การตัดสินกับทูตสวรรค์องค์ที่สาม

มันเป็นการบ่งบอกถึงการสิ้นสุดของอีกหนึ่งสงคราม

 

ในมิติเบื้องลึกแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นด้านตรงข้ามกับโลกใบนี้

เนมเลสอยู่ในสถานที่ที่เคยเป็นรังของทูตสวรรค์องค์แรก

 

“……อืม จบแล้วมั้งนะー เอาล่ะๆ”

 

เนมเลสพยักหน้าพลางถือดาบจักรกลไว้ในมือข้างหนึ่ง

บนจอภาพที่ปรากฏขึ้นตรงขอบสายตาของเธอ หมายเลข 0 เพิ่งจะหายตัวไปจากใจกลางเมือง

 

“นึกว่าจะเริ่มยกสองแบบงงๆ แล้วซะอีก ดีนะที่จบเร็วー”

 

เนมเลสซบหน้าลงอย่างเหนื่อยอ่อน

รอบๆ ตัวเธอ มีซากผีเสื้อนับไม่ถ้วนกระจัดกระจายอยู่

 

“――ทำไมกัน ทำไมเธอถึงขัดขวางพวกเรา”

 

เจ้าของผีเสื้อ หมายเลข 01 ผู้มีนามว่าดอกเตอร์ กล่าวอย่างไม่พอใจ

ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยร่องรอยการต่อสู้ที่รุนแรง

 

บนใบหน้าที่แสดงความโกรธราวกับจะกระโจนเข้าใส่ เนมเลสแสร้งทำเป็นกลัวแล้วเยาะเย้ย

 

“แหม ก็เห็นว่าจะจับทูตสวรรค์นี่นา”

“ทูตสวรรค์ทั้งหมด จะถูกถวายเป็นเครื่องบูชาของทริม ทำแบบนั้นแล้ว สิ่งนั้นถึงจะสมบูรณ์อย่างแท้จริง”

“รู้แล้วๆ จะทำให้เป็นภาชนะที่แข็งแกร่งเพื่อทำให้การเชื่อมต่อกับโลกกระจกเงาเสถียร แล้วค่อยใช้งานใช่ไหมล่ะ? เข้าใจแล้วน่า”

“……ถ้ารู้ถึงขนาดนั้นแล้วทำไม”

“――นั่นสินะ ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกัน ทำไมนายถึงทรยศล่ะ”

 

จู่ๆ โลกก็แตกออก

 

ชายหนุ่มในชุดสุภาพบุรุษที่ปรากฏตัวออกมาจากรอยแยก――ศาสตราจารย์ ถามด้วยรอยยิ้มที่สดใส

 

“อ้าว ศาสตราจารย์ก็มาด้วยเหรอ ทริมล่ะ? ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ?”

“เด็กคนนั้นยังตื่นได้ไม่นานน่ะ ตอนนี้กำลังหลับอยู่”

“งั้นเหรอ”

 

ทั้งสองฝ่ายไม่ได้ถืออาวุธ

แต่สายตาของพวกเขาก็จับจ้องทุกการเคลื่อนไหวอย่างละเอียด

 

“บอกไว้ก่อนเลยนะ ฉันไม่ได้ทรยศสักหน่อย”

“หืม”

“แล้วทำไมถึงโจมตีฉันล่ะ? ดูสิ ชุดสวยๆ ของฉันเลอะเทอะหมดแล้ว”

“อ่า ใช่ๆ”

 

เนมเลสดีดนิ้ว

ทันใดนั้น ชุดก็ถูกห่อหุ้มด้วยเปลวไฟสีดำชั่วครู่

 

แล้วในวินาทีถัดมา ชุดก็เปลี่ยนไปเป็นชุดใหม่เอี่ยม

 

ดอกเตอร์พยักหน้าเมื่อเห็นดังนั้น

 

“อืม เข้าใจแล้ว ลองพูดมาซิ เหตุผลน่ะ”

“ก็แค่น่าหงุดหงิดน่ะ ที่จริงเป็นดอกเตอร์เองไม่ใช่เหรอที่พยายามจะไปที่นั่นโดยไม่ฟังคำพูดใครน่ะ ช่างเถอะ”

 

เนมเลสพูดอย่างนั้น แล้วเรียกเก้าอี้สีขาวออกมานั่ง

จากนั้นก็เรียกโต๊ะกับชุดน้ำชาออกมา แล้ววางเก้าอี้อีกสองตัว ชวนให้นั่ง

 

“นานๆ ทีฉันจะชวนมาปาร์ตี้น้ำชานะ มาคุยกันช้าๆ ดีกว่า”

“ทำอะไรสบายๆ แบบนั้น……”

“งั้นก็ขอรับน้ำใจค่ะ”

 

เมื่อเห็นศาสตราจารย์รับคำเชิญของเนมเลสอย่างง่ายดาย ดอกเตอร์ก็ถอนหายใจแล้วนั่งลง

 

เมื่อเห็นดังนั้น เนมเลสก็เริ่มพูด

 

“งั้นเข้าเรื่องเลยนะ เหตุผลที่ฉันหยุดดอกเตอร์เมื่อกี้น่ะ……ก็เพราะว่ามีวิธีที่มีประสิทธิภาพกว่าในการทำให้ทริมสมบูรณ์ไงล่ะ”

“……หืม”

“เข้าใจแล้ว มีค่าพอที่จะฟังไหม”

 

เนมเลสโยนคุกกี้เข้าปาก แล้วเคี้ยวอย่างอร่อย

จากนั้นก็โน้มตัวไปข้างหน้าแล้วพูดอย่างภาคภูมิใจ

 

“งั้นก็ขอเสนอข้อเสนอที่ทั้งผู้กอบกู้และผู้แสวงหาคงปฏิเสธไม่ได้”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ร่างเด็กสาวที่หลุดจากมือของฉันนั้นซ่อนพลังทำลายล้างที่น่าสะพรึงกลัวไว้

 

ร่างของเด็กสาวที่เคลื่อนไหวไปตามสัญชาตญาณ

ฉันที่ได้แต่มองดูมัน ราวกับกำลังเล่นเกมสาวน้อยแบบออโต้

 

และตอนนี้

 

ฉันฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ มองดูพระอาทิตย์ตกดินพร้อมกับความรู้สึกสดชื่น

 

บนเตียง เด็กสาวกำลังมองดูพระอาทิตย์ตกดินอย่างเศร้าสร้อย

ใช่แล้ว ฉันไม่ใช่โลลิอีกต่อไป

 

ช่วงเวลาของโลลิได้จบลงแล้ว

ช่วงเวลาสุ่มกาชาโลลิเซียร่าสิ้นสุดลงแล้วครับ การกลับมาอีกครั้งยังไม่มีกำหนด

 

ถ้าทำแบบนั้นต่อไป จะมีแต่พวกโรคจิตมาไม่ใช่สาวน้อยหรอกนะ

 

ฉันอยากจะรวบรวมสาวน้อย

แล้วสร้างสวนดอกไม้แห่งความรักแบบยูริ!

 

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทิวทัศน์ตอนนี้ก็ช่างงดงาม

ครามจังกับรินกะจังที่คอยเป็นห่วงฉันตอนหลับ กำลังหลับโดยพิงท่อนบนของตัวเองกับเตียง

แล้วฮิคาริจังก็กำลังหลับสบายอยู่บนกบกินคน

 

……อืม อยากจะนอนตรงนั้นบ้างจังเลย

 

“――กลับมาแล้วนะ＾＾”

“อ้าว กลับมาแล้วเหรอเนี่ย”

 

วงเวทเคลื่อนย้ายปรากฏขึ้น หมายเลข 0 กลับมา

ออกไปตั้งแต่เช้า กลับมาตอนเย็น

คงจะอาละวาดน่าดูเลยสินะ

 

เมื่อฉันกางแขนออก หมายเลข 0 ก็กลายเป็นอนุภาคแสงแล้วละลายเข้าไปในร่างกายของฉัน

 

『―หมายเลข 0 เข้าห้องแล้วค่ะ―』

 

ในสมองจู่ๆ ก็กลายเป็นห้องแชทโบราณ

 

『กลับมาแล้วนะ＾＾มาช้าไปหน่อยน่ะ』

 

เสียงของไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาวคุงที่กระตือรือร้น ดูเหมือนจะอารมณ์ดีมาก

มีอะไรดีๆ เกิดขึ้นรึเปล่า?

 

『ฮ่าฮ่าฮ่า ที่จริงเรื่องมันจบไปตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้วล่ะ ที่มาช้าขนาดนี้ก็เพราะไปช้อปปิ้งมาน่ะ＾＾』

 

เฮ้ยๆ เจ้านายตัวร้อนทรมาน＞＜ แต่แกไปช้อปปิ้งสบายๆ เรอะ?

 

『นั่นมันท่าทางของคนที่ทรมานตรงไหนกัน? ให้กล้องดูแล้ว ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่นา เธอเก่งเรื่องเข้าใจความต้องการจริงๆ นะ』

 

แฮ่ๆ ก็แบบว่าร่างกายมันขยับไปเองก่อนที่จะคิดอะไรน่ะสิ

มันเป็นผลจากการทำตามใจตัวเองน่ะ

 

『ยอดเยี่ยม ในเมื่อเป็นแบบนั้น เดี๋ยวเธอต้องกลายเป็นโลลิเซียร่าเพื่อฉันเท่านั้นนะ แน่นอนว่าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ฉันซื้อชุดมาให้แล้วด้วย โดยเฉพาะชุดเอจจิที่เข้ากับรูปร่างนั้น หาตั้งนานกว่าจะเจอ』

 

อืม ตรงไปตรงมาจนน่าขยะแขยง

 

『ทำตัวเหมือนนางเอกซึนเดเระหน่อยสิ』

 

น่าขยะแขยง!

แย่ที่สุด! ไอ้โรคจิต!

 

อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะ!

ไอ้พวกชอบเด็ก!

 

『อ๊า＾＾แบบนี้แหละๆ พออยู่คนเดียวแล้วไม่ได้เสพคู่หูเนียมมันลำบากจริงๆ ซึมซาบไปถึงทรวงในเลยล่ะ』

 

มีด้วยเหรอเนี่ย ทรวงกับใน……

แล้วฉันต้องกลายเป็นเด็กผู้หญิงอีกแล้วเหรอเนี่ย……

 

『โซลเซียร่ากลายเป็นเด็กผู้หญิงอีกแล้ว!? เหล่านักเรียนจากโรงเรียนเฟคทุมที่กำลังบุกตะลุยดันเจี้ยนริมหาด แต่โซลเซียร่ากลับปกป้องทุกคนจากกับดักจนกลายเป็นเด็กผู้หญิง โซลเซียร่าที่กลายเป็นเด็กผู้หญิงลืมเรื่องภารกิจไปหมด แล้วสนุกสนานกับทะเลที่อยู่ตรงหน้า――』

 

อีเว้นท์หน้าร้อนเริ่มแล้ว

อีเว้นท์หน้าร้อนในจักรวาลตลกที่ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักเริ่มแล้ว

 

『SR แจกฟรีคือฉันเอง【ดาวเงินแห่งฤดูร้อน: หมายเลข 0】 ส่วนกาชาจำกัดเวลาคือ【ดาวเด็กแห่งฤดูร้อน: โซลเซียร่า】นะ＾＾ ถ้าอยู่ในปาร์ตี้เดียวกันจะมีผลเสริมกันด้วยล่ะ』

 

เกมโซเชียลหน้าร้อนมันมีปีศาจซ่อนตัวอยู่ชื่อกาชานักว่ายน้ำนี่นา……

 

นานะจังจะเป็นอะไรไหมนะ

หน้าร้อนมันเป็นช่วงนรกที่ผู้ให้บริการจะรีดเงินจากผู้เล่น น่าเป็นห่วงจริงๆ

 

ทำยังไงดี ถ้านานะจังกลายเป็นสตรีมเมอร์เพราะอยากได้เงิน

คงต้องห้ามจริงๆ นั่นแหละ

 

『เสียหน้าเดมอนส์เกียร์หมดเลยนะเนี่ย……อ๊ะ ว่าแต่เดี๋ยวมีสิ่งมีชีวิตที่อยากแนะนำให้รู้จักด้วยล่ะ』

 

ทำไมถึงต้องจัดอยู่ในหมวดสิ่งมีชีวิตด้วยล่ะ???

มันต้องเป็นเรื่องยุ่งยากแน่ๆ

 

『ไม่ใช่หรอก＾＾ เป็นเด็กที่สังเกตเห็นความดีงามหลังจากเผยแผ่เรื่องสาวน้อยให้ฟังน่ะ แต่ยังไม่รู้เหนือรู้ใต้ ไม่รู้รุกไม่รู้รับ เลยคิดว่าจะสอนให้ซะหน่อยน่ะ』

 

อ๋อ ที่แท้ก็คนรู้จักในฐานะ★อาจารย์โยมิสินะ

ตกใจหมด นึกว่าเธอจะเอาสิ่งมีชีวิตดัดแปลงอะไรมาซะอีก

 

『ฉันไม่ทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอก สบายใจได้เลยนะ แหม แต่ใบหน้าตอนหลับของสาวน้อยนี่ดีจริงๆ เลยนะ แน่นอนว่าใบหน้าตอนหลับของเธอดีที่สุด★』

 

โธ่～ ไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาวคุงนี่น้า＞＜

 

『คิกคัก』

 

อยู่กับไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาวคุงในสมองแล้วรู้สึกสบายใจจริงๆ เลยนะ

พวกเรามันหนึ่งเดียวกันจริงๆ

 

『ว่าแต่ เพื่อนซี้? เหมือนเพื่อนสนิทที่สุดเลยนะ 5555? 』

 

ฉันกับไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาวคุงคุยกันคิกคักในสมอง

 

แต่ใบหน้านั้นกลับยิ้มบางๆ ภายใต้แสงอาทิตย์ตกดินเท่านั้น

 

ว่าแต่ ใครจะตื่นก่อนกันนะ รูทมันจะเปลี่ยนไปตามนั้นนี่นา

 

『เซฟล่วงหน้าคือพื้นฐาน』

 

เอาล่ะ ใครจะตื่นก่อนกันนะ?

ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะทำอะไรเมื่อกลับไปเป็นร่างเดิมจากเด็กผู้หญิง

 

『เตรียมการมากเกินไปแล้ว……อ๊ะ ว่าแต่สมุดบันทึกของเธอถูกคนเห็นแล้วนะ』

 

เผลอทำหลุดมือไปหน่อย★

แต่ไม่เป็นไรหรอก

 

ห้องนี้มีแต่ของแบบนั้นแหละ

มีตุ๊กตาหมีเก่าๆ ขาดๆ วิ่นๆ กับกิ๊บติดผมเก่าๆ อะไรแบบนั้นเยอะแยะไปหมด

 

แต่ทั้งหมดนั่นไม่มีความหมายอะไรเลย

เป็นห้องที่มีแต่แฟล็ก (ธง) เท่านั้น

 

เดี๋ยวค่อยปรับปรุงใหม่นะ!

ให้เป็นห้องเหมือนปราสาทเก่าๆ ที่เข้ากับโซลเซียร่า!

 

『ช่วยขยายเตียงให้กว้างขึ้นหน่อยสิ จะได้สะดวกตอนตะครุบ』

 

แต่ถ้าเตียงเล็กกว่านี้ มันจะไม่ทำให้ใกล้ชิดกันมากขึ้นเหรอ?

 

『แพ้ราบคาบในการดีเบต ยอมแพ้』

 

แล้วก็ ถ้าจะปรับปรุงห้อง อยากจะไปกับใครสักคนนะ

แล้วก็วางตุ๊กตาหรือหมอนที่เด็กคนนั้นเลือกไว้

 

เฟอร์นิเจอร์น่ารักๆ ที่ดูแปลกแยกนิดหน่อยในห้องที่ตกแต่งอย่างเป็นระเบียบ

 

นี่แหละคืออุปกรณ์ที่จะกรีดหัวใจฉันหลังจากตายไปแล้วไงล่ะ＾＾

 

『……คิดจะตายรึไง? 』

 

ไม่ใช่สักหน่อย

ฉันจะไม่ทำอะไรที่จะทำให้สาวน้อยร้องไห้หรอก

 

น้ำตาของสาวน้อยในเมืองการศึกษานี้ พวกเราจะเช็ดให้เอง

 

『เลียรึเปล่า? เลียน้ำตารึเปล่า? ท่านผู้พิพากษา!』

 

การที่สาวน้อยเลียน้ำตาของสาวน้อยด้วยกันมันเป็นเรื่องธรรมดา!

ดังนั้น ฉันจึงพ้นผิด!

 

『งั้นฉันเลียน้ำตาของเธอก็ได้สินะ＾＾』

 

มอบตรรกะใหม่ให้กับสัตว์ประหลาดซะแล้ว

 

“……อืม อ้าว เคย์ตื่นแล้วเหรอ?”

 

ในขณะที่ศาลในสมองที่น่าตื่นเต้นกำลังดำเนินไปอย่างสนุกสนาน คนแรกที่ตื่นคือครามจัง

โช้คเกอร์ตรวจจับความหื่นที่คอเธอเข้ากันดีเลยนะ

 

แต่การที่จะเอาสิ่งนั้นไปติดให้โลลิเซียร่ามันก็ดูแปลกๆ นะ

ทำแบบนั้นกับเด็กผู้หญิงมันไม่ดีหรอก

 

『อย่าเพิ่งจริงจังขึ้นมาสิ』

 

“อ้าว นอนต่อก็ได้นะ”

 

ฉันยิ้มอย่างสบายๆ เหมือนเคย

 

แล้วครามจังก็ทำหน้าเหมือนโล่งอก แต่ก็ดูเศร้าสร้อยด้วย

เข้าใจ……เข้าใจแล้ว……!

 

ฉันเข้าใจอารมณ์ที่ซับซ้อนของครามจังอย่างทะลุปรุโปร่ง……!

ช่วงนี้ทำให้เธอเศร้าบ่อยไปหน่อย งั้นก็ให้รางวัลพิเศษหน่อยแล้วกัน

 

นี่แหละคือลูกอมกับแส้ไงล่ะ

 

“นี่ เคย์ ร่างกายหายดีแล้วใช่ไหม?”

“ขอบคุณนะ……คราม มานั่งตรงนี้สิ”

 

ฉันพูดอย่างนั้นแล้วกวักมือเรียกครามจัง

ครามจังเชื่อฟังอย่างว่าง่าย แล้วนั่งลงข้างๆ ฉัน

 

ไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาวคุง โอกาสถ่ายรูปในใจมาแล้ว

อย่าลืมเก็บ CG ด้วยล่ะ!

 

『จัดไป!』

 

ฉันหัวเราะเบาๆ แล้วยื่นมือไป

แล้วก็ลูบหัวครามจัง

 

นี่แหละคือสุดยอดเคล็ดลับพิชิตสาวน้อย “ลูบหัวๆ” ที่สืบทอดกันมาในประเทศของฉัน

นี่คือท่าที่เคยถ่ายทอดให้กับตัวเอกไลท์โนเวลและตัวละครออริจินัลที่ทำตัวเก่งในแฟนฟิคเท่านั้น

 

ถึงจะไม่เทียบเท่าพวกนั้น แต่ในฐานะสาวน้อยที่มีจิตวิญญาณของยามาโตะ ฉันก็จะลูบหัวให้ดู

 

“……เคะ เคย์!?”

“เรื่องตอนกลางวันจำไม่ค่อยได้หรอกนะ แต่ทำไมก็ไม่รู้สิ……รู้แค่ว่าเธอพยายามอย่างหนัก”

“เปล่า ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”

 

ดูสิๆ! ครามจังเขินแล้ว น่ารักจัง!

 

『แต่ภาพนี้มันเหมือนคนที่ลูบหัวจะตายตอนท้ายๆ เลยไม่ใช่เหรอ? นี่มันแฟล็กตายชัดๆ เลยนะ』

 

ถ้าไม่ใช่ฉันคงตายไปแล้ว

หรือจะพูดให้ถูกคือ ตอนกลางวันตายไปหลายรอบแล้ว

 

“ฟุฟุ เขินเหรอเนี่ย”

“มะ ไม่ได้เขินสักหน่อย”

 

ครามจังพูดอย่างนั้นแล้วหันหน้าหนี

แล้วก็หลุดพ้นจากการลูบหัว

 

……ฮ่าฮ่าฮ่า ประมาทไปแล้วสินะ!

การโจมตีของฉันยังไม่จบหรอก!

 

“จริงๆ นะ……คราวนี้รอดมาได้เพราะเธอช่วยไว้”

 

เมื่อเห็นฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังขึ้นเล็กน้อย ครามจังก็สบตาอีกครั้ง

เมื่อเห็นดังนั้น ฉันก็พูด

 

“ขอบคุณนะ พี่ครามคะ”

“……เอ๋?”

“…………เอ๋? ทำไมฉันถึงเรียกเธอว่า พี่ พี่สาว――”

 

ในชั่วพริบตา อนุภาคสาวน้อยที่มีอยู่ในเลือดของฉันก็ทำงาน แล้วแบ่งตัวซ้ำๆ ด้วยความเร็วที่น่าตกใจ

พลังงานความร้อนที่เกิดขึ้นจากสิ่งนี้ทำให้แก้มแดงระเรื่อ และฉันก็สามารถสร้างท่าทางเขินอายขึ้นมาได้เอง

 

……อืม แก้มแดงเพราะแสงอาทิตย์ตกดิน เลยดูไม่ค่อยชัดเลยแฮะ

เพิ่มความเข้มข้นของอนุภาคสาวน้อยในเลือดอีกหน่อยดีกว่า

 

『พูดอะไรของเธอมาตลอดเลยเนี่ย』

 

“……ทะ ที่เมื่อกี้เรียกพี่สาว”

“ไม่ได้เรียก”

“เอ๋ แต่”

“ไม่ได้เรียก……ใช่ไหม?”

 

คราวนี้เป็นตาฉันที่หลบสายตาบ้าง

ภาพของโซลเซียร่าที่หน้าแดงแล้วหลบตา

 

เป็นยังไงบ้าง ครามจัง

ในสายตาของเธอ นี่มันดูเหมือนเหยื่อชั้นดีไม่ใช่เหรอ

 

『สรุปว่าจงใจยั่วชัดๆ! Q.E.D.!』

 

ครามจังติดกับดักของฉันง่ายจริงๆ เลย

นานๆ ทีก็ต้องให้รางวัลแบบนี้บ้าง

 

“ยังไงก็ขอบใจนะ ที่ช่วยไว้ แค่นั้นแหละ……แล้วทำไมถึงยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้นล่ะ”

“ก็เมื่อกี้เรียกฉันว่าพี่สาวนี่นา?”

“……คราม ฉันไม่ชอบเด็กที่ไม่เชื่อฟังนะ?”

“ค่ะๆ ครามพี่สาวเป็นเด็กที่ไม่เชื่อฟังค่ะー”

 

ครั้งนี้ขอเป็นฝ่ายเสียเปรียบแต่เพียงครั้งเดียว

ใช่แล้ว ราวกับโดจินของพวกคลั่งไคล้คู่ชิป ครามโซล

 

『ดูสิ นี่แหละคือหนึ่งในคำตอบที่ถูกต้องในการเข้าหาสาวน้อย』

『เข้าใจแล้วล่ะ』

 

หืม?

เมื่อกี้เหมือนมีอะไรแวบๆ ไปไม่ใช่เหรอ?

 

『ไม่มีหรอก＾＾』

 

งั้นเหรอ

 

เอาล่ะ ตอนนี้ต้องทำตัวเป็น “โซลเซียร่าที่คำเรียกสมัยเด็กติดปาก” ต่อหน้าครามจัง

แหม โชคดีจังที่มันได้ผลกับคนนี้

 

“นี่ว่าไง พูดอีกทีไม่ได้เหรอ? นะ?”

“ไม่เอา”

 

ฉันหันหน้าหนีอย่างรวดเร็ว

ในตอนนั้น ใบหน้าก็แดง หูก็แดง

 

“นี่ー ขอร้องล่ะ”

“ไม่”

“แค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวเท่านั้น!”

 

ครามจังยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วอ้อนวอน ส่วนฉันก็ปฏิเสธด้วยท่าทางเขินอายและหงุดหงิดเล็กน้อย

 

ประเด็นสำคัญคือโซลเซียร่าในตอนนี้แสดงใบหน้าของเด็กสาวเท่าตัวออกมา

ครามจังดีใจเมื่อโซลเซียร่ากลายเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดา

คราวนี้จะบริการให้สุดๆ เลยนะ＾＾

 

『ว้าว＾＾』

 

ในไม่ช้า เสียงดังโวยวายของพวกเราคงจะดึงดูดให้ฮิคาริจังกับรินกะจังตื่นขึ้นมาด้วย

แต่จนกว่าจะถึงตอนนั้น

 

“เรียกฉันว่าพี่สาวหน่อยสิ!”

“ไปตายซะ พี่สาว”

“ไม่ใช่แบบนั้น!”

 

มาสนุกกับคอนเทนต์นี้ให้ถึงที่สุดกันเถอะนะ＾＾