วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 713 สองแม่ลูกตัดขาดกับธัชชัย 2
ตอนที่ 713 สองแม่ลูกตัดขาดกับธัชชัย 2
เสื้อบางๆที่เรียบง่ายนี้เหมือนกับห่อหุ้มทั้งร่างกายและจิตใจที่เหนื่อยล้าของวัจสาเอาไว้ หญิงสาวที่ยืนท่ามกลางลมหนาว บนหัวเธอมีประกายแสงอ่อนๆ ท่าทางดูอ่อนแอไม่สู้ลม
กลับไปที่เมืองเอสเพิ่งจะสองเดือนกว่า วัจสารู้สึกเหมือนกับผ่านไปครึ่งชีวิต เธอไม่รู้ว่าชีวิตแบบนี้ จะมีจุดจบอย่างไร!
มองชายหนุ่มใส่ชุดสีดำที่ยืนอยู่ตรงหน้า วัจสาพลันนึกถึงชีวิตน้อยๆนั้นที่ยังไม่ทันได้ออกมาทักทายกับเธอ ต่อหน้าชายหนุ่ม แม้แต่หายใจเธอยังรู้สึกอับอาย
“วัจสาเธอกำลังพูดอะไร? เธอดูแผนการของอำเภอพัดรักไม่ออกจริงๆเหรอ? นี่เป็นแผนของเขา เธอยังอยากให้ลูกอยู่ข้างคนผิดอีกเหรอ?”
ธัชชัยตะโกนใส่หน้าวัจสา
“สารเลว! ฉันไม่ยอมให้นายมาว่าพ่อเลี้ยงของฉันนะ นายนั่นแหละคนผิด! นายสารเลวนี่ สารเลวที่ทอดทิ้งลูกเมีย!”
วัจสาเดินไปตรงหน้าวัจสา กางแขนเป็นเชิงปกป้องเธอ
“ทอดทิ้งลูกเมีย” ทุกครั้งที่สี่คำนี้ออกมาจากปากลูกชาย ธัชชัยมักจะโกรธ แล้วค่อยคิดได้ทีหลังเสมอ
ต่อให้เป็นแผนการของอำเภอพัดรักหรือไม่ แต่ธัชชัยก็เข้าใจได้ เพราะเขาก็ทำเรื่องเหล่านั้นลงไป
วัจสามองดูลูกชายที่ปกป้องเธออยู่ด้านหน้า ก็รู้สึกปวดใจ เธอยื่นมือไปลูบหัวตะวัน “ตะวัน กลับไปขึ้นรถไป ตรงนี้ไม่เป็นไร”
ทุกครั้งที่ธัชชัยต่อปากต่อคำกับลูกชาย คนที่เจ็บที่สุดก็คือเธอก่อนหน้านี้ยังมีช่วยธัชชัยอธิบายกับลูกบ้าง แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว นี่เป็นครั้งที่ลูกชายเห็นเองกับตา เห็นพ่อแท้ๆทิ้งเขาไปเองกับตาวัจสาไม่ต้องการจะฟังคำอธิบายใดๆ ข้ออ้างที่ว่า “เห็นบ่อบอลออกมาก่อน จึงเปลี่ยนแผน” ทั้งหมดเป็นเพียงข้ออ้าง! หรือธัชชัยมั่นใจว่าลูกตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้นแล้วจะปลอดภัย? เขาเป็นเพียงแค่เด็กห้าขวบนะ! ถ้าเกิดอะไรขึ้น วัจสาไม่อยากจะคิดว่าเธอจะมีชีวิตต่อไปอย่างไร!แต่ว่าเรื่องพวกนี้ไม่สำคัญ ที่สำคัญคือธัชชัยได้เลือกเรียบร้อยแล้ว เขาได้รับอะไร ก็ต้องยอมเสียบางอย่างไป!“ฉันไม่กลับ ฉันจะปกป้องหม่ามี๊!” หนูน้อยยืนหยัด “ฉันมีหม่ามี๊เพียงแค่คนเดียว ถ้าหม่ามี๊เป็นอะไรไป ตะวันก็คงมีชีวิตต่อไปไม่ได้!”หนูน้อยรู้ว่าตัวเองขาดหม่ามี๊ไม่ได้ หม่ามี๊เป็นดั่งชีวิตของเขา เป็นดั่งโลกของเขา!วัจสายิ้มอย่างพอใจมาก แล้วน้ำตาใสๆก็ร่วงลงมาจากตาตอนแรกที่เธอพยายามจะเก็บเด็กเอาไว้ มันช่างคู่ควร ช่างเหมาะสม ถูกต้องที่สุด!เด็กคนนี้ สำคัญกว่าชีวิตของเธอ!มองสองแม่ลูกที่อยู่ตรงหน้า ที่มองธัชชัยเป็นศัตรูไปแล้ว ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย“ธัชชัย วันหลังนายไม่ต้องมาที่นี่แล้ว! ฉันจะดูแลตะวันเอง ฉันจะไม่ให้เขาเกลียดนาย นายก็ทำเหมือนไม่เคยมีพวกเราอยู่แล้วกัน หาผู้หญิงที่คู่ควร ฉันขอให้พวกนายรักกันจนแก่จนเฒ่า!”หลังจากพูดจบ วัจสาจึงจูงลูกชายเดินไป เดินมุ่งเข้าไปในคฤหาสน์นั้นท่างกลางความมืดนั้น ไม่มีใครมองเห็นน้ำตาบนหน้าของเธอที่ไหลลงมามองดูวัจสาสองแม่ลูกเดินหันหลังจากไป ไปหาอ้อมกอดของอำเภอพัดรัก ธัชชัยก็ได้แต่ยิ้มเย้ยเย้ยตัวเขาเองถ้าหากตอนนี้เขายังไม่ทำอะไร ก็เกรงว่าจะคืนเธอสองแม่ลูกกลับมาไม่ได้แล้วและชีวิตของตัวเอง ก็คงไร้ความหมาย ช่างคนที่เหมาะสมสิ ช่างรักกันจนเฒ่าจนแก่สิ!ห่างเพียงร้อยกว่าเมตร ไม่ไกลมาก แต่ละย่างก้าวของวัจสาช่างยากลำบาก เหมือนกับก้าวอยู่บนคมมีด ที่เป็นรอยเลือดจากหัวใจไหลออกมาเป็นทางตะวันจับมือวัจสาแน่น ทั้งสองให้กำลังใจกันการจากไปของสองแม่ลูก ธัชชัยรู้สึกเหมือนตัวเองสูญเสียสิ่งสำคัญในชีวิตไปรอจนสุดท้ายเหลือเพียงความเสียดาย โลกนี้ช่างน่าขันเสียจริงและร่างกายที่ไร้จิตใจ ก็ไม่ต่างกับศพที่เดินได้ ธัชชัยในตอนนี้ไม่ต่างจากตัวเองในห้าปีก่อนเลยเขาอยากจะเรียกพวกเธอเอาไว้ อยากพาพวกเธอกลับบ้าน รักพวกเขาให้ดีๆ แต่เท้ากลับไปขยับเดินต่อไปไม่ได้ กลับหลังก็ไม่ได้ตอนนี้ ธัชชัยครุ่นคิด ว่าคนที่ไล่สองแม่ลูกไป คืออำเภอพัดรัก หรือเขากันแน่?ธัชชัยยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาว มองสองแม่ลูก ร่างเล็กใหญ่ทั้งสองยืนอยู่ในคฤหาสน์มองอ่าวน้ำตื้นอีกรอบ ความรู้สึกแรกคือ อยู่ที่นี่ก็ไม่เลวนัก!แค่ลดสถานะลงเท่านั้นเองธัชชัยนอนคิดอยู่บนโซฟาในบริษัทโฮสติ้งทั้งคืนด้วยจิตใจที่สงบ