ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5293 อันตรายมาก!1
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5293 อันตรายมาก!1
อิโตะ นานาโกะที่เดิมทีตามอยู่หลังเย่เฉิน เห็นว่าจู่ ๆ เย่เฉินก็หยุดลง จึงขมวดคิ้ว รีบถามเขาว่า:“เย่เฉินซัง คุณเป็นอะไรเหรอ?”
เย่เฉินพูดด้วยสีหน้างงงวยว่า:“ผมก็ไม่รู้……”
พูดไป เขาก็หยิบแหวนวงนั้นออกมาโดยไม่รู้ตัว
เมื่อของสิ่งนี้อยู่ระหว่างสองนิ้วของเขา มันยังคงสั่นไม่หยุดเหมือนผู้ป่วยพาร์กินสัน แต่หลังจากเย่เฉินหยิบมันออกมา มันกลับค่อย ๆ สงบลง แล้วก็ไม่สั่นอีกเลย
เย่เฉินยิ่งงง อดไม่ได้ที่จะคิดว่า:“เป็นบ้าบออะไรอีก?หรือแกหิวอีกแล้ว?อยากหลอกปราณทิพย์ของฉันอีกเหรอ?”
อิโตะ นานาโกะที่อยู่ด้านข้างเห็นเขามองเรียบ ๆ ในมือด้วยสีหน้างุนงง ก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า:“เย่เฉินซัง แหวนวงนี้มีอะไรพิเศษไหม?”
เย่เฉินได้สติคืนมา พูดยิ้ม แบบนี้มาจากทางเดิน และตอนนี้ก็ลังเลอยู่ตลอดว่าจะทิ้งมันดีไหม”
อิโตะ นานาโกะเม้มริมฝีปากและยิ้ม พูดไปว่า:“งั้นเอามันให้ตำรวจไม่ดีกว่าเหรอ และยังได้ประกาศของหายด้วย ไม่แน่อาจจะสามารถหาเจ้าของของมันเจอ”
ทันใดนั้นเย่เฉินก็นึกถึงหญิงสาวที่ช่วยไว้โดยไม่ได้ตั้งใจที่ยุโรปเหนือ ยิ้ม แล้วพูดไปว่า:“เจ้าของของมันน่าจะจำมันไม่ได้แล้ว”
พูดจบ ก็เอามันใส่กระเป๋ากางเกงคืน แล้วพูดกับนานาโกะว่า:“ไม่สนแล้ว พวกเราไปกันดีกว่า ห้องโถงลิฟต์ข้างหน้าเป็นเลขอาคารที่คุณทานากะส่งมา”
ตอนนี้เอง พี่เสียนก็ขับรถตู้ออกจากโรงรถชั้นใต้ดิน
ตอนรถขับออกจากโรงรถชั้นใต้ดิน วินาทีที่แสงแดดส่องเข้ามาทางกระจกหน้ารถ หญิงสาวสองคนที่อยู่แถวหลังถอนหายใจยาว ๆ ออกมาพร้อมกัน ในใจแอบพูดว่าอันตรายมาก!
ทั้งสองคนรู้สึกกระวนกระวายใจเพราะจู่ ๆ ก็เห็นเย่เฉินเมื่อกี๊ แต่ที่ต่างกันนั้น เวลานี้หลินหว่านเอ๋อร์โล่งอกแล้ว แต่ในใจของหลิวม่านฉงกลับเจ็บแปลบ
เธอไม่รู้ว่าผู้หญิงที่เดินอยู่ข้างเย่เฉินเมื่อกี๊คือใคร แต่จิตใต้สำนึกคิดว่า ผู้หญิงคนนั้นน่าจะเป็นภรรยาของเย่เฉิน
และความงามและนิสัยใจคอของอิโตะ นานาโกะ ในผู้หญิงเอเชียแล้ว แทบจะไม่มีคู่ต่อสู้ที่สามารถต่อกรได้
หากบอกว่าหลินหว่านเอ๋อร์มีความงามแบบหัวเซี่ยโบราณที่สมจริงที่สุด งั้นตัวอิโตะ นานาโกะก็รวมความงามทางปัญญา ความงามของการเชื่อฟังแบบสาวญี่ปุ่นอันพิเศษไว้ และสะท้อนออกมาอย่างเต็มที่
แม้ว่าหลิวม่านฉงจะเป็นคนโดดเด่นสุด ๆ ในหมู่หญิงสาวรุ่นใหม่บนเกาะฮ่องกาง แต่เธอก็ยังรู้สึกด้อยกว่า เมื่ออยู่ต่อหน้าอิโตะ นานาโกะอย่างควบคุมไม่ได้
เมื่อคิดว่าภรรยาของเย่เฉินนั้นสมบูรณ์แบบขนาดนี้ ในใจเธอก็อึดอัดเล็กน้อย
ส่วนหลินหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้าง สามารถเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในการแสดงออกและอาการของเธอ ได้อย่างชัดเจน
เมื่อกี๊รถยังไม่ออกมาจากชั้นใต้ดิน เธอไม่กล้าพูด เพราะเธอรู้เย่เฉินมีปราณทิพย์ ประสาทสัมผัสต้องแข็งแกร่งมากแน่ จึงกลัวว่าตัวเองพูดไปเย่เฉินจะได้ยิน
แต่ว่า ตอนนี้รถออกมาแล้ว เธอรู้สึกโล่งใจมาก ดังนั้นจึงจงใจแหย่หลิวม่านฉงโดยพูดไปว่า:“พี่ม่านฉงเป็นอะไรไป?อยู่ดี ๆ ทำไมจู่ ๆ สีหน้าก็ดูแย่”
หลิวม่านฉงรีบพูดว่า:“งั้นเหรอ?อาจจะ……อาจจะหิวไปหน่อยมั้ง……”
หลินหว่านเอ๋อร์จงใจแกล้งเธอ:“ฉันคิดว่าเธอเห็นหนุ่มหล่อด้านนอกรถเมื่อกี๊แล้วใจเต้นเสียอีก!”
“อ๋า?!”หลิวม่านฉงตกใจ รีบพูดว่า:“ที่ไหนกันล่ะ……จะเป็นไปได้ไง……ฉันไม่สังเกตเห็นหนุ่มหล่อที่ไหนด้วยซ้ำ……”
หลินหว่านเอ๋อร์จึงพูดไปงั้นว่า:“ก็ในโรงจอดรถใต้ดินเมื่อกี๊ หนุ่มหล่อที่เดินไปจากด้านข้างรถพวกเราไง ตัวสูง ๆ หน้าตาก็หล่อมากด้วย”