เช้าวันเลือกตั้ง

 

ท้องฟ้าในยามเช้าถูกปกคลุมด้วยเมฆหนาทึบ บรรยากาศในเมืองจึงมัวหมองราวกับเป็นเวลาก่อนรุ่งสาง

 

ผมมาถึงโรงเรียนเร็วกว่าปกติ และเดินทวนคำปราศรัยสนับสนุนอยู่บนถนนเรียงรายไปด้วยต้นทิวลิปที่เงียบสงัดไร้ผู้คน

 

เวลาที่ใช้ปราศรัยมีเพียงแค่สามนาที ช่วงต้นจะพูดแนะนำตัวของเทียร่าซัง กลาง ๆ ก็พูดถึงผลงานที่ผ่านมา

 

ผมต้องเชื่อมไปยังคำปราศรัยของเทียร่าซังให้ได้ โดยไม่ให้ฟังดูเหมือนยกยอตัวเองเกินไป──

 

[ …เริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาแล้วแฮะ ]

 

รับปากไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบก็จริง แต่ตอนนี้เริ่มคิดแล้วว่าน่าจะปฏิเสธไปซะดีกว่า…

 

ผมเหลือบมองไปที่สนามเพื่อให้จิตใจสงบลง ก็เห็นว่าชมรมกรีฑากำลังซ้อมตอนเช้าพอดี

 

ยากิชิโอะสามารถผ่านเข้ารอบระดับประเทศได้ทั้งระยะ 1500 เมตรและ 3000 เมตร

 

เธอเป็นคนที่โดดเด่นที่สุดในชมรมกรีฑา ขณะสมาชิกคนอื่นยังยืดเส้นยืดสายอยู่ เธอก็เริ่มวิ่งไปก่อนแล้ว

 

ระหว่างที่ผมยืนมองจากระยะไกลนั้น ยานามิ ก็เดินเข้ามาทักด้วยน้ำเสียงร่าเริง

 

[ กระตือรือร้นดีนี่นา นุคุมิซึคุง ]

 

[ อรุณสวัสดิ์ ยานามิซังเองก็มาก่อนเวลาเหมือนกันนะ ]

 

[ ก็ใช่น่ะสิ ฉันเองก็มีกำลังใจล้นเหลือเลยล่ะ นี่ กินนี่สิ ]

 

ยานามิยื่นกล่องใส่แซนด์วิชทงคัตสึมาให้

 

ช่วงนี้เธอกินแต่แซนด์วิชทงคัตสึทุกวัน กระทั่งมีเศษขอบขนมปังยัดเต็มกระเป๋าเพราะเป็นของเหลือจากตอนทำ

 

ขณะเราเดินกินไปตามถนนที่เรียงรายด้วยต้นไม้ต่างๆ ความตื่นเต้นก็เริ่มหายไปทีละนิด

 

เพราะยานามิทำเศษขนมปังหล่นเกลื่อน เลยมีนกกระจอกก็ตามมาเป็นพรวน…

 

[ ว่าแต่ ยานามิซังก็ต้องขึ้นไปพูดสนับสนุนเหมือนกันใช่มั้ย ไม่เป็นไรเหรอ ต้องพูดต่อหน้าคนเยอะขนาดนั้น ]

 

ยานามิเลียน้ำซอสที่ติดนิ้ว แล้วยักคิ้วพร้อมส่งวิ้งหนึ่งที

 

[ ไม่มีปัญหา ฉันวางแผนรับมือไว้เรียบร้อยแล้ว  เทคนิคที่ว่าให้มองคนเป็นผักไง ]

 

[ อ้อ หมายถึงให้จินตนาการว่าผู้ชมเป็นมันฝรั่งหรือฟักทองนั่นน่ะเหรอ ]

 

ยานามิพยักหน้า แล้วหยิบแซนด์วิชทงคัตสึชิ้นต่อไปขึ้นมา

 

[ ใช่เลย มันฝรั่งก็เอาไปทำมันบด ฟักทองก็อร่อยตอนต้ม แครอทก็กินสดได้ สรุปแล้วก็น่ากินทั้งนั้น… อ๊า น้ำลายไหลแล้ว ]

 

หญิงสาวที่กินแซนด์วิชทงคัตสึไปพลาง คิดถึงของกินไปพลาง… นี่เธอใช้ชีวิตตามปกติแบบนี้ตั้งแต่เช้าเลยเรอะ

 

แต่พูดตามตรง แซนด์วิชทงคัตสึนี่อร่อยเกินคาด กลิ่นมันหมูเข้มข้นกับซอสชุ่ม ๆ ถูกคั่นด้วยกะหล่ำปลีซอยได้อย่างลงตัว ทั้งที่ปกติผมไม่ชอบกินของทอดตอนเช้าแท้ ๆ──

 

[ …อร่อยดีนะ ]

 

ผมเผลอพูดออกมาเบา ๆ ยานามิก็ยิ้มมุมปากทันที

 

[ ใช่มั้ยล่ะ? เอ้า กินอีกสิ นุคุมิซึคุงต้องเพิ่มน้ำหนักอีกนิดนะ ]

 

[ แต่นี่มันของนำโชคสำหรับวันเลือกตั้งไม่ใช่เหรอ เอาไปให้ซากุไรคุงดีกว่านะ ]

 

ผมพูดแบบอ้อมแอ้มอย่างไม่เข้าใจตัวเองนัก ยานามิก็ยิ้มกว้างขึ้น

 

[ หืออ  หรือว่าอิจฉาอยู่เหรอ? เพราะฉันสนิทกับซากุไรคุงน่ะเหรอ ]

 

[ หะ? เปล่าสักหน่อย ]

 

ผมรีบปฏิเสธทันควัน ยานามิก็เอามือตบไหล่ผมเบา ๆ

 

[ ไม่ต้องหึงน่า ไม่ต้องหึง เลือกตั้งก็แค่วันนี้นี่นา พรุ่งนี้เราก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมแล้ว จะหงุดหงิดไปก็เท่านั้นแหละ ]

 

[ ก…ก็จริง แต่ว่า ผมไม่ได้หึงหรืออะไรทั้งนั้นหรอกนะ ]

 

[ ปากไม่ตรงกับใจเลยน้า- นุคุมิซึคุง ยอมรับมาก็ได้นะ ]

 

น่ารำคาญเหมือนเดิม แต่สิ่งที่ยานามิพูดก็มีเหตุผล

 

เทียร่าซังเองก็ต้องการให้สมาชิกสภานักเรียนยอมรับตัวตนของเธอในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง

 

แต่การแสดงออกแบบนั้น ก็เหมือนยืนอยู่บนเส้นแบ่งของความเสี่ยง ที่อาจทำให้ความสัมพันธ์ปัจจุบันพังลงได้──

 

[ …บางทีที่ยานามิซังพูดมาก็ถูกก็ได้นะ ]

 

[ เอ๊ะ? หมายความว่าไง── ]

 

โอ๊ะ เผลอพูดอะไรตามใจตัวเองอีกแล้ว

 

ผมหยุดเดิน แล้วหันไปหายานามิอีกครั้ง

 

[ เวลาที่ใครสักคนอยู่ข้างๆเราจนเป็นเรื่องธรรมดา อาจจะทำให้มองไม่ข้ามบางอย่างไปก็ได้ ยานามิซังก็น่าจะเข้าใจใช่มั้ย ]

 

[ มะ-มันก็…ใช่ ก็เคยรู้สึกแบบนั้นอยู่บ้าง ]

 

ยานามิพยักหน้าแบบแข็งทื่อ เหมือนข้อต่อขึ้นสนิม

 

ดีแล้ว ที่เธอเข้าใจ ผมรีบพูดต่อด้วยความเร็ว

 

[ แต่ถ้าจะก้าวต่อไปข้างหน้า ผมว่ามันจำเป็นต้องมีช่วงเวลาที่ได้ทบทวนความรู้สึกหรือความสัมพันธ์ของกันและกัน ดังนั้นผมเลยอยากจะ── ]

 

[ เดี๋ยว?! เดี๋ยวเดี๋ยว! นี่มันใชเรื่องที่ควรคุยกันตอนเช้าก่อนไปโรงเรียนเหรอ?! ]

 

[ หือ? ก็วันนี้ช่วงบ่ายต้องเลือกตั้งนี่ ]

 

ยานามิชะงักไปเหมือนกดปุ่มหยุดชั่วคราว

 

[ …นุคุมิซึคุง พูดเรื่องอะไรอยู่น่ะ ]

 

[ ก็เรื่องบาโซริซังไง ถึงจะบอกว่าพรุ่งนี้กลับมาเป็นเพื่อนปกติ แต่เขาเองก็ทุ่มเทเต็มที่ตลอดจนมองไม่เห็นรอบข้างนี่นา ผมเลยไม่อยากให้สภานักเรียนต้องแตกหักกันเพราะเรื่องนี้──ว่าแต่ยานามิซัง เป็นอะไรเหรอ ]

 

[ ………… ]

 

ยานามิไม่พูดอะไร กัดแซนด์วิชทงคัตสึคำโต จากนั้นก็เตะเข้าที่ขาผม

 

[ โอ๊ย?!  อะไรเนี่ย ? ]

 

[ ก็เป็นซะแบบนั้นนั่นแหละ นุคุมิซึคุง! ]

 

ยานามิสะบัดหน้าหนีแล้วเดินเข้าอาคารเรียนไป ทิ้งผมไว้กับขาที่เจ็บปวด

 

เอ๋……อะไรกันอีกล่ะเนี่ย พอผมเดินเข้าไปในอาคารพร้อมลากขาไปด้วย ก็เกือบชนเข้ากับยานามิที่ยืนหยุดนิ่งอยู่

 

[ ยานามิซัง คราวนี้เป็นอะไรอีกล่ะ ]

 

[ นุ…นุคุมิซึซัง อะ อรุณสวัสดิ์ค่ะ！ ]

 

คนที่ยืนอยู่หน้าตู้เก็บรองเท้าไม่ใช่จิกะเปียว แต่เป็นเทียร่าซัง ในเวอร์ชันพิเศษ

 

ถุงเท้ายาวลายทางเหนือเข่ากับช่วงเขตแดนศักดิ์สิทธิ์ที่เผยให้เห็นอย่างพอเหมาะ

 

ผมทรงทวินเทลที่มัดแล้วปล่อยปอยสองข้างให้ชี้โดเด่ออกมา ──

 

เทียร่าซังหน้าแดงจัด ยกนิ้วชี้ของสองมือขึ้นชี้มาที่…ยานามิ

 

[ ยะ ยานามิซัง! ขอโทษด้วยนะคะ แต่พวกเราก็จะชนะให้ได้เหมือนกัน…! ]

 

เธอชี้นิ้วด้วยท่าทางเลียนแบบจิกะเปียวแบบเก้ ๆ กัง ๆ

 

ยานามิรับมือด้วยใบหน้าที่ดูระอาแบบสุดขีด พยักหน้าเบา ๆ

 

[ อ-อื้ม… สู้ไปด้วยกันเนอะ ]

 

ยานามิ อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นเลย…

 

…ก็ผมเองก็ช็อกเหมือนกันนั่นแหละ

 

◇

 

ช่วงพักกลางวันจบลงแล้ว นักเรียนที่เล่นอยู่ในโรงยิมก็กลับเข้าห้องเรียนกันหมด

 

[ ผู้สมัครและผู้สนับสนุนทั้งหมดมาพร้อมกันแล้วสินะ งั้นขออธิบายขั้นตอนต่อไป ]

 

บนเวทีของโรงยิมที่เงียบสงัด ประธานโฮโคบารุมองหน้าผม เทียร่าซัง และซากุไรคุง รวมถึงยานามิ ทีละคน

 

[ คู่แรกคือฮิโรโตะ การพูดสนับสนุนโดยยานามิคุง 3 นาที การกล่าวปราศรัยของผู้สมัครฮิโรโตะไม่เกิน 5 นาที หลังจากนั้นเป็นคิวของนุคุมิซึคุง และบาโซริคุง เมื่อกล่าวจบแล้ว นักเรียนจะกลับเข้าห้องเรียนทันทีเพื่อไปลงคะแนน ขอให้ทุกคนตรงต่อเวลา ]

 

เมื่อเห็นว่าทุกคนเข้าใจแล้ว ประธานก็ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยที่มุมปาก

 

[ รู้สึกแปลกดีที่เห็นแต่คนรู้จักอยู่ด้วยกันแบบนี้ แต่นี่ก็คงเป็นเรื่องของโชคชะตาล่ะนะ ทุกคน ระบายความรู้สึกออกมาให้เต็มที่ อย่าให้มีอะไรค้างคาใจ นักเรียนสึวะบุกิจะรับมันไว้เอง ]

 

ประธานกำลังจะพูดต่อ แต่แล้วที่ด้านหลังของเขาก็มีเงามืดเลือนลางลอยขึ้น

 

[ ฮิบะริ… อาจารย์… เรียกอยู่… ]

 

[ เข้าใจแล้ว เดี๋ยวไป ]

 

ประธานโฮโคบารุสะบัดผมพลางหันหลังกลับไป แต่ชิกิยะซังยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

 

และในชั่วพริบตานั้น—ซึ่งก็อาจจะนานกว่าจะเรียกว่าชั่วพริบตา—เธอจ้องไปยังเทียร่าซังอย่างไม่ละสายตา

 

ก่อนที่ความเงียบนั้นจะเริ่มมีความหมาย ชิกิยะซังก็หมุนตัวกลับโดยไม่พูดอะไร

 

ผมที่ถูกทิ้งไว้บนเวทีจึงถอนหายใจออกมาแรง ๆ

 

ข้าง ๆ ผมเทียร่าซังกำลังกำมือแน่นไว้ที่หน้าอก และตัวก็สั่นเล็กน้อย

 

[ ตื่นเต้นเหรอ? ]

 

[ ค-ค่ะ อีกไม่นานนักเรียนทั้งโรงเรียนก็จะเข้ามารวมตัวกันที่นี่แล้ว… นุคุมิซึซังต่างหากล่ะ คิดว่าไหวมั้ย ]

 

[ ก็ตื่นเต้นเหมือนกันนะ แต่ครั้งนี้มันถูกกฎหมายอย่างน้อยก็ไม่ต้องกลัวจะโดนจับ ค่อยโล่งหน่อย ]

 

[ …นุคุมิซึซัง พูดเรื่องเดียวกับฉันอยู่รึเปล่าคะ? ]

 

แย่แล้ว เผลอหลุดปากไปจนได้ ผมเลิกยุ่งกับอาชญากรรมแล้วแท้ ๆ

 

[ ว่าแต่บาโซริซังล่ะ เตรียมพร้อมกับการพูดหรือยัง? ]

 

ผมเปลี่ยนเรื่องอย่างแนบเนียน เทียร่าซังก็พยักหน้าด้วยใบหน้าซีดเผือด

 

[ การพูดต่อหน้าคนเป็นหน้าที่ของรองประธาน ฉันชินแล้วล่ะ แต่พอนึกว่าจะต้องออกไปยืนต่อหน้านักเรียนทั้งโรงเรียนด้วยชุดน่าอายแบบนี้แล้ว… ]

 

[ แล้วนึกถึงอะไรเหรอ? ]

 

เธอกลืนน้ำลายดังอึก เสียงชัดเจน คอขาว ๆ ที่มีไฝดูเหมือนจะขยับไปมาอย่างน่าประหลาด

 

[ ร-รู้สึกตัวร้อนๆ ใจเต้นแรง… หรือว่าฉันตื่นเต้นเกินไปกันแน่นะ ]

 

…เทียร่าซัง อย่าบอกนะว่าเธอกำลังจะเปิดประตูประหลาดอีกแล้วน่ะ

 

ได้โปรด ล็อกประตูไว้ให้แน่นด้วยเถอะ

 

◇

 

อีกไม่นานการเดินเข้านั่งของนักเรียนก็เริ่มขึ้น

 

จุดที่พวกเราสี่คนรออยู่คือฉากขวาของเวทีจากมุมมองของนักเรียน

 

ตรงฉากซ้ายเป็นที่ที่ประธานกับชิกิยะซังกำลังคุยกับอาจารย์เกี่ยวกับลำดับขั้นตอน

 

เสียงจอแจในโรงยิมเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ ผมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อพยายามสงบสติอารมณ์

 

พอลองอ่านบทพูดอีกครั้ง สายตาก็แค่ไหลผ่านไปเฉย ๆ จนเลิกอ่านแล้วเงยหน้าขึ้นแทน

 

ซากุไรคุงกับยานามิดูไม่ตื่นเต้นอะไร ยืนคุยกันเบา ๆ เหมือนปรกติ

 

…สองคนนั้นดูใกล้กันไปหน่อยรึเปล่านะ เอ๊ะ ไม่หรอกมั้ง

 

ผมพยายามดึงสติกลับมาแล้วหันไปดูเทียร่าซัง เธอดูเหมือนกำลังเป็นกังวลกับกระโปรง

 

[ เป็นอะไรเหรอ? ]

 

[ มันสั้นเกินไปน่ะค่ะ กลัวว่าจะมองเห็นจากข้างล่างเวที… ในอนิเมะความยาวระดับนี้ดูไม่เป็นไร แต่ก็ยังอดกังวลไม่ได้ ]

 

[ ไม่สิ อนิเมะมีพลังพิเศษที่ทำให้มองไม่เห็นใต้กระโปรงต่างหาก ระวังไว้ดีกว่า ]

 

[ …ขออนุญาตไปจัดการตรงนั้นหน่อยนะคะ ]

 

เทียร่าทิ้งคำไว้ก่อนจะเดินเข้าไปยังหลังเวที

 

แย่แล้ว ถ้าปล่อยไว้แบบนั้นอาจได้คะแนนเสียงจากหนุ่ม ๆ ก็ได้แท้ ๆ…

 

ในขณะที่คิดอะไรแบบนั้นอยู่ ซากุไรคุงก็เดินเข้ามาใกล้โดยไม่ให้รู้ตัว

 

[ เพราะความเอาแต่ใจของผม ต้องทำให้นายต้องมาพัวพันเยอะเลยนะ ]

 

[ ไม่ใช่ความผิดของนายหรอก ใคร ๆ ก็สมัครได้ด้วยเหตุผลอะไรก็ได้อยู่แล้วนี่ ]

 

ผมตอบไปโดยไม่คิดมาก ซากุไรคุงก็มองผมนิ่ง ๆ

 

[ มีอะไรเหรอ? ]

 

[ อย่างนี้นี่เอง นั่นแหละ…สมเป็นนายดี ]

 

ในที่สุดซากุไรคุงก็พูดแบบนั้นกับผมจนได้

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงประตูโรงยิมปิดลงเบา ๆ แสดงว่านักเรียนทุกคนเข้ามาหมดแล้ว

 

[ ขอโทษนะ คราวนี้ฉันขอชนะล่ะ ]

 

ซากุไรคุงพูดทิ้งไว้เท่านั้นก่อนจะเดินกลับไปหายานามิ

 

…ขอโทษทำไมกันนะ ?

 

ขณะที่ผมยังสงสัย เทียร่าซังก็กลับมา

 

[ ขอโทษที่ให้รอค่ะ ใกล้เริ่มแล้วสินะ ]

 

[ ความยาวกระโปรงดูไม่ต่างจากเมื่อกี้เลยนะ โอเคแล้วเหรอ? ]

 

[ ก็คิดว่า รู้สึกตื่นเต้นดี เอ๊ะไม่สิ รู้สึกแฟชั่นแบบนี้ก็น่าจะจำเป็นน่ะค่ะ ]

 

…โอเคมั้ยเนี่ย ประตูแปลกๆคงไม่เปิดไปแล้วใช่มั้ยนะ

 

ในตอนที่ผมกำลังกังวล เสียงสงบของประธานก็ดังขึ้นในหู

 

[ ทุกคน ต่อจากนี้ เราจะเริ่มการกล่าวปราศรัยของผู้สมัครประธานนักเรียนแล้ว ]

 

เสียงจอแจในโรงยิมเงียบลงทันที

 

[ ── ขอเรียนเชิญ ผู้สมัครประธานนักเรียน ซากุไร ฮิโรโตะ  และ ผู้กล่าวสนับสนุน ยานามิ อันนะ ชั้นมัธยมปลายปี 2 ห้อง C ค่ะ   ]