน่ ๆ

 

ประสบการณ์ตรงจากฉันบอกไว้เลย!

 

“แต่ถ้ามีคุณอยู่…”

 

ให้ตายเถอะ โซลเซียล่าถูกให้ค่ามากเกินไปรึเปล่า?

 

ฉันอาจจะเป็นสาวลึกลับผู้ไร้เทียมทาน แต่ให้ไปตบกับโรคุฮาระนี่ก็แค่สูสี หรืออาจจะเป็นฝ่ายแพ้เองด้วยซ้ำ

 

ถ้าโชคร้ายไปเจอประธานนักเรียนของโรงเรียนคิโซเข้า ฉันอาจแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มสู้เลยด้วยซ้ำ

 

แต่เอาเถอะ มันสนุกดีที่ได้เล่นเป็นสาวลึกลับ!

 

โจวกะจังเม้มริมฝีปากแน่น ไม่พูดอะไร

 

ทำไมถึงได้เกลียดกันขนาดนี้นะ? เกลียดขนาดนี้ก็น่ากลัวไปแล้ว

 

แต่ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ เธออาจจะลงมือเองก็ได้

 

“…ถึงเวลานั้น ฉันจะเรียกเธอด้วยเอง แบบนี้ใช้ได้ไหม?”

 

เมื่อได้ยินคำพูดของฉัน โจวกะจังก็เงยหน้าขึ้น

 

โอเค งั้นก็ต้องจำกัดการเคลื่อนไหวเธอให้อยู่ในกรอบสินะ

 

“จริงหรือคะ?”

 

“ใช่ และอีกไม่นานหรอก เป็นอนาคตอันใกล้”

 

ในต้นฉบับ โรงเรียนคิโซถูกทำลายลงในช่วงต้นเรื่อง และโจวกะจังก็ต้องอดทนรอไปจนกว่าจะถึงเวลานั้น

 

“หรือว่า หรือว่าคุณได้วางแผนทำลายโรงเรียนคิโซไว้แล้ว!?”

 

“อืม”

 

ให้คิดแบบนั้นไปก็แล้วกัน

 

ก็เพราะงั้นก็ช่วยร่วมสนุกกับงานอดิเรกของฉันด้วยนะ

 

“พวกเขากำลังจะใช้ เดมอนส์เกียร์ ไปในทางที่ผิด เดิมทีมันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อความอยู่รอดของมนุษยชาติ

 

อาวุธควรถูกใช้ให้ถูกต้อง มันถึงจะมีคุณค่าที่แท้จริง”

 

“คุณรู้เรื่องของเดมอนส์เกียร์มากแค่ไหนกันแน่…!?”

 

โจวกะจังถามขึ้น และฉันก็ตอบกลับด้วยสีหน้ามั่นใจสุดๆ

 

“ทุกอย่าง”

 

“…!”

 

เธอดูตกตะลึงจนแข็งทื่อไปเลย

 

ฮ่าฮ่าฮ่า คนนี้สุดยอดจริงๆ แค่ฉันพูดอะไรไปนิดหน่อยก็ตอบสนองได้ขนาดนี้

 

งั้นฉันจะเล่นเป็นสาวน้อยลึกลับให้เต็มที่เลยแล้วกัน!

 

“เดิมทีมันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อต่อต้านบางสิ่ง มันคือร่างอวตารของตำนานที่ถูกสร้างขึ้น เป็นความหวังแรกของโลกใบนี้”

 

ความรู้จากต้นฉบับมันช่างเข้ากับบทสาวลึกลับได้ดีเกินไป

 

ฉันแค่สปอยล์เนื้อเรื่องใหญ่ๆ ไปเท่านั้นเอง แต่ในโลกนี้ มันกลับกลายเป็นสิ่งที่มีพลังเสมือนเป็นสัจธรรมของพระเจ้าไปเลยล่ะ

 

ฉันจ้องตาของโจวกะจัง

 

“เพราะเหตุนี้ พวกเราจึงจับตามองเดมอนส์เกียร์มาตลอด”

 

“พวกเรางั้นเหรอ?”

 

“ใช่ แต่…ไม่สิ มีเธอแค่ต้องการทำลายโรงเรียนคิโซเท่านั้น ใช่ไหมล่ะ?”

 

ฉันยื่นมือไปลูบผมของเธอเบาๆ

 

ปลอดภัยแน่ เพราะฉันถูกมองว่าเป็นสาวสวย!

 

ถูกมองว่าเป็นสาวสวย ก็ถือว่าไม่เป็นไร!

 

จากนั้นฉันก็ยิ้มบางๆ

 

“ไม่จำเป็นต้องจ้องลึกลงไปในห้วงลึกอีกแล้วล่ะ”

 

Perfect…

 

งดงาม…

 

ถ้าลองมองจากมุมมองภายนอก ฉันก็คือคนที่บอกความลับสำคัญๆ ออกไปเองโดยที่ไม่มีใครถาม แล้วจู่ๆ

 

ก็มาห้ามอีกฝ่ายให้หยุดค้นหาเรื่องนี้ต่อ

 

แต่ด้วยบรรยากาศที่ฉันสร้างขึ้นมา โจวกะจังเลยไม่ทันสังเกตอะไรเลย

 

การเล่นเป็นสาวลึกลับมันสนุกดีแฮะ!

 

“โซลเซียร่า คุณ…พวกคุณ คิดอะไรอยู่กันแน่?”

 

“จุดประสงค์ของเรามีเพียงหนึ่งเดียว—การช่วยเหลือมนุษยชาติ”

 

ฉันพูดพร้อมสะบัดผมยาวของตัวเองให้พริ้วไป

 

…หา!?!?!!?!?

 

ผมเรายาวขึ้น!?

 

“รูปลักษณ์ของคุณ…!”

 

โจวกะจังดูตกตะลึง

 

“หืม ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น?”

 

ความจริงคือฉันก็ตกใจเหมือนกัน

 

ถึงชุดยังเหมือนเดิม แต่ร่างกายของฉันกลับกลายเป็นรูปลักษณ์ของ โซลเซียร่า ไปแล้ว

 

เกิดอะไรขึ้นเนี่ย????

 

『■■■ไง！』

 

เป็นแกสินะ!

 

เดี๋ยว…นี่มันอะไร?

 

เอาจริงดิ? นี่คือการแสดงหรือไง?

 

…อืม เข้าใจแหละว่าอยากช่วยให้ดูเท่ขึ้น แต่จะให้ฉันไปอธิบายกับโทอายังไงกัน!?

 

นึกภาพสิ อยู่ๆ เพื่อนผู้ชายที่มากับเธอ กลายเป็นหนุ่มผมยาว น่ะ!

 

เธอคงงงหนักแน่ๆ

 

『■■■■』

 

อ้อ เปลี่ยนกลับได้เหรอ?

 

ยืดหดได้สินะ

 

…งั้นก็คงไม่ต้องใช้วิกแล้วแฮะ

 

หืมมม? แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนี่!

 

『■■■■■！』

 

แต่เดี๋ยว…แบบนี้แปลว่าแกสามารถ แทรกแซงร่างกายฉันได้ หรอ?

 

แบบนี้มันอันตรายไม่ใช่เหรอ!?

 

『…………』

 

เฮ้! อย่าเงียบไปดื้อๆ สิ!

 

“เฮ้อ…”

 

ฉันเผลอถอนหายใจออกมา

 

ถ้าจะยืดผมให้ฉัน ทำให้เป็นสาวสวยไปเลยดีกว่า

 

…ไม่สิ พอคิดดูดีๆ ใช้เธอทำแบบนั้นก็คงไม่ค่อยดีแฮะ รู้สึกอันตรายชอบกล

 

“—ฉัน”

 

หืม?

 

“ฉันไม่สนใจหรอก ต่อให้มันจะเป็นห้วงลึกหรืออะไรก็ตาม ถ้ามันทำให้โรงเรียนคิโซล้มสลายได้… หรือถ้ามันช่วยให้ฉันล้างแค้นได้ล่ะก็”

 

โจวกะจังกล่าวด้วยแววตามุ่งมั่น

 

นี่มันเรื่องอะไรอีกแล้ว!?

 

ทำไมฉันถึงไม่เข้าใจทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นภายนอกและภายในตัวเองเลยสักอย่าง!?

 

“งั้นก็ดี หวังว่าเธอจะพึ่งพาได้บ้างนะ”

 

แต่ฉันก็ยังเล่นเป็นสาวลึกลับต่อไป เพราะมันสนุก

 

ฉันส่งข้อมูลติดต่อของตัวเองไปให้โจวกะจังผ่าน ไดฟ์เกียร์

 

“…นี่คือ?”

 

“ถึงเวลานั้น ฉันจะเรียกเอง”

 

เธอมันน่าสนใจ ฉันจะเรียกมาแกล้งเล่นเป็นระยะๆ แล้วกัน

 

และที่สำคัญ ถ้าฉันต้องเปิดเผยตัวจริงของฉัน การมีช่องทางติดต่อเธอไว้ เผื่อกำจัดเธอ ก็คงจะดีกว่า

 

ขณะนั้นเอง ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านหลัง

 

“บีคอน…ตั้งค่า…เสร็จแล้วค่า!”

 

ก่อนที่เสียงนั้นจะจบ ผมฉันก็สั่นไหวเบาๆ

 

อึ๋ย!

 

ฉันรีบจับผมตัวเองดู และพบว่ามันกลับมาเป็นปกติแล้ว

 

โอ้โห นี่มันของดี!

 

『■■■■■』

 

แต่ฉันยังไม่บอกว่าจะไม่ขายเธอนะ

 

『■！？』

 

ฉันกระซิบเบาๆ ข้างหูโจวกะจัง

 

“จบกันแค่นี้เถอะ”

 

“…ค่ะ”

 

เธอพยักหน้าเบาๆ

 

“ขอโทษนะคะ! ฉันไม่เคยตั้งค่าบีคอนในดันเจี้ยนมาก่อนเลยใช้เวลานานไปหน่อย…”

 

“ไม่เป็นไรหรอกครับ จริงๆ ผมเองก็ควรทำเอง ขอโทษด้วยนะครับ”

 

“มะ…ไม่เป็นไรหรอกค่ะ!”

 

เมื่อเห็นว่าเราคุยกันจบแล้ว โจวกะจังก็กล่าวลา

 

“ฉันไปก่อนนะคะ! ขอให้โชคดีในดันเจี้ยนนะ”

 

“ขอบคุณมากครับ!”

 

“ขอบคุณนะคะ โจวกะจัง”

 

แล้วเธอก็เดินจากไป

 

“เอาล่ะ ไปตะลุยดันเจี้ยนกันเถอะ”

 

“อือ…รู้สึกตื่นเต้นจังเลยค่ะ…”

 

“ผมก็เหมือนกัน ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมาถึงจุดนี้”

 

เรามองหน้ากัน จากนั้นก็ตัดสินใจเดินเข้าไปในดันเจี้ยน

 

ขอให้เป็นมอนสเตอร์กระจอกทีเถอะ…