วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 552 มีพ่อแค่คนเดียว
ตอนที่ 552 มีพ่อแค่คนเดียว
“งั้นคุณ…ได้เจอสามั้ย? ”แวววัยลองถามเพื่อหยั่งเชิง
“ฉันกัดเธอไปด้วยตั้งหลายครั้ง!”คิ้วงามของธัชชัยขมวดขึ้น ดุเหมือนกลิ่นกายของหญิงสาวยังคงอบอวลอยู่ในปากของเขา
ผู้หญิงคนนั้นอยู่ดีกินดีไม่น้อยเลยนะ เขาสามารถกัดเธอได้เต็มปากเต็มคำเชียวหล่ะ แต่ความอุดมสมบูรณ์ของเธอนั้นทำให้หัวใจของเขาว่างเปล่าขึ้นไปอีก
มันไม่มีสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆ ในท้องของเธอเหมือนเก่าก่อนแล้ว
“คุณ….คุณกัดยัยสาเหรอ? ” เมื่อได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มตอบ แวววัยก็ไม่อาจจะจินตนาการได้เลยว่ามันเป็นการแสดงออกทางความรักรูปแบบไหน..
ชายคนนี้ดุดันอย่างกับสัตว์ป่า คำตอบนั่นเอาร่างของหญิงสาวสั่นสะท้าน
สำหรับหญิงสาวที่อายุพอๆ กับแวววัย เธอหล่ะอยากจะได้รับความรักอะไรแบบนี้บ้างจริงๆ โดยเฉพาะกับธัชชัยผู้ซึ่งมีเสน่ห์เหลือล้นขนาดนี้ มันตรงสเปกเธอมากๆ แต่คนที่ธัชชัยโหยหามาตลอดมันคือ วัจสา
“แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหนหล่ะ? ” แวววัยถามพลางมองไปรอบห้อง
ชายหนุ่มสูบบุหรี่เข้าลึก ก่อนจะพ่นเอากลุ่มควันออกทางจมูก นั่นมันกระตุ้นความรู้สึกเขาอย่างมาก “หนีไปแล้ว”
เขาเพียงแค่พูดตอบออกมาเรียบๆ
“หนะ หนีไป? ฮ่าๆๆๆๆ …”อยู่ๆ แวววัยก็หัวเราะขึ้นมาเสียงดัง “นี่คุณกำลังจะบอกว่าชายร่างโตอย่างคุณ ปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งวิ่งหนีไปได้เนี่ยนะ ธัชชัยคุณนี่แย่แล้วนะ เป็นไก่อ่อนไปซะแล้วมั้ย”แวววัยที่กำลังหัวเราะอยู่จำต้องหยุดลงอย่างรวดเร็วเมื่อปะทะกับสายตาเยือกเย็นอำมหิตของธัชชัยเข้า เธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเลยด้วยซ้ำ“ธัชชัย ฉันไม่รู้วิธีการติดต่อกับวัจสาเลยจริงๆ เธอไม่ได้ทิ้งไว้ให้ น่าจะเพราะมีเวลาไม่พอจะทิ้งไว้ ถึงคุณจะบังคับฉันให้ตาย ฉันก็หามาให้ไม่ได้แววววัยยังคงหวาดกลัวสายตาที่ดุดันราวกับปีศาจของธัชชัย แค่มองไปปราดเดียวก็รู้สึกได้ถึงพลังงานความชั่วร้ายและความกดดันนับคณา“ครั้งนี้ฉันจะเชื่อเธอ แต่แวววัยฉันจะบอกอะไรเธอไว้หนึ่งเรื่อง ฉันกับวัจสาเรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันไปอีกตลอดชีวิตที่เหลือ แต่กับเธอมันไม่ใช่ เธอยังจะได้ใช้ชีวิตของเธอเองหลังจากนั้น ดังนั้น คนฉลาดอย่างเธอคงจะรู้ว่าควรที่จะต้องทำยังไง”“ธะ…..ธัชชัยคุณพูดอะไรหน่ะ? อะไรคือให้ฉันตัดออกไป? ”ความเย็นชาของน้ำเสียงเขาทำให้เธอกลัว ถ้าเป็นอย่างที่เขาพูด เธอเองก็ยังไม่อยากตายนะ เธอยังมีอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้ทำเลยธัชชัยกลับพูดขึ้นอีกครั้ง “ไม่อย่างนั้นฉันจะตัดมันด้วยตัวเอง"แวววัยตกตะลึง แต่ก็ยังไม่เข้าใจในความหมายของชายหนุ่มเธอยังไม่แน่ใจนักว่าความรู้สึกที่ธัชชัยมีต่อวัจสานั้นมันคืออะไรกันแน่ สิ่งที่เธอรู้มีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือ ถ้ามันไม่ใช่รักมากก็เกลียดมาก นั่นทำให้ทั้งชีวิตนี้ธัชชัยไม่อาจลืมวัจสาไปได้เลยเป็นเวลานานทีเดียวกว่าแวววัยจะพูดออกมา“ธัชชัยถ้าคุณยังยึดติดอยู่กับวัจสาแบบนี้ แล้วกนิษฐาที่อยู่ที่บ้านตระกูลศรีทองจะไม่หึงเอาหรือยังไง? ”ธัชชัยกลับมาถึงที่บ้านตระกูลศรีทองในตอนเช้า ตั้งแต่มิ้นเกิดมา เวลาที่ธัชชัยอยู่ที่บ้านก็จะเปลี่ยนไป“มิ้นมากินเข้าเร็ว เดี๋ยวพ่อจะป้อนหนูเองดีมั้ยคะ? ” วรพลเดินเข้ามากล่อมเด็กน้อยตอนนี้เขาสามารถเดินได้ด้วยตัวเองแล้ว ถึงแม้ว่าบริเวณเอวจะโค้งยากลำบากหน่อย ด้วยเพราะขาซ้ายของเขามีเหล็กดามอยู่“มิ้นอยากรอพ่อเล็กมากินข้าวพร้อมกันค่ะ” เจ้าตัวเล็กมือถือตุ๊กตามองไปที่ประตูห้องนั่งเล่น“เรากินไปรอไปมั้ยคะ? พ่อเล็กกำลังมาแล้ว ถ้ารออยู่อย่างนี้จะหิวเอานะ”สำหรับมิ้นแล้ว วรพลมักจะดีอยู่เสมอ"ไม่เอาไม่เอา มิ้นจะรอพ่อเล็กอยู่ตรงนี้ เมื่อคืนพ่อเล็กก็ไม่ยอมกลับมากอดมิ้น เขาจะต้องคิดถึงมิ้นมากแน่ๆ มิ้นจะรอพ่อเล็ก พอพ่อเล็กกลับมาจะได้กอดมิ้นได้”เจ้าตัวน้อยยังคงยืนยันจะรออยู่ที่ประตูห้องนั่งเล่นสองมือกอดตุ๊กตาหมีเอาไว้วรพลหมดหนทางจึงรับเสื้อกันลมมาจากป้าอ้อยแล้วคลุมตัวเด็กน้อยเอาไว้ แล้วจึงยืนรออยู่เป็นเพื่อนไม่นานนัก รถบูกาติสีดำสนิทก็จอดลงที่ลานของบ้านตระกูลศรีทองเจ้าตัวน้อยรู้ทันทีว่าเป็นรถของวิศาล “ลุงศาลมาแล้ว”แต่เมื่อเห็นชัดๆ ว่าเป็นธัชชัยที่มา เด็กน้อยก็เปลี่ยนเป็นตื่นเต้นทันทีเด็กน้อยที่เมื่อครู่ยืนรออยู่ก็วิ่งถลาเข้าหาทันที “เย้เย้ พ่อเล็กกลับมาแล้ว”“มิ้น…”ธัชชัยหยุดชะงักฝีเท้า ก่อนจะรับเอาเด็กน้อยที่พุ่งเข้าหาเข้ามากอดแล้วจูบแก้มเจ้าเนื้อ ก่อนจะดึงเข้ามากอดแน่น“มิ้นคิดถึงพ่อเล็กรึเปล่า? ” ธัชชัยถาม“คิดถึงค่ะ คิดถึงมากๆ เลย คิดถึงจนกินเข้าวไม่ได้เลยเนี่ยแขนน้อยๆ คล้องขึ้นที่คอของธัชชัย ก่อนจะเริ่มประจบวรพลอดไม่ได้ที่จะบ่นขึ้น “ชัย แกทำไมกลับมาเอาป่านนี้? มิ้นรอแกอยู่นานมากเลยนะ”ดูเหมือนว่าสองพี่น้องตระกูลศรีทองจะเหมือนเป็นพ่อแม่ของเด็กน้อยยังไงอย่างนั้นธัชชัยใช้ช้อนตักโจ๊กฟักทองให้แก่มิ้น แต่เธอกินไม่แค่คำเดียวก็ไม่ยอมกินอีก