“อยู่บนนู้นค่ะ”

แมทธิวกำลังจะพุ่งไปที่รถทัวร์คันเป้าหมาย แต่ดลกรคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน

“นังมัทกำลังโกรธมาก มันคงไม่ยอมลงมาจากรถง่ายๆ หรอกค่ะคุณแมทธิว”

“แล้วผมควรทำยังไงดีครับ”

ดลกรพยายามคิดหาทางช่วย แต่ก็คิดไม่ออก จึงส่ายหน้าไปมาอย่างจนปัญญา

“นัตตี้โง่ขึ้นมากะทันหันเลยค่ะ”

แมทธิวยืนครุ่นคิด ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นสตรีคนหนึ่งกำลังอุ้มทารกตัวน้อยอยู่ เขาระบายยิ้มออกมาทันที

มัทนาที่ยังคงนั่งร้องไห้เงียบๆ อยู่บนรถทัวร์จำต้องขมวดคิ้วและเงี่ยหูฟังเสียงประกาศตามสายของเจ้าหน้าที่ประจำสถานีขนส่งผู้โดยสารด้วยความแปลกใจ เมื่อคลับคล้ายคลับคลาว่าเหมือนจะมีชื่อของหล่อนอยู่ในประโยคที่ได้ยินด้วย

‘ประกาศ นางสาวมัทนา เกิดลาภผล ที่กำลังจะเดินทางไปจังหวัดน่าน ตอนนี้สามีของคุณกำลังตามหาคุณอยู่ รีบกลับมาหาสามีด่วน เนื่องจากลูกน้อยของคุณกำลังร้องไห้หิวนม’

แล้วประกาศนี้ก็ดังซ้ำๆ อยู่หลายรอบเลยทีเดียว และพนักงานเก็บตั๋วบนรถทัวร์ก็เริ่มออกตามหาหล่อน

“คุณมัทนา เกิดลาภผล นั่งอยู่เบาะไหนครับ”

หล่อนเม้มปากแน่น พยายามที่จะนั่งนิ่งเฉย แต่พนักงานประจำรถทัวร์ก็เดินมาหยุดข้างๆ เสียก่อน

“คุณใช่คุณมัทนา เกิดลาภผลหรือเปล่าครับ”

“เอ่อ…”

หล่อนไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไงดี และก็อดงงกับคำประกาศของเจ้าหน้าที่ประจำสถานีขนส่งผู้โดยสารไม่ได้

“ใช่ค่ะ ฉันมัทนา เกิดลาภผล แต่ฉันยังไม่มีลูกนะคะ น่าจะเกิดความเข้าใจผิดกัน”

พอทุกคนรอบๆ ตัวได้ยินว่าหล่อนชื่ออะไรก็พากันหันมาจ้องมองหล่อนเป็นตาเดียวกัน บางคนถึงกับชะโงกหัวข้ามเบาะมาเลยทีเดียวเพื่อจะมองหน้าหล่อน

“ตายแล้ว หน้าตาก็ดีเนอะ ไม่น่าทิ้งลูกทิ้งผัวแบบนี้เลย”

“นั่นสิ สงสัยต้องหนีตามชู้แน่ๆ”

หลายคนต่างก่นด่าหล่อนโดยไม่คิดจะถามความจริงจากปากของหล่อนสักคำ

มัทนาทนอับอายไม่ไหว จำต้องรีบคว้ากระเป๋าของตัวเองแล้วเดินลงไปจากรถทัวร์ด้วยความโมโห

“ใครมันเล่นบ้าๆ แบบนี้นะ”

“มัท…” ดลกรรีบวิ่งเข้ามาหาเมื่อเห็นมัทนาก้าวลงมาจากรถทัวร์ “แกไม่ไปแล้วใช่ไหม”

“ฉันจะไปได้ยังไงกันล่ะ คนบนรถด่าฉันอย่างกับฉันไปฆ่าพ่อแม่ของพวกเขาอย่างนั้นแหละ แล้วนี่ใครมันแกล้งฉันเนี่ย ฉันไปมีลูกตอนไหนกัน”

หล่อนพูดขึ้นอย่างโมโห ก่อนจะชะงักค้าง เบิกตากว้างเมื่อเห็นแมทธิวปรากฏตัวขึ้น ในอ้อมแขนของเขามีทารกตัวเล็กอยู่ด้วย

“แมทธิว…”

เขาระบายยิ้มกว้าง หันไปส่งเด็กคืนให้กับผู้หญิงคนหนึ่งพร้อมกับจ่ายเงิน จากนั้นก็เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าหล่อน

“ฉันไปก่อนนะ ขอให้แกได้ไปฟินแลนด์นะยะเพื่อนรัก”

ดลกรเห็นแมทธิวเดินเข้ามาก็รีบปลีกตัวเดินหนีไป

หล่อนโวยวาย แต่เขาไม่สนใจอีก หันไปกดกระจกรถลงและพูดคุยกับพนักงานรูดม่าน

“ค้างคืนหรือชั่วคราวครับ”

“ชั่วคราวค่ะ”

“ไม่ใช่ครับ ค้างคืน”

แล้วแมทธิวก็ยื่นธนบัตรสีเทาให้กับคู่สนทนา

“ไม่ต้องทอนนะ แล้วอย่าให้ใครมารบกวนล่ะ”

“ได้เลยครับคุณพี่ แม้แต่มดผมก็ไม่ให้เข้าไปกวนใจครับ”

“ดีมาก ไปได้แล้ว”

เด็กรูดม่านยื่นกุญแจห้องมาให้ แล้วเขาก็หันมามองหล่อน

“ลงจากรถสิคนสวย หรือว่าอยากให้ผัวอุ้ม”

หล่อนร้อนฉ่าไปทั้งหน้าและเนื้อตัว

“ฉัน…จะกลับ”

แล้วก็ผลุนผลันลงจากรถ จะวิ่งหนี คนตัวโตตามมาคว้าแขนเอาไว้ กระชากเข้าไปบดจูบอยู่พักใหญ่ จึงผละออกห่าง

“เข้าไปด้วยกัน เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันมากมาย”

“แต่ฉัน…”

เขาไม่สนใจคำคัดค้านใดๆ ของหล่อนอีก ร่างทรงพลังย่อตัวลงและช้อนร่างของหล่อนขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน หล่อนตกใจ จำต้องตวัดมือโอบรอบลำคอแกร่งเอาไว้แน่น

“ปล่อยฉันลงไปนะ”

แมทธิวอมยิ้ม ไม่ตอบ พาหล่อนเข้าไปในห้องตรงหน้า วางร่างอรชรลงบนเตียง แล้วเขาก็ยืนค้ำศีรษะ

“ทำไมจะต้องหนีด้วย”

หล่อนน้ำตาซึม เชิดหน้ามองเขาด้วยความน้อยใจ

“ฉันไม่ได้หนี ฉันก็แค่จะไปอยู่ที่อื่น”

“นี่เธอกล้าทิ้งฉันหรือ”

“แล้วนายล่ะ ทำไมนายกล้าทิ้งฉัน”

หล่อนลุกขึ้นแล้วระดมกำปั้นทุบตีแผงอกกว้างสุดแรง หลายต่อหลายครั้งไม่ยอมหยุด

“นายมันคนใจร้าย คนใจดำ ฉันเกลียดนาย…เกลียดที่สุดเลย!”

เขารวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างเอาไว้ และตวัดมือใหญ่รัดรอบเอวคอดกอดหล่อนแนบแน่น

“ปล่อยนะ อย่ามายุ่ง”

“ไม่ปล่อยหรอก จะไม่ปล่อยไปตลอดชีวิต”

คนที่ดิ้นรนเอาเป็นเอาตายชะงักงัน ดวงตากลมโตฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตาเบิกกว้าง

“นายหมายความว่ายังไง”

แมทธิวระบายยิ้มอ่อนโยน ก้มลงจูบหน้าผากเนียนแผ่วเบา

“คนรักกันก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ จริงไหม”

มัทนาอึ้งไปนาน กว่าจะตั้งสติและจัดการกับความปั่นป่วนของหัวใจได้ก็ผ่านไปนานเกือบนาที

“ใคร้…ใครรักนายกัน”