//ตึกๆๆๆ

ชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้องที่ถูกเคลือบไปด้วยเวทย์แช่แข็งอันแสนหนาวเย็น ซึ่งตรงบริเวณกลางห้องอันแสนเย็นยะเยือกนั้นได้ปรากฏร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังนอนหลับใหลอยู่บนเตียงด้วยท่าทางสงบนิ่งราวกับเธอเป็นเจ้าหญิงนิทราก็ไม่ปาน

“แฮก…แฮก…ในที่สุด…ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงจนได้”

ชายหนุ่มหอบหายใจออกมาเบาๆ ด้วยลมหายใจที่กลายเป็นควันสีขาวเพราะอุณหภูมิอันแสนหนาวเย็นภายในห้อง

เขายื่นมือไปสัมผัสใบหน้ายามหลับใหลของหญิงสาวบนเตียงด้วยความคะนึงหา ก่อนที่จะเผยรอยยิ้มอันเปี่ยมสุขออกมาทั้งน้ำตา ซึ่งน้ำตาของเขาก็ได้กลายเป็นน้ำแข็งในทันทีที่สัมผัสกับอากาศอันหนาวเย็นของห้องแช่แข็งนั้น

ในที่สุด…เราก็รวบรวมวัตถุดิบที่จะใช้ทำยาชุบชีวิตได้ครบเสียที…

อัญมณีน้ำตานางเงือก…เขาราชามังกร…โลหิตราชินีน้ำแข็ง…สมุนไพรมายา…และวัตถุดิบอื่นๆ อีกมากมาย

แน่นอนว่าพวกมันไม่ใช่วัตถุดิบที่หามาได้ง่ายๆ…วัตถุดิบทุกอันล้วนเป็นวัตถุดิบที่เราต้องเสี่ยงชีวิตไปหามันมาทั้งนั้น

เราต้องผ่านความยากลำบากมากมายกว่าจะรวบรวมวัตถุดิบทุกอย่างมาและในที่สุดเราก็ทำมันสำเร็จจนได้…ถึงแม้ว่าจะต้องใช้เวลาไปตั้ง 15 ปีก็ตาม…

ชายหนุ่มยิ้มขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่ดูมีความหวังพร้อมกับหยิบขวดยาเล็กๆ ที่บรรจุของเหลวสีอำพันขึ้นมาแล้วก็จ้องมองมันด้วยแววตาที่เปล่งประกาย

“ในที่สุด…ในที่สุดฉันก็จะได้พบกับเธออีกครั้ง…”

ชายหนุ่มเปิดฝาขวดยาออกแล้วก็ป้อนมันให้กับหญิงสาวที่หลับใหลอยู่ด้วยปากของเขา ก่อนที่เขาจะนั่งกุมมือเธอเอาไว้พร้อมกับภาวนาให้เธอตื่นขึ้นมาสักที

ก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันจะได้ผลหรือเปล่า…แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่านั่งเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรเลยล่ะนะ

“ได้โปรดเถอะยัยบ้า…ลืมตาขึ้นมาทีเถอะนะ…”

รู้ไหมว่าฉันน่ะคิดถึงเธอมากแค่ไหนตั้งแต่วันนั้นที่เธอจากฉันไปน่ะ…ดังนั้นเลิกขี้เซาแล้วตื่นขึ้นมาสักทีเถอะนะ…

“ฉันน่ะ…รออยู่นะ…รอเวลาที่จะได้พบเธออีกครั้งมาตลอด 15 ปีเลยล่ะ…”

หลังจากที่เขาสวดภาวนาให้เธอฟื้นขึ้นมาพร้อมกับรออยู่พักใหญ่ ในที่สุดร่างของหญิงสาวก็เริ่มมีปฏิกิริยาจนได้…

ปลายนิ้วของเธอเริ่มขยับเล็กน้อยและเปลือกตาของเธอเองก็ค่อยๆ เปิดออกอย่างช้าๆ เช่นกัน

นั่นทำให้เขาเผยรอยยิ้มที่ดีใจสุดๆ ออกมา พร้อมกับเอ่ยเรียกชื่อของหญิงสาวตรงหน้าทั้งน้ำตาด้วยความปิติยินดี

“ฟื้นขึ้นมาซะทีนะยัยบ้าเอฟิเซีย…”

เขายิ้มให้กับเธอทั้งน้ำตาพร้อมกับกุมมือเธอเอาไว้อย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะรู้สึกแปลกใจเมื่อเธอกลับไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่คำเดียว…

แถมนอกจากนี้ ในตอนนี้ร่างของเธอเองก็กำลังสั่นเทาอย่างหนักแล้วเธอก็กำลังหอบหายใจออกมาเป็นไอเย็นอยู่อีกด้วย

‘นะ…หนาว…’

หญิงสาวพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่แหบพร่าและใบหน้าอันซีดเซียว ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาถึงกับสะดุ้งสุดตัวเพราะพึ่งนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้อย่างกะทันหัน

อ๊ะ ! จริงสิ ! เราลืมคลายเวทย์สร้างความเย็นออกนี่นา !

“ขอโทษนะ ! ฉันจะคลายเวทย์ให้เดี๋ยวนี้แหละ !”

ชายหนุ่มปลดเวทย์สร้างความเย็นออก พร้อมกับรีบเอาผ้าห่มนวมผืนหนามาห่มให้กับหญิงสาวที่นอนตัวสั่นอยู่อย่างรวดเร็ว ซึ่งในตอนนี้ร่างเธอก็ยังคงสั่นเทาเพราะความหนาวเย็นอยู่ นั่นทำให้เขาตัดสินใจดึงร่างของเธอเข้ามากอดเอาไว้เพื่อให้ความอบอุ่นแก่เธอ

หลังจากที่เวลาผ่านไปสักพักภายใต้บรรยากาศอันแสนเงียบสงัดของห้อง…หญิงสาวในอ้อมกอดของเขาก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

“…คุณ…เป็นใคร…เหรอคะ”

“นี่เธอจำฉันไม่ได้เหรอ…จริงสิ…ก็เธอหลับไปตั้งนานนี่นะ”

เพราะว่าเธออยู่ในสภาวะจำศีลมาตั้ง 15 ปีนี่นา…ดังนั้นการที่เธอจะจำเราไม่ได้มันก็ไม่แปลกอะไรหรอก…

“ฉันคือพาเธลอสไงเอฟิเซีย…เธอยังจำฉันได้หรือเปล่า ?”

“…ทำไม…ชื่อคุณถึงเหมือน…เจ้าหนูน้อยได้ล่ะ”

“ฉันไม่ใช่เจ้าหนูนะ !!!”

เขาตะโกนขึ้นมาด้วยความไม่พอใจตามสัญชาตญาณ ซึ่งนั่นก็ทำให้อัศวินสาวเอฟิเซียที่พึ่งตื่นจากสภาวะจำศีลยิ่งสงสัยหนักยิ่งขึ้นไปอีก

“…การแสดงออกก็…เหมือนกันเลย…คุณเป็นใครกันแน่”

“ก็บอกว่าฉันคือองค์ชายลำดับที่ 7 พาเธลอสไง คนที่เธอปกป้องเอาไว้เมื่อ 15 ปีก่อนน่ะ”

“…หา…15 ปีก่อน ?”

เอฟิเซียยิ่งแสดงสีหน้าสงสัยออกมาหนักขึ้นไปอีก ซึ่งพอเห็นดังนั้นพาเธลอสจึงตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เอฟิเซียฟังตั้งแต่ต้น

“ฉันเข้าใจว่าการที่จู่ๆ เธอก็ถูกชายหนุ่มรูปงามมาบอกว่าเป็นคนที่เธอเคยเป็นองครักษ์ให้มาก่อน เธอก็ต้องสับสนเป็นธรรมดาอยู่แล้ว…ดังนั้นฉันจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังเอง”

“…นี่คุณกล้าเติมคำว่ารูปงามให้ตัวเองเฉยเลยเหรอคะ…หลงตัวเองจังเลยนะคะ”

“อยู่เงียบๆ แล้วฟังไปเถอะน่า !”

พาเธลอสพูดขึ้นมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ก่อนที่จะเริ่มอธิบายต่อราวกับว่าเมื่อสักครู่นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เอ่อ…อะแฮ่ม ! คือว่านะ หลังจากที่เธอช่วยปกป้องฉันเอาไว้ในวันนั้นมันก็ผ่านมาได้ 15 ปีแล้ว…ในวันนั้น หลังจากที่เธอเสียชีวิตไป พลังเวทย์ของฉันก็ตื่นขึ้นมาพอดีดังนั้นฉันจึงใช้เวทย์แช่แข็งร่างของเธอเอาไว้ทำให้เธออยู่ในสภาวะจำศีลก่อนที่จะหนีออกมาจากจักรวรรดิบ้านั่นพร้อมกับร่างของเธอ แล้วฉันก็ได้เริ่มออกเดินทางเพื่อสร้างอาณาจักรของตัวเองพร้อมกับหาวิธีชุบชีวิตเธอกลับมาด้วย…ซึ่งถึงแม้ว่ามันจะกินเวลานานถึง 15 ปี แต่ฉันก็สามารถสร้างดินแดนในฝันของเธอตามที่ได้สัญญาเอาไว้ในวันนั้นได้สำเร็จ นอกจากนี้ฉันก็พึ่งจะรวบรวมวัตถุดิบทำยาชุบชีวิตได้ครบแล้วก็เอาไปทำยาชุบชีวิตมาใช้ฟื้นคืนชีพเธอได้สำเร็จเมื่อกี้นี้เอง นั่นแหละคือเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นล่ะ”

พอได้ยินคำอธิบายของเขา เอฟิเซียก็ตกอยู่ในสภาวะมึนงงพร้อมกับพยายามทำความเข้าใจต่อสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามคิดยังไงมันก็ยังคงสับสนอยู่ดี

“อะ-เอ๊ะ ? ฉันตายไปครั้งหนึ่งแล้วก็ฟื้นขึ้นมา ? จริงสิ…ในตอนนั้นเราโดนดาบแทงทะลุร่างกับโดนพิษร้ายแรงไปนี่นะ…เอ่อ…แล้วคุณคือเจ้าหนูน้อยในวันนั้น ? เอ๋ ? นี่มันผ่านมา 15 ปีแล้วเหรอ ? เอ่อ-แล้วก็ๆ-”

“ใครเป็นเจ้าหนูน้อยกันฟะ ! แล้วก็ค่อยๆ ถามก็ได้ เธอเล่นถามมารวดเดียวแบบนี้แล้วฉันจะตอบยังไงล่ะเฮ้ย !”

พาเธลอสถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจพร้อมกับบอกให้เอฟิเซียใจเย็นๆ ก่อน ซึ่งเธอก็ใช้เวลาสงบสติอารมณ์อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะสงบลงจนได้

 “เอ่อ…ขออภัยต่อความไม่สุภาพเมื่อสักครู่ด้วยค่ะ…แต่คุณคือองค์ชายจริงๆ เหรอคะ ?” 

“หือ ? หมายความว่ายังไง ?”

“ก็พอลืมตาขึ้นมา ฉันก็พบกับคนหลงตัวเองที่มาบอกฉันว่าตัวเองเป็นองค์ชายตัวน้อยคนนั้น ทั้งๆ ที่เท่าที่ฉันจำได้ องค์ชายท่านเป็นเพียงแค่เด็กตัวน้อยๆ ดังนั้นฉันจึงต้องการหลักฐานที่จะช่วยยืนยันตัวตนของท่านน่ะสิคะ”

“เธอเรียกใครว่าเป็นเด็กตัวน้อยๆ กันน่ะหะ !!! เฮ้อ…เอาเถอะช่างมัน…ขอแค่มีหลักฐานก็พอแล้วสินะ”

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความเหนื่อยใจ ก่อนที่เขาจะหยิบจี้ห้อยคอรูปหยดน้ำกับถุงเวทย์มนต์เก่าๆ มาแสดงให้เธอดู

“นี่ไง…จี้ห้อยคอที่บรรจุเวทย์วาร์ปเส้นนี้คือของที่เธอมอบให้กับฉันเป็นรางวัลในตอนที่ฉันสามารถวิ่งไล่จับเธอได้สำเร็จในวันนั้น จำได้หรือเปล่า ?”

“…”

พอเห็นจี้ห้อยคอเส้นนั้นที่พาเธลอสหยิบออกมาให้เธอดู เอฟิเซียก็แสดงอาการลังเลออกมาอย่างเห็นได้ชัด 

เธอมองเขาสลับกับจี้ห้อยคออันแสนคุ้นตาในมือนั้นไปมาด้วยใบหน้าที่ยังคงมีความรู้สึกที่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่ามันเป็นความจริงสักเท่าไหร่ นั่นทำให้เขาได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ

ดูเหมือนว่าแค่นี้จะยังทำให้เธอมั่นใจไม่ได้สินะ…ถ้าอย่างนั้นล่ะก็…

“ ‘ฉันจะปกป้องท่านและจะอยู่เคียงข้างท่านจนกว่าร่างของฉันจะสลายเป็นเถ้าธุลีสู่ผืนแผ่นดินไป…’ เธอเคยให้คำมั่นนี้กับฉันเอาไว้ เธอจำได้หรือเปล่า ?”

“อ๊ะ ! นั่นมัน !”

คำมั่นสัญญา…ที่เรากับองค์ชายตัวน้อยคนนั้นรู้กันเพียงแค่สองคนนี่นา…หรือว่า…เขาจะใช่องค์ชายจริงๆ อย่างนั้นเหรอ…

“คุณ…คือองค์ชายพาเธลอสจริงๆ อย่างนั้นเหรอคะ…”

“ก็จริงนะสิ…ฉันก็บอกเธอแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอไง—”

“ดีจริงๆ ที่ท่านปลอดภัย !”

อัศวินสาวเอฟิเซียดึงร่างของพาเธลอสเข้ามากอดเอาไว้ด้วยความดีใจ ซึ่งนั่นก็ทำให้ใบหน้าของพาเธลอสในตอนนี้ได้เข้าไปแนบชิดกับหน้าอกหน้าใจของเธอเข้าเต็มๆ

ด้วยความที่ในตอนนี้เธอสวมเพียงชุดเดรสบางๆ อยู่ทำให้เขาสามารถสัมผัสกับความรู้สึกนุ่มนิ่มจากร่างกายของเธอได้อย่างแนบชิด นั่นทำให้ใบหน้าของเขารู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว 

“อุ๊ป ! ทำอะไรของเธอเนี่ยยัยบ้า-”

พาเธลอสที่โดนดึงเข้าไปกอดอย่างกะทันหันรีบผละตัวออกมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ก่อนที่เขาจะหยุดชะงักไปอย่างฉับพลันเมื่อเขาเห็นว่าบนใบหน้าของอัศวินสาวที่กอดเขาอยู่ในตอนนี้ได้มีน้ำตาสายเล็กๆ สายหนึ่งไหลรินลงมาอย่างช้าๆ พร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ของเธอที่ดังคลอขึ้นมาเบาๆ โดยมีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ได้ยินมัน

“ดีจริงๆ…ดูเหมือนว่าฉันจะปกป้องท่านเอาไว้ได้สำเร็จสินะคะ…”

“เธอมันเป็นยัยบ้าจริงๆ…ชอบให้ความสำคัญกับฉันก่อนตัวเองตลอดเลย…อย่างน้อยๆ ก็ดูแลตัวเองบ้างเถอะยัยบ้า…เธอจะเห็นแก่ตัวสักหน่อยฉันก็ไม่ว่าอะไรเธอหรอกนะ…”

“ขอแค่ท่านปลอดภัยฉันก็พอใจแล้วล่ะค่ะ”

“แต่เธอก็ตายไปตั้งรอบหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอไงยัยบ้า ! ขอล่ะ…ห้ามทำแบบนั้นอีกนะ !”

“…”

เขาพูดขึ้นมาเสียงดังด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความโกรธ ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะลูบหัวเขาเบาๆ อย่างอ่อนโยนเหมือนในอดีต

ดูเหมือนว่าเขาคนนี้จะใช่องค์ชายจริงๆ แล้วล่ะ…หน้าตาก็มีความคล้ายอยู่ แถมยังมีไอ้ความรู้สึกที่คุ้นเคยแล้วก็ท่าทางโกรธงอนแบบนี้นี่ชัดเลย…

เขาคือองค์ชายตัวน้อยที่เรารู้จักจริงๆ…

ถึงจะบอกว่าผ่านมา 15 ปีแล้วก็เถอะ…แต่ท่านก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยนะคะ…

ในสายตาฉัน ตอนนี้ท่านก็ยังคงเป็นเด็กน้อยเหมือนในอดีตไม่มีผิดเลยล่ะค่ะ…

“หน้าที่ขององครักษ์อย่างฉันก็คือการเป็นโล่ให้ผู้เป็นนายอยู่แล้วล่ะค่ะ…ดังนั้นต่อให้ฉันต้องแลกมาด้วยชีวิตมันก็ยังดีกว่าให้ท่านได้รับบาดแผล-”

“ถึงยังไงฉันก็ไม่อยากเห็นเธอบาดเจ็บหรือตายแบบนั้นอีกนะ ! ดังนั้นห้ามทำแบบนั้นอีกเด็ดขาด ! นี่คือคำสั่ง !”

พาเธลอสบอกกับอัศวินสาวเอฟิเซียด้วยสีหน้าจริงจังสุดๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะหัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยความรู้สึกเอ็นดูชายหนุ่มผู้อยู่ตรงหน้าของเธอ

คิกๆๆๆ ท่านนี่ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ ด้วยนะคะ…องค์ชาย…

“คิกๆๆๆ เข้าใจแล้วค่ะ ฉันขอน้อมรับบัญชาค่ะ…ตามแต่สถานการณ์นะคะ”

อัศวินสาวยิ้มออกมาพร้อมกับลูบหัวชายหนุ่มเบาๆ ด้วยรอยยิ้มแบบพี่สาวซึ่งนั่นก็ทำให้เขาหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้งด้วยความไม่พอใจ

“อย่ามาทำเหมือนฉันเป็นเด็กๆ นะยัยบ้า !”

“คิกๆๆๆๆ แต่ในสายตาของฉัน ฉันก็เห็นท่านเป็นเด็กเสมอนั่นแหละค่ะ…เป็นเด็กน้อยขี้โมโหยังไงล่ะคะ”

“ก็บอกให้เลิกมองฉันเป็นเด็กสักทียังไงเล่า !”

“คิกๆๆ ค่าๆ เข้าใจแล้วค่า องค์ชายโตแล้วสินะค้า~”

“หยุดแกล้งฉันเดี๋ยวนี้เลยนะเธอน่ะ !!!”

พาเธลอสแสดงอาการไม่พอใจออกมา ส่วนเอฟิเซียก็หัวเราะออกมาอย่างร่าเริง ก่อนที่ทั้งสองคนจะพูดคุยกันถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น ซึ่งส่วนใหญ่พาเธลอสก็เป็นคนเล่าให้เธอฟังเองทั้งหมดนั่นแหละ

หลังจากที่ทั้งสองใช้เวลาคุยกันอยู่สักพักอย่างออกรส ในที่สุดเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงตอนเย็นจนได้

“เห…นี่ท่านถึงกับหนีออกมาก่อตั้งอาณาจักรของตัวเองเลยเหรอคะ”

“ก็ใช่นะสิ ใครจะไปทนอยู่ในจักรวรรดิบ้านั่นต่อไหวกันเล่า…แล้วก็เพื่อเติมเต็มคำสัญญาที่มีต่อเธอด้วย…”

ชายหนุ่มพูดประโยคสุดท้ายขึ้นมาด้วยเสียงอันแผ่วเบา ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่ได้ยินมัน

“หือ ? ท่านว่าอะไรนะคะ ?”

“ไม่มีอะไรหรอก อย่าใส่ใจเลย”

ในขณะที่ทั้งคู่กำลังคุยกันอย่างเพลิดเพลินอยู่นั่นเอง…อยู่ๆ ก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นมาเบาๆ

//จ๊อกกกก

เสียงท้องร้องของอัศวินสาวดังขึ้นมาเบาๆ อย่างน่ารักซึ่งนั่นก็ทำให้ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อยด้วยความเขินอาย ส่วนทางด้านของชายหนุ่มนั้นก็ได้หัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับอุ้มเธอขึ้นมาด้วยท่าอุ้มเจ้าสาวโดยไม่ได้บอกกล่าวเธอก่อนเลยสักคำ

“หลับไปตั้ง 15 ปี เธอคงจะหิวแล้วล่ะสิ…ถ้าอย่างนั้นเราไปทานอาหารกันก่อนเถอะนะ”

“เอ่อ…ปล่อยฉันเดินเองก็ได้นะคะองค์ชาย แบบนี้มันน่าอายนะคะ”

“แค่ขยับตัวเธอยังขยับแทบจะไม่ไหวเลยไม่ใช่เหรอไง ? ยอมๆ ไปเถอะน่า อย่าดื้อนักเลย”

เขาหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับพาเธอไปที่ห้องอาหารทั้งๆ ที่ยังคงอุ้มเธอด้วยท่าอุ้มเจ้าสาวอยู่อย่างนั้น

ในระหว่างทางไปห้องอาหาร ทั้งสองคนก็เดินผ่านเหล่าบรรดาคนรับใช้ , ทหาร , อัศวิน , และขุนนางมากมาย ซึ่งพวกเขาต่างก็เข้ามาทักทายพาเธลอสอย่างเป็นมิตร พร้อมกับมองไปทางเอฟิเซียด้วยท่าทางสนอกสนใจ

“โฮ่ ! สวัสดียามเย็นครับองค์ราชาพาเธลอส ท่านหญิงผู้นี้คือคนรักแห่งคำสัญญา ที่ท่านเคยเล่าให้ฟังอย่างนั้นเหรอครับ”

“คนรักแห่งคำสัญญา ?”

ขุนนางคนหนึ่งถามเขาด้วยท่าทางสนอกสนใจ ซึ่งนั่นก็ทำให้เอฟิเซียขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ส่วนทางด้านของพาเธลอส เขาตอบขุนนางคนนั้นกลับไปด้วยท่าทีที่เป็นกันเองโดยที่ไม่ได้ถือตัวเลยแม้แต่นิดเดียว

“โอ้ ! ใช่แล้วล่ะ ! เธอน่ารักมากเลยใช่ไหมล่ะ !”

“ฮะๆๆๆ น่ารักสู้ภรรยาของกระผมไม่ได้หรอกนะครับ ก่อนหน้านี้เธอก็ทำข้าวกล่องมาให้ผมด้วยนะครับ”

“พูดอะไรอย่างนั้นกันล่ะ ? เธอคนนี้ผู้ที่จะมาเป็นราชินีของฉันในอนาคตต่างหากที่น่ารักกว่าน่ะ”

“ถ้าพูดอย่างนั้นภรรยาของผมก็น่ารักไม่แพ้กันครับ”

“ภรรยาผมเองก็งดงามแถมยังทำอาหารอร่อยอีกด้วยนะขอรับ”

“ขอปฏิเสธ ยังไงเจ้าสาวของฉันคนนี้ก็น่ารักที่สุด”

พาเธลอสเริ่มเปิดศึก (อวดภรรยา) กับเหล่าบรรดาขุนนางทั้งหลาย ซึ่งนั่นก็ทำให้เอฟิเซียที่ขยับตัวไปไหนไม่ได้เพราะถูกเขาอุ้มอยู่ถึงกับหน้าแดงก่ำราวกับแอปเปิ้ลแดงสุก

หลังจากที่ยืนเถียงกันอยู่พักหนึ่งพาเธลอสก็ขอตัวออกมาแล้วก็พาเอฟิเซียมายังห้องอาหารเล็กๆ ที่ดูมีความหรูหราและมีความเป็นส่วนตัว ซึ่งเมื่อทั้งคู่มาถึงห้องอาหารส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว เอฟิเซียก็เอ่ยปากถามเขาในทันที

“ที่บอกว่าฉันเป็นราชินีในอนาคตของท่านนี่มันหมายความว่ายังไงกันคะองค์ชาย-”

“ตอนนี้ต้องเรียกว่าองค์ราชาสิ”

“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะค่ะ รีบๆ อธิบายมาซะทีเถอะนะคะ”

เอฟิเซียพูดขึ้นมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ซึ่งนั่นก็ทำให้พาเธลอสยิ้มออกมาพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูของเธอเบาๆ

“ ‘ฉันจะทำให้ความฝันของเธอเป็นจริงเอง แล้วเมื่อถึงตอนนั้น เธอมาแต่งงานกับฉันนะ’…เธอจำสัญญานี้ได้หรือเปล่าล่ะ”

“อ๊ะ…”

อัศวินสาวเอฟิเซียทำสีหน้าประมาณว่า ‘พลาดซะแล้วเรา’ ออกมา ก่อนที่เธอจะเริ่มเหงื่อแตกพลักพร้อมกับพยายามอธิบายอย่างลนลาน

“เอ่อ…พวกเราอายุห่างกันมากเกินไปนะคะ-”

“เธออยู่ในสภาพจำศีลตั้งแต่อายุ 20 ปี ดังนั้นในตอนนี้เธอจึงเป็นหญิงสาวอายุ 20 ปี ส่วนฉันอายุ 22 ปี ดังนั้นสามารถแต่งงานกันได้ไม่มีปัญหา”

“อันนั้นมันเป็นสัญญาที่ท่านทำในตอนเด็กโดยไม่ได้คิดอะไรดังนั้นไม่นับ-”

“ฉันจริงจังนะจะบอกให้ แล้วเธอก็คงจะไม่ผิดคำมั่นสัญญาที่เคยพูดเอาไว้ใช่ไหมล่ะ ? คุณอัศวิน ?”

“อึก…”

พอโดนต้อนแบบนี้ก็ทำให้เอฟิเซียถึงกับคิดหนัก ก่อนที่เธอจะยิ้มออกมาอย่างผ่องใสเมื่อเธอนึกคำแก้ตัวใหม่ออกมาได้

“แต่พวกเราชนชั้นต่างกันเกินไปนะคะ”

เอฟิเซียพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มอันแสนสดใส แต่พาเธลอสก็แสยะยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มราวกับจะบอกว่า ‘ว่าแล้วเชียวว่าเธอต้องพูดเรื่องนี้ขึ้นมา’

“หึๆๆๆ กะไว้แล้วว่าเธอต้องแก้ตัวแบบนี้…ขอบอกให้เธอรู้เอาไว้เลยนะยัยบ้า อาณาจักรของฉันนั้นขอเพียงแค่รักกัน ไม่เกี่ยงว่าจะอยู่ชนชั้นอะไรก็สามารถแต่งงานกันได้หมดอย่างถูกกฎหมายนั่นแหละ ! ฉันได้เตรียมการทุกอย่างเอาไว้หมดแล้วล่ะดังนั้นเธอบ่ายเบี่ยงไม่ได้หรอกน่า !”

“อึก !”

โดนดักทางอีกแล้ว ! เอายังไงดีล่ะเรา ! คิดสิคิด !!!

อ๊ะ ! เดี๋ยวนะ…

“…ฉันยังไม่ได้เห็นบ้านเมืองและพวกประชาชนของอาณาจักรท่านเลยนะคะ…แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่ามันมีความสงบสุขร่มเย็นจริงๆ น่ะ”

“ฮะๆๆๆ ถ้าอย่างนั้นเอาไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปเยี่ยมชมบ้านเมืองของอาณาจักรฉันเองก็แล้วกัน…แต่ยังไงสัญญาก็ต้องเป็นสัญญานะเอฟิเซีย”

“อึก…ได้ค่ะ…ฉันรักษาสัญญาอยู่แล้วค่ะ”

“หึๆๆๆ พูดแล้วอย่าคืนคำล่ะ”

เราเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าพอเธอได้เห็นอาณาจักรที่เราสร้างขึ้นมาเองกับมือนี้แล้วเธอจะมีปฏิกิริยายังไง

ช่างน่าสนุกดีจริงๆ…

ฉันจะรอเห็นเธอในชุดเจ้าสาวนะเอฟิเซียที่รักของฉัน…